Cosimo de' Medici

Cosimo di Giovanni de' Medici
Portret deur Bronzino
Gebore27 September 1389
Florence, Republiek van Florence
Sterf1 Augustus 1464 (op 75)
Villa Medici at Careggi, Republiek van Florence
EggenootContessina de' Bardi

Cosimo di Giovanni de' Medici, die "Ouere" (Italiaans: il Vecchio), postuum vereer as "Vader van die Vaderland" (Latyn: pater patriae) (27 September 1389 – 1 Augustus 1464), was 'n Italiaanse bankier en politikus en die eerste lid van die bekende Medici-familie wat Florence gedurende die grootste deel van die Italiaanse Renaissance regeer het. Ten spyte van sy invloed was sy mag nie onbeperk nie; Florence se wetgewende rade het regdeur sy lewe weerstand gebied teen sommige van sy voorstelle. Hy is beskou as 'n gelyke, eerder as 'n tiran en outokraat.[1] Sy mag was afkomstig van sy rykdom as bankier, en hy was ook 'n beskermheer van die kunste, geleerdheid en argitektuur.[2]

Biografie

[wysig | wysig bron]

Vroeë lewe en familiesaak

[wysig | wysig bron]

Cosimo de 'Medici is op 10 April 1389 in Florence as die seun van Giovanni di Bicci de' Medici en sy vrou Piccarda Bueri gebore. Destyds was dit gebruiklik om die naam van die vader te gebruik in die benaming van die kind, ten einde twee gelyknamige individue te onderskei; dus was Giovanni die seun van Bicci, en is Cosimo se naam dus as Cosimo di Giovanni de 'Medici weergegee. Hy het 'n tweelingbroer genaamd Damiano gehad wat net 'n kort tydjie oorleef het. Die tweeling is vernoem na Sint Cosmas en Sint Damian, waarvan die feesdag destyds op 27 September was; Cosimo sou later sy eie verjaardag op die dag, sy sogenaamde naamdag, eerder as sy werklike verjaardag, vier. [3] Cosimo het ook 'n broer genaamd Lorenzio, wat bekendgestaan het as Lorenzo die Ouere, gehad. Hy was ses jaar jonger as Cosimo en was by die familie se banksaak betrokke.

Die laat-Middeleeuse merk van die Medici Bank (Banco Medici) wat gebruik is vir die verifikasie van dokumente. Florence, Biblioteca Nazionale Centrale, me. Panciatichi 71, fol. 1r.

Cosimo het sy rykdom en aanleg vir die bankwese geërf van sy vader Giovanni wat aanvanklik 'n geldskieter was en later aangesluit het by die bank van sy familielid, Vieri di Cambio de 'Medici. Giovanni het Vieri se tak in Rome tot 1397 bestuur. Die bank is in drie afsonderlike en onafhanklike entiteite verdeel. Hy het Rome in 1397 verlaat en na Florence teruggekeer om sy eie bank, die Medici Bank, te stig. Gedurende die volgende twee dekades het die Medici Bank takke in Rome, Genève, Venesië, en tydelik in Napels, geopen; die meeste winste is uit die tak in Rome gemaak. Die takbestuurder in Rome was 'n pouslike depositario generale, wat die kerkfinansies in ruil vir 'n kommissie bestuur het. [4] Cosimo sou later na Wes-Europa uitbrei en kantore in Londen, Pisa, Avignon, Brugge, Milaan, en Lübeck oopmaak. [5] Die feit dat die Medici Bank oor verafgeleë takke beskik het, het dit nommerpas vir die pousdom gemaak, aangesien dit kloosters in staat gestel het om hul fooie by die naaste tak in te betaal, wie se bestuurder dan 'n pouslike lisensie sou uitreik. Dit het dit maklik gemaak vir die pouse om 'n verskeidenheid ware - soos speserye, tekstiele en relieke - deur die bankiers se groothandelsake te bestel. [5] Giovanni sou oor 'n tydperk van vyftien jaar 'n wins maak van 290,791 florins verdien. [6]

