গৃহিণীক (ইংৰাজী: Housewife) গৃহনিৰ্মাতা (ইংৰাজী: Homemaker) বা ঘৰতে থকা মাতৃ/মা/মা বুলিও জনা যায়৷ গৃহিণী হৈছে এনে এগৰাকী মহিলা যাৰ ভূমিকা হ’ল পৰিয়ালৰ ঘৰ চলোৱা বা পৰিচালনা কৰা৷ গৃহ পৰিচালনাৰ লগতে সন্তানৰ যত্ন লোৱাও সন্নিৱিষ্ট হ'ব পাৰে৷ ইয়াৰ উপৰি ঘৰ চাফা আৰু ৰক্ষণাবেক্ষণ কৰা; পৰিয়ালৰ বাবে কাপোৰ চিলোৱা, সামগ্ৰী কিনা আৰু/বা মেৰামতি কৰা; পৰিয়ালৰ বাবে খাদ্য কিনা, ৰন্ধা আৰু জমা কৰা; পৰিয়ালৰ দৈনন্দিন জীৱনৰ বাবে প্ৰয়োজনীয় সামগ্ৰী কিনা; পৰিয়ালৰ বাজেট আংশিকভাৱে বা পূৰ্ণকালীনভাৱে পৰিচালনা কৰা ইত্যাদি[1] গৃহিণীৰ পুৰুষ সমতুল্যজন হ’ল গৃহস্বামী।
মেৰিয়াম-ৱেবষ্টাৰ অভিধানৰ মতে গৃহিণীৰ সংজ্ঞা হৈছে এগৰাকী বিবাহিত মহিলা যি নিজৰ ঘৰৰ দায়িত্ব লয়।[2]
ব্ৰিটিছ চেম্বাৰ্ছৰ বিংশ শতিকাৰ অভিধানত (১৯০১) গৃহিণীক "ঘৰৰ মালিক; এগৰাকী মহিলা ঘৰুৱা পৰিচালক" বুলি সংজ্ঞায়িত কৰা হৈছে।[3]
পশ্চিমীয়া বিশ্বত বিশেষকৈ মহিলাসকলৰ বাবে কু-সংস্কাৰপূৰ্ণ লিংগ ভূমিকাক কুৰি শতিকাৰ শেষৰ ফালে নাৰীবাদী আন্দোলনে প্ৰত্যাহ্বান জনাইছিল যাতে মহিলাসকলে গৃহিণী হ’ব নে কেৰিয়াৰ গঢ়িব সেইটো তেওঁলোকে বাছনি কৰিব পাৰে। পৰিৱৰ্তিত অৰ্থনীতিৰ ফলত দুই আয়ৰ পৰিয়ালৰ প্ৰাদুৰ্ভাৱো বৃদ্ধি পালে।
কিছুমান নাৰীবাদী[4][5] আৰু অ-নাৰীবাদী অৰ্থনীতিবিদে (বিশেষকৈ ঐতিহাসিক বস্তুবাদৰ সমৰ্থক, মাৰ্ক্সবাদী ইতিহাস লেখাৰ পদ্ধতিগত দৃষ্টিভংগী) লক্ষ্য কৰে যে অৰ্থনৈতিক উৎপাদনৰ মানক প্ৰণয়নত গৃহিণীৰ কামৰ মূল্যক আওকাণ কৰা হয়৷ যেনে: মুঠ ঘৰুৱা উৎপাদন বা নিয়োগৰ পৰিসংখ্যাত৷ এগৰাকী গৃহিণীয়ে সাধাৰণতে সপ্তাহত বহু ঘণ্টা বিনা বেতনে কাম কৰে আৰু আৰ্থিক সহায়ৰ বাবে প্ৰায়ে স্বামীৰ আয়ৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ কৰে। এই মানকসমূহ কেনেকৈ জুখিব পাৰি তাৰ বাবে কেতিয়াবা জিডিপি[6] বা নিয়োগৰ তথ্যৰ দৰে মানক অৰ্থনৈতিক পৰিসংখ্যাত গৃহিণীসকলৰ কামক গুৰুত্ব দিয়া নহয়। গৃহিণীসকলৰ কাম জিডিপিৰ পৰিসংখ্যাৰ পৰা বাদ দিয়া হয় কাৰণ ইয়াৰ বিনিময় বজাৰত নহয় আৰু ইয়াৰ পৰা কোনো ধৰণৰ ধন উপাৰ্জন নহয়।
