Lord Randolph Churchill

Lord Randolph Churchill
Churchill in 1883
Gebore	Randolph Henry Spencer-Churchill 13 Februarie 1849 Belgravia, London
Sterf	24 Januarie 1895 Westminster, London
Nasionaliteit	Engeland
Beroep	Politikus
Titel	Kansellier van die Skatkis, 3 August 1886 tot 22 December 1886
Voorganger	William Vernon Harcourt
Opvolger	George Goschen
Politieke party	Konserwatiewe Party
Eggenoot	Jennie Jerome, 15 April 1874
Kinders	Winston Churchill, Jack Churchill
Ouer(s)	John Spencer-Churchill, Lady Frances Anne Vane

Lord Randolph Henry Spencer-Churchill (13 Februarie 1849 – 24 Januarie 1895) was 'n Britse aristokraat en politikus. Churchill was 'n Tory-radikaal en het die term 'Tory-demokrasie' geskep. Hy het deelgeneem aan die skepping van die Nasionale Unie van die Konserwatiewe Party.^[1][2][3]

Hy het Minister van Buitelandse Sake vir Indië geword, en was later Kanselier van die Skatkis. As kanselier het hy beide bewondering en kritiek vanoor die politieke spektrum ontlok. Sommige kritici was van sy eie party, insluitend van sy vriende. Uiteindelik het hy 'n taktiese bedanking as Kanselier van die Skatkis gewaag om sy posisie oor gewapende magte se uitgawes te probeer verseker, maar die Eerste Minister, Lord Salisbury, het sy bedanking aanvaar en hom vervang. Dit was die “begin van die einde” van Churchill se loopbaan.

Sy oudste seun was Winston Churchill, wat in 1906 'n biografie van hom geskryf het.

Vroeë lewe

Gebore te Wilton Terrace 3, Belgravia, Londen, was hy die derde seun van John Spencer-Churchill, Markies van Blandford en sy vrou die Markiesin van Blandford (née Lady Frances Vane), wat die (7de) Hertog van Marlborough en die Hertogin van Marlborough geword het met die dood van John se vader in 1857. As 'n jonger seun van 'n Markies het Randolph 'n hoflikheidstitel as Lord Randolph Churchill gehad; as 'n gewone man kon hy in die Britse Laerhuis sit.

Churchill het Tabor se Voorbereidingskool, Cheam, bygewoon, daarna vanaf 1863 Eton College, waar hy tot 1865 gebly het. Hy het nie uitgestaan in akademiese werk of sport terwyl hy by Eton was nie; sy tydgenote het hom beskryf as 'n lewendige en taamlik onbeheerste seun. Onder die lewenslange vriendskappe wat hy op skool gemaak het, was Arthur Balfour en Archibald Primrose (later Lord Rosebery).

In Oktober 1867 matrikuleer Churchill aan Merton College, Oxford. By Oxford was Primrose, nou met sy eie hoflikheidstitel as Lord Dalmeny, saam met Churchill 'n lid van die Bullingdonklub, en het hom by die klub se sjampanje partytjies aangesluit. Randolph was gereeld in die moeilikheid by die universiteitsowerhede vir dronkenskap, rook in akademiese drag en vensters breek by die Randolph Hotel. Sy rumoerige gedrag was aansteeklik en het op vriende en tydgenote afgevryf; hy het 'n reputasie verwerf as 'n enfant terrible. Hy het 'n voorliefde vir jag gehad, maar was ook 'n belese historikus. Hy het in 1870 verder in regsleer en moderne geskiedenis studeer.

Churchill het geen vroeë twyfel ervaar nie, maar het foute gemaak, soos na in Rosebery se biografie verwys. Hy was nooit spyt dat hy 'n vroeë vriend en bewonderaar van die Disraelis was nie. Sy gedrag was egter die latere oorsaak van onenigheid in sy verhouding met 'n kouer, meer afsydige, dissiplinêre Salisbury. In 1871 is Churchill en sy ouer broer George ingewy in die rituele van Vrymesselary, soos later sy seun Winston sou wees.

Met die algemene verkiesing van 1874 is Churchill tot die Parlement verkies as konserwatiewe lid vir Woodstock, naby die familie setel van Blenheim Palace, en het George Brodrick, 'n genoot van Merton, verslaan. Sy nooienstoespraak, wat in sy eerste sessie gelewer is, het komplimente van William Harcourt en Benjamin Disraeli, veroorsaak, wat aan die Koningin van Churchill se "energie en natuurlike vloei" geskryf het.

