Pragmatisme

Pragmatisme
ideologie, philosophical school
Subklas vanfilosofieWysig
Inspired bySome Consequences of Four IncapacitiesWysig
Beoefen deurpragmatisWysig
Charles Peirce: die Amerikaanse veelweter wat pragmatisme eerste geïdentifiseer het.

Pragmatisme is 'n filosofiese tradisie wat taal en denke beskou as instrumente vir voorspelling, probleemoplossing en aksie, eerder as om die werklikheid te beskryf, voor te stel of te weerspieël. Pragmatiste beweer dat die meeste filosofiese onderwerpe - soos die aard van kennis, taal, konsepte, betekenis, geloof en wetenskap - die beste beskou word in terme van hul praktiese gebruike en suksesse.

Pragmatisme het in die 1870's in die Verenigde State begin. Die oorsprong daarvan word dikwels toegeskryf aan filosowe Charles Sanders Peirce, William James en John Dewey. In 1878 het Peirce dit in sy pragmatiese stelling beskryf: "Oorweeg die praktiese effekte van die voorwerpe van jou konsepsie. Dan is jou opvatting van daardie effekte die hele opvatting van die voorwerp." [1]

Oorsprong

[wysig | wysig bron]

Pragmatisme as 'n filosofiese beweging het omstreeks 1870 in die Verenigde State begin.[2] Charles Sanders Peirce (en sy pragmatiese stellig) kry krediet vir die ontwikkeling daarvan,[3] saam met latere 20ste-eeuse bydraers, William James en John Dewey.[4] Die rigting daarvan is bepaal deur The Metaphysical Club-lede Charles Sanders Peirce, William James en Chauncey Wright, asook John Dewey en George Herbert Mead.

Die woord "pragmaties" bestaan sedert die 1500's in Engels, 'n woord wat uit Frans ontleen is en uiteindelik van Grieks via Latyn afgelei is. Die Griekse woord pragma, wat besigheid of daad beteken, is 'n selfstandige naamwoord wat afgelei is van die werkwoord prassein, om te doen.[5] Die eerste gebruik in druk van die naam pragmatisme was in 1898 deur James, wat Peirce gekrediteer het met die skep van die term gedurende die vroeë 1870's.[6] James het Peirce se "Illustrations of the Logic of Science"-reeks – insluitend "The Fixation of Belief" (1877), en veral "How to Make Our Ideas Clear" (1878) – as die grondslag van pragmatisme beskou James regarded Peirce's "Illustrations of the Logic of Science" series—including [7][8] Peirce het op sy beurt in 1906[9] geskryf dat Nicholas St. John Green instrumenteel was deur die belangrikheid daarvan te beklemtoon om Alexander Bain se definisie van geloof toe te pas, wat was "dit waarop 'n man bereid is om op te tree". Peirce het geskryf dat "vanaf hierdie definisie, pragmatisme skaars meer is as 'n uitvloeisel; so dat ek geneig is om aan hom te dink as die oupa van pragmatisme". John Shook het gesê: "Chauncey Wright verdien ook aansienlike krediet, want soos beide Peirce en James onthou, was dit Wright wat 'n fenomenistiese en fallibilistiese empirisme geëis het as 'n alternatief vir rasionalistiese spekulasie."[10]

Peirce het die idee ontwikkel dat ondersoek afhang van werklike twyfel, nie blote verbale of hiperboliese twyfel nie,[11] en het gesê dat, om 'n konsepsie op 'n vrugbare manier te verstaan, "Oorweeg die praktiese gevolge van die voorwerpe van jou konsepsie. Dan, jou opvatting van daardie effekte is die geheel van jou opvatting van die objek",[1] wat hy later die pragmatiese stellig genoem het. Dit stel enige opvatting van 'n objek gelyk aan die algemene omvang van die denkbare implikasies vir ingeligte beoefening van daardie objek se effekte. Dit is die kern van sy pragmatisme as 'n metode van eksperimentele verstandelike refleksie wat uitkom by opvattings in terme van denkbare bevestigende en niebevestigende omstandighede - 'n metode wat goed is vir die generering van verklarende hipoteses, en bevorderlik is vir die ingebruikneming en verbetering van verifikasie. Tipies van Peirce is sy besorgdheid oor afleidings tot verklarende hipoteses as buite die gewone fundamentele alternatief tussen deduktivistiese rasionalisme en induktivistiese empirisme, hoewel hy 'n wiskundige logikus en 'n stigter van statistiek was.

