Joseph Joachim

Joseph Joachim

Joseph Joachim (Hongaars:Joachim József, 28 Junie 1831 - 15 Augustus 1907) was 'n Hongaarse violis, dirigent, komponis en onderwyser. Hy het nou saamgewerk met Johannes Brahms en word algemeen beskou as een van die belangrikste violiste van die 19de eeu.

Lewe

[wysig | wysig bron]

Oorsprong

[wysig | wysig bron]
Joseph Joachim se geboortehuis in Kittsee

Joseph Joachim is gebore in Köpcsény, Moson, Koninkryk Hongarye (hedendaagse Kittsee in Burgenland, Oostenryk). Hy was die sewende van agt kinders wat gebore is aan Julius, 'n wolhandelaar, en Fanny Joachim, wat van Hongaars-Joodse oorsprong was. Sy kinderjare het hy deurgebring as lid van die Kittsee Kehilla (Joodse gemeenskap), te wete een van Hongarye se prominente Siebengemeinden (Sewe Gemeenskappe), onder beskerming van die Esterházy- familie. Hy was 'n neef van Fanny Wittgenstein, nee Figdor, die moeder van Karl Wittgenstein en die ouma van die filosoof Ludwig Wittgenstein en pianis Paul Wittgenstein. [1]

Vroeë loopbaan

[wysig | wysig bron]

In 1833 het sy gesin na Pest verhuis, wat in 1873 met Buda en Óbuda verenig is om Boedapest te vorm. Hy het hier vanaf 1836 (op 5-jarige ouderdom) viool gestudeer onder die Poolse violis Stanisław Serwaczyński, wat die konsertmeester van die opera in Pest was. Dit is van Serwaczynski gesê dat hy die beste violis in Pest was. Alhoewel Joachim se ouers "nie baie vermoënd was nie", is hulle aangeraai om nie net 'n "gewone vioolonderwyser" te kies nie. [2] Joachim se eerste openbare optrede het 17 Maart 1839 plaasgevind, toe hy maar 7 jaar oud was. [3] (Serwaczyński het later na Lublin, Pole, verhuis waar hy Wieniawski geleer het). In 1839 het Joachim sy studies aan die Wene Konservatorium voortgesit (vlugtig onder Miska Hauser en Georg Hellmesberger, sr .; [4] en uiteindelik - en van uiterse belang - onder Joseph Böhm, [5] wat hom bekendgestel het aan die wêreld van kamermusiek) . [6] [7] In 1843 is hy deur sy niggie, Fanny Figdor - wat later met 'n "Leipzigse handelaar" [8] genaamd Wittgenstein sou trou - geneem om in Leipzig te gaan woon en studeer. [9] In die vaktydskrif "Neue Zeitschrift vir Musik was" Robert Schumann baie entoesiasties oor Felix Mendelssohn, waarop Moser geskryf het: "Slegs in die geval van die bewondering wat Haydn vir Mozart gekoester het, ken die musiekgeskiedenis 'n parallelle geval van ongekende eerbied deur een groot kunstenaar aan sy gelyke." [10] In 1835 het Mendelssohn direkteur van die Leipzig Gewandhaus-orkes geword. In 1843 het Joachim 'n protégé van Mendelssohn geword, wat gereël het dat hy teorie en komposisie onder Moritz Hauptmann en die viool onder Ferdinand David studeer. [11] Tydens sy debuut-uitvoering in die Gewandhaus het Joachim die Otello Fantasie deur Heinrich Wilhelm Ernst gespeel.

Joseph Joachim se geboortehuis in Kittsee - Oostenryk soos dit vandag daar uitsien
'n Gedenkplaat aan Joseph Joachim aan sy geboortehuis in Kittsee - Oostenryk

Londense Filharmoniese debuut, Beethoven Vioolconcerto

[wysig | wysig bron]

Op 27 Mei 1844 het Joachim, nog nie heeltemal 13 jaar oud nie, tydens sy Londense debuut met die Philharmonic Society onder leiding van Mendelssohn die solorol in Beethoven se vioolconcerto gespeel. Dit was in verskillende opsigte 'n triomf, soos beskryf deur R.W. Eshbach. [12] Die Philharmonic het 'n beleid teen kunstenaars gehad wat so jonk was, maar 'n uitsondering is gemaak nadat 'n paar oudisiesvan die mees vooraanstaande musikante en musiekliefhebbers oorreed het dat Joachim oor die nodige vaardighede beskik. Ondanks Beethoven se erkenning as een van die grootste komponiste wat ooit geleef het, en die hedendaagse beskouing van sy vioolconcerto as een van die grootstes, was dit ver van die geval gewees voor Joachim se interpretasie. Ludwig Spohr het dit heftig gekritiseer, en ná die Londense première deur die violis Edward Eliason, het 'n kritikus gesê dat dit "dalk deur enige derde of vierde klas komponis geskryf kon gewees het." Maar Joachim was baie goed voorbereid om die concerto van Beethoven te speel, aangesien hy sy eie kadense daarvoor geskryf het en die stuk gememoriseer het. Die gehoor het wonderlike dinge verwag nadat hulle van die repetisie te gehore gekom het, [13] en Mendelssohn het geskryf: " 'n opgewonde applous het begin" toe Joachim voor die orkes uitgestap het. "Die aanvang is begroet met 'n selfs groter gejuig", en die "die gejuig van die gehoor het elke deel van die concerto vergesel." Die resensente het ook baie lof gehad. Een resensent het vir "The Musical World" geskryf: "Die grootste violiste het ontsag vir hierdie concerto .... Jong Joachim .... het dit aangeval met die ywer en vasberadenheid van die mees bekwaamste kunstenaar ... geen meester kon dit beter geïnterpreteer het nie", en die twee kadense, geskryf deur Joachim, was "geweldige prestasies wat ... vernuftig gekomponeer is". 'n Ander beoordelaar van die "Illustrated London News" het geskryf dat Joachim "die eerste vioolspeler is, nie net vir sy ouderdom nie, maar ook van sy siècle" [eeu]. 'n Derde beoordelaar vir die "Morning Post" het geskryf dat die concerto "in die algemeen deur vioolspelers beskou is as 'n werk wat nie 'n behoorlike en effektiewe tentoonstelling van die kragte van hul instrument bied nie" maar dat die uitvoering van Joachim "bo alle lof is, onbeskryflik is en "geheel en al ongekend is." Joachim het vir die res van sy loopbaan 'n gunsteling onder die Engelse publiek gebly. Hy het Engeland in 1858, 1859 en 1862 besoek, asook vir verskeie dekades daarna. [14]

