| ||||
---|---|---|---|---|
تعديل |
الانشقاق العظيم للمسيحيه الغربيه أو الانشقاق الباباوى أو الغربى Western Schism هو انشقاق فى الكنيسه الرومانيه الكاثوليكيه ابتدا من 1305 و لغايه سنه 1417 قسم من البابوات اختارو افينيون فى جنوب فرنسا مقر ليهم و فضل القسم التانى فى روما, و بتعترف الكنيسه الكاثوليكيه اليوم بشرعيه البابوينفى الفتره دى لاكن بابوات روما كانو فعليا تحت سيطره الأباطره الرومانيين اللى أدى الاضعاف موقعهم. كمان بالنسبه للولايات البابويه, ف رغم أن الكيان ما تمش احتلاله و اتباعه للامبراطوريه الرومانيه المقدسه, بس بقى بحكم الأمر الواقع تابعا ليها. اتزامن دا مع انتشار الفقر و الفوضى و استبداد حكم الاقطاع المحلى. شافت الفتره دى محاولات لتحسين الأوضاع بس كان أثرها محدود. أبرز المحاولات الاصلاحيه صدور المدونه القانونيه أو دستور الخاص بالولايات البابويه سنه 1357, و قضل العمل الدستور سارى لحد استبداله سنه 1816. و بكداه الفاتيكان من أوائل دول العالم اللى وضعت دستور منظم لحياتها السياسيه و الاجتماعيه.
حاول بعض بابوات أفنيغون الرجوع لروما, منهم البابا أوربان الخامس سنه 1367 لكن عمليه اعاده الوحده ماكانتش جاهزه فاضطر البابا يرحع فرنسا سنه 1370 و استقر فى أفنيغون اللى كانت أعلنت جزء من الولايات البابويه, و فضلت تابعه لسها لحد بعد عوده البابا لروما, و ما رجعتش لحكم الدوله الفرنسيه الا فى بعد الثوره الفرنساويه سنه 1789.[1]
و من سنه 1378 اتعددت محاولات السيطره على الكرسى البابوى بين الأباطره و الطامعين فى الحصول على الكرسى الرسولى, و اسم الفتره دى من تاريخ الفاتيكان "الجدل الكبير" اللى حُلّ أخير سنه 1417, منفى مجمع كونستانس و اللى انتخب البابا مارتن الخامس حبرا للكنيسه الكاثوليكيه كلها و انهى بداه حوالى قرن من الانشقاق.[2]