কিছুমান অৰ্থনীতিবিদে কয় যে গৃহিণীসকলে সঘনাই দীঘলীয়া সময়ৰ বাবে ৰন্ধা-বঢ়া, চাফাই কৰা, শিশুৰ যত্ন লোৱা, বৃদ্ধৰ যত্ন লোৱা, পৰিয়ালৰ বিত্তীয় ব্যৱস্থাপনা আদি কাম কৰে। পৰিয়াল ৰক্ষণাবেক্ষণ আৰু পৰিয়ালৰ আন সদস্যৰ উৎপাদনশীল কাম-কাজ, যেনে: চাকৰি কিম্বা সহায়ৰ ক্ষেত্ৰত এই কামবোৰ অতি গুৰুত্বপূৰ্ণ।
চিকাৰী আৰু সংগ্ৰাহক সমাজত অষ্ট্ৰেলিয়াৰ আদিবাসী লোকসকলৰ পৰম্পৰাগত সমাজৰ দৰেই পুৰুষসকলে প্ৰায়ে মাংসৰ বাবে জীৱ-জন্তু চিকাৰ কৰিছিল৷ ইয়াৰ বিপৰীতে মহিলাসকলে শস্য, ফল-মূল আৰু শাক-পাচলি আদি অন্যান্য খাদ্য সংগ্ৰহ কৰিছিল। এই শ্ৰম বিভাজনৰ এটা কাৰণ হ’ল জন্তু চিকাৰ কৰাতকৈ খাদ্য সংগ্ৰহৰ সময়ত কেঁচুৱাক চোৱা-চিতা কৰাটো বহুত সহজ। আনকি যেতিয়া ঘৰবোৰ অতি সহজ-সৰল আছিল, আৰু ৰক্ষণাবেক্ষণ কৰিবলগীয়া সম্পত্তি কম আছিল, তেতিয়াও পুৰুষ-মহিলাই বেলেগ বেলেগ কাম কৰিছিল।
গ্ৰাম্য সমাজৰ এগৰাকী পৰম্পৰাগত গৃহিণীয়ে সম্পন্ন কৰা কিছুমান কৃষিজড়িত কামৰ উদাহৰণ হ’ল-
ইউৰোপৰ ২০খন দেশৰ ১৮–৬৫ বছৰ বয়সৰ ৭,৭৩৩ গৰাকী আৰু আইনীভাৱে বিবাহিত মহিলাৰ মাজত কৰা সম্পন্ন কৰা এক গৱেষণাত দেখা গৈছে যে ৰাজহুৱাভাৱে লিংগ সমতাক সমৰ্থন কৰা দেশসমূহত পুৰুষ আৰু মহিলাসকলে ঘৰুৱা কাম কমকৈ বিভক্ত। ইয়াৰ বিপৰীতে মহিলাসকলে পুৰুষতকৈ ঘৰৰ কাম বেছি কৰে।[7]
আধুনিক যুগত পূৰ্ণকালীন গৃহিণীসকলে সাধাৰণতে ঘৰৰ কৰ্মৰত সদস্যসকলৰ উৎপাদিত আয়ৰ ভাগ লয়৷ পূৰ্ণকালীন কাম কৰা মজুৰি আদায়কাৰীসকলে গৃহিণীয়ে প্ৰদান কৰা বিনা বেতনযুক্ত কামৰ পৰা লাভৱান হয়৷ অন্যথা এনে কাম (শিশুৰ যত্ন, ৰন্ধা-বঢ়া, ঘৰ পৰিষ্কাৰ কৰা, পঢ়োৱা, পৰিবহণ আদি) সম্পন্ন কৰাটো ঘৰুৱা খৰচ হ'ব পাৰে।[8] সম্প্ৰদায়ৰ সম্পত্তি থকা আমেৰিকাৰ ৰাষ্ট্ৰসমূহে বৈবাহিক সম্পত্তি আৰু আয়ৰ যৌথ মালিকীস্বত্বক স্বীকৃতি দিয়ে৷ আৰু যদিহে বিবাহৰ পূৰ্বে বা বিবাহৰ পিছত চুক্তি অনুসৰণ কৰা নহয়, তেন্তে আমেৰিকাৰ বেছিভাগ বৈবাহিক পৰিয়ালে যৌথ বিত্তীয় দল হিচাপে কাম কৰে আৰু যৌথভাৱে কৰ দাখিল কৰে।