Beethoven-strykkwartette

[wysig | wysig bron]

Moser (p. 28 ff.) skryf as volg: "Na die verskyning van die ses strykkwartette (Op. 18) was Beethoven in volle beheersing van kamermusiek", alhoewel hy in die latere kwartette "baie veeleisende eise" aan strykinstrumentaliste stel. Moser (p. 29) skryf verder dat "ten tyde van die dood van Beethoven", mense soos Spohr en Hauptmann nie noodwendig die laat kwartette bo die vroegste verkies het nie. Moser (p. 30) skryf dat die publiek in Wene 'n klinkklare vyandigheid teenoor die laat kwartette getoon het. Maar Joachim se onderwyser, Bohm, het 'n waardering van die laat kwartette gehad, wat hy gevolglik aan Joachim gekommunikeer het. [15] Op 18-jarige ouderdom het Joachim "in die hele Duitsland", geen gelyke gehad nie, hetsy in die uitvoering van Bach se werke of in die concertos van Beethoven en Mendelssohn; terwyl hy as kwartetspeler "geen rede gehad om kompetisie te vrees nie." [16]

Volwassenheid

[wysig | wysig bron]

Na die dood van Mendelssohn in 1847 het Joachim 'n kort tydjie in Leipzig gewoon en onderrig gegee aan die Konservatorium en vir die Gewandhaus-orkes gespeel saam met Ferdinand David, [17] wie Mendelssohn as konsertmeester aangestel het toe hy 1835 oorgeneem het as dirigent.

Weimar, Liszt; toe Hanover

[wysig | wysig bron]

In 1848 het die pianis en komponis Franz Liszt in Weimar gaan woon waar Goethe en Schiller gewoon het. [18] Liszt was vasbeslote om die reputasie van die stad as die Athene van Duitsland te herstel. Daar het hy 'n kring van jong avant-garde-dissipels bymekaargemaak wat gekant was teen die konserwatisme van die Leipzig-kring. Joachim was een van die eerste hiervan. Hy het Liszt as konsertmeester gedien, en 'n paar jaar entoesiasties die nuwe "sielkundige musiek", soos hy dit genoem het, omhels. In 1852 het hy na Hannover verhuis en hom terselfdertyd gedistansieer van die musikale ideale van die "Nuwe Duitse Skool" (Liszt, Richard Wagner, Hector Berlioz en hul volgelinge, soos omskryf deur die joernalis Franz Brendel). "Die lofprysing wat Wagner se musiek ontvang het en wat die musikale smaak in Weimar oorheers het, was vir Joachim oordrewe en onaanvaarbaar." [19] Joachim se breuk met Liszt het in Augustus 1857 finaal geword toe hy aan sy voormalige mentor geskryf het: "Ek is heeltemal uit simpatie uit met u musiek; dit is teenstrydig met alles wat ek van my vroeë jeug af as geestelike voeding geneem het." [20] Hannover "was toe 'n onafhanklike koninkryk wat later opgeneem sou word in die Duitse ryk." [21] Koning Georg van Hannover was heeltemal blind en baie lief vir musiek; en hy het Joachim 'n goeie salaris betaal en hom aansienlike vryhede gebied. [22] Joachim se pligte in Hannover het onder meer die speel van die viool tydens opera-opvoerings en die opvoering van staatskonserte behels. [23] Hy het vyf somermaande se verlof geniet, waartydens hy konserttoere deur Europa onderneem het. [24] In Maart 1853 het hy aan Liszt 'n eksemplaar van sy onlangs gekomponeerde Ouverture tot Hamlet gestuur. [25]

Die Schumanns, Brahms; Berlyn

[wysig | wysig bron]
Joseph Joachim, John Singer Sargent, 1904

In 1853 het 'n komitee onder leiding van Schumann Joachim uitgenooi na die Laer-Ryn Musiekfees. [26] Tydens die fees het Joachim weer die Beethoven-vioolconcerto gespeel. [27] Daar word gesê dat die sukses wat hy geniet het, hom "die beroemdste kunstenaar uit Duitsland" gemaak het. Robert Schumann en sy vrou Clara was diep beïndruk, en het 'n "noue verhouding" met Joachim gevorm. [28] Joachim het die destyds onbekende 20-jarige Brahms ontmoet en van hom geskryf dat sy speelwerk "die intense vuur toon ... wat 'n voorspel van die kunstenaar is" en "sy komposisies toon reeds sulke krag soos ek in geen ander musikant van sy ouderdom gesien het nie”. [29] Joachim het Brahms sterk aanbeveel aan Schumann. [30] Brahms is met groot entoesiasme deur die Schumanns ontvang. Na Schumann se geestelike ineenstorting in 1854 en gevolglike afsterwe in 1856 het Joachim, Clara en Brahms lewenslange vriende gebly en musikale sienings gedeel. Daar word gesê dat Joachim se speelstyl op die viool, net soos Clara s'n voor die klavier, "behoudend en suiwer was, met die klem op die musiek eerder as die kragte van die solis." [31]

In Desember 1854 het Joachim Schumann by die Endenich-asiel besoek waar hy sedert Februarie ingewoon het; Joachim was sy eerste besoeker. [32] Vroeër het Brahms alreeds die klavier bespeel en daarvoor gekomponeer, wat "hy op meesterlike wyse bemeester het", maar hy het egter nie selfvertroue in sy orkestrasie gehad nie. [33] In 1854 het hy begin komponeer aan sy eerste klavierconcerto, wat sy eerste orkeswerk sou word. Hy het 'n partituur van die eerste beweging na Joachim gestuur en sy advies gevra. [34] Nadat hy Joachim se antwoord gekry het, het Brahms aan hom geskryf: "Duisend dankies dat jy die eerste beweging op so 'n simpatieke en noukeurige wyse bestudeer het. Ek het baie geleer uit jou opmerkings. As musikant het ek regtig geen groter wens as om meer talent te hê sodat ek nog meer by so 'n vriend kan leer nie." [35] Later, tydens die komposisie van die concerto, wat vier jaar geduur het, het Brahms aan Joachim geskryf: "Ek stuur weer die rondo aan jou. En net soos die vorige keer, smeek ek om hewige kritiek." [36] Die finale manuskrip van die concerto "toon baie wysigings in die handskrif van Joachim". [37]

