Dunwich
 | Hierdie artikel is 'n weesbladsy. Dit is nie geskakel of in ander bladsye ingesluit nie. Help Wikipedia deur na moontlike teks te soek en 'n skakel hierheen te plaas. |
Dunwich | |
|---|---|
Dorp | |
 St James-straat, met die dorpsmuseum van Dunwich aan die regterkant | |
  Dunwich | |
| Koördinate: 52°17′00″N 1°38′00″O / 52.28333°N 1.63333°O | |
| Land | .svg){kind=small} Verenigde Koninkryk |
| Land |  Engeland |
| Graafskap | Suffolk |
| Bevolking | |
| • Totaal | 804 |
| Tydsone | UTC+00:00 (MGT) |
| • Somertyd | UTC+01:00 (BST) |
| Poskodedistrik | IP17 |
| Skakelkodes | 01728 |
Dunwich [ˈdʌnɨtʃ] is 'n nedersetting en civil parish in die Engelse graafskap Suffolk. Dit is in die Suffolk Coast and Heaths-streek geleë, 'n gebied wat vanweë sy buitengewone natuurskoon besondere beskerming geniet, en 92 myl (148 km) noordoos van Londen. Volgens die sensus van 2001 is die bevolking op 804 vasgestel.
In die Angel-Saksiese tydperk was Dunwich die hoofstad van die Koninkryk van die Oos-Angele, maar as gevolg van kuserosie het die seehawe net soos die grootste deel van die oorspronklike nedersetting oor die laaste sewe eeue verdwyn. Op sy hoogtepunt was Dunwich 'n belangrike internasionale hawestad wat ten opsigte van sy grootte met 14de eeuse Londen kon meeding.[1]
'n Verwoestende stormvloed, wat die kus van Oos-Anglia in 1286 getref het, het Dunwich se agteruitgang meegebring.[2] Nóg twee stormvloede het in die volgende jaar verwoesting gesaai, die Suid-Engelse vloedramp in Februarie en die St. Lucia-stormvloed. Uiteindelik het die Noordsee-vloede groot dele van die dorpsgebied verdelg en dit verminder tot sy huidige beskeie grootte.
Die tragiese lot van die eens magtige hawestad het dit besonders aanloklik gemaak vir romantici. Bekende kunstenaars soos die skilder J. W. Turner en die skrywers Edward Fitzgerald, Jerome K Jerome, Henry James en Lucy Montgomery het besoeke aan Dunwich gebring. Turner het 'n aansig van die dorp geskilder toe die Allerheiligekerk (All Saints Church) nog op die kranse gestaan het. Sy toring het as uitkykpunt vir smokkelaars gedien wat hul skrale inkomste aangevul het deur 18de en 19de eeuse doeane- en aksynsbeamptes om die bos te lei.
Alhoewel Dunwich se kiesersbevolking tydelik tot slegs twaalf gedaal het, is die dorp nogtans deur twee afgevaardigdes in die parlement verteenwoordig. Eers met die Hervormingswet van 1832 is dié laaste middeleeuse voorreg afgeskaf, terwyl die see die dorp se laaste groot kerkgebou verdelg het. Dunwich het daarna 150 jaar lank deel uitgemaak van die Barnes-familie se landgoed. Goedkoop treinvervoer het, net soos die morbiede fassinasie wat die dorp ingehou het, van Dunwich 'n gewilde bestemming vir Victoriaanse dagtoeriste gemaak.
Gedurende die Tweede Wêreldoorlog het die Britse leër groot dele van die dorpsgebied oorgeneem en versterkings gebou om 'n moontlike Duitse inval te kan afweer. In 1947 het die Barnes-familie die dorp aan huurders verkoop.
Verwysings
[wysig | wysig bron]- ↑ www.sciencedaily.com, 12 Oktober 2014: Secret streets of Britain's 'Atlantis' are revealed. Besoek op 27 April 2015
- ↑ Paul Simons: Since Records Began. London: Collins 2008, bl. 175-176