Jacques Brel

Dr Jacques Brel (1963)

Dr Jacques Romain Georges Brel (Ussproochⓘ/?; * 8. April 1929 z Schaerbeek/Schaarbeek bi Brüssel, Belgie; † 9. Oktober 1978 z Bobigny, Frankriich) isch e belgische Chansonnier und Schauspiiler gsi. Sini Lieder uf Franzöösisch häi en zu äim vo de wichdigste Representante vom franzöösische Chanson gmacht. Zämme mit em Charles Trenet und em Georges Brassens stoot er uuse under de Chansonniers, wo iire äigene Lieder singe. D Theme vo sine Chansons gönge vo Liebeslieder bis zu scharfer Gsellschaftskritik. Sini Ufdritt si expressiv und dramatisch gsi. E Hufe anderi Sänger häi sini bekanntiste Chansons wie Ne me quitte pas, Amsterdam, Le plat pays oder Madeleine interpretiert und sä au in anderi Sprooche übersetzt, wie dr internazionali Hit Seasons in the Sun. Im dütsche Sproochruum si bsundrigs dr Michael Heltau und dr Klaus Hoffmann as Brel-Interprete bekannt.

Dr Brel isch z Brüssel ufgwaggse und isch 1953 uf Bariis gange, won er het welle Chansonnier wärde. Er het langi Zit nume in chliine Cabarets und uf Turneä dur d Browinz gsunge, bis em am Ändi vo de 1950er Joor dr Durchbruch glunge isch und er zu äim vo de grösste zitgenössische Star vo dr Chansonszene worde isch. Uf em Höhepunkt vo sinere Karriere isch dr Brel 1967 vo dr Büüni abdräte. Er het denn s Musical Dr Maa vo La Mancha uf Franzöösisch übersetzt, und sälber d Rolle vom Don Quijote gspiilt. Er isch in zää Spiilfilm ufdräte, in zwäi von ene het er au d Reschii ghaa. Dr zwäit Film isch käi Erfolg gsi und dr Brel het sich in s Brivaatlääbe zruggzooge. 1976 het er sich uf dr polynesische Insle Hiva Oa niidergloo. Im Joor druf isch er no äinisch zrugg uf Bariis, won er si letschti Blatte ufgnoo het. 1978 isch dr Jacques Brel an Lungechräbs gstorbe.

Wärk

[ändere | Quälltäxt bearbeite]

Diskografii (Uswaal)

[ändere | Quälltäxt bearbeite]
  • 1954: Grand Jacques
  • 1957: Quand on n’a que l’amour
  • 1958: Au printemps
  • 1959: La valse à mille temps
  • 1961: Marieke
  • 1962: Olympia 1961 (live)
  • 1962: Les bourgeois
  • 1964: Olympia 1964 (live)
  • 1966: Les bonbons
  • 1966: Ces gens-là
  • 1967: Jacques Brel 67
  • 1968: J’arrive
  • 1968: L’homme de la Mancha (franzöösischi Fassig vom Musical Der Mann von La Mancha)
  • 1972: Ne me quitte pas (modärnisierti Nöiufnaame vo eltere Chansons)
  • 1977: Les Marquises (Originalditel: BREL)

Filmografii

[ändere | Quälltäxt bearbeite]
  • 1956: La grande peur de Monsieur Clément (Churzfilm) – Reschii: Paul Deliens (Buech, Daarsteller)
  • 1967:Les risques du métier – Reschii: André Cayatte (Daarsteller, Muusig)
  • 1968:La bande à Bonnot## – Reschii: Philippe Fourastié (Daarsteller, Muusig)
  • 1969:Mon oncle Benjamin – Reschii: Édouard Molinaro (Daarsteller, Muusig)
  • 1970: Mont-Dragon – Reschii: Jean Valère (Daarsteller)
  • 1971: Les assassins de l’ordre – Reschii: Marcel Carné (Daarsteller)
  • 1972: Franz (Reschii, Buech, Daarsteller, Muusig)
  • 1972: L’aventure c’est l’aventure – Reschii: Claude Lelouch (Daarsteller)
  • 1972: Le bar de la fourche – Reschii: Alain Levent (Daarsteller, Muusig)
  • 1973: Le Far-West (Reschii, Buech, Daarsteller, Muusig)
  • 1973: (L’emmerdeur) – Reschii: Édouard Molinaro (Daarsteller, Muusig)

Litratuur

[ändere | Quälltäxt bearbeite]

Biografie

[ändere | Quälltäxt bearbeite]

dütsch

  • Olivier Todd: Jacques Brel – ein Leben. Achilla-Presse, Hamburg 1997, ISBN 3-928398-23-7.

franzöösisch

englisch

Textsammlige

[ändere | Quälltäxt bearbeite]

dütsch-franzöösisch

  • Heinz Riedel: Der zivilisierte Affe. Damokles, Ahrensburg 1970.

franzöösisch

  • Jacques Brel: Tout Brel. Laffont, Paris 2003, ISBN 2-264-03371-1.
  • Jacques Brel: Œuvre intégrale. Laffont, Paris 1983, ISBN 2-221-01068-X.
  • Jean Clouzet (Hrsg.): Jacques Brel. Choix de textes, discographie, portraits. Reihe Poètes d’aujourd’hui 119. Seghers, Paris 1964.

Undersuechige

[ändere | Quälltäxt bearbeite]

dütsch

  • Anne Bauer: Jacques Brel: Ein Feuer ohne Schlacken. In: Siegfried Schmidt-Joos (Hrsg.): Idole 2. Zwischen Poesie und Protest. John Lennon. Van Morrison. Randy Newman. Jacques Brel. Ullstein, Berlin 1984, ISBN 3-548-36503-5, S. 145–179.
  • Thomas Weick: Die Rezeption des Werkes von Jacques Brel. Lang, Frankfurt am Main 1991, ISBN 3-631-42936-3.
  • Michaela Weiss: Das authentische Dreiminutenkunstwerk. Léo Ferré und Jacques Brel – Chanson zwischen Poesie und Engagement. Winter, Heidelberg 2003, ISBN 3-8253-1448-0.

franzöösisch

  • Patrick Baton: Jacques Brel. L’imagination de l’impossible. Labor, Brüssel 2003, ISBN 2-8040-1749-4.
  • Stéphane Hirschi: Jacques Brel. Chant contre silence. Nizet, Paris 1995, ISBN 2-7078-1199-8.
  • Bruno Hongre, Paul Lidsky: L’univers poétique de Jacques Brel. L’Harmattan, Paris 1998, ISBN 2-7384-6745-8.
  • Monique Watrin: Brel. La quête du bonheur. Sévigny, Clamart 1990, ISBN 2-907763-10-5.

änglisch

  • Carole A. Holdsworth: Modern Minstrelsy. Miguel Hernandez and Jacques Brel. Lang, Bern 1979, ISBN 3-261-04642-2.
  • Sara Poole: Brel and Chanson. A Critical Appreciation. University Press of America, Lanham 2004, ISBN 0-7618-2919-9.
  • Chris Tinker: Georges Brassens and Jacques Brel. Personal and Social Narratives in Post-War Chanson. Liverpool University Press, Liverpool 2005, ISBN 0-85323-758-1.

Weblingg

[ändere | Quälltäxt bearbeite]
 Commons: Jacques Brel – Sammlig vo Multimediadateie


Fuessnoote

[ändere | Quälltäxt bearbeite]


Dä Artikel basiert uff ere fräie Übersetzig vum Artikel „Jacques_Brel“ vu de dütsche Wikipedia. E Liste vu de Autore un Versione isch do z finde.