Pasifaë-groep

Die diagram vergelyk die wentelbaaneienskappe en relatiewe grootte van die mane van die Pasifaë-groep. Die horisontale as illustreer hul gemiddelde afstand van Jupiter af, die vertikale as hul wentelbaan-inklinasie en die sirkels hul relatiewe grootte.

Die Pasifaë-groep is ’n groep onreëlmatige mane van Jupiter waarvan die wentelbane ooreenstem met dié van die grootste maan in die groep, Pasifaë, en wat waarskynlik dieselfde oorsprong het.

Die voorwerpe in die groep se afstand van Jupiter is in die omgewing van 22,8 en 24,1 gigameter, dieselfde as die Karme-groep. Hulle het ’n inklinasie van tussen 144,5° en 158,2° en ’n eksentrisiteit van tussen 0,25 en 0,43. Die vernaamste lede van groot tot klein is:[1]

  • Pasifaë
  • Sinope
  • Kallirroë
  • Megaklite
  • Autonoë
  • Euridome
  • Sponde

Die Internasionale Astronomiese Unie (IAU) gee name wat op "e" eindig aan die mane in dié groep.

Oorsprong

[wysig | wysig bron]

Die Pasifaë-groep het vermoedelik ontstaan tydens ’n botsing van ’n asteroïde wat in Jupiter se wentelbaan vasgevang is. Die oorspronklike voorwerp was sowat 60 km in deursnee, so groot soos Pasifaë, wat sowat 99% van die oorspronklike massa behou het. Sinope word nie deur almal as deel van die groep beskou nie,[2] maar as hy wel deel daarvan is, is Pasifaë net sowat 87% van die oorspronklike massa.[3]

Anders as met die Karme- en Ananke-groep, verskil wetenskaplikes daaroor of die Pasifaë-groep uit ’n enkele botsing ontstaan het. Die vermoede dat dit die gevolg van meer as een insident is, word versterk deur die verskil in kleur (grys vir Pasifaë; ligrooi vir Kallirroë en Megaklite).[4]

Verwysings

[wysig | wysig bron]
Hierdie artikel is vertaal uit die Engelse Wikipedia
  1. ↑ Scott S. Sheppard, David C. Jewitt, Carolyn Porco, "Jupiter's outer satellites and Trojans", Jupiter. The planet, satellites and magnetosphere. Red. Fran Bagenal, Timothy E. Dowling, William B. McKinnon. Cambridge planetary science, Vol. 1, Cambridge, VK: Cambridge University Press, ISBN 0-521-81808-7, 2004, p. 263 – 280 Volle teks (pdf).
  2. ↑ David Nesvorný, Cristian Beaugé, and Luke Dones, "Collisional Origin of Families of Irregular Satellites", The Astronomical Journal, 127 (2004), pp. 1768–1783 Volle teks.
  3. ↑ Sheppard, Scott S. (5 Mei 2003). "An abundant population of small irregular satellites around Jupiter". Nature. 423 (6937): 261–263. doi:10.1038/nature01584. PMID 12748634. {{cite journal}}: Onbekende parameter |coauthors= geïgnoreer (hulp)
  4. ↑ Grav, Tommy; Holman, Matthew J.; Gladman, Brett J.; Aksnes, Kaare "Photometric survey of the irregular satellites", Icarus, 166,(2003), ble. 33-45. Preprint