Saljoet 2

Saljoet 2
Ruimtesending: Saljoet 2 / Almaz
Herkoms: Sowjetunie
Lansering : 3 April 1973 Baikonoer
Geland: 28 Mei 1971 brand in die atmosfeer uit.
Verblyf: Geen

Die Saljoet 2 (Russies: Салют-2) (OPS-1) is op 3 April 1973 gelanseer.[1] Hierdie ruimtestasie was egter nie in werklikheid deel van die burgerlike Saljoet-program nie, maar wel van die ultra-geheime militêre Almaz-program.[2] Die Almaz-missies is onder die beskerming van die burgerlike Saljoet-ruimteprogram bedryf. Die missie is gelei deur Mikhail Grigoriev, 'n bevelvoerder van die Sowjet-leër.

Ontwerp

[wysig | wysig bron]

Die Almaz-ruimtestasies was die breinkind van die ruimte- ingenieur Vladimir Chelomej. Beide Almaz en die burgerlike Saljoets het dieselfde ontwerp vir die romp gebruik. Maar anders as Saljoet 1 en DOS-2, het die eerste bemande Almaz-stasie die aansluitpoort vir die Sojoes-ruimtetuig agter. Aan albei kante hiervan was ook die belangrikste enjins vir baanregstellings. Boonop is die aanhegpunte van die twee groot sonpanele hier gevind.

Die voorkant van die struktuur was die toegangstonnel vir 'n bemande Merkoerterugkeerkapsule. Hierdie kapsule was egter nog in ontwikkeling ten tyde van die lanseering van die eerste Almaz en het dus nie daarmee gewentel nie.

Die binnekant van Almaz-ruimtestasies is oorheers deur die groot Agat-spioenasiekamera waarmee beelde van die aarde afgeneem kon word met 'n resolusie van tot 3 meter per pixel. Geselekteerde beelde kon ontwikkel en aan boord gedruk word en dan met 'n TV-stelsel geskandeer word. Die televisie-opnames is daarna via die veilige kommunikasieverbinding na die aarde gestuur. Die oorblywende negatiewe van die verskillende kamerastelsels kan in 'n KSI-kapsule gepak word om terug te keer na die aarde. Hierdie outomatiese terugkeerkapsule is spesiaal vir hierdie doel ontwikkel en was in 'n aparte houer onder die dokstasie van die ruimtestasie geleë.

Verder bevat die voorste bedieningspaneel, 'n sanitêre kamer met toilet, 'n voorlopige kombuis en slaapplek vir die bemanning, asook die bedieningspanele vir baie ander militêre waarnemingsinstrumente.

Spesifikasies

[wysig | wysig bron]
  • Lengte - 14.55 m.
  • Maximale deursnee - 4.15 m.
  • Leefbaar volume - 90 m³
  • Gewig na lansering - 18.600 kg
  • Lanseervoertuig - Proton-K vuurpyl (drie-dele)
  • Aantal sonpanele - 2
  • Spanwydte oor die sonpanele - 17 m.
  • Bevoorrading - Sojoes 7K-T/A9 ruimtekapsule
  • Aantal koppelpoorte - 1
  • Aantal bemande missies - 0
  • Aantal langdurige bemande missies - 0
  • Aantal hoofdmotore - 2
  • Stukrag per hoofmotor - 3.9 kN

Missie beskrywing

[wysig | wysig bron]

Tien dae na die suksesvolle lansering van die ruimtestasie is 'n Sojoes-sending onder leiding van Pavlo Popovytsj, beplan, maar weens tegniese probleme met die valskerms van die Sojoes is die vlug uitgestel. Twee dae later, op 15 April 1973, het daar ook probleme met die Saljoet (Almaz / OPS-1) ruimtestasie self ontstaan. As gevolg van die naby-ontploffing van die laaste fase van die Proton-vuurpyl wat die ruimtestasie in sy wentelbaan gebring het, het die ruimtestasie 'n lek ontwikkel en het die druk gedaal. Boonop het die stasie begin tuimel, op 'n gegewe oomblik met 30 rotasies per minuut, wat die sonpanele afgeskeur het. Die Saljoet 2 word daarna as verlore verklaar.

Terugkeer

[wysig | wysig bron]

Aangesien die ruimtestasie weens bogenoemde gebeure onhanteerbaar geraak het, kon die wentelbaan nie meer reggestel word nie. Weens wrywing met die hoër lae van die atmosfeer, het Saljoet 2 na 54 dae na die atmosfeer teruggekeer en is dit heeltemal vernietig.[2][3]

Na die voorval het die pers berig dat Saljoet 2 suksesvol was en dat daar deurlopend radiokontak met die stasie was. Dit duur tot 1985 voordat die waarheid oor die missie geopenbaar word.

Militêre sending met burgerlike dekking

[wysig | wysig bron]

Ondanks die geheimsinnigheid en verwarrende benaming van hierdie militêre missie, het dit nie in die Weste ongemerk verbygegaan nie. In teenstelling met die burgerlike voorganger Saljoet 1, het hierdie stasie radioseine uitgesaai op 'n golflengte wat normaalweg deur die Sowjet-spioenasiesatelliete gebruik is. Volgens die tradisie was die ontwerper van die Almaz-stasies, Vladimir Chelomej, ongelukkig oor die feit dat die Almaz-stasies onder die beskerming van 'n burgerlike program gelanseer is. Hy het die dekmantelnaam "Салют.2" ("Saljoet.2") op die eerste Almaz-stasie geverf, maar dan op 'n deel wat na die lansering laat val is, verskyn die regte naam van die stasie, Almaz.

Verwysings

[wysig | wysig bron]
  1. ↑ McDowell, Jonathan. "Launch Log". Jonathan's Space Page. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 24 Oktober 2019. Besoek op 4 Januarie 2011.
  2. ↑ 2,0 2,1 Portree, David S. F. (Maart 1995). "Mir Hardware Heritage" (PDF) (in Portugees). NASA. Geargiveer vanaf die oorspronklike (PDF) op 26 September 2019. Besoek op 4 Januarie 2011.
  3. ↑ McDowell, Jonathan. "Satellite Catalog". Jonathan's Space Page. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 10 November 2019. Besoek op 4 Januarie 2011.

Eksterne skakels

[wysig | wysig bron]