| ললিতাম্বিকা অন্তৰ্জনম | |
|---|---|
| জন্ম | ৩০ মাৰ্চ, ১৯০৯ কোট্টাভাট্টোম, কোল্লাম জিলা,ট্ৰাভাংকোৰ |
| মৃত্যু | ৬ ফেব্ৰুৱাৰী, ১৯৮৭ (৭৭ বছৰ) জালিয়াকুঝি, কোট্টায়াম জিলা, কেৰেলা, ভাৰত |
| পেচা | লেখিকা, সমাজ সংস্কাৰক |
| ভাষা | মালায়ালম |
| উল্লেখনীয় কৰ্মৰাজি | অগ্নিসাক্ষী, আত্মাকথায়ুকু অৰু অমুখম |
| উল্লেখযোগ্য বঁটা |
|
| দাম্পত্যসংগী | নাৰায়ণ নম্বুথিৰি |
| সন্তান | ভাস্কৰ কুমাৰ, এন. মোহন, লীলা, শান্তা, ৰাজম, মণি, ৰাজেন্দ্ৰণ |
| আত্মীয়-স্বজন |
|
ললিতাম্বিকা অন্তৰ্জনম (ইংৰাজী: Lalithambika Antharjanam; ৩০ মাৰ্চ, ১৯০৯ – ৬ ফেব্ৰুৱাৰী, ১৯৮৭) এগৰাকী ভাৰতীয় লেখিকা আৰু সমাজ সংস্কাৰক আছিল যি মালয়ালম ভাষাৰ সাহিত্যিক ৰচনাৰ বাবে বেছিকৈ পৰিচিত। ভাৰতীয় স্বাধীনতা আন্দোলন আৰু নম্বুথিৰি সম্প্ৰদায়ৰ মাজত সমাজ সংস্কাৰ আন্দোলনৰ দ্বাৰা তেওঁ প্ৰভাৱিত হৈছিল আৰু তেওঁৰ লেখাত সমাজত, পৰিয়ালত আৰু ব্যক্তি হিচাপে নাৰীৰ ভূমিকাৰ প্ৰতি সংবেদনশীলতা প্ৰতিফলিত হৈছে।[1]তেখেতৰ প্ৰকাশিত ৰচনাখনত চুটিগল্প, কবিতা, শিশু সাহিত্য, আৰু ১৯৭৭ চনত কেন্দ্ৰ সাহিত্য অকাডেমী বঁটা আৰু কেৰালা সাহিত্য অকাডেমী বঁটা লাভ কৰা এখন উপন্যাস অগ্নিসাক্ষী (অগ্নি, মোৰ সাক্ষী) অন্তৰ্ভুক্ত।গ্ৰন্থখন মালয়ালম সাহিত্যতো এক উল্লেখযোগ্য গ্ৰন্থ হিচাপে গণ্য কৰা হয়। তেওঁৰ আন আন ৰচনাসমূহৰ ভিতৰত আদ্যাথে কঠাকাল (প্ৰথম কাহিনী), তাকৰ্ণা তালামুৰা (ধ্বংসপ্ৰাপ্ত প্ৰজন্ম), কিলিভাটিলিলুড (পাৰ চৰাইৰ ফুটাৰ মাজেৰে), কোদুনকত্ত্তিল নিন্নু (এটা ঘূৰ্ণীবতাহৰ পৰা), মূদুপদথিল (উৰণৰ আঁৰত), অগ্নি পুষ্পাংগল (জুইৰ ফুল) আৰু সীতা মুতল সত্যৱতী বৰে (সীতাৰ পৰা সত্যৱতীলৈ) উল্লেখযোগ্য।
ললিথাম্বিকা অন্তৰ্জনামে ১৯০৯ চনৰ ৩০ মাৰ্চত দক্ষিণ ভাৰতৰ কেৰালা ৰাজ্যৰ কোল্লাম জিলাৰ পুনালুৰৰ ওচৰৰ কোট্টাৱট্টমত কোট্টাবত্তু ইল্লাথু দামোদৰন নাম্বুথিৰি আৰু চাংগাৰপ্পিল্লী মনয়ক্কাল আৰ্যদেৱী অন্তৰ্জনামৰ ঘৰত ৰক্ষণশীল পৰিয়ালত জন্মগ্ৰহণ কৰিছিল।[2] তেওঁৰ আনুষ্ঠানিক শিক্ষা কম আছিল যদিও দেউতাকে শিশুটিক পঢ়োৱা এজন ব্যক্তিগত টিউটৰ নিযুক্তি দিছিল, যিটো সেই সময়ত অস্বাভাৱিক আছিল।[3]