Churchill was 'n vriend van Nathan Rothschild, en het "uitgebreide lenings" van die Rothschilds ontvang. Hy het namens hulle oor die mynbedryf in Suid-Afrika verslag gedoen, waar hul agent Cecil Rhodes mynneerslae gekonsolideer het wat uiteindelik tot die skepping van De Beers gelei het.^[4][5]

Huwelik en mediese toestand

Lord Randolph Churchill is op 15 April 1874 by die Britse ambassade in Parys getroud met Jennie Jerome, dogter van Leonard Jerome, 'n Amerikaanse sakeman. Die egpaar het twee seuns gehad:

• Winston Leonard Spencer-Churchill (30 November 1874 – 24 Januarie 1965) en
• John Strange "Jack" Spencer-Churchill (4 Februarie 1880 – 23 Februarie 1947).

In Januarie 1875, ongeveer 'n maand na Winston se geboorte, het Randolph herhaalde besoeke aan dr. Oscar Clayton gebring. Hy het twintig jaar gehad om te lewe, maar het veral in sy laaste dekade aan aftakelende siekte gely.

Quinault, wat in die Oxford Dictionary of National Biography skryf, teoretiseer dat Randolph waarskynlik deur die stadiums van sekondêre sifilis en dan tersiêre sifilis gegaan het, maar noem 'n breingewas en veelvuldige sklerose as ander moontlike oorsake. Wat ook al die ware bron van hierdie siekte was, Randolph is beslis vir sifilis behandel, en daar is voorgestel dat hy moontlik aan simptome gely het wat verband hou met die kwik-gebaseerde medikasie wat destyds in sulke gevalle gebruik is. Robson Roose, wat die Churchills se huisdokter in die 1880's was, het oor sifilis geskryf as 'n hoofoorsaak van aftakelende siekte, en het Randolph daarna gediagnoseer as wat daaraan ly. Hy het Randolph na die spesialis Thomas Buzzard verwys, maar het voortgegaan om kaliumjodied en kwik voor te skryf.

Volgens Frank Harris, wat die bewering in outobiografie, My Life and Loves (1922–27) gepubliseer het, het "Randolph sifilis gevang". Hy het staatgemaak op 'n storie deur Louis Jennings, 'n vennoot van Randolph. John H. Mather van die Nasionale Churchill-biblioteek en -sentrum het Harris se waarheid bevraagteken en die alternatiewe teorie van 'n "linkerbreingewas" aangebied. Mather het opgemerk dat "[daar] geen aanduiding is dat Lady Randolph of haar seuns met sifilis besmet is nie." Daarbenewens, skrywer Richard M. Langworth beweer dat Roose nooit eintlik die siekte geïdentifiseer het waaraan Randolph ly as sifilis nie, maar eerder die term "algemene verlamming" gebruik het wat in daardie tydperk "nie net sifilis voorgestel het nie, maar senuwee-uitputting". Langworth sê ook dat daar "geen bewyse is dat Roose of Buzzard Lord Randolph met kwik of kaliumjodied behandel het nie", met die argument dat "hul toksiese effekte, soos 'n kenmerkende grys bleekheid, duidelik sou gewees het."^{[6][7][8][9][10]}

Verwysings

1. "Lord Randolph Churchill | British politician". Encyclopedia Britannica (in Engels). Besoek op 12 Desember 2018.
2. Quinault, R.E. (Maart 1979). "Lord Randolph Churchill and Tory Democracy, 1880–1885". The Historical Journal (in Engels). 22 (1): 141–165. doi:10.1017/S0018246X0001671X. ISSN 0018-246X.
3. Churchill, Winston C. 1906. Lord Randolph Churchill. 2 vols, Macmillan, London.
4. "The Rothschild Archive". rothschildarchive.org. Besoek op 24 Julie 2017.
5. Low 1911, p. 346.
6. Anita Leslie. Jennie: The Life of Lady Randolph Churchill, 1969
7. Ted Morgan, Churchill: Young Man in a Hurry, 1874–1915 (1984), p. 23
8. Foster, R. F. (1988). Lord Randolph Churchill: A Political Life. p. 218.
9. "Lord Randolph Churchill: Maladies et Mort". Besoek op 17 Augustus 2015.
10. Langworth 2017, p. 22.