Boogjag is die jag van diere deur boogskiet. Baie inheemse volke gebruik vir duisende jare reeds die tegniek as hul primêre jagmetode, en dit oorleef in die hedendaagse gebruik vir sport en jag.
Pyle en boë is algemeen in die moderne variëteite. In antieke tye egter, is kruisboë en houtboë met houtpyle en klippunte gebruik. Pylpunte is gekies om 'n doodskoot te verseker. Moderne pyle het lemme wat teen 'n hoek uitsteek om meer skade te veroorsaak aan die teiken; sommige modelle het intreklemme wat net uitkom sodra hulle die teiken tref.
Grootwildjag met 'n boog vereis 'n spankrag op die snaar van 35+ pond. Vir groter wild, soos eland, word 50+ pond voorgestel. Die meeste manlike Amerikaanse boogskutters kan 'n boog trek tot op 50-60 pond, en die meeste vrouens 30-40 pond.[1]
Ligter pyle lewer 'n hoër spoed en 'n platter trajek,[2] terwyl pyle met 'n massa van meer as 900 grein (58 g) meer momentum dra, en beter penetreer in groot diere.[3]
In teenstelling met 'n geweer, wat verder as 180 m effektief kan skiet; is boogskutters gewoonlik beperk tot 38 m.[4] Die afstand hang af van die individu se vermoë, die teikendier, die boogkrag, terrein, pyl en weer. Die boogjagter stap op soek na 'n dier, en bekruip dit dan versigtig tydens die finale benadering. Hierdie tipe van stadige, planmatige agtervolging, word die sogenaamde "stil jag" genoem. Jagters dra ook klere wat hul kamoefleer en loop teen die wind op sodat die diere hulle nie kan ruik of bespeur nie.
Verskillende seisoene en beperkings geld vir boogjag, en dit verskil aansienlik tussen gebiede. Regs- en kulturele benaderings wat vir 'n spesifieke gebied geld, moet in ag geneem word deur die boogjagter.
Sommige drukgroepe is sterk gekant teen boogjag op gronde van onnodige wreedheid teenoor diere. Die organisasie "Mense vir die Etiese Behandeling van Diere" meen dat 'n vinnige dood skaars is, en dat baie diere 'n lang, pynlike dood sterf.[5]