গৃহিণীসকলক শিক্ষা দিয়াৰ পদ্ধতি, প্ৰয়োজনীয়তা আৰু পৰিসৰৰ বিষয়ে বোধহয় ২০ শতিকাৰ পৰাই বিতৰ্ক চলি আহিছে।[9][10][11][12]
যদিও শেহতীয়া ইতিহাসত পুৰুষক পৰিয়ালৰ বাবে প্ৰাথমিক বা একমাত্ৰ জীৱিকা হিচাপে ভবা হৈছে, পৰম্পৰাগত সমাজত পুৰুষ আৰু মহিলাৰ মাজত শ্ৰম বিভাজনৰ বাবে ঘৰুৱা ক্ষেত্ৰৰ বাহিৰত সম্পদ আহৰণৰ ক্ষেত্ৰত দুয়োটা লিংগই সক্ৰিয় ভূমিকা গ্ৰহণ কৰিবলগীয়া হৈছিল। কৃষি আৰু পশুপালনৰ আগতে নিৰ্ভৰযোগ্য খাদ্যৰ উৎস আছিল এক দুৰ্লভ সামগ্ৰী। খাদ্য সংৰক্ষণৰ বাবে প্ৰয়োজনীয় প্ৰযুক্তিৰ অভাৱত পুৰুষ আৰু মহিলাৰ বাবে প্ৰায় অবিৰতভাৱে সতেজ খাদ্যৰ উৎস বিচাৰি উলিওৱা আৰু লাভ কৰাটো অতি গুৰুত্বপূৰ্ণ আছিল। এই যাযাবৰী জনগোষ্ঠীসমূহে লিংগৰ পাৰ্থক্যক নিজৰ সুবিধাৰ বাবে ব্যৱহাৰ কৰিছিল, যাৰ ফলত পুৰুষ আৰু মহিলাসকলে তেওঁলোকৰ পৰিপূৰক অভিযোজন আৰু জীয়াই থকাৰ কৌশল ব্যৱহাৰ কৰি উপলব্ধ আটাইতকৈ বৈচিত্ৰময় আৰু পুষ্টিকৰভাৱে সম্পূৰ্ণ খাদ্য বিচাৰি উলিয়াব পাৰিছিল। উদাহৰণস্বৰূপে, দৈনন্দিন খাদ্য বিচাৰি ফুৰাৰ প্ৰেক্ষাপটত শিশুৰ যত্ন নিজেই মহিলাৰ উৎপাদনশীলতাৰ ক্ষেত্ৰত বাধা নাছিল; বৰঞ্চ, তেওঁৰ সন্তানৰ সৈতে এই কামটো সম্পন্ন কৰিলে দুয়োটা কাৰ্যকলাপৰ সামগ্ৰিক কাৰ্যক্ষমতা বৃদ্ধি পায় আৰু প্ৰত্যেকৰে বাবে জীয়াই থকাৰ দক্ষতাৰ এটা গুৰুত্বপূৰ্ণ হাতে কামে কৰা পাঠ হিচাপে কাম কৰে৷
১৯ শতিকাত ঔদ্যোগিক দেশসমূহৰ অধিক সংখ্যক মহিলাই ঘৰতে কৰা কামৰ উপৰিও ঘৰৰ বাহিৰত আৰু পৰিয়ালৰ ফাৰ্মৰ পৰা আঁতৰত বিভিন্ন উদ্যোগত দৰমহা পোৱা কাম হাতত ল’বলৈ আৰম্ভ কৰে। এই সময়ত বহুতো ডাঙৰ ডাঙৰ কাৰখানা স্থাপন কৰা হৈছিল৷ প্ৰথমে ইংলেণ্ডত, তাৰ পিছত ইউৰোপৰ আন দেশ আৰু আমেৰিকাত বহু হাজাৰ যুৱতী কাৰখানাত কাম কৰিবলৈ গৈছিল৷ বেছিভাগ কাৰখানাই মহিলাক পুৰুষে দখল কৰা ভূমিকাতকৈ পৃথক ভূমিকাত নিয়োগ কৰিছিল। একে সময়তে সন্তানৰ যত্ন লোৱাৰ লগতে কম মজুৰিৰে ঘৰতে কাম কৰা মহিলাও আছিল।
