Toepolef Tu-134
Die Toepolef Tu-134 (NAVO verslagdoeningsnaam: Crusty) is 'n smalrompstralervliegtuig met twee motore wat van 1966-1989 in die Sowjetunie gebou is. Die oorspronklike weergawe het 'n volle glas neusontwerp en kan, soos sekere ander Russiese vliegtuie (insluitend sy sustermodel, Tu-154), vanaf onverharde vliegvelde opstyg en land.
As een van die mees gebruikte vliegtuie in die voormalige Comeconlande, neem die aantal in aktiewe diens af as gevolg van kommer oor bedryfsveiligheid en geraasbeperkings. Die model het langtermyndiens by ongeveer 42 lande gehad, en sommige Europese lugdienste het tot 12 daaglikse opstyg en landings per vliegtuig geskeduleer. Benewens gereelde passasiersdiens, is dit ook in verskillende ondersteuningsrolle van die lugmag, weermag en vloot gebruik; vir vlieënier- en navigatoropleiding; en vir lugvaartnavorsing en toetsprojekte. In die afgelope jaar is 'n aantal Tu-134's omskep vir gebruik as VIP-vervoer en besigheidsvliegtuie. 'n Totaal van 854 Tu-134's is gebou van alle weergawes, met Aeroflot as die grootste gebruiker; teen 1995 het die Tu-134 reeds 360 miljoen passasiers vir die lugredery vervoer.
Ná die bekendstelling van die Franse Sud Aviation Caravelle wat se enjins op pilare op die agterste romp aangebring is, het vliegtuigvervaardigers regoor die wêreld die nuwe uitleg nagejaag. Ontwerpvoordele sluit in skoon vlerklugvloei sonder onderbreking deur enjinomhulsels of pilare en verminderde kajuitgeraas. Terselfdertyd het die plasing van swaar enjins wat verder terug was, uitdagings veroorsaak met die ligging van die swaartepunt in verhouding tot die ligmiddelpunt, wat by die vlerke was. Om plek te maak vir die enjins, moes die stertvlerke na die stertvin verplaas word, wat sterker en dus swaarder moes wees, wat die oor-swaar stert verder benadeel het.