Wenera 11

Wenera 11
Seël van Wenera 11
SendingtipeVenus-wenteltuig / landingstuig
OperateurSoviet Academy of Sciences
COSPAR-ID1978-084A
1978-084D
SATCAT-nr.11020
11027
SendingstydsduurReis: 3 maande 16 dae
Lander: 95 minute
Ruimtetuigeienskappe
Ruimtetuig4V-1 No. 360
Lanseermassa4,447.3 kg
Landingsmassa760 kg
Begin van sending
Lanseerdatum9 September 1978 03:25:39 UTC
VuurpylProton-K/D-1 8K82K
LanseerplekBaikonoer 81/23
Einde van sending
Laaste kontak1 Februarie 1980: Wenteltuig
Omwentelingsparameters
VerwysingstelselGeosentries
Perigeumhoogte177 km
Apogeumhoogte205 km
Helling51,5°
Venus-ruimtetuig
RuimtetuigkomponentRuimtetuig
Venus-lander
RuimtetuigkomponentLandingstuig
Landingsdatum25 Desember 1978, 03:24
Landingsplek14°S 299°E
 

Wenera 11 (Russies: Венера-11 wat Venus 11 beteken) is 'n onbemande Sowjetse ruimtetuig wat deel van hul Wenera-ruimteprogram was om Venus te verken. Dit is om 03:25:39 UTC op 9 September 1978 gelanseer.[1]

Die landingstuig het op 23 Desember 1978 van die satellietbus geskei en twee dae later die atmosfeer van Venus binnegedring op 25 Desember teen 11,2 km/s. Gedurende die daalfase was aerodinamiese remme en valskerms gebruik om die snelheid te verminder en laastens atmoseerremme. Die landingstuig het 'n sagte landing gemaak om 06:24 Moskoutyd (03:24 Universele Tyd) op 25 Desember nadat dit vir ongeveer 'n uur gedaal het. Die snelheid waarmee die tuig die oppervlakte getref het was ongeveer 7 tot 8 m/s.[2][3]Inligting was gestuur na die Aarde via die wenteltuig wat as 'n herhaler gedien het; dit het aangehou totdat die wenteltuig na 95 minute na landing buite reik geraak het. Die landingskoördinate was 14°S 299°E.

Wenteltuig

[wysig | wysig bron]

Nadat die wenteltuig van die landingstuig geskei het, het die wenteltuig voortgegaan op sy heliosentriese wentelbaan. Dit het amper met Venus op 25 Desember 1978 op 'n hoogte van ongeveer 35,000 km gebots. Die wenteltuig het as 'n kommunikasie herhaler vir die landingstuig vir 95 minute gedien totdat dit buite reik geraak het. Daarna het dit sy eie metings van die tussenplantêre ruimte na die Aarde gestuur.[4]

Die wenteltuig was toegerus met sonwind bespeurders, ionosfeer elektron instrumente en twee gammastraal-uitbarstig bespeurders - die Sowjetvervaardigde KONUS en die Frans-vervaardigde SIGNE 2. Daar was SIGNE 2 bespeuders gelyktydig geïnstalleer op die Wenera 12 en Prognoz 7-satelliete wat toegelaat het dat gammastraal bronne se posisie bepaal kon word met triangulasie. Voor en na die verby vlugte van Wenera 11 en Wenera 12 het die twee tuie die tydprofiele van 143 gammastraal uitbarstings opgelewer wat gelei het tot die eerste katelogus van sodanige insidente. Wenera 11 het sy laaste gammastraal uitbarsting op 27 Januarie 1980 gerapporteer.

Die instrumente en eksperimente aanboord was:[5]

  • 30–166 nm Uitermatige UV spektrometer
  • Saamgestelde plasma spektrometer
  • KONUS Gammastraal uitbasting bespeurder
  • SNEG Gammastraal uitbarsting bespeuder
  • Magnetometer
  • 4 Halfgeleier tellers
  • 2 Gasafskeidings tellers
  • 4 Vonketellers
  • Halfronde proton teleskoop

Die sending het in Februare 1980 geëindig. Wenera 11 is tans in 'n heliosentriese wentelbaan met 'n perikiterion van 0.69 AE, apokiterion van 1.01 AE, eksentrisiteit van 0.19, 'n baanhelling van 2.3 grade en 'n omwentelingstyd van 284 dae.

Landingstuig

[wysig | wysig bron]

Die landingstuig het instrumente aanboord gehad om die temperatuur en die samestelling van die atmosfeer en grondmonsters te ontleed. Daar was ook 'n toestel genaamd Groza aanboord wat vir weerlig moes soek. Beide Wenera 11 en Wenera 12 was toegerus met twee kameras wat kleurfoto's kon neem maar die Sowjet literatuur noem dit nie. Altwee die landingstuie het egter geen foto's geneem nie omrede die lense se bedekkings nie afgekom het. Ook die grond analise masjien het gefaal. Daar was ook 'n gas chromatograaf aanboord om die samestelling van Venus se atmosfeer te meet sowel as instrumente om verstrooide sonuitstraling te meet. Die resultate van al die metings het aangedui dat daar bewyse was vir 'n bietjie weerlig,[6], hoë Ar36/Ar40 verhouding en die ontdekking van koolstofmonoksied op lae hoogtes.[7]

Die volgende instrumente was aanboord:

  • Terugstrooitroebelheidsmeter – MKh-6411
  • Massa spektrometer
  • Gas chromatograaf – Sigma
  • X-straal fluorospektrometer
  • 360° Panoramiese fotometer – IOAV
  • Spektrometer (430–1170 nm)
  • Mikrofoon/anemometer
  • Lae frekwensie radio sensor
  • 4 Termometers
  • 3 Barometers
  • Versnellingsmeter – Bizon
  • Penetrometer – PrOP-V
  • Grond analise toestel
  • 2 Kleur kameras
  • Klein sonenergie batterye – MSB

Verwysings

[wysig | wysig bron]
  1. ↑ "Venera 11". Geargiveer vanaf die oorspronklike op 21 Januarie 2015. Besoek op 10 Desember 2012.
  2. ↑ "Venera 11 Descent Craft Launch and Orbital Information". NASA Space Science Data Coordinated Archive. Besoek op 6 November 2019.
  3. ↑ "Venera 11 – Detail". Geargiveer vanaf die oorspronklike op 9 November 2019. Besoek op 10 Desember 2012.
  4. ↑ "Venera 11". NASA Space Science Data Coordinated Archive. Besoek op 6 November 2019.
  5. ↑ Mitchell, Don P. "Drilling into the Surface of Venus". Besoek op 13 April 2013.
  6. ↑ Lorenz, Ralph D. (20 Junie 2018). "Lightning detection on Venus: a critical review". Progress in Earth and Planetary Science. 5 (1): 34. Bibcode:2018PEPS....5...34L. doi:10.1186/s40645-018-0181-x. ISSN 2197-4284.
  7. ↑ "Venera 11 Descent Craft". NASA Space Science Data Coordinated Archive. Besoek op 6 November 2019.


Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik vanuit die Engelse Wikipedia vertaal.