Einsteinium

Hoofartikel: Isotope van einsteinium
iso	NV	halfleeftyd	VM	VE (MeV)	VP
²⁵²Es	sin	471,7 d	α	6,760	²⁴⁸Bk
			ε	1,260	²⁵²Cf
			β⁻	0,480	²⁵²Fm
²⁵³Es	sin	20,47 d	SS	–	–
²⁵³Es	sin	20,47 d	α	6,739	²⁴⁹Bk
²⁵⁴Es	sin	275,7 d	ε	0,654	²⁵⁴Cf
			β⁻	1,090	²⁵⁴Fm
			α	6,628	²⁵⁰Bk
²⁵⁵Es	sin	39,8 d	β⁻	0,288	²⁵⁵Fm
			α	6,436	²⁵¹Bk
			SF	–	–

Portaal

Chemie

Einsteinium is ’n sintetiese element met die atoomgetal 99 en simbool Es. Dit val in die aktiniedreeks en is die sewende transuraan.

Dit is ontdek in die neerslag van die eerste waterstofbomontploffing in 1952 en genoem na Albert Einstein. Sy algemeenste isotoop is ²⁵³Es, met ’n halfleeftyd van 20,47 dae, wat in ’n paar kragtige kernreaktors kunsmatig uit die verval van ²⁵³Cf vervaardig word. Dit word gevolg deur ’n ingewikkelde proses om ²⁵³Es van ander aktiniede en produkte van hul verval te skei. Ander isotope word in baie klein hoeveelhede in verskeie laboratoriums vervaardig deur swaar aktiniede met ligte ione te beskiet. Vanweë die klein hoeveelhede einsteinium wat vervaardig word en die relatief kort halfleeftyd van sy isotope wat die maklikste geskep kan word, het dit tans byna geen nut buiten vir navorsingsdoeleindes nie. Dit is byvoorbeeld in 1955 gebruik om 17 atome van die nuwe element mendelevium vir die eerste keer te vervaardig.

Einsteinium is ’n sagte, silwerige paramagnetiese metaal. Sy eienskappe is tipies van die laat aktiniede. Die hoë radioaktiwiteit van ²⁵³Es het ’n sigbare gloed tot gevolg. Die bestudering van sy eienskappe word bemoeilik deur die verval van die isotoop in ²⁴⁹Bk en dan ²⁴⁹Cf teen ’n tempo van 3% per dag. Die isotoop met die langste halfleeftyd, ²⁵²Es (471,7 dae), sal makliker wees om te bestudeer, maar dit is baie moeiliker om te vervaardig en is net in minimale hoeveelhede beskikbaar.^[1] Einsteinium is die element met die hoogste atoomgetal wat in makroskopiese hoeveelhede in sy suiwer vorm waargeneem is, en dit is die isotoop ²⁵³Es met sy kort leeftyd.^[2]

Nes alle sintetiese transurane is isotope van einsteinium hoogs radioaktief en word dit as uiters gevaarlik beskou.^[3]

Verwysings

↑ Einsteinium. periodic.lanl.gov
↑ Haire, Richard G. (2006). "Einsteinium". In Morss, Lester R.; Edelstein, Norman M.; Fuger, Jean (reds.). The Chemistry of the Actinide and Transactinide Elements (PDF). Vol. 3 (3de uitg.). Dordrecht, Nederland: Springer. pp. 1577–1620. doi:10.1007/1-4020-3598-5_12. Geargiveer vanaf die oorspronklike (PDF) op 17 Julie 2010. Besoek op 9 Februarie 2017.
↑ Hammond C.R. "The elements" in Lide, D.R., red. (2005). CRC Handbook of Chemistry and Physics (86ste uitg.). Boca Raton (FL): CRC Press. ISBN 0-8493-0486-5