গৃহিণী হোৱাটো কেৱল মধ্যবিত্ত আৰু উচ্চ শ্ৰেণীৰ পৰিয়ালৰ মাজত প্ৰযোজ্য আছিল। শ্ৰমিক পৰিয়ালত মহিলাসকলে কাম কৰাটো সাধাৰণ আছিল। ১৯ শতিকাত ইংলেণ্ডৰ এক তৃতীয়াংশৰ আধা বিবাহিত মহিলাক লোকপিয়লত বাহিৰৰ দৰমহাৰ বাবে কাম কৰা বুলি লিপিবদ্ধ কৰা হৈছিল৷ অৱশ্যে কিছুসংখ্যক ইতিহাসবিদে ইয়াক কম গণনা বুলি বিশ্বাস কৰে।[13] সামৰ্থ্য থকা বিবাহিত দম্পতীৰ ভিতৰত পত্নীয়ে প্ৰায়ে ঘৰৰ বাহিৰত কাম নকৰাকৈয়ে ঘৰৰ কাম, বাগিচা, ৰন্ধা-বঢ়া, ল’ৰা-ছোৱালীৰ কাম-কাজ চম্ভালিছিল। মহিলাসকলে প্ৰায়ে এগৰাকী ভাল গৃহিণী হোৱাৰ বাবে অতি গৌৰৱান্বিত হৈছিল আৰু তেওঁলোকৰ ঘৰ আৰু সন্তানক সন্মানজনকভাৱে যত্ন লোৱা হৈছিল। ফ্ল’ৰেন্স নাইটিংগেলৰ দৰে আন মহিলাসকলো যথেষ্ট ধনী হোৱাৰ বাবে উপাৰ্জনৰ প্ৰয়োজন নাছিল যদিও কাৰখানাবিহীন পেছা চলাইছিল। মহিলাৰ বাবে মুকলি কিছুমান বৃত্তিও অবিবাহিত মহিলাৰ মাজতে সীমাবদ্ধ আছিল (যেনে, শিক্ষকতা)।
২০ শতিকাৰ আৰম্ভণিতে দুয়োখন বিশ্বযুদ্ধ (প্ৰথম বিশ্বযুদ্ধ, ১৯১৪–১৮; আৰু দ্বিতীয় বিশ্বযুদ্ধ, ১৯৩৯-৪৫) বহু দেশৰ পুৰুষে যুঁজিছিল। (মহিলাসকলে চলোৱা সশস্ত্ৰ বাহিনী যেনে: নাৰ্চিং, পৰিবহণ আদি আৰু কিছুমান দেশত মহিলা সৈনিকেও বিশেষ ভূমিকা পালন কৰিছিল।) পুৰুষসকল যুদ্ধত থকাৰ সময়ত তেওঁলোকৰ বহু মহিলাই ঘৰৰ বাহিৰত কাম কৰিবলৈ গৈছিল। গৃহিণী হোৱা মহিলাসকলে কাৰখানা, ব্যৱসায়িক প্ৰতিষ্ঠান আৰু খেতিপথাৰত কাম কৰিছিল। দুয়োখন যুদ্ধৰ শেষত বহু পুৰুষৰ মৃত্যু হৈছিল আৰু আন কিছুমান আঘাতপ্ৰাপ্ত হৈ উভতি আহিছিল। কিছুমান পুৰুষে পূৰ্বৰ পদলৈ ঘূৰি আহিবলৈ সক্ষম হৈছিল যদিও কিছুমান মহিলা কৰ্মশক্তিত থাকিল। মহিলাসকলে কৰ্মশক্তিত প্ৰৱেশৰ এই উত্থানৰ উপৰিও সুবিধাজনক খাদ্য আৰু ঘৰুৱা প্ৰযুক্তিৰ জনপ্ৰিয়তাও বাঢ়ি আহিছিল, যি দুয়োটাই মহিলাসকলে ঘৰুৱা কাম-কাজ সম্পন্ন কৰাত খৰচ কৰা সময় ৰাহি কৰিছিল আৰু ইয়াৰ পৰিৱৰ্তে তেওঁলোকে অন্যান্য আগ্ৰহৰ পিছত সংযুক্ত হ'বলৈ সক্ষম হৈছিল।[14]