In 1415 het Cosimo na bewering die Antipous Johannes XXIII tydens die Raad van Konstanz vergesel. In 1410 het Giovanni aan Johannes XXIII, destyds net bekend as Baldassare Cossa, geld voorgeskiet om die pos van kardinaal te koop, wat hy terugbetaal het deur die Medici Bank die hoof van alle pouslike finansies te maak toe hy as pous gekies is. Dit het die Medici-familie geweldige mag gegee en hulle byvoorbeeld in staat gestel om skuldenaars wat in versuim was om hul skulde te betaal met ekskommunikasie te dreig. [7] Die Medici Bank het egter in 1415 'n terugslag beleef toe die Raad van Konstanz Johannes XXIII ontsetel het, en sodoende die monopolie wat die Medici Bank op die finansies van die Romeinse Curia gehad het weggeneem het; daarna moes die Medici Bank met ander banke meeding. Nadat die Spini Bank van Florence egter in 1420 insolvent geword het, het die Medici Bank weer voorkeur geniet. Johannes XXIII, wat daarvan beskuldig is dat hy 'n groot verskeidenheid oortredings teen die Kerk begaan het, is deur Sigismund, Heilige Romeinse Keiser, tot die Heidelberg-kasteel beperk totdat die Medici sy losprys betaal het en aan hom asiel verleen het. [8] In dieselfde jaar as Johannes se onttroning (1415) is Cosimo benoem tot "Priore van die Republiek [van Florence]". Later het hy gereeld opgetree as ambassadeur vir Florence, met die tipiese omsigtigheid waarvoor hy later bekend sou word.

'n 16de-eeuse portret van Contessina de' Bardi, die vrou van Cosimo, toegeskryf aan Cristofano dell'Altissimo.

In omstreeks 1415 het Cosimo met Contessina de' Bardi (die dogter van Alessandro di Sozzo Bardi, graaf van Vernio, en Camilla Pannocchieschi) getrou. [9] Die troue is deur sy vader gereël as 'n poging om die betrekkinge met die jarelange adellike Bardi-familie te herbevestig. Die bank was tot sy skouspelagtige ineenstorting in 1345 een van die mees welvarendste banke in Europa; die familie was nietemin steeds besonders invloedryk op finansiële gebied. Slegs 'n deel van die Bardi-familie was betrokke by hierdie huweliksalliansie aangesien sommige van die ander dele hulself beskou het as mededingers van die Medici. [10][11] Die egpaar het twee seuns gehad: Piero die Jigtige (geb. 1416) en Giovanni de' Medici (geb. 1421). [12] Cosimo het ook 'n buite-egtelike seun genaamd Carlo de 'Medici saam met 'n Circassiese slaaf gehad. Hy sou voortgaan om 'n prelaat te word.

Giovanni het hom in 1420 aan die Medici Bank onttrek en die leierskap van die bank aan albei sy oorlewende seuns oorgelaat. By sy afsterwe in 1429 het hulle 179,221 florins ontvang. [13] Twee derdes hiervan was afkomstig van die besigheid in Rome, terwyl slegs 'n tiende uit Florence gekom het; selfs Venesië het beter opbrengste gebied as Florence. Die broers sou twee derdes van die wins uit die bank ontvang, terwyl die ander derde aan 'n vennoot sou gaan. Behalwe die bank, het die gesin baie grond in die omgewing van Florence besit, insluitende in Mugello, waarvandaan die familie oorspronklik afkomstig is. [14]

Florentynse politiek

[wysig | wysig bron]
Cosimo as banneling, Palazzo Vecchio.

Cosimo se mag oor Florence het gespruit uit sy rykdom, wat hy gebruik het om die stemme van ampsdraers in die munisipale rade te beheer, vernaam die Signoria van Florence. Aangesien Florence trots was op sy "demokrasie" het hy voorgegee dat hy min politieke ambisie het en nie dikwels openbare ampte beklee nie.

