Boeing B-52 Stratofortress

Boeing B-52 Stratofortress
'n B-52H van LMB Barksdale vlieg oor die woestyn
Tipe Strategiese bomwerper
Vervaardiger Boeing
Nooiensvlug 15 April 1952; 72 jaar gelede (1952-04-15)
Vrygestel Februarie 1955
Status In diens
Hoofgebruikers Amerikaanse Lugmag
NASA
Vervaardig 1952-1962
Aantal gebou 744
Eenheidskoste B-52B: VS$14.43 miljoen
B-52H: VS$9.28 miljoen (1962)
B-52H: VS$53.4 miljoen (1998)[1]
Weergawes Conroy Virtus
'n Uitstalling van 'n B-52H met sy beskikbare wapens

Die Boeing B-52 Stratofortress is 'n enorme naoorlogse Amerikaanse bomwerper. Dit is intensief gedurende die Viëtnamoorlog gebruik, en meer onlangs tydens die Geallieerde veldtogte in Irak en Afganistan.[2]

Die B-52 is 'n langreikafstand, subsoniese, straleraangedrewe strategiese bomwerper wat deur Boeing ontwerp en vervaardig is. Hoewel tegnologies verouderd, is dié straalvliegtuig steeds in diens, en Boeing voorsien volgehoue ondersteuning en opgraderings daarvoor. Dit word sedert die 1950's deur die Amerikaanse Lugmag (USAF) bedryf. Die bomwerper is in staat om tot 32 000 kg (70 000 lb) se bomme en ander wapens te dra.[3]

Ná die suksesvolle kontrakbod in Junie 1946 het die B-52-ontwerp ontstaan as 'n reguitvlerkvliegtuig, aangedryf deur ses turboskroefmotore, maar is verbeter tot die finale prototipe YB-52 met agt turbostralerenjins en geswiepde vlerke. Die B-52 het sy nooiensvlug in April 1952 onderneem. Die B-52 Stratofortress het die Convair B-36 Peacemaker vervang, en is gebou om kernwapens te dra op afskrikmissies tydens die Koue Oorlog-era. As 'n veteraan van verskeie oorloë, het die B-52 slegs konvensionele wapens tydens konflikte ontplooi. Die B-52 se amptelike naam Stratofortress is selde gebruik in informele omstandighede, en dit het algemeen geword om na die vliegtuig te verwys as die "BUFF" (Big Ugly Fat Fucker).

Die B-52 is sedert 1955 in aktiewe diens van die Amerikaanse Lugmag. Teen 2022 was daar nog 72 in aktiewe diens en 12 in langtermynreserwe gestoor. Die bomwerpers is gevlieg deur die "Strategic Air Command" (SAC) totdat dit geïnaktiveer is in 1992 en sy vliegtuie in die "Air Combat Command" (ACC) geabsorbeer is; in 2010 is al die B-52 Stratofortresses van die ACC na die nuwe "Air Force Global Strike Command" (AFGSC) oorgedra. Superieure prestasie teen hoë subsoniese spoed en relatief lae bedryfskoste het die B-52 in diens gehou ten spyte van die koms van meer gevorderde vliegtuie, insluitend die gekanselleerde Mach 3 B-70 Valkyrie, die veranderlike geometrie Rockwell B-1 Lancer, en die verrasser ("stealth") die Northrop Grumman B-2 Spirit. Die B-52 het in 2005 vyftig jaar van aaneenlopende diens by sy oorspronklike operateur voltooi; nadat dit tussen 2013 en 2015 opgegradeer is, sal dit na verwagting tot die 2040's in diens bly.

Geskiedenis

[wysig | wysig bron]

Die B-52 is oorspronklik ontwerp om die Convair B-36 Peacemaker te vervang en bedoel vir langafstandmissies vir die aflewering van kernwapens.

• XB-52 was die eksperimentele weergawe wat die eerste vlug op 15 April 1952 gemaak het.

• die eerste B-52A-vliegtuig het in Junie 1954 gevlieg.

• die eerste operasionele weergawe B-52B is in Junie 1955 as 'n langafstand-bomwerper en verkenner aan die Amerikaanse Lugmag bekendgestel; die weergawe het 'n beter navigasiestelsel vir offensiewe operasies.

• die B-52C en D het in Maart 1956 gevolg; die C was toegerus met twee enorme vlerktenks en verbeterde avionika en die D het 'n sterker lugraam gekry. Die D was jare lank nie net die ruggraat van die Strategic Air Command (SAC) nie, maar is later ook gebruik vir konvensionele aanvalle in Vietnam.

• die B-52 E is in Oktober 1957 vrygestel met 'n nuwe bombardementnavigasiestelsel wat ook lae-vlak-operasies kon verrig. Dit is te danke aan betekenisvolle verbeterings in die lugafweer van die Sowjetunie.

• die B-52F is in Januarie 1958 vrygestel. Dit het die verbeterde J-57-enjins met meer krag.

Tegniese gegewens

[wysig | wysig bron]

Lengte: 48,5 m
Vlerkspan: 56,4 m
Vlerkoppervlak: 370 m²
Hoogte: 12,4 m
Leë massa: 83 250 kg
Maksimum opstygmassa: 220 000 kg
Reikafstand: 15 000 km
Diensplafon: 17 000 m
Enjins: 8× Pratt & Whitney TF33-P-3/103 turbowaaierenjins
Stukrag: 8×76 kN
Maksimum snelheid: 1000 km/h
Klimsnelheid: 26 m/s
Boordkanon: 4x12,7mm tot model H, daarna 1x 6 loops 20 mm Vulcan kanon.

Verwysings

[wysig | wysig bron]
  1. ↑ "Fact Sheet: B-52 Stratofortress." United States Air Force, 20 September 2005. URL besoek op 11 Augustus 2013.
  2. ↑ HAT Taal-en-feitegids, Pearson, Desember 2013, ISBN 978-1-77578-243-8
  3. ↑ "Fact Sheet: B-52 Superfortress." Geargiveer 18 Augustus 2007 op Wayback Machine Minot Air Force Base, United States Air Force, Oktober 2005. URL besoek op 12 Januarie 2009.
Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik vanuit die Engelse Wikipedia vertaal.
Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik vanuit die Nederlandse Wikipedia vertaal.