২০ শতিকাৰ আৰম্ভণি আৰু মাজভাগত ছোভিয়েট সংঘ, চীন আদি কমিউনিষ্ট দেশৰ চৰকাৰে বিবাহিত মহিলাসকলক সন্তান জন্ম দিয়াৰ পিছতো কাম কৰি থাকিবলৈ উৎসাহিত কৰিছিল। নবৈৰ দশকত মুক্ত বজাৰৰ অৰ্থনৈতিক সংস্কাৰ নোহোৱালৈকে কমিউনিষ্ট দেশসমূহত গৃহিণী অতি কম আছিল, যাৰ ফলত গৃহিণীৰ সংখ্যা পুনৰ উত্থান ঘটিছিল। ইয়াৰ বিপৰীতে ১৯৫০ চনৰ পশ্চিমীয়া পৃথিৱীত বহু মহিলাই সন্তান জন্ম দিয়াৰ পিছত চাকৰি এৰি গৃহিণী হ’বলৈ দিছিল। আমেৰিকাত মাত্ৰ ১১% বিবাহিত মহিলাই সন্তান জন্ম দিয়াৰ পিছতো কাম কৰি থাকিল।[15]
২০ শতিকাৰ শেষৰ ফালে বহু দেশত এটা পৰিয়ালৰ বাবে এটা মজুৰিৰে জীৱন নিৰ্বাহ কৰাটো অধিক কঠিন হৈ পৰিছিল। পৰৱৰ্তী সময়ত বহু মহিলাই সন্তান জন্মৰ পিছত কামলৈ ঘূৰি আহিবলগীয়া হৈছিল। কিন্তু ২০ শতিকাৰ শেষৰ ফালে বিশেষকৈ উন্নত পশ্চিমীয়া দেশসমূহত পুৰুষ গৃহিণীৰ সংখ্যা ক্ৰমান্বয়ে বৃদ্ধি পাবলৈ ধৰিলে। ২০১০ চনত আমেৰিকাত পুৰুষ গৃহিণীৰ সংখ্যাই সৰ্বোচ্চ স্তৰত উপনীত হৈছিল৷ যাৰ সংখ্যা আছিল ২২ লাখ।[16] যদিও পুৰুষৰ ভূমিকা বহুতো কু-সংস্কাৰৰ অধীনত থাকে, আৰু পুৰুষসকলে অভিভাৱকত্বৰ সুবিধা, সম্প্ৰদায় আৰু মাতৃক লক্ষ্য কৰি সেৱা লাভ কৰাত অসুবিধা পাব পাৰে, ২০০০ চনৰ ভিতৰত ই সামাজিকভাৱে অধিক গ্ৰহণযোগ্য হৈ পৰে।[17] ২০০০ চনৰ ভিতৰত বিশেষকৈ আমেৰিকাত সংবাদ মাধ্যমত এই পুৰুষ গৃহিণীগৰাকীক অধিক নিয়মিতভাৱে চিত্ৰিত কৰা হৈছিল। কিন্তু পৃথিৱীৰ কিছুমান অঞ্চলত পুৰুষ গৃহিণীৰ ভূমিকা সাংস্কৃতিকভাৱে গ্ৰহণযোগ্য নহয়।
পৰম্পৰাগত হিন্দু পৰিয়ালত পৰিয়ালৰ মুৰব্বী হ’ল গৃহ স্বামী (গৃহৰ প্ৰভু) আৰু তেওঁৰ পত্নী হ’ল গৃহ স্বামীনী (গৃহৰ ভদ্ৰমহিলা)। সংস্কৃতৰ গৃহস্থ আৰু গৃহস্থ শব্দই হয়তো গৃহিণীগৰাকীয়ে গ্ৰহণ কৰা সমগ্ৰ কাৰ্য্যকলাপ আৰু ভূমিকাৰ বৰ্ণনাৰ সবাতোকৈ ওচৰ চাপিছে। দম্পতীটিয়ে গৃহস্থাশ্ৰম বা পৰিয়াল ব্যৱস্থাত বাস কৰে আৰু দুয়ো মিলি পৰিয়ালটোক লালন-পালন কৰে আৰু ইয়াৰ সদস্যসকলক (জ্যেষ্ঠ-বৃদ্ধ উভয়কে) জীৱনৰ কষ্টৰ মাজেৰে আগুৱাই যাবলৈ সহায় কৰে। বংশবৃক্ষ বৃদ্ধি কৰা (সন্তান জন্ম দিয়া) আৰু সেই সন্তানক ৰক্ষা কৰা নাৰীক গৃহলক্ষ্মী (ঘৰৰ ধন) আৰু গৃহশোভা (ঘৰৰ মহিমা) বুলি বৰ্ণনা কৰা হৈছে। পৰিয়ালটোৰ বয়োজ্যেষ্ঠসকলক গৃঃশ্ৰেষ্ঠ বুলি জনা যায়। স্বামী বা পত্নীয়ে পৰিয়াল আৰু সমাজৰ চূড়ান্ত কল্যাণৰ বাবে সামাজিক, ধৰ্মীয়, ৰাজনৈতিক বা অৰ্থনৈতিক প্ৰকৃতিৰ আন অগণন কামত লিপ্ত হ’ব পাৰে। কিন্তু যৌথ গৃহস্থ হিচাপে তেওঁলোকৰ ঐক্যবদ্ধ মৰ্যাদাই হৈছে তেওঁলোকে সমাজত কাম কৰা কেন্দ্ৰবিন্দু। গৃহিণী হিচাপে এগৰাকী নাৰীৰ পৰম্পৰাগত মৰ্যাদাই তেওঁলোকক সমাজত লংঘন কৰে আৰু তেওঁলোকৰ পৃথিৱীৰ সামাজিক, ধৰ্মীয়, ৰাজনৈতিক আৰু অৰ্থনৈতিক কাঠামোৰ ভিতৰত তেওঁলোকৰ কাৰ্যকলাপৰ অৰ্থ প্ৰদান কৰে। কিন্তু আধুনিক ভাৰতত বহু মহিলাই কৰ্মসংস্থাপন লাভ কৰিছে৷ বিশেষকৈ মুম্বাই, দিল্লী, কলকাতা, চেন্নাই, হায়দৰাবাদ আৰু বাংগালুৰু আদি বৃহৎ চহৰত বেছিভাগ মহিলাই কাম কৰে। পুৰুষ গৃহিণীৰ ভূমিকা ভাৰতত পৰম্পৰাগত নহয় যদিও চহৰ অঞ্চলত ই সামাজিকভাৱে গ্ৰহণযোগ্য। ২০০৬ চনত এজন সমাজবিজ্ঞানীৰ অধ্যয়ন আৰু বিজনেছ টুডেৰ এক সমীক্ষা অনুসৰি অবিবাহিত ভাৰতীয় পুৰুষৰ বাৰ শতাংশই গৃহিণী হোৱাৰ কথা বিবেচনা কৰে।[18] এগৰাকী সমাজবিজ্ঞানী সুষমা তুলঝাপুৰকাৰে ইয়াক ভাৰতীয় সমাজৰ পৰিৱৰ্তন বুলি অভিহিত কৰি কয় যে "it was an unheard concept and not to mention socially unacceptable for men to give up their jobs and remain at home."।[19] কিন্তু, ভাৰতীয় মহিলাসকলৰ মাত্ৰ ২২.৭ শতাংশই শ্ৰমিক শক্তিৰ অংশ, আনহাতে পুৰুষৰ সংখ্যা ৫১.৬ শতাংশ৷ গতিকে মহিলাসকলে গৃহিণী হোৱাৰ (পৰিয়ালৰ লোকৰ যতন লোৱাৰ) সম্ভাৱনা বেছি কাৰণ তেওঁলোকৰ বেছিভাগেই ঘৰৰ বাহিৰত কাম নকৰে।[20]
মহিলা শক্তি সামাজিক সমিতি হৈছে প্ৰধানকৈ গৃহিণীৰে গঠিত এখন নাৰী সমাজ।[21] সাধনা সিনহা বৰ্তমান এইখন সমিতিৰ সভাপতি।[22]