Portret deur Jacopo Pontormo; die louriertak (il Broncone) was 'n simbool wat gebruik is deur sy erfgename [15]

In 1433 het Cosimo se mag oor Florence 'n bedreiging geword vir die anti-Medici faksie wat onder leiding gestaan het van Palla Strozzi en die Albizzi-familie, met Rinaldo degli Albizzi aan die spits. In September van daardie jaar is Cosimo gevange geneem in die Palazzo Vecchio vir sy aandeel in die mislukking om die Republiek van Lucca te verower. Hy kon egter daarin slaag om die gevangesetting in ballingskap te omskep. Sommige prominente Florentyne soos Francesco Filelfo het geëis dat hy tereggestel word, [16] wat sekerlik sou gebeur het, was dit nie vir die tussenkoms van Ambrogio Traversari nie, wat namens hom gepleit het. [1] Cosimo het na Padua en daarna na Venesië gereis en sy bank saamgeneem en vriende en simpatiseerders teëgekom wat hom bewonder het vir sy bereidwilligheid om ballingskap te aanvaar, eerder as om die bloedige konflik te hervat wat die strate van Florence gereeld geteister het. Venesië het namens hom 'n gesant na Florence gestuur en versoek dat hulle die verbanning herroep. Toe hulle weier, het Cosimo hom in Venesië gaan vestig, terwyl sy broer Lorenzo hom vergesel het. Aangevoer deur sy invloed en sy geld, het ander hom egter gevolg, soos die argitek Michelozzo, wat 'n opdrag van Cosimo ontvang het om 'n biblioteek te ontwerp as geskenk aan die Venesiaanse volk.[17] Binne 'n jaar was die gebrek aan kapitaal in Florence so groot dat die besluit opgehef moes word. Cosimo het 'n jaar later, in 1434, teruggekeer en 'n beduidende invloed uitgeoefen op die regering van Florence (veral by wyse van sy invloed op die families van Luca Pitti en Piero Soderini) tydens die laaste 30 jaar van sy lewe.

Cosimo se ballingskap het by hom die behoefte geskep om ontslae te raak van die faksiegevegte wat aanvanklik tot sy ballingskap gelei het. Ten einde dit te bewerkstellig het hy 'n reeks grondwetlike veranderinge aangebring met behulp van goedgunstige lede in die Signoria, ten einde sy mag by wyse van sy invloed te versterk.

Na die dood van Filippo Maria Visconti, wat die Hertogdom van Milaan vanaf 1412 tot sy dood in 1447 bestuur het, het Cosimo aan Francesco I Sforza opdrag gegee om hom in Milaan te vestig ten einde die dreigende militêre opmars van die Republiek van Venesië in die kiem te smoor. Francesco Sforza was 'n condottieri, d.w.s. 'n huursoldaat, wat grond van die pousdom gesteel het en homself as heerser daarvan verklaar het. Hy het daarna gesmag om hom in Milaan te vestig, welke ambisie aangehelp is deur die feit dat die huidige Visconti-hoof nie enige binne-egtelike kinders gehad het nie behalwe vir 'n dogter genaamd Bianca, met wie Sforza uiteindelik in November 1441 getroud is nadat hy nie daarin kon slaag om die goedkeuring van haar vader weg te dra nie. [18] Die gevolglike magsbalans met Milaan en Florence aan die een kant en Venesië en die Koninkryk van Napels aan die ander kant het byna 'n halwe eeu se vrede ingelui, wat die ontwikkeling van die Renaissance in Italië moontlik gemaak het. Ten spyte van die voordele wat dit vir Florence ingehou het om Venesië se magte weg te hou, was die ingryping in Milaan ongewild onder Cosimo se mede-inwoners, hoofsaaklik omdat hulle die Sforza-opvolging moes finansier. Die Milanese het 'n kort poging tot demokrasie aangewend, voordat Sforza uiteindelik in Februarie 1450 deur die stad as hertog bekroon is. [19]

