Douglas A-3 Skywarrior
 | Hierdie artikel is 'n weesbladsy. Dit is nie geskakel of in ander bladsye ingesluit nie. Help Wikipedia deur na moontlike teks te soek en 'n skakel hierheen te plaas. |
| Douglas A-3 Skywarrior | |
|---|---|
 | |
| Tipe | Strategiese bomwerper |
| Vervaardiger | Douglas |
| Nooiensvlug | 28 Oktober 1952 |
| Hoofgebruiker | Amerikaanse Vloot |
| Aantal gebou | 282 |
| Programkoste | - |
Die Douglas A-3 Skywarrior was 'n strategiese bomwerper wat die Amerikaanse Vloot gebruik het op hul vliegdekskepe. In die laat 1940's was die Amerikaanse Vloot besig met die ontwikkeling van 'n nuwe klas vliegdekskip, die Forrestalklas. Dit was op daardie stadium geag 'n supervliegdekskip te wees. Dié vliegdekskip kon baie groter vliegtuie hanteer en het aan die Amerikaanse Vloot 'n geleentheid gebied om hulle slaankrag aansienlik te verbeter. Hulle het 'n versoek gerig vir groter strategiese bomwerpers om op die nuwe supervliegdekskip te gebruik en Douglas het vorendag gekom met die A3D wat met 'n gewig van 31,780 kg die wêreld se grootste en swaartse vliegtuig was wat op 'n vliegdekskip gebruik is. Die prototipe XA3D-1 het sy nooiensvlug op 28 Oktober 1952 voltooi en is die Amerikaanse Vloot se eerste tweemotorige bomwerper wat kernwapens kon dra.
Die kernkrag aspek van die ontwerp was interessant en moeilik aangesien besonderhede oor die bomme 'n geheim was. Die ontwerpers moes raai ten opsigte van die gewig en vorm van die bom. Die vliegtuig was ontwerp om 'n bomvrag van 5 448kg te kan dra. Ook moes die bomvrag bereikbaar wees vanaf die kajuit sodat die bemanning die bom kan bereik en dit aanskakel of laai tydens die vlug.
As gevolg van die grootte van die vliegtuig het dit gou die bynaam Walvis gekry van die bemannings. In 1962 is die amptelike naam verander na die A-3. Die eerste produksie model het oor 'n radar beheerde stertskiettoring beskik en 'n bemanning van drie gedra. Die vloot se Heavy Attack Squadron One was die eerste eskader wat toegerus was met die vliegtuig in 1956. Hulle het ook deelgenaam aan konvensionele bombardering sendings in Noord- en Suid-Viëtnam. Daarna was die vliegtuig aangepas en gebruik as vliegdek gebaseerde brandstoftenkers. Sommige het deelgenaam aan verkennings togte oor die Ho Chi Minh weg.
Soos tegnologie verbeter en die vliegtuig se oorspronklike rol uitgedien geraak het, is dit aangepas om in ander rolle gebruik te word. Dit was gebruik vir elektroniese teenmaatreëls, fotografiese verkenning, opleiding en ook as 'n BBB vervoermiddel. Sommige het in die 1991 Golfoorlog nog diens gedoen.
Daar was ook 'n model ontwikkel vir die Amerikaanse Lugmag en was die Destroyer genoem en bekend gestaan as B-66. Dit was ontwerp om as bomwerper, in fotografiese verkenning, elektroniese teenmaatreëls en weer verkenning gebruik te word. Dit het in die Viëtnamoorlog diens gedoen.
Tegniese besonderhede
[wysig | wysig bron]| Item | Statistiek |
|---|---|
| Aantal motors | 2 |
| Tipe motor | Straalmotor |
| Vervaardiger | Pratt & Whitney J57-P-10 turbostraal |
| Kraglewering per motor | 4 767 kg stukrag |
| Vlerkspan | 22,1 m |
| Lengte | 23,27 m |
| Hoogte | 6,95 m |
| Vlerkoppervlakte | 75,43 m2 |
| Maks. opstygmassa | 37 228 kg |
| Maks. snelheid | 982 km/h |
| Operasionele hoogte | 12 505m |
| Togafstand | 1 690km |
| Klimvermoë | 1 100 m per minuut |
| Bewapening | Twee 20 mm kanonne in afstand beheerde stertskiettoring. Tot 5448kg se bomme. |
Bron
[wysig | wysig bron]- Crosby, Francis: THE WORLD ENCYCLOPEDIA OF FIGHTERS & BOMBERS. 2015. ISBN 978-1-84476-917-9