যদিও তেওঁ কেৰালাৰ আটাইতকৈ শক্তিশালী মাটিধাৰী ব্ৰাহ্মণ জাতিৰ অংশ আছিল, তথাপিও ললিথাম্বিকাৰ জীৱন-কৰ্ম আছিল নামবুদিৰি সমাজত নাৰীৰ লগত যি ভণ্ডামি, হিংসা আৰু অন্যায় ব্যৱহাৰ কৰা হৈছিল, তাক উন্মোচন আৰু প্ৰতিহত কৰা। তেওঁৰ স্কুলত পঢ়িবলৈ দিয়া হোৱা নাছিল, আৰু উদাৰচিতীয়া পুৰুষ আত্মীয়ৰ জৰিয়তেহে বাহিৰৰ জগতখনৰ বিষয়ে কিছু কথা জানিব পাৰিছিল৷ চলি থকা ভাৰতীয় স্বাধীনতা আন্দোলনৰ বিষয়ে তেওঁ অলপ জানিছিল। ১৯২৬ চনত নিৰ্ধাৰিত পদ্ধতিৰে কৃষক নাৰায়ণন নামবুদিৰিৰ লগত তেওঁ বিবাহপাশত আবদ্ধ হয়।[4] জাতিগত ভগ্নীসকলৰ হতাশা আৰু অৱনমনে ললিতাম্বিকাক তেওঁৰ বিখ্যাত মালয়ালম উপন্যাস অগ্নিসাক্ষী (অগ্নি সাক্ষী হোৱা)ত তেওঁলোকৰ দুৰ্দশা উদঙাই দিবলৈ প্ৰেৰণা যোগাইছিল।[5] পৰৱৰ্তী সময়ত ১৯৯৭ চনত উপন্যাসখন একে শিৰোনামেৰে এখন ছবি হিচাপে পৰিগণিত হয়।
অন্তৰ্জন্ম ঘৰৰ পৰা ওলাই অহা বিৰল সময়ত গোটেই শৰীৰটো ডাঠ পোছাকত আৱৰণ দিবলগীয়া হৈছিল, আৰু কঁকাললৈকে চালি থকা পাতৰ ছাতি এটা লৈ ফুৰিছিল, যাতে খোজ কঢ়াৰ সময়ত কেৱল নিজৰ ভৰিখনহে দেখা পায়। ১৯৩০ চনৰ ভিতৰত বেছিভাগ ৰাজকীয় পৰিয়ালে (যিসকল জাতিগতভাৱে ব্ৰাহ্মণৰ তলত আছিল) নিজৰ মহিলাসকলক ব্লাউজ পিন্ধিবলৈ অনুমতি দিছিল যদিও এই প্ৰথাটো দৰিদ্ৰ পৰিয়াললৈ মাজলৈ যাবলৈ বহু সময় লাগিছিল, বিশেষকৈ ব্লাউজ যথেষ্ট ব্যয়বহুল হোৱাৰ বাবে।
ৰিভেঞ্জ হাৰচেল্ফ (ইংৰাজী অনুবাদ সংকলন দ্য ইনাৰ ক'ৰ্টয়াৰ্ড[3])ত তেওঁৰ গল্পটোত "পতিত মহিলা" তাত্ৰীৰ কাহিনীৰ জৰিয়তে ভিতৰৰ ঘৰত নিৰ্জন হৈ থকা উচ্চ বৰ্ণৰ নামবুদিৰি মহিলাসকলে সন্মুখীন হোৱা নৈতিক আৰু যৌন পছন্দৰ ওপৰত আলোকপাত কৰিছে৷ বিশেষকৈ কেৰালাত এই কথা স্পৰ্শকাতৰ, য’ত নাইৰ মহিলাসকলে নিজৰ মাতৃতন্ত্ৰ সংস্কৃতিত তুলনামূলকভাৱে মুক্ত যৌন জীৱন লাভ কৰে। তেওঁৰ গল্প মুলাপ্পালিণ্টে মানামত তেওঁ সমাজৰ কেন্দ্ৰীয় সংহত শক্তি হিচাপে নাৰীৰ ভূমিকাক উজ্জ্বল কৰি তুলিছে৷[6]