Odaenathus

Odaenathus
Koning van Palmyra
’n Borsbeeld, vermoedelik van Odaenathus.
Bewind	260-267
Opvolger	Zenobia
Gade	Zenobia
Kinders	Hairan, Vaballathus, Herodianus
Vader	Hairan

Lucius Septimius Odaenathus, of net Odaenathus (Aramees: ܐܕܝܢܬ, Oḏainaṯ; Grieks: Οδαίναθος, Hodainathos), was in die tweede helfte van die 3de eeu ’n heerser van Palmyra, Sirië, en later van die kortstondige Palmyreense Ryk.

Vroeë lewe

Sy volle naam was Lucius Septimius Odainath.^[1] Sommige meen sy naam was van Aramese oorsprong,^[2] terwyl ander glo sy naam kom van die Arabiese woord "Odaina", "Klein Oor".^[3] Sy stamboom dui daarop dat hy van Arabiese oorsprong was.^[4] Sy clan-naam wys sy familie het Romeinse burgerskap gekry onder ’n keiser van die Seweriese dinastie en dus was hulle die belangrikste familie in Palmyra sedert die 190's. Hy was die seun van Hairan, die seun van Vaballathus, die seun van Nasor.^[5]

Dit is nie bekend wanneer Odaenathus die heerser van Palmyra geword het nie, maar daar is ’n inskripsie reeds uit 258 waarin hy "die vermaarde konsul van ons meester" genoem word.^[6]

Bewind

Die neerlaag en gevangenskap van die Romeinse keiser Valerianus in 260 het die oostelike provinsies grootliks aan die genade van die Perse oorgelaat, wat onwenslik was vir Palmyra. Dit lyk of Odaenathus aanvanklik probeer het om die Persiese monarg, Shapur I, te paai. Toe sy geskenke verwerp is, het hy besluit om hom by Rome te skaar.

In 261, toe daar twee aanspraakmakers op die Romeinse troon was, het hy die kant van Gallienus, die seun en opvolger van Valerianus, gekies en die troonrower Quietus by Homs verslaan. Vir sy trou is hy beloon met ’n uitsonderlike titel: hy het totius Orientis imperator geword, ’n onafhanklike luitenant van die keiser in die ooste.

Ná ’n reeks suksesse teen die Perse het hy sy seun Hairan as sy medeheerser aangewys. Dié was Odaenathus se seun, maar nie sy tweede vrou, Zenobia, s’n nie.

Dood en opvolging

Hy en sy seun is deur sy neef Maeonius in ’n sluipmoordaanval vermoor. Daar is vermoedens dat Rome agter die moord sit, maar ook dat Zenobia teen hom saamgesweer het om haar seun Vaballathus op die troon te kry. Ná Odaenathus se dood in 266–267 het Zenobia hom opgevolg en namens die jong Vaballathus oor Palmyra geheers.

Verwysings

1. Vogüé, Syrie centrale, Nos. 23, 28; Cooke, North-Semitic Inscriptions. Nos. 126, 530
2. Hillers & Cussini, Delbert & Eleonora (2005). A journey to Palmyra: collected essays to remember Delbert R. Hillers. Brill. pp. 195–196. ISBN 978-90-04-12418-9.
3. Palmyra and its empire: Zenobia's revolt against Rome, Richard Stoneman, University of Michigan Press, 1992, Page: 2
4. Robert G. Hoyland, Arabia and the Arabs: From the Bronze Age to the coming of Islam (2001), Routledge imprint of the Taylor & Francis Group, Page: 75
5. Alan Bowman,Peter Garnsey,Averil Cameron (2005). The Cambridge Ancient History: Volume 12, The Crisis of Empire, AD 193-337. p. 512.
6. (NSI, p. 286)

Bronne

• Long, Jacqueline, "Vaballathus and Zenobia", De Imperatoribus Romanis
• Cooke, George Albert (1903). A text-book of North-Semitic inscriptions: Moabite, Hebrew, Phoenician, Aramaic, Nabataean, Palmyrene, Jewish. Oxford: Clarendon Press. {{cite book}}: Ongeldige |ref=harv (hulp)
• Hierdie artikel is vertaal uit die Engelse Wikipedia