হোৱাইট মেজিক বা বগা যাদু বা শ্বেত যাতুক পৰম্পৰাগতভাৱে অলৌকিক শক্তি বা যাদুক নিস্বাৰ্থ উদ্দেশ্যত ব্যৱহাৰ কৰা বুলি কোৱা হৈছে।[1] বগা যাদু কৰাসকলক জ্ঞানী পুৰুষ বা মহিলা, ৰোগ নিৰাময়কাৰী, বগা ডাইনী বা যাদুকৰ আদি উপাধি দিয়া হৈছে ৷ এই লোকসকলৰ বহুতেই বংশগত ৰেখাৰ জৰিয়তে বা জীৱনৰ পিছৰ কোনো পৰিঘটনাৰ দ্বাৰা তেওঁলোকৰ ওচৰলৈ যোৱা জ্ঞান বা শক্তিৰ বাবেই এনে কাম কৰাৰ ক্ষমতা থকা বুলি দাবী কৰিছিল। বগা যাদু নিৰাময়, আশীৰ্বাদ, মন্ত্ৰ, প্ৰাৰ্থনা আৰু গীতৰ জৰিয়তে কৰা হৈছিল।[2] বগা যাদু হৈছে ক'লা যাদুৰ উপকাৰী সমকক্ষ ৷
১৯৭৮ চনত তেওঁৰ গ্ৰন্থ A History of White Magic ত স্বীকৃতিপ্ৰাপ্ত অকাল্ট লেখক গেৰেথ নাইটে বগা যাদুৰ উৎপত্তিৰ বিষয়ে কৈছে যে ই প্ৰত্ন-প্ৰস্তৰ ধৰ্মৰ আৰম্ভণিৰ অভিযোজন আৰু সাধাৰণতে আদিম ধৰ্মীয় ইতিহাসৰ পৰা, য'ত প্ৰাচীন মিচৰৰ বহুদেৱবাদী পৰম্পৰা আৰু ইহুদী ধৰ্মৰ পিছৰ একশ্বৰবাদী ধাৰণা আৰু প্ৰাথমিক খ্ৰীষ্টান ধৰ্মৰ পৰা ইয়াৰ উৎপত্তি।[3] বিশেষকৈ তেওঁ বগা যাদুৰ বহু পৰম্পৰাৰ সন্ধান কৰিছিল। তেওঁৰ মতে স্থানীয় "উৰ্বৰতা আৰু গছ-গছনিৰ দেৱী-দেৱী যিসকলক সাধাৰণতে পাহাৰৰ শিখৰত থকা মন্দিৰত পূজা কৰা হৈছিল" আৰু "কৃষি অঞ্চলত বসতি স্থাপন কৰা যাযাবৰী জাতিৰ প্ৰাৰম্ভিক পূজাৰ পৰাই ই আৰম্ভ হৈছিল।।[3]
১৫ শতিকাৰ শেষৰ ফালে প্ৰাকৃতিক যাদু "উচ্চ-সাংস্কৃতিক মহলত বহু চৰ্চিত হৈ পৰিছিল"।[4] মাৰ্চিলিঅ' ফিচিনোৰ "অনুগামীসকলে" সাধাৰণতে আধ্যাত্মিক সত্তা আৰু আত্মাৰ অস্তিত্বৰ পোষকতা কৰিছিল যদিও এনে বহুতো তত্ত্বই পিছৰ আলোকোজ্জ্বল যুগৰ ধাৰণাসমূহৰ বিপৰীত আছিল। ফিচিনো আৰু তেওঁৰ সমৰ্থকসকলক ৰোমান কেথলিক গীৰ্জাই শত্ৰুতাৰে ব্যৱহাৰ কৰিছিল যদিও গীৰ্জাই নিজেও এনে সত্তাৰ অস্তিত্ব স্বীকাৰ কৰিছিল; এনে স্বীকৃতি আছিল ডাইনীৰ বিlৰুদ্ধে অভিযানৰ মূল কথা।