Joseph en Amalie Joachim

Joachim se tyd in Hannover was sy mees produktiewe periode van komposisie. Toe, en tydens die res van sy loopbaan, het hy gereeld saam met Clara Schumann opvoerings gemaak. In Oktober – November 1857 het hulle byvoorbeeld 'n toer na Dresden, Leipzig en München onderneem. [38] St. James's Hall, Londen, wat in 1858 geopen is, het 'n reeks Populêre Konserte bestaande uit kamermusiek aangebied, waarvan programme wat uit 1867 tot 1904 dateer behoue gebly het. [39] Joachim het baie keer verskyn. Vanaf 1866 het hy Londen elke jaar besoek. [40] In Maart 1898 en in 1901–1904 het Joachim in sy eie kwartet van spelers verskyn, maar andersins het hy veel meer gereeld saam met die inwonende Populêre Konserte-kunstenaars Louis Ries, [41] tweede viool, JB Zerbini, [42] eerste altviool, en Alfredo Piatti, die eerste tjello, wat bekend is as "een van die mees gevierde tjelliste" van daardie tydperk, verskyn. George Bernard Shaw het geskryf dat die Populêre Konserte baie gehelp het om goeie musikale smaak in Engeland te versprei. [43] Joachim was 'n steunpilaar van kamermusiek tydens die Populêre Konserte.

Clara Schumann het tydens ten minste 18 van die Populêre Konserte saam met Joachim, Zerbini en Piatti opgetree, en vermoedelik klavierkwartette gespeel (sonder tweede viool), of soms klaviertrio's (vir klavier, viool en tjello). (Die programme van daardie konserte het heel waarskynlik ook strykkwartette ingesluit, waarin sy natuurlik nie gespeel het nie, aangesien Ries ook gelys word) 'n Gunsteling stuk van Clara was Brahms se Klavierkwartet in A majeur. Sy skryf op 27 Februarie 1882 uit Londen aan Brahms dat die stuk "baie applous" ontvang het. [44] Oor 'n opvoering daarvan in Liverpool op 11 Februarie het sy in haar dagboek geskryf dat dit "hartlik ontvang is, tot my verbasing, omdat die publiek hier baie minder ontvanklik is as in Londen." [45] In Januarie 1867 was daar 'n toer na Edinburg en Glasgow, Skotland, deur Joachim, Clara, haar oudste dogter Marie, Ries, Zerbini, Piatti, twee Engelse susters "Miss Pyne", 'n sangeres, en ene mnr. Saunders wat al die reëlings getref het. Marie Schumann het van Manchester af huiswaarts geskryf dat Clara in Edinburgh "met 'n stormagtige applous ontvang is en 'n encore moes gee, en so ook Joachim. Piatti was ook altyd baie geliefd." [46]

Joachim het uitgebreide korrespondensie met Clara en Brahms gehad, aangesien Brahms die mening van Joachim hoog op prys gestel het. In 1860 het Brahms en Joachim gesamentlik 'n manifes teen die "progressiewe musiek" van die "Nuwe Duitse Skool" geskryf in reaksie op die polemiek in Brendel se "Neue Zeitschrift für Musik". Hierdie manifes, wat 'n skoot was in die Oorlog van die Romantiek, het oorspronklik min (vier[11] ) ondertekenaars (meer later) gehad en 'n gemengde ontvangs gehad, en hy is baie bespot deur aanhangers van Wagner. [47]

Die beroemde Joachim-kwartet. Van links na regs: Robert Hausmann (tjello), Josef Joachim (1ste viool), Emanuel Wirth (altviool) en Karel Halíř (2de viool)

Op 10 Mei 1863 het Joachim met die kontralto Amalie Schneeweiss (verhoognaam: Amalie Weiss) (1839–99) getrou. Amalie het haar eie belowende loopbaan as operasanger gestaak en ses kinders gebaar. Sy het voortgegaan om in oratorium op te tree en lieder te sing. In 1865 het Joachim uit protes uit die diens van die Koning van Hannover getree, toe die Intendant (artistieke direkteur) van die Opera geweier het om een van die orkesspelers (Jakob Grün) te bevorder weens laasgenoemde se Joodsheid. [48] In 1866, as gevolg van die Oostenryks-Pruisiese oorlog, waartydens Pruise en die hoofstad daarvan (Berlyn) die dominante Duitse staat en stad geword het, het Joachim na Berlyn verhuis waar hy uitgenooi is om te help met die stigting van 'n nuwe afdeling van die Koninklike Akademie van Musiek (genaamd die "Hochschule für ausübende Tonkunst") asook om die eerste direkteur daarvan te word.

Op Goeie Vrydag, 10 April 1868, het Joachim en sy vrou aangesluit by hul vriend Johannes Brahms om een van sy grootste triomfe te vier, te wete die eerste volledige opvoering van sy Duitse Requiem in die Bremen-katedraal. Joseph Joachim het Robert Schumann se Abendlied gespeel. Dit was 'n glorieryke geleentheid waartydens ongeveer 100 vriende van die komponis, die Joachims, Clara Schumann, Albert Dietrich en sy vrou, Max Bruch en andere bymekaargekom het by die Bremen Rathskeller.

Die Joachim-kwartet wat in die Sing-Akademie zu Berlin optree - 'n gravering gebaseer op 'n skildery (tans verlore) deur Felix Possart, uitgegee as 'n Beilage aan die Zeitschrift der Internationalen Musikgesellschaft 4/5 (1903), tussen pp. 240 en 241.

In 1869 is die Joachim- strykkwartet gevorm. Dit het spoedig 'n reputasie as een van Europa se bestes verwerf. Dit het voortgeduur tot Joachim se dood in 1907. Ander lede van die kwartet was Karel Halíř (2de viool) vanaf 1897; Emanuel Wirth (altviool) vanaf 1877; en Robert Hausmann (tjello), vanaf 1879. [49] In 1878, terwyl hy sy vioolconcerto geskryf het, het Brahms Joachim geraadpleeg, wat hom "aanmoediging en tegniese raad gegee het". [50] Brahms het Joachim gevra, soos hy toe ook gedoen het, om die kadens vir die concerto te skryf.

In 1884 het Joachim en sy vrou geskei nadat hy oortuig was dat sy 'n verhouding met die uitgewer Fritz Simrock het. Brahms, seker dat Joachim se vermoedens ongegrond was, het 'n simpatieke brief aan Amalie geskryf, wat sy later as getuienis gebruik het in die egskeidingsaak teen haar. [51] Dit het gelei tot 'n afkoeling tussen Brahms en Joachim. Die vriendskap is eers 'n paar jaar later herstel toe Brahms die Dubbelconcerto in A mineur vir viool en tjello, Op. 102 (1887) as 'n dankoffer aan sy ou vriend gekomponeer het. Dit is ook opgedra aan Joachim en Robert Hausmann.

