Fuge (Musik)

E Fuge in säggs Däil gschriibe vom Johann Sebastian Bach

D Fuge (vo latiinisch fuga = „Flucht“) isch e musikalischs Komposizioonsbrinzip, wo s Kennzäiche drfüür isch, ass Imitazioone din bsundrigs aagordnet si, das häisst, wenn e Thema (soggetto) oder Motiv din in verschiidene Stimme vorchunnt. E Fuge chann en äinzelns Stück si, wo noch däm Brinzip komponiert isch. Mänggisch chömme Fuge und Strukture, wo Fuge äänlig si, in Wärk vor, wo anderi Forme häi, z. B. in Kantate, Mässe, Konzärt oder Uwerdüüre.

E Fuge foot mit dr Exposizioon vo de Stimme aa: Die ersti Stimm spilt s Thema, wo mäistens churz und prägnant isch. Dere Vorstellig vom Thema säit mä au Dux (lat. „Füerer“). Denn chunnt e zwäiti Stimm drzue, wo s Thema uf d Oberquinte (bzw. Underquarte) versetzt und vordräit. Dere Stimm säit mä Comes (lat. „Begläiter“). Es chönne denn no mee sonigi Stimme drzue choo; mee as fümf si sälte.

D Fuge isch vor allem im Barock populäär gsi. Dr bekanntist Komponist vo Fuge isch woorschinlig dr Johann Sebastian Bach gsi; in sine Wärk (z. B. Wohltemperiertes Klavier, Die Kunst der Fuge) het er alli Möögligkäite vo dr Fuge usglootet, sodass e Hufe spööteri Komponist, wo sich mit dr Fuge abgää, sich au mit em Bach müesse usenandersetze.

Doonbischbil

[ändere | Quälltäxt bearbeite]
E stretto us dr Fuge in C Dur vom Johann Caspar Ferdinand Fischer: looseⓘ/?

Litratuur

[ändere | Quälltäxt bearbeite]
  • Carl Dahlhaus: Zur Geschichte der Permutationsfuge. In: Bach-Jahrbuch 46, 1959, S. 95–110.
  • Siegmar Keil: Untersuchungen zur Fugentechnik in Robert Schumanns Instrumentalschaffen, Hamburg 1973.
  • Zsolt Gárdonyi: Kontrapunkt – dargestellt an der Fugentechnik J.S.Bachs, Wolfenbüttel 1991

Weblingg

[ändere | Quälltäxt bearbeite]
 Commons: Fugen – Sammlig vo Multimediadateie
Dä Artikel basiert uff ere fräie Übersetzig vum Artikel „Fuge“ vu de dütsche Wikipedia. E Liste vu de Autore un Versione isch do z finde.