Rockwell B-1 Lancer
| Rockwell B-1 Lancer | |
|---|---|
 | |
| Tipe | Bomwerper |
| Vervaardiger | Rockwell International |
| Nooiensvlug | B-1A: 23 Des 1974 (prototipe) B-1B: 18 Okt 1984 (sien teks) |
| Vrygestel | 1 Oktober 1986 |
| Status | In gebruik |
| Hoofgebruiker | Amerikaanse Lugmag |
| Vervaardig | 1973–1974, 1983–1988 |
| Aantal gebou | B-1A: 4 B-1B: 100 |
Die Rockwell B-1 Lancer is 'n supersoniese, swaaivlerk, langafstand-strategiese bomwerper wat kernwapens dra. Dit is ontwikkel uit 'n 1965-spesifikasie van die Amerikaanse Lugmag vir 'n hoëspoedbomwerper wat op lae hoogtes kan funksioneer om die B-52 Stratofortress te vervang. Konstruksie van die eerste prototipe het in laat-1972 begin en die prototipe het wel op 23 Desember 1974 gevlieg. Teen die einde van Junie 1977 het nog drie prototipes reeds 118 vlugte onderneem en 646 vliegure is aangeteken. As gevolg van kostes wat eksponensieel toegeneem het, is die projek in 1977 gekanselleer. Tog het toetsvlugte met die prototipes voortgeduur tot in 1981.
Na militêre en politieke ingryping op hoë vlak is die program deur die Reagan-administrasie in 1982 herroep. Die nuwe verbeterde produksiemodel het op 18 Oktober 1984 sy nooiensvlug voltooi en was bekend as model B-1B. Die B-1B het van die B-1A verskil; dit het oor verbeterde lugvaartelektronika aanboord beskik, die onderstel is versterk, dit het oor uitskietstoele beskik (B-1A het 'n ontsnappingshok gehad) en kon wapens buite die vliegtuig dra. Die eerste B-1B is aan die Dyess Lugmagbasis in Texas afgelewer in Junie 1985 en op 1 Oktober 1986 as operasioneel verklaar. Die laaste van die 100 B-1B's is op 2 Mei 1988 afgelewer en het elk VS$200 miljoen gekos.
Die Rockwell B-1 Lancer is die laaste strategiese bomwerper met 'n lang togafstand wat gebou is. Dit kan meeste vyandige verdedigingstelsels binnedring en is die ruggraat van die Amerikaanse langtogafstand-bomwerpermag. Dit kan groot vragte dra van 'n verskeidenheid wapens en dit blitsvinnig aflewer of vuur; feitlik enige plek op die aarde op kort kennisgewing. Die B-1 gebruik korter aanloopbane as die B-52, kan laer vlieg en is vinniger as die B-52, dit dra twee keer die bomvrag van die B-52 en het 'n kleiner radarprofiel as die B-52.
Die deurlopende Conventional Mission Upgrade Program verseker dat die B-1 se vermoëns voortdurend verbeter. Dit verbeter die vliegtuig se akkuraatheid en vermoë om te oorleef deur die slim wapens en ander wapens en die aanboord teenmaatreëls te integreer.
Die B-1B se AN/ALQ 161A verdedigingsavionikastelsel bespeur outomaties enige radarbedreiging, insluitende missiele wat die vliegtuig van agteraf aanval. Dit sal self besluit watter teenmaatreëls toegepas moet word bv. of chaff (metaalstrokies) of fakkels uitgeskiet moet word en of daar elektroniese storing van seine moet plaasvind.
Die Sowjetunie het die Toepolef Tu-160 ontwikkel as teenvoeter vir die B-1.
Tegniese besonderhede
[wysig | wysig bron]
| Item | Statistiek |
|---|---|
| Aantal motors | 4 |
| Tipe motor | Straalmotor |
| Vervaardiger | General Electric F-101-GE-102 turbowaaier met nabrander |
| Kraglewering per motor | 13 974 kg stukrag |
| Vlerkspan | 41,8 m |
| Lengte | 44,5 m |
| Hoogte | 10,4 m |
| Vlerkoppervlakte | 181,0 m2 |
| Maks. opstygmassa | 216 558 kg |
| Maks. snelheid | 1 448 km/h |
| Operasionele hoogte | 9 150 m |
| Togafstand | 9 654 km met eksterne tenks |
| Klimvermoë | 28,86 m per sekonde |
| Bewapening | Maksimum bomvrag van 34 050 kg kernwapens of konvensioneel |
Bron
[wysig | wysig bron]- Crosby, Francis: THE WORLD ENCYCLOPEDIA OF FIGHTERS & BOMBERS. 2015. ISBN 978-1-84476-917-9