Peirce het gedoseer en verder geskryf oor pragmatisme om sy eie interpretasie duidelik te maak. Terwyl 'n konsep se betekenis in terme van denkbare toetse opgestel is, het Peirce beklemtoon dat, aangesien 'n konsep algemeen is, die betekenis daarvan, sy intellektuele strekking, gelykstaande is aan die aanvaarding se implikasies daarvan vir algemene praktyk, eerder as aan enige definitiewe stel werklike effekte (of toetsresultate) ); 'n konsep se verhelderde betekenis dui op die denkbare verifikasies daarvan, maar die uitkomste is nie betekenisse nie, maar individuele resultate. Peirce het in 1905 die nuwe naam pragmatisme geskep "vir die presiese doel om die oorspronklike definisie uit te druk",[12] en gesê dat "alles gelukkig verloop het" met James en F. C. S. Schiller se variante gebruike van die ou naam "pragmatisme" en dat hy nietemin die nuwe naam as gevolg van die ou naam se groeiende gebruik in "literêre joernale, waar dit misbruik word". Tog het hy in 'n 1906-manuskrip aangehaal as oorsake van sy verskille met James en Schiller[13] en, in 'n 1908-publikasie,[14] sy verskille met James sowel as literêre skrywer Giovanni Papini. Peirce beskou sy eie sienings dat waarheid onveranderlik is en oneindigheid werklik is, soos teengestaan deur die ander pragmatiste, maar hy het met hulle verbonde gebly oor die valsheid van “noodsaaklikheidsisme” en oor die realiteit van algemeenhede en gewoontes wat verstaan word in terme van potensiële konkrete effekte, selfs al is ongeaktualileer.[14]

Pragmatisme het opnuut aandag geniet nadat Willard Van Orman Quine en Wilfrid Sellars 'n hersiene pragmatisme gebruik het om logiese positivisme in die 1960's te kritiseer. Geïnspireer deur die werk van Quine en Sellars, het 'n handelsmerk van pragmatisme, soms bekend as neopragmatisme, invloed verkry deur Richard Rorty, die mees invloedryke van die laat 20ste eeu pragmatiste saam met Hilary Putnam en Robert Brandom. Hedendaagse pragmatisme kan breedweg verdeel word in 'n streng analitiese tradisie en 'n "neo-klassieke" pragmatisme (soos Susan Haack) wat aan die werk van Peirce, James en Dewey voldoen.

Kernbeginsels

[wysig | wysig bron]

Die kernbeginsels van pragmatisme sluit in:

  • Waarheid as wat werk: In pragmatisme is waarheid nie 'n inherente eienskap van stellings of idees nie, maar word eerder bepaal deur hul doeltreffendheid in die oplossing van probleme of die bereiking van gewenste uitkomste. As 'n idee of oortuiging "werk" in 'n praktiese konteks, word dit as waar beskou. Hierdie benadering word dikwels opgesom deur die frase "waarheid is wat werk."
  • Klem op ervaring en eksperimentering: Pragmatiste beskou kennis as iets wat voortdurend ontwikkel op grond van ervaring en eksperimentering. Hulle argumenteer dat idees in die praktyk getoets moet word, en slegs dié wat nuttig blyk te wees, moet behou word. Dit maak pragmatisme inherent dinamies en aanpasbaar, eerder as rigied en dogmaties.
  • Anti-absolutisme en fallibilisme: Pragmatisme verwerp die idee van absolute waarhede of vaste, onveranderlike beginsels. In plaas daarvan geld dit dat alle kennis voorlopig is en onderhewig is aan hersiening gebaseer op nuwe ervarings en bewyse. Hierdie perspektief staan bekend as fallibilisme, die idee dat enige oortuiging in beginsel verkeerd kan wees.
  • Fokus op gevolge: Pragmatisme plaas groot belang op die gevolge van dade en oortuigings. Filosofiese en etiese besluite moet gelei word deur hul potensiaal om voordelige uitkomste te lewer. Hierdie konsekwensialistiese oriëntasie kontrasteer met deontologiese benaderings, wat die nakoming van morele reëls bo die uitkomste van aksies prioritiseer.
  • Onderlinge verbondenheid van teorie en praktyk: Vir pragmatiste is daar geen skerp skeiding tussen teorie en praktyk nie. Teorieë word gesien as hulpmiddels om die wêreld te navigeer, en die waarde daarvan lê in hul praktiese nut. Hierdie benadering moedig 'n deurlopende terugvoerlus tussen teoretiese ontwikkeling en praktiese toepassing aan