Aan die einde van 1895 was beide Brahms en Joachim teenwoordig by die opening van die nuwe Tonhalle in Zürich, Switserland; Brahms het gedirigeer en Joachim het as assistent-dirigent opgetree. Maar in April, twee jaar later, sou Joachim sy eerbiedwaardige vriend vir altyd verloor, aangesien Brahms op 64-jarige ouderdom in Wene gesterf het. In Meiningen, in Desember 1899, het Joachim die toespraak gehou toe 'n standbeeld vir Brahms onthul is.

Eerbewyse en eeufees

[wysig | wysig bron]

In Maart 1877 het Joachim 'n eredoktorsgraad in musiek van die Universiteit van Cambridge ontvang. Tydens die geleentheid het hy sy Ouverture Op. 13 aan Kleist opgedra. [52] Joachim is op 16 April 1889, rondom die 50ste herdenking van sy debuutuitvoering, deur "vriende en bewonderaars in Engeland" [53] vereer. Tydens die geleentheid is " 'n buitengewone viool" wat in 1715 deur Antonio Stradivari gemaak is, genaamd Il Cremonese, aan hom oorhandig. [54] Ongeveer tien jaar later, op 22 April 1899, ter geleentheid van die sestigste herdenkingsjaar, is 'n konsert ter ere van Joachim deur sy voormalige viool-, altviool- en tjellostudente wat onder hom kwartet gespeel het aangebied. [55] Die totaal van ongeveer 140 strykinstrument spelers was indrukwekkend, net soos hul instrumente (gemaak deur Stradivari, Guarneri, Bergonzi, Amati, ens.) ). [56] 'n Soortgelyke eerbewys "is tydens geen ander musikant se leeftyd aan hom toegeken nie".

Joseph Joachim, deur Philip Alexius de László, 1903

Gedurende 1899 is Joachim uitgenooi om president te word van die nuutgestigte Oxford & Cambridge Musical Club in Londen. Hy het tot sy dood klubpresident gebly. [57]

In Berlyn op 17 Augustus 1903 het Joachim vyf kante opgeneem vir The Gramophone & Typewriter Ltd (G&T), wat 'n boeiende en waardevolle bron van inligting oor vioolspelstyl uit die 19de eeu bly. Hy is die vroegste beroemdste violis wat 'n opname gemaak het, en is kort daarna gevolg deur Sarasate.

Joachim se portret is twee keer deur Philip de László geskilder. 'n Portret van Joachim is deur John Singer Sargent [58] geskilder en aan hom voorgedra tydens die viering van die "Diamond Jubilee" viering in 1904 van die sestigste herdenking van sy eerste verskyning in Londen. Joachim het tot sy dood in 1907 in Berlyn gebly.

Tydens die viering van sy 75ste verjaardag in Junie 1906, het Joachim gesê

Die Duitsers het vier vioolkonserte. Die grootste, mees kompromislose, is Beethoven s'n. Die een deur Brahms kompeteer daarmee wat die erns daarvan betref. Die rykste, die mees verleidelikste, is geskryf deur Max Bruch. Maar die mees inwaarts-gekeerde, die juweel van die hart, is Mendelssohn se concerto. [59]

Bruch het drie vioolkonserte geskryf. Joachim het vermoedelik verwys na sy Concerto nr. 1, wat die bekendste is en gereeld uitgevoer word. Joachim het Bruch gehelp om die concerto te hersien. [59]

Repertorium

[wysig | wysig bron]
Amalie en Joseph se graf in Berlyn-Charlottenburg

Van die opvallendste van Joachim se prestasies was sy herlewing van die reeds genoemde vioolconcerto van Beethoven, die herlewing van Bach se Sonates en Partitas vir solo-viool, BWV 1001–1006, veral die Chaconne uit die Partita No. 2, BWV 1004, [60] en van Beethoven se laat strykkwartette. [61] Joachim was die tweede vioolspeler, ná Ferdinand David, wat Mendelssohn se Vioolkonsert in E mineur gespeel het, wat hy saam met die komponis bestudeer het. Joachim het 'n belangrike rol in die loopbaan van Brahms gespeel, en was 'n onvermoeide voorstander van Brahms se komposisies deur al die wisselinge van hul vriendskap. Hy het op 8 Maart 1877 die Engelse première van Brahms se Simfonie nr. 1 in C mineur in Cambridge behartig, op dieselfde dag wat hy 'n D. Mus. graad daar ontvang het (Brahms het 'n uitnodiging geweier om self na Engeland te gaan). [62]

'n Aantal van Joachim se komponis-kollegas, waaronder Schumann, Brahms, Bruch en Dvořák, het concertos met Joachim in gedagte gekomponeer, waarvan baie die standaardrepertorium betree het. Nietemin bly die solo-repertorium van Joachim relatief beperk. Hy het nooit Schumann se Vioolkonsert in D mineur wat Schumann spesiaal vir hom geskryf het opgevoer nie, en so ook nie Dvořák se Vioolkonsert in A mineur nie, alhoewel Dvořák sy raad oor die stuk ernstig ingewin het, dit aan hom opgedra het en sou wou hê dat hy die eerste opvoering daarvan speel. Die mees ongewone werk wat vir Joachim geskryf is, was die FAE Sonate, 'n samewerking tussen Schumann, Brahms en Albert Dietrich, gebaseer op die voorletters van Joachim se leuse, "Frei aber Einsam" (wat vertaal kan word as "vry maar eensaam", "vry maar alleen" ", of "vry maar eensaam"). Alhoewel die sonate selde in sy geheel opgevoer word, word die derde beweging, die Scherzo in C mineur, gekomponeer deur Brahms, vandag nog gereeld gespeel.

Komposisies

[wysig | wysig bron]

Joachim se eie komposisies is minder bekend. Hy het opusnommers aan 14 komposisies gegee en ongeveer 'n gelyke aantal stukke sonder opusgetalle gekomponeer. Tussen sy komposisies is verskeie werke vir die viool (insluitend drie concertos) en ouvertures vir Shakespeare se Hamlet en Henry IV. Hy het ook kadense geskryf vir 'n aantal ander komponiste se concertos (waaronder die Beethoven- en Brahms-concertos). Sy mees gewaardeerde komposisie is sy Hongaarse Concerto (Vioolconcerto No 2 in D mineur, Op. 11).

Lys van komposisies

[wysig | wysig bron]

Fuller-Maitland, bl. 56, lys die 14 stukke met opusnommers, maar nie noodwendig met dieselfde detail as hieronder nie. Op bl. 57 lys hy 6 van die 14 stukke wat hier as WoO gegee word, plus die orkestrasie van Schubert se Groot Duo en die Beethoven en Brahms concerto kadense.

Oorspronklike komposisies

[wysig | wysig bron]
  • Op. 1, Andantino and Allegro scherzoso, vir viool en klavier (1848): gewy aan Joseph Böhm
  • Op. 2, Drei Stücke vir viool of altviool en klavier, (circa 1848–1852): Romanze, Fantasiestück, Eine Frühlingsfantasie; gewy aan Moritz Hauptmann
  • Op. 3, Vioolconcerto in Een Beweging, in G mineur (1851); gewy aan Franz Liszt
  • Op. 4, Hamlet Ouverture (1853); gewy aan Kapelle van Weimar
  • Op. 5, Drie Stukke vir Viool en Klavier: Lindenrauschen, Abendglocken, Ballade; gewy aan Gisela von Arnim
  • Op. 6, Demetrius Ouverture (1853, na 'n toneelstuk deur Herman Friedrich Grimm; ouverture gewy aan Franz Liszt)
  • Op. 7, Henry IV Ouverture (1854)
  • Op. 8, Ouverture tot 'n Komedie deur Gozzi (1854); gewy aan Fritz Steinbach.
  • Op. 9, Hebräische Melodien, nach Eindrücken der Byron'schen Gesänge (Hebreeuse Melodieë, na indrukke van Byron se Liedere) vir altviool en klavier (1854–1855)
  • Op. 10, Variationen über ein eigenes Thema (Variasies op 'n Oorspronklike Tema) in E majeur vir altviool en klavier (1854); gewy aan Hermann Grimm.
  • Op. 11, Vioolconcerto No. 2 in D mineur "op Hongaarse Wyse" (1857, gepubliseer in 1861); gewy aan Johannes Brahms. Daar word gesê dat die solo viooldeel van die Hongaarse Concerto baie moeilik is om te speel.
  • Op. 12, Notturno vir Viool en Klein Orkes in A majeur (1858)
  • WoO, Vioolconcerto No. 3 in G majeur (1875)
  • Op. 13, Elegiese Ouverture "In Memoriam Heinrich von Kleist" (ca. 1877)
  • Op. 14, Szene der Marfa uit Friedrich Schiller se onvoltooide drama Demetrius (ca. 1869)
  • WoO Haidenröslein Lied vir hoë stem en klavier; gepub. Verlag des Ungar, 1846.
  • WoO, Ich hab' im Traum geweinet vir stem en klavier, pub. Wigand, 1854.
  • WoO, Toneel uit Schiller se Demetrius (1878)
  • WoO, Rain, rain and sun, Merlin's Song (Tennyson), gepub. C. Kegan & Co., 1880.
  • WoO, Melodrama zu einer Schillergedenkfeier (ongepubliseer, outograaf in Hamburg Staats- und Universitätsbibliothek)
  • WoO, Ouverture in C majeur (Konzertouvertüre zum Geburtstag des Kaisers) (1896)
  • WoO, Twee Marse vir orkes in C en D
  • WoO, Andantino in A mineur, vir viool en orkes (ook vir viool en klavier)
  • WoO, Romanse in B-mol majeur, vir viool en klavier
  • WoO, Romanse in C majeur, vir viool en klavier; gepub. C. F. Kahnt Nachfolge, Leipzig, 1894.
  • WoO, Strykkwartet beweging in C mineur
  • WoO, Variationen über ein irisches Elfenlied vir klavier (eerste gepubliseer deur J. Schuberth & Co. Hamburg, 1989. geredigeer deur Michael Struck.)
  • WoO, Variasies vir Viool en Orkes in E mineur (ca. 1879); gewy aan Pablo Sarasate
  • WoO, Fantasie über ungarische Motive (ca. 1850); die eerste keer opgevoer in Weimar onder Franz Liszt in Oktober 1850
  • WoO, Fantasie über irische [schottische] Motive (ca. 1852); eerste opgevoer in Londen in Mei 1852
Joseph Joachim (1853) deur Adolph Menzel

'n Orkestrasie

[wysig | wysig bron]
  • In 1855 orkestreer Joachim Schubert se Groot Duo klavierduet na 'n "Simfonie in C" [63]

Kadense

[wysig | wysig bron]
  • Beethoven, Concerto in D majeur, Op. 61 [64]
  • Brahms, Concerto in D majeur, Op. 77 [65]
  • Kreutzer, concerto nr. 19 in D mineur
  • Mozart, Aria van Il re pastore, K   208, Concerto No. 3 in G majeur, K. 216, Concerto nr. 4 in D majeur, K. 218, en Concerto nr. 5 in A majeur, K. 219
  • Rode, Concerto nr. 10 in B mineur, en Concerto nr. 11 in D majeur
  • Spohr, Concerto in A mineur, Op. 47 (Gesangsszene)
  • Tartini, Sonate in G mineur (Devil's Trill)
  • Viotti, concerto nr. 22 in A mineur

Opnames van Joachim se komposisies

[wysig | wysig bron]
  • Vioolconcerto nr. 2 in D mineur, Op. 11 "In die Hongaarse styl":
    • Rachel Barton Pine (Viool), Carlos Kalmar (dirigent), Chicago Simfonieorkes, Cedille Records : CDR 90000 068 ( voëlnotas )
    • Elmar Oliveira (Viool), Leon Botstein (dirigent), Londen Filharmoniese Orkes, IMP
    • Aaron Rosand (Viool), Louis de Froment (dirigent), Luxemburgse Radio/Televisie Simfonieorkes, Vox katalogus #: 5102
  • Vioolconcerto nr. 3
    • Takako Nishizaki (Viool), Meir Minsky (dirigent), Stuttgart Radio-simfonieorkes, Naxos #: 8554733
  • Hamlet Ouverture, Op. 4
    • Meir Minsky (dirigent), Stuttgart Radio Simfonieorkes, Naxos #: 8554733
  • Elegische Ouvertüre, Op. 13
    • Meir Minsky (dirigent), Stuttgart Radio Simfonieorkes, Naxos #: 8554733
  • Andantino en Allegro scherzoso, Op. 1: Andantino
  • Romantiek in B-flat majeur
    • Marat Bisengaliev (Viool), John Lenehan (klavier), Naxos #: 553026
    • Aaron Rosand (Viool), Hugh Sung (Klavier), Biddulph-opnames: LAW 003
  • Hebreeuse melodieë, Op. 9
    • Anna Barbara Dütschler (altviool), Marc Pantillon (klavier), Claves #: 9905
  • Heinrich IV Overture, Op. 7 (2 klaviere, rangskik deur Johannes Brahms )
    • Duo Egri-Pertis, Hungaroton #: 32003
  • Variasies vir altviool en klavier, Op. 10
    • Talle opnames
  • Variasies vir viool en orkes in E mineur
    • Vilmos Szabadi (Viool), László Kovács (dirigent), Noord-Hongaarse simfonieorkes, Hungaroton #: 32185
  • Strykkwartetbeweging (Quartettsatz) in C mineur
    • Israel-strykkwartet, klassieke talent # B001HADEWI

