Suberien

Suberien is 'n wasagtige stof wat in hoër plante voorkom, en 'n waterdigtingsfunksie het.^[1] Suberien is 'n belangrike bestanddeel van kurk, en is vernoem na die kurkeik, Quercus suber. Sy belangrikste funksie is om die beweging van water en opgeloste stowwe te keer. Dit is, net soos lignien, 'n onreëlmatige biopolimeer.

Anatomie en fisiologie

Suberien is hoogs hidrofobies en effens "rubberagtig". In wortels word suberien in die radiale en transversale selwande van die endodermale selle gedeponeer. Hierdie struktuur, bekend as die Kaspariaanse band, verhoed dat water en voedingstowwe wat deur die wortel opgeneem word, deur die apoplast by die steel indring, maar eerder die endodermis via die simplast moet verbygaan. Dit maak dit vir die plant moontlik om die opgeloste stowwe wat verder opgeneem word, te selekteer. Dit vorm dus 'n belangrike skans teen skadelike opgeloste stowwe.^[2] Wortelbome gebruik byvoorbeeld suberien om hulle soutopname te beperk, aangesien hulle in kusgebiede groei.

Suberien kom in die felleem laag van die kurkhuid voor. Dit is die buitenste laag van die bas. Die selle in hierdie laag is dood, en is ryk aan suberien, wat hulle in staat stel om die verlies van water uit onderliggende weefsels te keer. Suberiene kan ook in verskeie ander plantstrukture gevind word. Hulle kom byvoorbeeld in die lentiselle op die stamme van baie plante voor, en die netstruktuur in die skil van 'n spanspek is uit gesuberiseerde selle saamgestel.

Struktuur en biosintese

Suberien bestaan uit twee domeine, 'n poliaromatiese en 'n polialifatiese domein.^[3] Die poliaromatiese domein is hoofsaaklik binne die primêre selwand geleë, en die polialifatiese tussen die primêre selwand en die selmembraan. Daar is waarskynlik kruisbindings tussen die twee domeine. Die presiese kwalitatiewe en kwantitatiewe samestelling van suberienmonomere verskil van spesie tot spesie. Sommige algemene alifatiese monomere sluit α-hidroksisure (hoofsaaklik 18-hidroksioktadek-9-enoësuur) in, asook α,ω-divalente sure (hoofsaaklik oktadek-9-een-1,18-dioësuur). Die monomere van die poliaromatiese domein is hidroksikaneelsure en afgeleides daarvaan, soos feruloïeltiramien.

Bykomend tot die aromatiese en alifatiese komponente, is daar berigte dat gliserol 'n beduidende komponent in sommige spesies is. Die gliserol het moontlik 'n funksie as 'n skakelelement tussen alifatiese monomere, en kan moontlik ook polialifatiese komponente tydens die konstruksie van suberienpolimeerstrukture aan poliaromatiese komponente bind. Die polimerisasie stap van aromatiese monomere sluit 'n peroxidasereaksie in.

Die biosintese van alifatiese monomere deel dieselfde stroomop reaksies met kutienbiosintese, en die biosintese van die aromatiese komponente deel stroomopreaksies met lignienbiosintese.

Flobafen kom ook in die poliaromatiese deel van die suberienmengsel voor.

Verwysings

1. Bernards, M.A. (Maart 2002). "Demystifying suberin". Canadian Journal of Botany. 80 (3): 227–240(14). doi:10.1139/b02-017. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 17 April 2015. Besoek op 13 September 2012.
2. Kolattukudy, P. E. (1984). "Biochemistry and function of cutin and suberin". Canadian Journal of Botany. 62 (12): 2918–2933. doi:10.1139/b84-391. ISSN 0008-4026.
3. Kolattukudy, P. E. (1980). "Biopolyester Membranes of Plants: Cutin and Suberin". Science. 208 (4447): 990–1000. doi:10.1126/science.208.4447.990. ISSN 0036-8075. PMID 17779010.