'n Paar van die verskillende, maar dikwels onderling verwante posisies wat kenmerkend is van filosowe wat vanuit 'n pragmatistiese benadering werk, sluit in:

  • Epistemologie (regverdiging): 'n samehangende teorie van regverdiging wat die bewering verwerp dat alle kennis en geregverdigde oortuiging uiteindelik op 'n grondslag van nie-afleibare kennis of geregverdigde oortuiging berus. Koherentiste meen dat regverdiging uitsluitlik 'n funksie is van een of ander verhouding tussen oortuigings, waarvan nie een bevoorregte oortuigings is op die manier wat gehandhaaf word deur fondamentalistiese teorieë van regverdiging nie.
  • Epistemologie (waarheid): 'n deflasionêre of pragmatiese teorie van waarheid; eersgenoemde is die epistemologiese bewering dat bewerings wat die waarheid van 'n stelling predik, nie 'n eienskap genaamd waarheid aan so 'n stelling toeskryf nie, terwyl laasgenoemde die epistemologiese bewering is dat bewerings wat die waarheid van 'n stelling predik, die eienskap van nuttig-om-te-glo toeskryf aan so 'n verklaring.
  • Metafisika: 'n pluralistiese siening dat daar meer as een gesonde manier is om die wêreld en sy inhoud te konseptualiseer.
  • Wetenskapsfilosofie: 'n instrumentalistiese en wetenskaplike anti-realistiese siening dat 'n wetenskaplike konsep of teorie geëvalueer moet word deur hoe effektief dit verskynsels verklaar en voorspel, in teenstelling met hoe akkuraat dit objektiewe werklikheid beskryf.
  • Taalfilosofie: 'n anti-representasie-beskouing wat die ontleding van die semantiese betekenis van stellings, verstandelike toestande en stellings in terme van 'n korrespondensie of representasieverhouding verwerp en eerder semantiese betekenis ontleed in terme van begrippe soos ingesteldheid tot aksie, inferensiële verhoudings, en /of funksionele rolle (bv. behaviorisme en inferensialisme). Moet nie verwar word met pragmatiek nie, 'n sub-veld van die linguistiek met geen verband met filosofiese pragmatisme nie.
  • Boonop is vorme van empirisme, fallibilisme, verifikasie en 'n Quineaanse naturalistiese metafilosofie almal algemeen elemente van pragmatistiese filosofieë. Baie pragmatiste is epistemologiese relativiste en sien dit as 'n belangrike faset van hul pragmatisme (bv. Joseph Margolis), maar dit is omstrede en ander pragmatiste argumenteer dat sulke relativisme ernstig mislei is (bv. Hilary Putnam, Susan Haack).