Joachim se eie diskografie

[wysig | wysig bron]
  • JS Bach: Partita vir viool nr. 1 in B mineur, BWV 1002: 7de beweging, Tempo di Bourrée, Pearl Catalog: 9851 (op Testament (749677132323)).
  • Brahms: Hongaarse danse (21) vir klavier 4 hande, WoO 1: nr. 1 in G mineur (rangskik- Joachim), Opal opnames (ook op Testament (749677132323)).
  • Brahms: Hongaarse dans nr. 2 in D mineur (rangskik- Joachim), Grammophon Catalogue # 047905; HMV, D88.
  • Joachim: Romanse in C majeur, Op. 20, Pearl Katalogus: 9851

Joachim se studente

[wysig | wysig bron]
  • Leopold Auer, violis en onderwyser; studeer by Joachim in Hannover. Onder sy vele uitstaande studente was Mischa Elman, Jascha Heifetz en Nathan Milstein .
  • Dora Valesca Becker (1870-1958)
  • Hugo Leichtentritt
  • Aylmer Buesst
  • Willy Burmester
  • Carl Courvoisier (1846–1908), skrywer van "Technics of Violin playing on Joachim's Method", Londen: The Strad Library, No. I, 1894.
  • Bram Eldering (1865–1943), konsertmeester van die Berlynse Filharmoniese Orkes onder Hans von Bülow; Konsertmeester van die Meininger Hofkapelle
  • Adila Fachiri, Joachim se agterkleinkind
  • F. Fleischhauer (geb. 1834), Hofconcertmeister te Meiningen
  • Sam Franko
  • Richard Gompertz (geb. 1859), professor in viool aan die "Royal College of Music", Londen
  • Jakob Moritz Grũn, gebore in Pest, 1837; Joachim het bedank om standpunt in te neem teen die feit dat hy oorgesien is vir bevordering omdat hy Joods was. Beskik oor 'n artikel in die Duitse Wikipedia.
  • Karel (Carl) Halíř (1859–1909), Boheemse violis, lid van die Joachim-kwartet
  • Willy Hess
  • Gustav Hille
  • Richard Himmelstoß (gebore 1843), konsertmeester in Breslau
  • Theodore Holland (1878–1947), Britse komponis en onderwyser.
  • Gustav Holländer (geb. 1855), solo-violis
  • Jenő Hubay, Hongaarse violis en komponis
  • Bronisław Huberman [66]
  • Karl Klingler, violis van die Klingler-kwartet en Joachim se opvolger aan die Berlynse Hochschule; Klingler was die onderwyser van Shinichi Suzuki .
  • Iosif Kotek (1855–1885), Russiese violis
  • Hans Letz, konsertmeester van die Theodore Thomas-orkes [67]
  • Bernhard Listemann, konsertmeester van die Boston Simfonieorkes. [68]
  • Charles Martin Loeffler (1861–1935)
  • Martin Marsick
  • Pietro Melani
  • Waldemar J. Meyer (1853–1940)
  • Bernardo V. Moreira de Sá (1853–1924), Portugese violis en onderwyser; direkteur van die "Conservatório de Música do Porto"; direkteur en stigter van die "Orpheon Portuense"; studeer onder Joachim in Berlyn
  • Andreas Moser (1859–1925), violis en assistent van Joachim; Moser het die eerste biografie van Joachim, Moser (1901), geskryf oor Joachim se lewe tot 1899. Hy het gehelp om die oorspronklike partiture van JS Bach se Sonate e Partite per violino-solo te herwin en het saam met Joachim aan talle uitgawes gewerk.
  • Tivadar Nachéz (1859–1930)
  • Henri Petri, konsertmeester in Leipzig
  • Lili Petschnikoff (1874-1957), Amerikaanse violis
  • Maximilian Pilzer, konsertmeester van die New York Filharmoniese Orkes (1915–1917), [69] [70]
  • Enrico Polo (1868–1953), Italiaanse violis, altviolis en pedagoog
  • Maud Powell, Amerikaanse violis [71]
  • Willibald Richter (1860–1929), Duits-gebore Engelse pianis, orrelis en onderwyser; student, vriend en begeleier van Joachim; student van Haupt, Lebert, Liszt, Mischalek en Oscar; het die "College of Music" te Leicester gestig
  • Camillo Ritter, onderwyser van die voorste violis William Primrose
  • Ossip Schnirlin (? - 1937)
  • Emily Shinner
  • Axel Skovgaard
  • Maria Soldat-Röger
  • Theodore Spiering, Amerikaanse violis; gebore in St. Louis, het in Chicago gewoon; Konsertmeester (1909–1911) van die New York Filharmoniese Orkes
  • Kemp Stillings (1888-1967), Amerikaanse violis, musiekonderwyser
  • Franz von Vecsey, studeer by Hubay, daarna Joachim; die Sibelius-vioolkonsert is aan hom gewy
  • Alfred Wittenberg

Ander leerlinge mag moontlik deur Wilhelm Joseph von Wasielewski in sy Die Violine und Ihre Meister genoem word.

Joachim se instrumente

[wysig | wysig bron]

Die meeste, maar nie almal nie, van die vele viole (en twee altviole) wat Joachim gedurende sy loopbaan besit het, word op die webwerf van Tarisio Auctions, cozio.com, getoon. Verdere inligting in Duits is in die artikel deur Kamlah (2013) beskikbaar.

