Ranger 2
| |
| Sendingstatistiek | |
| Sendingnaam: | Ranger 2 |
| Sendingtipe: | Tegnologietoets |
| Operateur: | NASA |
| Vervaardiger | Jet Propulsion Laboratory |
| Lanseervuurpyl | Atlas LV-3 Agena-B |
| Duur van sending | 2 dae |
| Bemanning: | Onbeman |
| Lansering: | 18 November 1961 Kaap Canaveral AFS LC12 |
| Tot niet gegaan: | 20 November 1961 |
| Lanseermassa | 304 kilogram |
| Krag | 150 watt |
Ranger 2 is 'n onbemande ruimtevlug en toetsvlug van die Ranger ruimtetuig van NASA se Ranger-program, destyds ontwerp vir toekomstige maan en interplanetêre ruimtevaarte. Ranger 2 is ontwerp om verskeie stelsels vir toekomstige ruimteverkenninggebruik te toets en ook om wetenskaplike waarnemings te doen van die kosmiese straling, radiasie, stofdeeltjies en 'n moontlike waterstof-stert wat agter die Aarde sou wees.[1]
Ruimtetuig ontwerp
[wysig | wysig bron]Die ruimtetuig se ontwerp was deel van die Blok 1 ontwerp en feitlik identies aan Ranger 1. Dit het bestaan uit 'n seskantige basis, 1,5 m in deursnee waarop 'n kegelvormige toring van 4 m, bestaande uit aluminiumstutte en -stange, aangebring was. Daar was twee sonkragpanele van 5,2 m lank wat aan die basis gekoppel was. 'n Hoëwinsantenne was gekoppel aan die onderkant van die basis. Toerusting vir die uitvoer van eksperimente en ander toerusting was op die basis en in die toring geïnstalleer. Van die toerusting aanboord was 'n Lyman-alpha teleskoop, 'n rubidium-damp magnetometer, elektrostatiese analiseerders, medium-energie deeltjiedetektors, twee trippel teleskope, 'n kosmiese straal geïntegreerde ioniseerkamer, kosmiese stofdetektors en sonkrag X-straalskittertellers.
Die kommunikasiestelsel het die hoëwinsantenne asook 'n alomgerigte medium-wins antenne en twee senders ingesluit. Die een sender kon teen 960.1 MHz uitsaai en het 'n kraguitset van 0.25 watt gehad en die ander teen 960.05 MHz met 'n uitset van 3 watt. Elektrisiteit is verskaf deur 8680 sonselle op twee sonpanele via 'n 53,5-kg silwer-sink battery en kleiner batterye wat deur die toerusting gebruik was. Posisiebeheer is verskaf deur 'n soliede staat tydbeheerder, son- en aardsensors, giroskope en rigting- en hoogtestuwers. Temperatuurbeheer was 'n passiewe ontwerp deur middel van goudplatering, wit verf en gepoleerde aluminiumoppervlaktes.[1]
Sending
[wysig | wysig bron]Kort na Ranger 1 se onsuksesvolle sending, is die Atlas 117D en Agena 6002 vuurpyle uitgerol na die Kaap Canaveral Lanseerkompleks 12 vir die volgende lansering. Weereens was dit 'n frustrerende ondervinding om die vuurpyl en ruimtetuig voor te berei vir die lansering. Op 24 Oktober is NASA ingelig vanaf die Weskus dat Discoverer 33 nie sy beplande wentelbaan kon bereik nie as gevolg van 'n hidrouliese probleem. Dit het NASA genoodsaak om die Agena 6002 te verwyder vanaf die lanseerplatform en dit deeglik te ondersoek. Daar is bevind dat die Agena dieselfde probleem as Discoverer s'n het, wat noodsaaklike herstelwerk tot gevolg gehad het. Die probleem is eers in die middel van November reggestel. Ranger 2 is om 3:12 op 18 November gelanseer.
'n Ongemagtigde outo-piloot het tot gevolg gehad dat die Agena sy enjin 0,4 sekondes te vroeg afskakel en die tweede fase afgevuur is onder die nominale snelheid. Die ruimtetuig bereik tog sy wentelbaan omrede die gidsrekenaar geprogrammeer is om die tweede enjinafskakeling eers te doen wanneer die beplande snelheid bereik is. Dieselfde probleem het voorgekom op die Atlas105d/Mida4 vuurpyl 'n maand vroeër. Die fout is nagespoor en toegeskryf aan die ligging van die faserugsteunversnellerskakelaar op die kant van die vloeibare suurstoftenk. Die posisie het tot gevolg gehad dat die skakelaar geaffekteer word deur die uiters koue temperature. Die skakelaar is geskuif na die brandstoftenk op die daaropvolgende Atlas-Agena ruimtetuie.
Toe die Agena vir die tweede keer ontbrand, het die enjins slegs vir 'n paar sekondes gewerk. Hierdie keer was die fout toe te skryf aan 'n foutiewe giroskoop in die Agena wat nie bespeur is tydens die lansering nie. Die fout het tot gevolg dat die vuurpyl onbeheerbaar rol met die gevolg dat die aandryfmiddels na die kante van die tenks verplaas (as gevolg van die sentrifugale krag) en kon dus nie in die brandstofpype afvloei nie. Die Agena het nie werklik versnel nie en het in 'n laer wentelbaan gebly as die Ranger 1. Weereens kon die opsporingantennes nie op die ruimtetuig sluit nie en geen bevele of enige instruksies kon na die ruimtetuig gestuur word nie; die posisiebeheerstelsel kon dit ook nie stabiliseer nie. Telemetrie en instrumentdata is nog vir 'n paar uur ontvang maar uiteindelik was die wentelbaan te laag en na slegs een dag en 19 omwentelinge het Ranger 2 die atmosfeer binnegedring en uitgebrand.[1]
Verwysings
[wysig | wysig bron]Bron
[wysig | wysig bron]- "National Space Science Data Center - Ranger 2". National Air and Space Administration. Besoek op 19 Junie 2012.
| Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik vanuit die Engelse Wikipedia vertaal. |