Wat buitelandse beleid betref het Cosimo daaraan gewerk om vrede in Noord-Italië te bewerkstellig deur die skepping van 'n magsbalans tussen Florence, Napels, Venesië en Milaan tydens die oorloë in Lombardye wat tussen 1423 en 1454 gewoed het. Die ontmoediging van buite-moondhede (veral die Franse en die Heilige Romeinse Ryk om hulle by Italiaanse aangeleenthede in te meng was ook een van sy prestasies). In 1439 het hy 'n belangrike rol gespeel om Pous Eugenius IV te oortuig om die Ekumeniese raad van Ferrara na Florence te verskuif. Die koms van verskeie noemenswaardige Bisantynse figure uit die Oosterse Romeinse Ryk, waaronder keiser Johannes VIII Palaiologos, het as katalisator gedien vir die groeiende belangstelling in die antieke Griekse kuns en letterkunde. [20]

Afsterwe

[wysig | wysig bron]
Die graftome van Cosimo de' Medici in die Basiliek van San Lorenzo, Florence

By sy dood in 1464 by die Villa Medici te Careggi is Cosimo opgevolg deur sy seun Piero, die vader van Lorenzo die Manjifieke. Na Cosimo se dood het die Signoria van Florence die titel Pater Patriae, d.i. Vader van die Vaderland, aan hom toegeken, welke eer ook Cicero te beurt geval het. Dit is uitgekerf op sy graf in die Kerk van San Lorenzo.[21]

Beskermheer van die kunste

[wysig | wysig bron]

Cosimo de' Medici het sy aansienlike rykdom aangewend om die Florentynse politiese stelsel te beïnvloed en om borg te staan vir oratore, digters en filosowe [22] asook 'n reeks artistieke prestasies.[23]

Kunste

[wysig | wysig bron]
Donatello se Dawid, 'n Medici-opdrag.

Cosimo was ook bekend as beskermheer van die kunste en kultuur tydens die Renaissance en het die familie se rykdom gebruik om die kulturele lewe in Florence te verryk. In Salviati se Zibaldone word Cosimo soos volg aangehaal: "Al hierdie dinge het my die grootste bevrediging en tevredenheid gegee omdat dit nie net ter ere van God is nie, maar ook vir my eie herinnering. Vyftig jaar lank het ek niks anders gedoen as om geld te maak en uit te gee nie; en dit het duidelik geword dat dit my groter plesier gee om dit uit te gee."[24]

Cosimo het die jong Michelozzo Michelozzi gehuur om die prototipiese Florentynse palazzo, die sobere en manjifieke Palazzo Medici, te skep. Die gebou bevat (as sy enigste 15de-eeuse interieurstuk wat grotendeels ongeskonde is) die Magi-kapel met 'n fresko van Benozzo Gozzoli wat in 1461 voltooi is, met portrette van die lede van die Medici-familie wat deur Toskane paradeer. Hy was 'n beskermheer en vertroueling van Fra Angelico, Fra Filippo Lippi en Donatello, wie se beroemde Dawid en Judith en Holofernes Medici-opdragte was. Sy beskerming het die eksentrieke en bankrot argitek Filippo Brunelleschi in staat gestel om in 1436 die koepel van Santa Maria del Fiore (die "Duomo") te voltooi.

Cosimo Pater patriae, Uffizi Galery, Florence.

Biblioteke

[wysig | wysig bron]

In 1444 stig Cosimo de' Medici die eerste openbare biblioteek in Florence te San Marco. Dit was van kardinale belang vir die humanistiese-beweging in Florence tydens die Renaissance. Dit is ontwerp deur Michelozzo, 'n student van Lorenzo Ghiberti wat later met Donatello saamgewerk het en ook 'n goeie vriend en beskermheer van Cosimo was. Cosimo het die nodige fondse bygedra om die biblioteek te herstel en 'n boekversameling te voorsien wat inwoners gratis kon gebruik. "Dat Cosimo de' Medici die konstruksie van so 'n terrein kon finansier, het hom in 'n bevoorregte posisie van leierskap in die stad geplaas. Hy het die individue met die hand uitgesoek wat toegang tot hierdie laboratorium gekry het, en deur middel van hierdie sosiale dinamiek het hy die politiek van die Republiek aktief gevorm."[25] Hy het ook vir Michelozzo opdrag gegee om 'n biblioteek vir sy kleinseun, Lorenzo de' Medici, te ontwerp. Sy eerste biblioteek is egter deur Michelozzo ontwerp terwyl die twee in Venesië was, waar Cosimo tydelik in ballingskap was. In 1433, uit dankbaarheid vir die gasvryheid van daardie stad, het hy dit as 'n geskenk agtergelaat. [26] Sy biblioteke was bekend om hul Renaissance-styl en uitnemende kunswerke.