  • Sy eerste (volgrootte) viool was 'n Guarneri Filius Andreae 1703 wat hy aan Felix Schumann gegee het nadat hy sy eerste Stradivarius verwerf het.
  • 'n Viool, die ex-Joachim Stradivarius van 1715, word tans deur die Collezione Civica del Comune di Cremona gehou . [72] Dit is aan Joachim aangebied ter geleentheid van sy Jubileumviering in 1889.
  • Die Ex Joachim, Joseph Vieland Altviool deur Gasparo da Salò, Brescia, voor 1609, word gehou deur die "Shrine to Music No. 3368". [73]
  • 'n Johannes Theodorus Cuypers anno 1807 is in die middel van die 19de eeu deur Joachim gekoop en op toer deur Europa geneem. Daar is ook bewyse dat die instrument 'n halwe eeu later, in 1895, deur Joachim gespeel is tydens 'n opvoering in Parys. Dieselfde instrument is ook deur Fritz Kreisler gespeel tydens 'n 1955 Carnegie Hall-konsert. [74]

Kulturele verwysings

[wysig | wysig bron]

Die Engelse digter Robert Bridges het 'n sonnet oor Joachim geskryf in sy eerste groot poësiewerk getitel The Growth of Love . [75]

Notas

[wysig | wysig bron]
  1. ↑ Monk, Ludwig Wittgenstein: The Duty of Genius: p. 5
  2. ↑ Moser, 1901, p. 3
  3. ↑ Moser, p. 6
  4. ↑ Fuller-Maitland, p. 2
  5. ↑ Moser, p. 17
  6. ↑ Fuller-Maitland, p. 3
  7. ↑ Campbell, p. 75
  8. ↑ Fuller Maitland, p. 4
  9. ↑ Moser, 1901, pp. 8–9
  10. ↑ Moser, p. 38
  11. ↑ 11,0 11,1 Avins, 2002
  12. ↑ "London Philharmonic Debut". Joseph Joachim (in Engels). 3 Julie 2013. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 20 Julie 2017.
  13. ↑ Moser, 1901, p. 57
  14. ↑ Fuller-Maitland, p. 13
  15. ↑ Moser, p. 32
  16. ↑ Moser, p. 76
  17. ↑ Moser, 1901, pp. 39, 43–44
  18. ↑ Moser, p. 78
  19. ↑ Campbell, 1981, p. 76
  20. ↑ Swafford, p. 174, in 'n ander vertaling
  21. ↑ Leopold Auer, Violin Playing as I Teach It, Dover, New York, 1980, p. 5
  22. ↑ Auer, 1923, pp. 58–59
  23. ↑ Moser, pp. 116–117
  24. ↑ Moser, p. 117
  25. ↑ Moser, p. 120.
  26. ↑ Moser, p. 121
  27. ↑ Swafford, p. 62
  28. ↑ Swafford, p. 63
  29. ↑ Moser, p. 127
  30. ↑ Swafford, p. 75
  31. ↑ Swafford, p. 130
  32. ↑ Swafford, p. 133
  33. ↑ Gal, p. 60
  34. ↑ Gal, p. 61
  35. ↑ Gal, p. 114
  36. ↑ Gal, p. 115
  37. ↑ Fuller Maitland, p. 55
  38. ↑ Litzmann, 1913,  p. 152
  39. ↑ Arts & Humanities Research Council Concert Programmes, St. James's Hall Concerts (1867–1904)
  40. ↑ Avins, Styra, "Joseph Joachim", in Oxford Companion to Music, red. Alison Latham, Oxford University Press, 2002–2003, bl. 637
  41. ↑ Louis Ries, gebore in 1830, was die seun van Hubert Ries. Vir 'n notering van Joachim se konsert wat sommige Maandag Populêre Konserte insluit, sien: https://josephjoachim.com/2014/11/07/joseph-joachims-concerts/
  42. ↑ Zerbini was van Australiese afkoms. 'n Sterfkennis van hom in die Illustrated Australian News (Melbourne) 1 Januarie 1892 vermeld dat hy "erken is as een van die beste altvioolspelers in die wêreld."
  43. ↑ Shaw, George Bernard (1937), London Music in 1888–89 as heard by Corno di Bassetto, etc. (Constable, London), p. 297
  44. ↑ Litzmann, p. 289
  45. ↑ Litzmann, p. 294
  46. ↑ Litzmann, pp. 249–250
  47. ↑ Jan Swafford, Johannes Brahms, Knopf (1997), herdruk in die VK deur Papermac (1999) pp. 207–211
  48. ↑ Moser (1901) 202–206
  49. ↑ Stowell, red., 2003
  50. ↑ Gal, p. 216
  51. ↑ Campbell, p. 81
  52. ↑ Fuller-Maitland p. 56
  53. ↑ Moser 1901, p. 282
  54. ↑ Fuller-Maitland, 1901, p. 18
  55. ↑ Moser 1901, p. 324
  56. ↑ Moser 1901, p. 325
  57. ↑ "OCMC history". ocmc.org.uk (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 5 Maart 2019.
  58. ↑ "Joseph Joachim" (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 3 Maart 2016.
  59. ↑ 59,0 59,1 Steinberg, p. 265
  60. ↑ Fuller Maitland, p. 25
  61. ↑ Fuller Maitland, pp. 39, 49
  62. ↑ CD-notas, naxos 8.557428, BRAHMS: Sym. No. 1/Tragic Overture/Academic Festival Overture
  63. ↑ Daar bestaan opnames, deur die Weense Staatsopera Orkes met die dirigent Felix Prohaska, en die Houston Simfonieorkes gedirigeer deur Christoph Eschenbach.
  64. ↑ Joachim s'n was 'n vroeë kadens; later het baie andere meer geskryf
  65. ↑ Joachim se kadens tot Brahms se concerto sou weldra byna altyd gespeel word, volgens Fuller-Maitland, 1905, p. 55
  66. ↑ "Bronislaw Huberman". huberman.info. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 17 Julie 2011. Besoek op 13 Februarie 2006.
  67. ↑ "Hans Letz". theviolinsite.com. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 21 September 2008. Besoek op 11 Mei 2020.
  68. ↑ de:Bernhard Listemann
  69. ↑ archives.nyphil.orgindex.php
  70. ↑ "Russian Symphony Orchestra of New York". stokowski.org (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 27 Desember 2019.
  71. ↑ "Department of Music". acu.edu (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 7 September 2006.
  72. ↑ "Tarisio". cozio.com (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 17 Julie 2012.
  73. ↑ Bowed Stringed Instruments Made Before 1800 at the National Music Museum
  74. ↑ "Archived copy" (in Viëtnamees). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 26 Maart 2009. Besoek op 17 Augustus 2007.{{cite web}}: CS1 maint: archived copy as title (link)
  75. ↑ "Robert Bridges". sonnets.org (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 4 Desember 2004. Besoek op 11 Mei 2020.

