Neo-noir

Isabella Rossellini, een van die sterre van die neo-noir-prent Blue Velvet, en die regisseur, David Lynch, kom in 1987 op die Cannes-rolprentfees aan.

Neo-noir (van die Griekse neo, "nuut", en die Franse noir, "swart") is ’n styl wat in moderne rolprente aangetref word met soortgelyke elemente as in die ouer film noir, maar met nuwer temas, inhoud, styl, visuele elemente of media wat in die klassieke weergawes afwesig was.

Die term film noir (Frans vir "swart" of "donker" rolprent) is in 1946 geskep vir Hollywood-misdaaddramas van die 1940's en 1950's met ’n swak verligte, swart-wit visuele styl en sekere ander elemente.

Prente wat sedert die 1960's gemaak is, gebruik soms dieselfde elemente as film noir en is dikwels onafhanklike flieks. Eers in die 1970's is neo-noir as ’n aparte genre begin beskou. Die term is egter vaag en baie mense het dit al gekritiseer, soos James M. Cain, die skrywer van The Postman Always Rings Twice en Double Indemnity,[1] en die fliekkenner Robert Arnett.[2]

Verwysings

[wysig | wysig bron]
  1. ↑ O'Brien, Geoffrey (1981). Hardboiled America – The Lurid Years of Paperbacks. New York; Cincinnati: Van Nostrand Reinhold. pp. 71–72. ISBN 0-442-23140-7.
  2. ↑ Arnett, Robert (Fall 2006). "Eighties Noir: The Dissenting Voice in Reagan's America". Journal of Popular Film and Television. 34 (3): 123–129.

Eksterne skakels

[wysig | wysig bron]