Vladimir Sofronitsky

Vladimir Sofronitsky tydens 'n opvoering

Vladimir Vladimirovich Sofronitsky (of Sofronitzky; Russies: Влади́мир Влади́мирович Софрони́цкий, Afrikaans: Wladimir Sofronitski; [Ou Styl-datum, 25 April] 8 Mei 1901 – 29 Augustus 1961) was 'n Sowjet-Russiese klassieke pianis. Hy is veral bekend vir sy vertolkings van Skriabin en Chopin se musiek. Sy dogter is die Kanadese pianis Viviana Sofronitsky.

Biografie

[wysig | wysig bron]

Sofronitsky is gebore in St. Petersburg. Sy vader was 'n fisika-onderwyser. Sy moeder het uit 'n artistieke familie gekom. In 1903 het die gesin na Warskou verhuis, waar hy klavierlesse onder Anna Lebedeva-Getcevich ('n student van Nikolai Rubinstein) gehad het,[1] en later (op 9-jarige ouderdom) onder Aleksander Michałowski.[2]

Van 1916 tot 1921 het Sofronitsky aan die Sint-Petersburgse Konservatorium gestudeer onder Leonid Nikolayev[3]. Dmitri Sjostakowitsj, Maria Yudina, en Elena Skriabina, die oudste dogter van Aleksander Skriabin (wat in 1915 gesterf het), was van sy klasmaats. Hy het Skriabina in 1917 ontmoet en in 1920 met haar getrou.[4] Hy het 'n voorliefde gehad vir Skriabin se klaviermusiek – soos gestaaf deur Yudina – en het nou 'n groter intellektuele en emosionele verbintenis met Skriabin se werke ontwikkel deur sy vrou en deur sy Skriabin-skoonfamilie. Sofronitsky is ook[5] deur die komponis Aleksander Glazoenof en die musikoloog en kritikus Alexander Ossovsky as briljante pianis beskou.

Hy het sy eerste solokonsert in 1919 gegee,[4] en het sy enigste buitelandse toer tussen 1928 en 1929 in Frankryk meegemaak.[6] Die enigste ander keer wat hy buite die Sowjetunie was, was tydens die Potsdam-konferensie in 1945, toe hy op kort kennisgewing deur Stalin gestuur is om vir die geallieerde leiers te speel.[7]

Sofronitsky het van 1936 tot 1942 aan die Leningrad Konservatorium onderrig gegee, en daarna aan die Moskouse Konservatorium tot sy dood.[8] Hy is in 1943 met 'n Stalin-prys, eerste klas, bekroon[9] en geproklameer as 'n Geëerde Kunstenaar van die RSFSR in 1942. Hy het baie optredes by die Skriabin-museum in Moskou gelewer, veral gedurende die laaste deel van sy loopbaan.[10]

Sofronitsky het heelwat opnames in die laaste twee dekades van sy lewe gemaak, hoewel minder as dié wat gemaak is deur Sviatoslav Richter en Emil Gilels. Sofronitsky, wat hom hoofsaaklik tot die Romantiese repertorium gewend het, het 'n groot aantal van Skriabin se werke opgeneem en ook komposisies deur Beethoven, Schubert, Chopin, Schumann, Liszt, Anatoly Lyadov, Rachmaninoff, Medtner, Prokofiëf, en ander.

Repertorium

[wysig | wysig bron]

Hy het Skriabin se dogter eers na haar vader se dood ontmoet, en nooit self die komponis ontmoet nie. Sy vrou het nietemin bevestig dat die pianis die mees outentieke vertolker van haar oorlede vader se werke was. Die ander komponis met wie Sofronitsky die grootste affiniteit gehad het, is Frédéric Chopin. Hy het eenkeer vir 'n onderhoudvoerder gesê: "'n Liefde vir Chopin het my deur die loop van my hele lewe gevolg." Behalwe vir Chopin en Scriabin, het Sofronitsky 'n wye repertorium gehad, wat Bach, Medtner en Boris Goltz (1913–1942) ingesluit het, met 'n fokus op 19de-eeuse Romantiese komponiste en vroeë 20ste-eeuse Russiese komponiste.