Bronne

[wysig | wysig bron]
Joseph Joachim
  • Leopold Auer, 1923, My long Life in Music, FA Stokes, New York
  • Styra Avins, "Joachim, Joseph", in The Oxford Companion to Music, ed. Alison Latham, Oxford University Press, 2002, pp.   637-638, ISBN 978-0-19-866212-9
  • Ute Bär, "Sie wissen ja, wie gerne ich, selbst öffentlich, mit Ihnen musicire! Clara Schumann und Joseph Joachim ", Die Tonkunst, vol. 1, nr. 3, Julie 2007, 247–257.
  • Otto Biba, "'Ihr Sie hochachtender, dankbarer Schüler Peppi', Joseph Joachims Jugend im Spiegel bislang unveröffentlicher Briefe", Die Tonkunst, vol. 1, nr. 3, Julie 2007, 200–204.
  • Nora Bickley, keurder en vertaler, Briewe van en na Joseph Joachim, met 'n voorwoord deur JA Fuller-Maitland, New York: Vienna House, 1972.
  • Beatrix Borchard, Stimme und Geige: Amalie und Joseph Joachim, Biografie en interpretasiesgeschichte, Wien, Köln, Weimar, Böhlau Verlag, 2005.
  • Beatrix Borchard, 'Groß-männlich-deutsch? Zur Rolle Joseph Joachims für das deutsche Musikleben in der Wilhelminischen Zeit ", Die Tonkunst, vol. 1, nr. 3, Julie 2007, 218–231.
  • Siegfried Borris, 'Joseph Joachim zum 65. Todestag ", Oesterreichische Musikzeitschrift XXVII (Junie 1972): 352–355.
  • Margaret Campbell, 1981, The Great Violinists, Doubleday, Garden City, New York. (Het 'n hoofstuk oor Joachim)
  • FGE, "Joseph Joachim", The Musical Times, 48/775 (1 September 1907): 577–583.
  • Robert W. Eshbach, "Der Geigerkönig: Joseph Joachim as Performer", Die Tonkunst, vol. 1, nr. 3, Julie 2007, 205–217.
  • Robert W. Eshbach, 'Verehrter Freund! Liebes Vriendelik! Liebster Jo! Mein einzig Licht. Intieme briewe in Brahms se Freundeskreis ", Die Tonkunst, vol. 2, nr. 2, April 2008, 178–193
  • Robert W. Eshbach, "Joachims Jugend", Die Tonkunst, vol. 5, nr. 2, April 2011, 176–190.
  • Robert W. Eshbach, "Joachim's Youth - Joachim's Jewishness", The Musical Quarterly, vol. 94, no. 4, Winter 2011, 548–592
  • JA Fuller-Maitland, Joseph Joachim, London & New York: John Lane, 1905, 'n Google-boek; repr. Bibliobazaar, 2010, openbare domein
  • Johannes Joachim en Andreas Moser (eds. ), Briefe von und an Joseph Joachim, 3 vol., Berlyn: Julius Bard, 1911–1913
  • Hans Gál, Johannes Brahms: Sy werk en persoonlikheid, vertaal. uit Duits deur Joseph Stein, Knopf, New York, 1971.
  • Ruprecht Kamlah, Joseph Joachims Guarneri-Geigen, Eine Untersuchung im Hinblick auf die Familie Wittgenstein, Wiener Geschichtsblätter 2013, Vol. 1, p. , geplaas op "Joseph Joachim: Biografie en navorsing", 2015.
  • Ruprecht Kamlah, "Joseph Joachims Geigen, Ihre Geschichten und Spieler, besonders der Sammler Wilhelm Kux, Palm und Enke, Erlangen 2018, ISBN 978-3-7896-1023-3 , 230 bladsye.
  • Adolph Kohut, Josef Joachim. Ein Lebens- und Künstlerbild. Festschrift zu seinem 60. Geburtstage, am 28. Junie 1891 , Berlyn: A. Glas, 1891.
  • Berthold Litzmann, 1913, Clara Schumann: An Artist's Life gebaseer op materiaal wat in Diaries and Letters gevind is, vertaal uit die vierde Duitse uitgawe deur Grace E. Hadow, MacMillan, Londen.
  • Brigitte Massin, Les Joachim: Une Famille de Musiciens, Parys: Fayard, 1999. ISBN 2-213-60418-5 ISBN   2-213-60418-5
  • Andreas Moser (red. ), Johannes Brahms im Briefwechsel mit Joseph Joachim, 2de uitg., Berlyn: Deutsche Brahms-Gesellschaft, 1912.
  • Andreas Moser, Joseph Joachim: Ein Lebensbild, 2 vols. Berlyn: Verlag der Deutschen Brahms-Gesellschaft, vol. 1: 1908; vol. 2: 1910. (Gepubliseer na die volgende vertaling, moet dit 'n hersiene uitgawe wees? )
  • Andreas Moser, Joseph Joachim: A Biography (1831–1899), vertaal deur Lilla Durham, inleiding deur JA Fuller-Maitland, Londen: Philip Wellby, 1901. (Gepubliseer gedurende Joachim se leeftyd)
  • Hans Joachim Moser, Joseph Joachim, Sechsundneunzigstes Neujahrsblatt der Allgemeinen Musikgesellschaft in Zürich, Zürich & Leipzig: Hug & Co., 1908
  • Anne Russell, "Joachim", The Etude, (Desember 1932) 884–885.
  • Dietmar Schenk, "Aus einer Gründerzeit: Joseph Joachim, die Berliner Hochschule für Musik und der deutsch-französische Krieg", Die Tonkunst, vol. 1, nr. 3, Julie 2007, 232–246.
  • Michael Steinberg, The Concerto: A Listener's Guide, Oxford University Press, 1998, ISBN 0-19-510330-0
  • Barrett Stoll, Joseph Joachim: violis, pedagoog en komponis, Ph.D. Diss., Univ. van Iowa, 1978.
  • Karl Storck, Joseph Joachim: Eine Studie, Leipzig: Hermann Seemann Nachfolger, nd
  • Robert Stowell, Ed., Cambridge Companion to the String Quartet, Cambridge University Press, 2003.
  • Jan Swafford, Johannes Brahms: A Biography, Knopf and Vintage Books, 1997.
  • Katharina Uhde, The Music of Joseph Joachim, Boydell & Brewer, 2018.
  • Gerhard Winkler (red. ) "Geigen-Spiel-Kunst: Joseph Joachim und der 'Wahre' Fortschritt", Burgenländische Heimatblätter, vol. 69, nr. 2, 2007.
  • Klaus Martin Kopitz (red. ), Briefwechsel Robert und Clara Schumanns mit Joseph Joachim und seiner Familie, 2 vols. (= Schumann-Briefedition, reeks II, deel 2), Köln: Dohr, 2019, ISBN 978-3-86846-013-1

Eksterne skakels

[wysig | wysig bron]