Cosimo het met net drie boeke grootgeword, maar toe hy dertig was, het sy versameling tot 70 volumes gegroei. Nadat hy deur 'n groep intellektuele (wat sy hulp aangevra het om boeke te bewaar) aan die humanisme voorgestel is het hy die beweging ondersteun en die poging om die Griekse en Romeinse beskawing deur literatuur te hernu gefinansier, waarvan die versameling van boeke 'n sentrale aktiwiteit uitgemaak het.

Verwysings

[wysig | wysig bron]
  1. ↑ 1,0 1,1 Martines, Lauro (2011). The Social World of the Florentine Humanists, 1390–1460. University of Toronto Press. p. 8.
  2. ↑ Strathern, Paul (2005). The Medici: Godfathers of the Renaissance. London: Pimlico. pp. 45–126. ISBN 978-1-84413-098-6.
  3. ↑ Dale Kent: Medici, Cosimo de'. In: Dizionario Biografico degli Italiani, Vol. 73, Rome 2009, bl. 36–43, hier: 36; Susan McKillop: Dante and Lumen Christi: A Proposal for the Meaning of the Tomb of Cosimo de 'Medici. In: Francis Ames-Lewis (Red.):Cosimo 'il Vecchio' de' Medici, 1389– 1464, Oxford 1992, bl. 245–301, hier: 245–248.
  4. ↑ George Holmes: How the Medici became the Pope’s Bankers. In: Nicolai Rubinstein (Ed.): Florentine Studies. Politics and Society in Renaissance Florence, Londen 1968, pp. 357–380; Raymond de Roover: The Rise and Decline of the Medici Bank 1397–1494, Cambridge (Massachusetts)/Londen 1963, p. 46 f., 198, 203; Volker Reinhardt: Die Medici, 4., revised edition, Munich 2007, S. 21; John R. Hale: Die Medici und Florenz, Stuttgart 1979, p. 13; Alison Williams Lewin: Negotiating Survival, Madison 2003, p. 210 f.
  5. ↑ 5,0 5,1 Hallam, Elizabeth (1988). The War of the Roses. New York: Weidenfeld & Nicolson. p. 111.
  6. ↑ Setton, Kenneth M. [ed.] (1970). The Renaissance: Maker of Modern Man. National Geographic Society. p. 46. {{cite book}}: |first= has generic name (hulp)
  7. ↑ Hallam, Elizabeth (Ed.) (1988). The Wars of the Roses. New York: Weidenfeld & in the same year he was named "Priore of the Republic [of Florence]". Later he acted frequently as an ambassador for Florence and demonstrated a prudence for which he became renowned. Nicolson. p. 110.
  8. ↑ Durant, Will (1953). The Renaissance. The Story of Civilization. Vol. 5. New York: Simon and Schuster. p. 366.
  9. ↑ Tomas 2003, p. 16.
  10. ↑ Volker Reinhardt: Die Medici, 4., hersiene uitgawe, München 2007, p. 20 f.
  11. ↑ Kent, Dale (1978). The Rise of the Medici. Oxford. pp. 49–61.
  12. ↑ Tomas 2003, p. 7.
  13. ↑ Burckhardt, Jakob (1960). The Civilization of the Renaissance in Italy. The New American Library, inc. p. 900.
  14. ↑ Heinrich Lang: Zwischen Geschäft, Kunst und Macht . In: Mark Häberlein et al. (Red.): Generationen in spätmittelalterlichen und frühneuzeitlichen Städten (ca. 1250–1750) , Konstanz 2011, bl. 43–71, hier: 48 e .; Volker Reinhardt: Die Medici , 4., hersiene uitgawe, München 2007, p. 21; Raymond de Roover: The Rise and Decline of the Medici Bank 1397–1494 , Cambridge (Massachusetts) / Londen 1963, S. 52; John R. Hale: Die Medici und Florenz , Stuttgart 1979, p. 14.
  15. ↑ Nadat die Medici in 1512 teruggekeer het, het Lorenzo di Piero 'n compagnia vir die karnaval van 1513 gevorm, en dit Broncone genoem; die Pontormo-portret is aangevra deur Goro Gheri, Lorenzo se sekretaris. Shearman, John (November 1962). "Pontormo and Andrea Del Sarto, 1513". The Burlington Magazine. 104 (716): 450, 478–483.
  16. ↑ Durant, Will (1953). The Renaissance. The Story of Civilization. Vol. 5. New York: New York. p. 193.
  17. ↑ Williams, Henry Smith (1905). The History of Italy. The Historians' History of the World. Vol. 9. New York: The Outlook Company. p. 352.
  18. ↑ Schevill, Ferdinand (1963). Medieval and Renaissance Florence. Vol. 2. New York: Harper & Row, Publishers. p. 360.
  19. ↑ Schevill, Ferdinand (1963). Medieval and Renaissance Florence. Vol. 2. New York: Harper & Row, Publishers. p. 361.
  20. ↑ Bisaha, Nancy (2004). Making East and West: Renaissance Humanists and the Ottoman Turks. Philadelphia: University of Pennsylvania Press. pp. chpt. 3.
  21. ↑ Jones, Jonathan (18 Oktober 2003). "Cosimo the Elder, Pontormo (c1516-20)". the Guardian. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 29 April 2018. Besoek op 29 April 2018.
  22. ↑ Thomas, Joseph (29 April 1896). "Universal Pronouncing Dictionary of Biography and Mythology". Lippincott. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 29 April 2018. Besoek op 29 April 2018 – via Google Books.
  23. ↑ R. de Roover, The Rise and Decline of the Medici Bank, 1397–1494 (Cambridge, MA, 1963), p. 28.
  24. ↑ Taylor, F.H. (1948). The taste of angels, a history of art collecting from Rameses to Napoleon. Boston: Little, Brown. pp. 65–66.
  25. ↑ Terry-Fritsch, Allie (2012). "Florentine Convent as Practiced Place; Cosimo de'Medici, Fra Angelico, and the Public Library of San Marco". Medieval Encounters: Jewish, Christian and Muslim Culture in Confluence and Dialogue. 18 (2–3): 237.
  26. ↑ Meehan, William F. (2007). "The Importance of Cosimo de Medici in Library History". Indiana Libraries. 26 (3).