Verwysings

[wysig | wysig bron]
  1. ↑ 1,0 1,1 Peirce, C.S. (1878), "How to Make Our Ideas Clear", Popular Science Monthly, v. 12, 286–302. Dikwels herdruk, insluitende in Collected Papers v. 5, paragrawe 388–410 en Essential Peirce v. 1, 124–141. Sien einde van §II vir die pragmatiese stellig. Sien derde en vierde paragrawe in §IV vir die ontdekbaarheid van waarheid en die werklike deur voldoende ondersoek.
  2. ↑ Hookway, Christopher (16 Augustus 2008). "Pragmatism". In Zalta, Edward N. (red.). Stanford Encyclopedia of Philosophy (Spring 2010 uitg.). {{cite encyclopedia}}: Cite has empty unknown parameter: |1= (hulp)
  3. ↑ Susan Haack; Robert Edwin Lane (11 April 2006). Pragmatism, old & new: selected writings. Prometheus Books. pp. 18–67. ISBN 978-1-59102-359-3.
  4. ↑ Biesta, G.J.J. & Burbules, N. (2003). Pragmatism and educational research. Lanham, MD: Rowman and Littlefield.
  5. ↑ Barnhart Concise Dictionary of Etymology.
  6. ↑ James, William (1898), "Philosophical Conceptions and Practical Results", delivered before the Philosophical Union of the University of California at Berkeley, 26 Augustus 1898, and first printed in the University Chronicle 1 September 1898, bl. 287–310. Internet Archive Eprint. On p. 290:
    Ek verwys na mnr Charles S. Peirce, met wie se bestaan as filosoof ek durf sê baie van julle is onbekend. Hy is een van die mees oorspronklike van hedendaagse denkers; en die beginsel van praktisisme of pragmatisme, soos hy dit genoem het, toe ek hom dit vir die eerste keer in Cambridge in die vroeë [1870's] hoor uitspreek het, is die leidraad of kompas waarmee ek myself meer en meer bevestig in die glo dat ons ons voete kan hou op die regte roete.

    James het Peirce weer gekrediteer in 1906 lesings gepubliseer in 1907 as Pragmatism: A New Name for Some Old Ways of Thinking|Pragmatism: A New Name for Some Old Ways of Thinking, sien Lesing 2, vierde paragraaf.

  7. ↑ James, William (1896). The Will to Believe: And Other Essays in Popular Philosophy (in Engels). Longmans, Green. ISBN 978-0-7905-7948-1.
  8. ↑ In addition to James's lectures and publications on pragmatist ideas (Will to Believe 1897, etc.) wherein he credited Peirce, James also arranged for two paid series of lectures by Peirce, including the 1903 Harvard lectures on pragmatism. See pp. 261–264, 290–2, & 324 in Brent, Joseph (1998), Charles Sanders Peirce: A Life, 2nd edition.
  9. ↑ Peirce, C.S., "The Founding of Pragmatism", manuscript written 1906, published in The Hound & Horn: A Harvard Miscellany v. II, n. 3, April–June 1929, pp. 282–285, see 283–284, reprinted 1934 as "Historical Affinities and Genesis" in Collected Papers v. 5, paragraphs 11–13, see 12.
  10. ↑ Shook, John. "The Metaphysical Club". pragmatism.org. Besoek op 14 Maart 2023.
  11. ↑ Peirce, C.S. (1877), The Fixation of Belief, Popular Science Monthly, v. 12, bl. 1–15. Gereeld herdruk, insluitend Collected Papers v. 5, paragrawe 358–387 en Essential Peirce v. 1, bl. 109–123).
  12. ↑ Peirce, C. S. (April 1905). "What Pragmatism Is". The Monist. 15 (2): 161–181, see 165–166. doi:10.5840/monist190515230. Reprinted in Collected Papers v. 5, paragraphs 411–437, see 414.
  13. ↑ Manuscript "A Sketch of Logical Critics", Essential Peirce v. 2, bl. 451–462, sien bl 457–458. Peirce skryf:
    Ek het nog altyd my “pragmaticis verwek (soos ek dit genoem het sedert James en Schiller die woord [pragmatisme] laat impliseer het "die wil om te glo", die veranderlikheid van waarheid, die gegrondheid van Zeno se weerlegging van beweging, en pluralisme in die algemeen), soos Kant, Berkeley en Leibniz....
  14. ↑ 14,0 14,1 Peirce, C. S. (1908). "A Neglected Argument for the Reality of God", Hibbert Journal 7, herdruk in Collected Papers v. 6, paragrawe 452–85, en in Essential Peirce v. 2, 434–450, en ander plekke. Nadat hy James bespreek het, het Peirce (Afdeling V, vierde paragraaf) as die spesifieke geleentheid van sy muntstuk "pragmatisisme", joernalis, pragmatikus en literêre skrywer Giovanni Papini se verklaring van pragmatisme se ondefinieerbaarheid verklaar: sien byvoorbeeld Papini se "What Is Pragmatism Like", gepubliseer in vertaling in Oktober 1907 in Popular Science Monthly v. 71, bl. 351–358.