| অশ্ৰিন | |
|---|---|
| পুৱতি তৰা | |
| গ্ৰহ | শুক্ৰ গ্ৰহ |
| গ্ৰীক সমাৰ্থক | ইঅ'ছ |
| ৰোমান সমাৰ্থক | অৰোৰা |
| বৈদিক সমাৰ্থক | ঊষা |
| লাটভিয়া সমাৰ্থক | অছেকলিছ |
| অঞ্চল | লিথুৱেনিয়া |
অশ্ৰিন (ইংৰাজী: Aušrinė) লিথুৱেনিয়াৰ পৌৰাণিক কাহিনীত পুৱতি তৰাক (শুক্ৰ) প্ৰতিনিধিত্ব কৰা দেৱী। তেওঁ সন্ধ্যা তৰা "ভাকাৰিনে"ৰ (Vakarinė) প্ৰতিদেৱী।
তেওঁৰ পূজা সম্ভৱতঃ ভাৰত-ইউৰোপীয় প্ৰভাতৰ দেৱী হাউছছৰ পৰাই উদ্ভৱ হৈছে আৰু লাটভিয়াৰ অছেকলিছ, গ্ৰীক ইঅ'ছ, ৰোমান অৰোৰা আৰু বৈদিক ঊষাৰ সৈতে সম্পৰ্কিত।[1] তেওঁ স্বাস্থ্য, পুনৰ্জন্ম আৰু নতুন আৰম্ভণিৰ সৈতে জড়িত সৌন্দৰ্য্য, প্ৰেম আৰু যৌৱনৰ দেৱী। লিথুৱেনিয়া খ্ৰীষ্টানীকৰণৰ পিছত এই সংস্কৃতি খ্ৰীষ্টান প্ৰতিমূৰ্তি আৰু কুমাৰী মেৰীৰ প্ৰতীকৰ সৈতে একত্ৰিত হয়।[2]
ষোড়শ শতিকাৰ পোলেণ্ডৰ ইতিহাসবিদ জান ছাচিকিয়ে অশ্ৰিনক প্ৰথমে অস্কা বুলি উল্লেখ কৰিছিল। তেওঁ "দিগন্তৰ পৰা উদয় হোৱা সূৰ্য্যৰ ৰশ্মিৰ দেৱী" বুলি বৰ্ণনা কৰিছিল।[3]
লোককথা অনুসৰি প্ৰতিদিনে পুৱা অশ্ৰিন আৰু তেওঁৰ দাস টাৰ্নাইটিছে (সম্ভৱতঃ বুধ)[4] ছোলে (সূৰ্য্য)ৰ বাবে যাত্ৰা পথ প্ৰস্তুত কৰে। সন্ধিয়া ভাকাৰিনে ছোলৰ বাবে বিচনা সাজু কৰে।[2] ছেলে আৰু অশ্ৰিনৰ মাজৰ সম্পৰ্ক জটিল। কেতিয়াবা ছোলেক অশ্ৰিন, ভাকাৰিন আৰু অন্যান্য গ্ৰহৰ ইন্দ্ৰজা (বৃহস্পতি), ছেলিজা (শনি), জিজড্ৰে (মংগল), বৈভ'ৰা (বুধ) আনকি জেমাইনাৰ (পৃথিৱী) মাতৃ বুলিও বৰ্ণনা কৰা হয়।[5]
কিছুমান গল্পত "কাৰালিউনে" আৰু "ডাংগাউছ কাৰিউনে" ("স্বৰ্গৰ ৰাণী")ক অশ্ৰিনক বুজাবলৈ ব্যৱহাৰ কৰা হৈছিল।
লাটভিয়াৰ লোক-সাঁথৰত তেওঁৰ নামটোৱেই নিয়ৰৰ বিষয়ে লিখা এটা সাঁথৰৰ উত্তৰ। এই সাঁথৰত এগৰাকী ছোৱালীয়ে নিজৰ চাবি হেৰুৱাই পেলায় (বা মুকুতাৰ হাৰ খুলি দিয়ে), চন্দ্ৰই সেইবোৰ দেখে, কিন্তু সূৰ্য্যইহে লয়।[6]