z[4] ফিচিনোৱে অৱশ্যে এনে এক "বিশুদ্ধ প্ৰাকৃতিক" যাদুৰ তত্ত্ব আগবঢ়াইছিল যাৰ বাবে কু-অভিপ্ৰায় বা দুৰ্নীতিপৰায়ণ আত্মাৰ আমন্ত্ৰণৰ প্ৰয়োজন নাছিল। তেনে কৰাৰ সময়ত তেওঁ জোহানেছ ট্ৰিথেমিয়াছৰ সৈতে সংঘাতত লিপ্ত হয় যি ফিচিনোৰ তত্ত্বত বিশ্বাস কৰিবলৈ অস্বীকাৰ কৰিছিল যদিও আত্মাৰ সৈতে উপকাৰী যোগাযোগৰ সৈতে জড়িত নিজৰ মন্ত্ৰ সৃষ্টি কৰিছিল। ষ্টেগানোগ্ৰাফিয়াকে ধৰি তেওঁৰ ৰচনাসমূহ ১৭ শতিকালৈকে প্ৰকাশ নাপালে। ট্ৰিথেমিয়াছৰ "শিষ্য" হাইনৰিখ কৰ্ণেলিয়াছ এগ্ৰিপাই তেওঁৰ কিছুমান ৰচনা প্ৰকাশৰ দায়িত্ব লৈছিল আৰু পাছলৈ তেওঁ নিজৰ সৃষ্টি কৰিছিল.ল।[4]] তেখেতৰ ৰচনাৰ ভিতৰত আছিল De occulta philosophia libri tres য'ত অন্যান্য বিষয়ৰ লগতে ধ্ৰুপদী উপাদান, সংখ্যাবিজ্ঞান, জ্যোতিষৰ ৰূপৰেখা, চিকিৎসা বিজ্ঞান, ৰসায়ন আৰু অনুষ্ঠানত ব্যৱহাৰ কৰাৰ বিশদ উপায় সন্নিবিষ্ট কৰা হৈছিল। জিয়াম্বাটিষ্টা ডেলা পৰ্টাই তেওঁৰ মেজিয়া নেচাৰেলিছত এই ধাৰণাসমূহৰ বহুকখিনি বিস্তাৰ কৰিছিল।[5]
এই ধাৰণাসমূহৰ একত্ৰিত হোৱাটোৱেই - আৰম্ভণিৰ "প্ৰাকৃতিক" ধৰ্ম আৰু পিছৰ দাৰ্শনিক চিন্তাধাৰা - যিটো নাইটে কৈছে যে ই "পশ্চিমীয়া বগা যাদুৰ পৰম্পৰাৰ মূল"।[3] লগতে বগা যাদুৰ মূলতে আছে প্ৰতীক আৰু বিশেষকৈ ধৰ্মীয় প্ৰতীক । তাৰকা, নাইট আদি প্ৰতীক পিছৰ মেছনিক পৰম্পৰা আৰু নব্য পৌত্তলিকতাৰ বাবে অতি গুৰুত্বপূৰ্ণ আছিল[3] পেন্টাগ্ৰাম আৰু ৰাতিৰ আচাৰ-অনুষ্ঠানৰ ৰূপত বগা যাদুকৰসকলৰ বাবে ইয়াৰ গুৰুত্ব অব্যাহত আছে।