Nalatenskap en opnames

[wysig | wysig bron]

Alhoewel hy nie baie bekend was in die Weste nie, het Sofronitsky die hoogste aansien geniet in sy vaderland. Richter en Gilels het Sofronitsky bewonder en hom beskou as hul meester. Toe Sofronitsky eenkeer dronk verkondig het dat Richter 'n genie was, het Richter hom uitgeroep as 'n god. Toe hy van Sofronitsky se dood te wete kom, het Gilels gesê dat "die grootste pianis in die wêreld gesterf het."

Sofronitsky se opnames word tans stelselmatig in die Weste uitgereik deur etikette soos Arkadia, Arlecchino, Chant du Monde, Denon Classics, Multisonic, Urania en Vista Vera, sowel as Philips. Een noemenswaardige vrystelling, in BMG se "Russian Piano School"-reeks, bevat 'n volledige konsert, insluitend 'n meesterlike en hoogs geprese vertolking van Schumann se Klaviersonate No. 1, Op. 11.

Die Sofronitsky-uitgawe in Philips se "Great Pianists of the Twentieth Century" bevat Chopin se mazurkas en walse op die eerste CD en sommige van sy legendariese Skriabin-opnames op die tweede CD, insluitend die 2de (eerste beweging), 3de, 4de en 9de sonates en 'n uitvoering van Vers la flamme. Denon Classics (Japan) se Vladimir Sofronitsky-uitgawe bestaan uit 'n reeks van 15 CD's, waarvan tien in druk bly. Brilliant Classics het Sofronitsky se 9 CD-uitgawe van opnames van Skriabin, Chopin, Rachmaninoff en ander gepubliseer. Sy opnames bied 'n beeld op een van die mees intense en individuele pianistiese persoonlikhede wat die 20ste eeu opgelewer het.[11]

Verwysings

[wysig | wysig bron]
  1. ↑ Clavier. Instrumentalist Company. 2005. p. 18. Besoek op 7 Julie 2013.
  2. ↑ Edward Greenfield; Ivan March; Robert Layton (1 Januarie 1996). The Penguin guide to compact discs yearbook, 1995. Penguin Books. p. 499. ISBN 9780140249989. Besoek op 7 Julie 2013.
  3. ↑ Allan B Ho; Dmitri Feofanov. The Shostakovich Wars. Ho en Feofanov. pp. 90–. GGKEY:601ZCRC19NS. Besoek op 7 Julie 2013.
  4. ↑ 4,0 4,1 International Piano Quarterly: IPQ. Gramophone Publications. 1998. p. 56. Besoek op 7 Julie 2013.
  5. ↑ Jean-Pierre Thiollet, 88 note pour piano solo, "Solo nec plus ultra", Neva Editions, 2015, p.51. ISBN 978 2 3505 5192 0.
  6. ↑ Russian Life. Rich Frontier Publishing Company. 2001. p. 14. Besoek op 7 Julie 2013.
  7. ↑ International Piano Quarterly: IPQ . Gramophone Publications. 1998. p. 59. Besoek op 7 Julie 2013.
  8. ↑ S. Shlifstein (2000). Sergei Prokofief: Outobiografie, Artikels, Herinneringe. The Minerva Group , Inc. pp. 332–. ISBN 978-0-89875-149-9. Besoek op 7 Julie 2013.
  9. ↑ USSR Inligtingsbulletin. Ambassade van die Unie van die Sosialistiese Sowjetrepublieke. 1943. Besoek op 7 Julie 2013.
  10. ↑ Valeria Tsenova (1997). Underground Music from the Former USSR. Routledge. pp. 190–. ISBN 978-3-7186-5821-3. Besoek op 7 Julie 2013.
  11. ↑ The New Grove Dictionary of Music and Musicians. Verenigde Koninkryk, Verenigde State: Oxford University Press.

Eksterne skakels

[wysig | wysig bron]