Verdere leeswerk

[wysig | wysig bron]
  • Burckhardt, Jacob, The Civilization of the Renaissance in Italy (1860) 1878.
  • Connell, William. Society and Individual in Renaissance Florence, 2002.
  • Cook, Jon (2003). "Why Renaissance? Why Florence?" History Review, 47, 44–46.
  • De Roover, R. The Rise and Decline of the Medici Bank, 1397–1494. Cambridge, MA: Harvard University Press, 1963.
  • Guerrieri, Francesco; Fabbri, Patrizia (1996). Palaces of Florence. Rizzoli. vir die Palazzo Medici.
  • Kent, Dale. Cosimo De' Medici and the Florentine Renaissance: The patron's oeuvre. New Haven: Yale University Press, 2000.
  • Martin Roberts, Italian Renaissance. Longman, 1992.
  • Meehan, William F. III (2007). "The Importance of Cosimo de Medici in Library History." Indiana libraries, 26(3), 15–17. Verkry vanaf: http://hdl.handle.net/1805/1579
  • Parks, Tim. Medici Money: Banking, Metaphysics, and Art in Fifteenth-Century Florence. New York: W. W. Norton, 2005.
  • Padgett, John F.; Ansell, Christopher K. (1993). "Robust Action and the Rise of the Medici, 1400-1434". American Journal of Sociology. University of Chicago Press. 98 (6): 1259–1319. doi:10.1086/230190. ISSN 0002-9602. S2CID 56166159.

Eksterne skakels

[wysig | wysig bron]