জাম্বেলিয়ে কৈছে যে বগা যাদু, যদিও তেতিয়া ইয়াৰ সমকক্ষ ক'লা যাদুৰ পৰা বিশেষভাৱে পৃথক নাছিল, ইনকিউজিচন আৰু ডাইনী বিৰোধী আৱেগৰ যুগত গুপ্ত আৰু পৌত্তলিক অধ্যয়নৰ অধিক গ্ৰহণযোগ্য ৰূপ হিচাপে বৃদ্ধি পাইছিল।[4] যদি ক'লা যাদু সেইটোৱেই আছিল য'ত ট্ৰিথেমিয়াছৰ ভূতৰ আমন্ত্ৰণ জড়িত আছিল, তেন্তে ফিচিনোৰ "বিশুদ্ধ প্ৰাকৃতিক" বগা যাদুক কোনো ধৰণৰ বেয়া বা অধৰ্মীয় উদ্দেশ্য নোহোৱাকৈ সাধাৰণতে "প্ৰাকৃতিক" পৰিঘটনাৰ অধ্যয়ন হিচাপে ৰাখিন পৰা যাব। জাম্বেলিয়ে জিঅৰ্ডানো ব্ৰুনোৰ দৰে শিক্ষাবিদসকলক যাদুৰ "গোপনীয়" অনুশীলনকাৰীৰ শ্ৰেণীত স্থান দিয়ে।[4]
২০০৯ চনত লিখা তেওঁৰ গ্ৰন্থ মেজিক এণ্ড এলকেমিত ৰবাৰ্ট এম প্লেচে ক'লা আৰু বগা যাদু উভয়ৰে এক বহল আধুনিক সংজ্ঞা আগবঢ়াইছে, ইয়াৰ পৰিৱৰ্তে ইয়াক মূলতঃ ইয়াৰ ওপৰত ভিত্তি কৰি " উচ্চ যাদু " (বগা) আৰু " নিম্ন যাদু " (ক'লা) বুলি উল্লেখ কৰাটো পছন্দ কৰিছে।[6] তেওঁৰ আধুনিক সংজ্ঞাত কোৱা হৈছে যে বগা যাদুৰ উদ্দেশ্য হৈছে "ভাল কৰা" বা "অভ্যাসকাৰীক উচ্চ আধ্যাত্মিক অৱস্থালৈ অনা"।[6]
প্লেচৰ মতে, কাৰ্যকৰীভাৱে সকলো প্ৰাগঐতিহাসিক শ্বেমানিষ্টিক যাদুৱে বগা যাদুক "সহায়" কৰিছিল আৰু এইদৰে সেই যাদুৰ মৌলিক সাৰমৰ্মই আধুনিক বগা যাদুৰ কাঠামো গঠন কৰে: ৰোগ বা আঘাত নিৰাময় কৰা, ভৱিষ্যদ্বাণী কৰা বা সপোনৰ ব্যাখ্যা কৰা, হেৰুৱা বস্তু বিচাৰি উলিওৱা, আত্মাক সন্তুষ্ট কৰা, বতৰ বা শস্য চপোৱাটো নিয়ন্ত্ৰণ কৰা আৰু সৌভাগ্য বা মংগলৰ সৃষ্টি কৰা।[6]
যদিও ই কেৱল নাৰীৰ সাধনা নহয়, আধুনিক বগা যাদুক প্ৰায়ে মাতৃ দেৱী, ফেই, প্ৰকৃতিৰ আত্মা, প্ৰকৃতিৰ সৈতে একতা আৰু দেৱী পূজাৰ দৰে কু-সংস্কাৰপূৰ্ণভাৱে নাৰীসুলভ ধাৰণাসমূহৰ সৈতে জড়িত কৰা হয়।.[7] আধুনিক গল্প বা সাধুকথাত "শ্বেত ডাইনী"ৰ ধাৰণাটো প্ৰায়ে এগৰাকী দয়ালু আইতা বা যত্নশীল মাতৃত্বৰ মনোভাৱৰ সৈতে জড়িত নাৰী হিচাপে থাকে। বগা যাদু আৰু এগৰাকী ধৰিত্ৰী মাতৃৰ মাজৰ সংযোগটো হৈছে অনুশীলনকাৰী মেৰিয়ান গ্ৰীণৰ লিখিত ৰচনাৰ এটা নিয়মীয়া বিষয়বস্তু।[7]