১৯৭৮ চনত প্ৰায় ৫০% বিবাহিত আমেৰিকান মহিলাই সন্তান জন্ম দিয়াৰ পিছতো কাম কৰি আছিল; যিটো সংখ্যা ১৯৯৭ চনত ৬১% লৈ বৃদ্ধি পায়। ২০০০ চনত গৃহিণীৰ সংখ্যা বৃদ্ধি পালে। মহামন্দাৰ সময়ত গড় আয় হ্ৰাস পোৱাৰ ফলত দুটা আয় অধিক প্ৰয়োজনীয় হৈ পৰে আৰু প্ৰসৱৰ পিছতো কাম কৰি থকা বিবাহিত আমেৰিকান মহিলাৰ শতকৰা হাৰ ২০০৯ চনৰ ভিতৰত ৬৯% লৈ বৃদ্ধি পায়।[23][24]২০১৪ চনলৈকে পিউ ৰিচাৰ্চ চেণ্টাৰৰ মতে, আমেৰিকাত প্ৰতি চাৰিগৰাকী মাতৃৰ ভিতৰত এগৰাকীতকৈ অধিক মাতৃয়েই ঘৰতে থাকে।
২০ শতিকাৰ মাজভাগত আমেৰিকাত গৃহিণীসকল মধ্যবিত্ত আৰু উচ্চ শ্ৰেণীৰ শ্বেতাংগ পৰিয়ালৰ মাজত সাধাৰণ আছিল।[25] কৃষ্ণাংগ পৰিয়াল, শেহতীয়াকৈ অনুপ্ৰৱেশ কৰা লোক আৰু অন্যান্য সংখ্যালঘু গোটসমূহৰ মাজত ইউনিয়নৰ মজুৰি, চৰকাৰী নীতি আৰু অন্যান্য কাৰকৰ পৰা লাভৱান নোহোৱাৰ প্ৰৱণতা দেখা গৈছিল; যাৰ ফলত এই দশকবোৰত শ্বেতাংগ পত্নীসকলে ঘৰতে থাকিব পাৰিছিল।[25]
১৯৯০ চনৰ আশে-পাশে উত্তৰ কোৰিয়া চৰকাৰে প্ৰতিজন সক্ষম পুৰুষক কিবা নহয় কিবা ৰাজ্যিক উদ্যোগত নিয়োগ কৰিবলৈ বাধ্য কৰাইছিল। কিন্তু কৰ্ম-বয়সৰ প্ৰায় ৩০% বিবাহিতা মহিলাক পূৰ্ণকালীন গৃহিণী হিচাপে ঘৰতে থাকিবলৈ দিয়া হৈছিল (দক্ষিণ কোৰিয়া, জাপান আৰু টাইৱানৰ দৰে একে অঞ্চলৰ কিছুমান দেশতকৈ ইয়াৰ মাত্ৰা কম৷ পূৰ্বৰ ছোভিয়েট ইউনিয়ন, মূল চীনতকৈ বেছি আৰু ছুইডেনৰ দৰে নৰ্ডিক দেশ, আৰু আমেৰিকাৰ দৰেই প্ৰায় একে[26])। নবৈৰ দশকৰ আৰম্ভণিতে উত্তৰ কোৰিয়াৰ দুৰ্ভিক্ষত আনুমানিক ৯ লাখ-৩৫ লাখ লোকৰ মৃত্যু হোৱাৰ পিছত পুৰণি ব্যৱস্থাটো ছিন্ন-ভিন্ন হ’বলৈ ধৰিলে। কিছুমান ক্ষেত্ৰত মহিলাসকলে ঘৰতে প্ৰস্তুত কৰা খাদ্য বা ঘৰুৱা সামগ্ৰী বিক্ৰী কৰিবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল৷ আজি উত্তৰ কোৰিয়াৰ বজাৰ বিক্ৰেতাৰ কমেও তিনি চতুৰ্থাংশ মহিলা। পিয়ংইয়াঙত ঘূৰি ফুৰা এটা কৌতুকৰ মতে: 'স্বামী আৰু পোহনীয়া কুকুৰৰ মাজত কি মিল আছে?' উত্তৰ: 'দুয়োজনেই কাম নকৰে আৰু ধন উপাৰ্জন নকৰে, কিন্তু দুয়োজনেই মৰমলগা, ঘৰতে থাকে আৰু চোৰক ভয় খোৱাব পাৰে।'[27]