Chinesischi Schrift | ||
---|---|---|
Schrifttüp | Logografii | |
Sprooche | Hochchinesisch Kantonesisch Hakka Wu Min Gan Hunanesisch | |
Entstande | vor 1000 v. d. Z. | |
Verwändigszit | bis hüte | |
Verwändet in | Ostasie Südostasie | |
Offiziell in | Volksrepublik China Republik China (Taiwan) Singapur | |
Abgläiteti | Kanji Hiragana Katakana Hanja Chữ nôm Yi (Schrift) Fraueschrift | |
Bsundrigs | Langzäiche und Churzzäiche | |
Unicodeblock |
U+4E00..U+9FAF | |
ISO 15924 | Hani Hant (Langzäiche) Hans (Churzzäiche) | |
Die chinesisch Schrift (chin. 中文字, zhōngwénzì) oder Han-Schrift (chin. 汉字, hànzì) fixiert die chinesische Sprooche, vor allem s Hochchinesische, mit chinesische Schriftzäiche. Si isch e zentrale Drääger vo dr chinesische Kultur und isch au e Grundlag vo de japanische Schrifte (Kanji, Hiragana, Katakana), ere vietnamesische Schrift (Chữ nôm) und äinere vo de koreanische Schrifte (Hanja) gsi.
Im Ganze git s öbbe 87'000 Schriftzäiche, aber e Hufe von ene wärde nume sälte verwändet. Für en alldääglige Bedarf muess mä öbbe 3000 bis 5000 Zäiche kenne.
E Schriftzäiche representiert grundsätzlig e Silbe as Lutstruktur vom ene Morfem. Die chinesisch Schrift isch aber kä fonografischi Silbeschrift wie die koreanisch, denn Silbe wo gliich lute, wärde nit mit em gliiche Zäiche gschriibe, sondern verschiideni Morfem mit dr gliiche Lutstruktur wärde mit verschiidene Zäiche daargstellt. Die chinesisch Schrift wird dorum as Morfemschrift oder morfosyllabischi Schrift bezäichnet. Si isch s äinzige Schriftsüsteem hützudags, wo nit primär druf basiert, wie d Sprooch gschwätzt wird und wo die mäiste vo iire Zäiche au (semantischi) Elimänt häi, wo uf d Bedüütig hiiwiise.
Die chinesisch Schrift bestoot vor allem us Logogramm, zum Fremdwörder fonetisch z schriibe, wärde aber mänggi von ene au as Lutzäiche benützt. Im Allgemäine isch äim Zäiche äi Silbe zuegordnet. Die chinesisch Schrift wird vor allem brucht, zum s Hochchinesische z schriibe: in China und Singapur in dr veräifachte Churzzäicheform, in Taiwan und Hongkong immer no mit de dradizionelle Langzäiche. Die chinesisch Schrift isch as Kulturexport öbbe 600–800 n. d. Z. au in d Noochberländer choo und wird bis hüte no in Südkorea und Japan as Däil vo de nazionale Schriftsüsteem verwändet. Au dört benützt mä d Langzäiche, in Japan sit churz noch em Zwäite Wältchrieg allerdings in ere moderat veräifachte Form.
Bis zum Ändi vo dr Kaiserzit isch die chinesisch Schrift vor allem verwändet worde, zum die klassischi Schriftsprooch 文言, wényán z schriibe, wo nume e gebildeti Elite verstande het. Sithär wird die chinesisch Schrift vor allem iigsetzt zum d Standardschriftsprooch 白話文, báihuàwén z schriibe, wo grammatisch de modärne nördlige Dialäkt ähnelet und für Lüt, wo südligi chinesischi Sprooche schwätze, liichter zum Leere isch as s klassische wényán. D Sproochsituazion isch heterogen, und die chinesisch Schrift isch für alli wo báihuàwén chönne lääse (und s isch gliichgültig wie si s usspräche) en überregionals Medium zum sich verständige. Wäge däm het s zum Bischbil in e Hufe Sändige im chinesische Färnsee chinesischi Underditel. Näbe dr räine Schriftkompetänz wird jetz dur die modärne Medie und dr allgemäin Underricht allerdings au s gschwätzte Hochchinesisch (putonghua) immer mee zum Allgemäinguet.
Sit em 15. Joorhundert existiert in dr Browinz Hunan au en eigeständigi Schrift, wo uf dr Basis vo dr chinesische Schrift speziell für Fraue entwigglet worde isch, d Nüshu, wo nume Fraue brucht häi.
Dä Artikel basiert uff ere fräie Übersetzig vum Artikel „Chinesische_Schrift“ vu de dütsche Wikipedia. E Liste vu de Autore un Versione isch do z finde. |