Ovid

Dr Publius Ovidius Naso, modärn churz Ovid gnennt, (* 20. Merz 43 v. Chr. z Sulmo; † woorschinlig 17 n. Chr.[1] z Tomis) isch e römische Dichder gsi.

Lääbe

[ändere | Quälltäxt bearbeite]
Modärni Statue vom Ovid z Tomis/Constanţa

Dr Ovid het sich nid für d Ämterlaufbaan intressiert, wo si Vater für en vorgsee het und het s vorzooge Dichder z wärde. Wil mä vo däm nid het chönne lääbe, het er sich e Mäzeen gsuecht, und dr Messalla Corvinus gfunde.

Im Herbst vom Joor 8 n. d. Z. isch dr Ovid grad uf dr Insle Elba gsi, won en dr Kaiser Augustus uf Tomis (hüte Constanța z Rumänie) am Schwarze Meer verbannt het, ooni Grichtsverfaare oder Beschluss vom Senat.[2] Dr Ovid het sälber gsäit, ass d Ursach für si Verbannig carmen et error gsi siige, e Gedicht und en Irrdum.[3] Mit em Gedicht isch sicher d Ars amatoria gmäint, wo em sittestränge Augustus, wo die draditionelli römischi Familie het welle sterke, e Dorn im Aug gsi isch. Was dr Irrdum gsi isch, wäiss mä nid, aber es chönnt si, ass dr Ovid vo de Affääre vom Augustus siner Änkeldochder Iulia gwüsst het. Er het denn e Hufe Gedicht us em Exil uf Rom gschiggt, aber dr Augustus und noch im au si Noochfolger Tiberius häi en nid lo zruggchoo.

Wärk

[ändere | Quälltäxt bearbeite]
  • Amores (Liebesgedicht)
49 Elegie (15+19+15)). D Hauptperson isch d Corinna (puella), wo umworbe wird. Es isch e seer freizügigs, erotischs und zärtligs Stück, und es goot din drum, wie mä e Partner cha finde.
  • Heroides (fiktivi Brief vo müthische Heldinne)
18 berüemti Heroine beklaage sich, ass iiri Manne dröiloos si.
  • Medea
Dragödie über die müthischi Person Medea, wo fast alles drvo verloore gange isch[4]
  • Medicamina faciei femineae/De medicamine faciei
Tipp für s Schminke
  • Ars amatoria („Kunst vo dr Liebi“)
Leergedicht über d Liebi in drei Büecher.
  • Remedia amoris („Heilmittel gege d Liebi“)
S Geegestück zur Ars amatoria
  • Halieutica (Leergedicht über e Fischfang)
(nume Fragmänt; woorschinlig nid ächt)[5]
  • Phaenomena (Gedicht über d Himmelsfenomeen)
(nume Fragmänt)
Usgoob vo de Metamorphose us em Joor 1632
  • Metamorphosen (Verwandligsgschichte us dr antike Saagewält)
din het s Das Goldene Zeitalter, Pyramus und Thisbe, Apollo und Daphne, Die Lykischen Bauern, Daedalus und Icarus, Philemon und Baucis, Battus, Narziss und Echo, Orpheus und Eurydike, Pygmalion, Caesar, Augustus und Niobe. 15 Büecher in Hexameter. Im Ganze 250 Saage.
  • Fasti (römische Festdaagskaländer in Gedichtform)
Verschiideni Fest us dr Römische Kultur wärde din beschriibe

In der Verbannig:

  • Tristia (Klagelieder)
Fümf Büecher mit Elegie voll Chummer won er din beschriibt, wie hert s im Exil isch.[6]
  • Epistulae ex Ponto (Brief vom Schwarze Meer)
4 Büecher, Fortsetzig vo dr Tristia. Ovid beschribt si Glück in dr Vergangehäit und si Unglück in dr Geegewart. Usserdäm verzelt er vom schlächte Klima, ruuche Barbare, dr Chriegsgfoor und dr drostloose Äinsamkäit.
  • Ibis
Verwünschigsbrief uf en alte Fründ

Au as vom Ovid überliiferet, aber allgemäin wärde si as unächt aagluegt:

  • Epicedion Drusi (au Consolatio ad Liviam)
Droostgedicht an d Livia, d Frau vom Augustus, wo iire Soon Drusus gstorbe isch.
  • Nux (Der Nussbaum)
En Elegii wo sich e Nussbaum din beklagt, wien er schlächt behandlet wurd.

Teggstusgoobe

[ändere | Quälltäxt bearbeite]
Metamorphoses vo 1643
  • Franz Bömer: P. Ovidius Naso. Die Fasten. Lat./Deutsch. Hg., übers. u. kommentiert vom F. Bömer. Heidelberg 1957.
  • James George Frazer: Ovid’s Fasti. Teggst und änglischi Übersetzig. Heinemann, London 1931; Nachdruck 1959 (FB – Internet Archive).
  • Publius Ovidius Naso: Metamorphosen. Sammlung Tusculum. Artemis & Winkler, Düsseldorf und Zürich 1996, ISBN 3-7608-1569-3

Litratuur

[ändere | Quälltäxt bearbeite]
  • Michael von Albrecht: Ovid. Eine Einführung. Reclam, Stuttgart 2003, ISBN 3-15-017641-7 (Universal-Bibliothek, 17641).
  • Siegmar Döpp: Werke Ovids. Eine Einführung. dtv, Münche 1992. ISBN 3-423-04587-6
  • Niklas Holzberg: Ovid. Dichter und Werk. Beck, Münche 1997, 1998. ISBN 3-406-41919-4
  • Ulrich Schmitzer: Ovid. Studienbücher Antike. Bd 7. Olms, Hildesheim 2001. ISBN 3-487-11366-X
  • L. P. Wilkinson: Ovid Recalled. Cambridge Univ. Press, Cambridge 1955, Chivers, Bath 1974 (Nachdr.). ISBN 0-85997-052-3

Weblingg

[ändere | Quälltäxt bearbeite]

Wikisource Publius Ovidius Naso im dütschsprochige Wikisource
Wikisource Ovid im dütschsprochige Wikisource

 Commons: Ovid – Sammlig vo Multimediadateie

Fuessnoote

[ändere | Quälltäxt bearbeite]
  1. ↑ Chronik vom Hieronymus zum Jahr 17 (in e baar Handschrifte au 16 oder 18): Ovidius poeta in exilio diem obiit et iuxta oppidum Tomos sepelitur.
  2. ↑ Tristia 2, 131f.
  3. ↑ Tristia 2, 207.
  4. ↑ Quintilian, Institutio oratoria 10, 1, 98. Tacitus, dialogus 12, 5.
  5. ↑ Vgl. Michael von Albrecht: Ovid. Eine Einführung. Reclam, Stuttgart 2003, S. 277.
  6. ↑ Vgl. Michael von Albrecht: Ovid. Eine Einführung. Reclam, Stuttgart 2003, S. 9f.
Dä Artikel basiert uff ere fräie Übersetzig vum Artikel „Ovid“ vu de dütsche Wikipedia. E Liste vu de Autore un Versione isch do z finde.