47 Ursae Majoris


47 Ursae Majoris
Datos d'observación
(Dómina J2000.0)
Constelación sietestrellu
Ascensión reuta (α) 10h 59m 28.0s
Declinación (δ) +40° 25′ 49″
Mag. aparente (V) +5.03
Carauterístiques físiques
Clasificación estelar G1V
Masa solar 1.03 M☉
Radiu (1.26 R☉)
Índiz de color 0.61 (B-V)
0.13 (U-B)
Magnitú absoluta 4.29
Gravedá superficial 4.04 (log g)
Lluminosidá 1.54 L☉
Temperatura superficial 5,855 K
Metalicidá 110%
Periodu de rotación ~3 km/s.(~21 díes)
Variabilidá non
Astrometría
Mov. propiu n'α –315.92 mas/añu
Mov. propiu en δ 55.15 mas/añu
Velocidá radial +12.6 km/s
Paralax 71.04 ± 0.66 mas
Otres designaciones
Gl 407, HR 4277, BD +41°2147, HD 95128, LTT 12934, GCTP 2556.00, SAO 43557, FK5 1282, GC 15087, HIP 53721.
[editar datos en Wikidata]

47 Ursae Majoris (tamién embrivíu como 47 UMa) ye una estrella nana mariella similar al Sol asitiada na constelación del sietestrellu. Alcuéntrase al sureste de ω Ursae Majoris, suroeste de ψ Ursae Majoris y nordeste de 46 Ursae Majoris.[1] En 2002 conocióse que 47 Ursae Majoris cuntaba con dos planetes estrasolares orbitando al so alredor. El 6 de marzu de 2010 confirmóse la esistencia del tercer planeta 47 Ursae Majoris d. 47 Ursae Majoris alcuéntrase ente los cien estrelles oxetivu de la NASA pa la so misión Terrestrial Planet Finder.[2]

Distancia y visibilidá

[editar | editar la fonte]

47 Ursae Majoris alcuéntrase relativamente cercana al Sistema Solar: d'alcuerdu a midíes astrométricas realizaes pol satélite Hipparcos, la estrella exhibe una paralax de 71,04 milisegundos d'arcu, correspondientes a una distancia de 45,9 años lluz o 14,1 pársecs.[3] Con una magnitú aparente de +5,03, ye visible a simple vista en bones condiciones.

Carauterístiques

[editar | editar la fonte]

Con una masa similar a la masa solar, 47 Ursae Majoris ye llixeramente más rica en metales que'l Sol, cuntando con alredor del 110% de la bayura solar en fierro. De tipu espectral G1V,[4] la so temperatura efectivo ye daqué mayor que la del Sol, en redol a 5.855 K.[5] 47 Ursae Majoris tien una magnitú absoluta de +4,29, lo que supón una lluminosidá visual un 60% mayor que la lluminosidá solar. El so periodu de rotación, d'unos 24 díes, ye tamién similar al del Sol.[6]

Como'l Sol, 47 Ursae Majoris alcuéntrase na secuencia principal, convirtiendo hidróxenu en heliu nel so nucleu per aciu fusión nuclear. D'alcuerdu a la so actividá cromosférica, la estrella puede tener en redol a 6.000 millones d'años d'antigüedá, anque modelos d'evolución estelar suxeren una antigüedá cimera, d'unos 8.700 millones d'años.[7]

Sistema planetariu

[editar | editar la fonte]

47 Ursae Majoris b

[editar | editar la fonte]
Órbites de los planetes del sistema de 47 Ursae Majoris.

En 1996, Geoffrey Marcy y R. Paul Butler anunciaron qu'un planeta estrasolar orbitaba alredor de 47 Ursae Majoris. El descubrimientu prodúxose reparando'l cambéu na velocidá radial de la estrella, cuando se percibió la gravedá d'un planeta al so alredor. Les midíes fueron realizaes per aciu l'efeutu Doppler nel espectru de la estrella.[8] El planeta, llamáu 47 Ursae Majoris b, foi'l primer planeta estrasolar afayáu tres un llargu tiempu. Al contrariu que la mayoría de planetes estrasolares conocíos, 47 Ursae Majoris b tien una órbita con bien poca escentricidá. El planeta tien siquier 2,63 vegaes la masa de Xúpiter y tarda 1.089 díes en completar el so xiru alredor de la so estrella. Si atopar nel Sistema Solar, asitiar ente les órbites de Marte y Xúpiter.[5]

En 2001, midíes astrométricas preliminares realizaes pol satélite Hipparcos apurrieron datos sobre la órbita de 47 Ursae Majoris b, afirmando qu'esti tenía un enclín de 63,1º. Si estes midíes confírmense, implicaría que la masa del planeta sería 2,9 vegaes la de Xúpiter.[9] Sicasí, analises posteriores demostraron que les midíes d'Hipparcos nun son lo suficientemente precises como pa determinar les órbites de dichos planetes, y con éses l'enclín y la masa real siguen siendo desconocíes.[10]

47 Ursae Majoris c

[editar | editar la fonte]

El descubrimientu d'un segundu planeta, denomináu 47 Ursae Majoris c, foi anunciáu por Debra Fischer, Geoffrey Marcy y R. Paul Butler en 2002. El descubrimientu realizóse usando'l mesmu métodu de velocidá radial usáu pa detectar al primer planeta. D'alcuerdu a les afirmaciones del equipu de descubridores, el planeta tarda en redol a 2,594 díes en completar la so órbita. Esti datu ye similar al de Xúpiter y Saturnu nel Sistema Solar, con un radiu d'órbita cercanu a 5:2 y una proporción de masa aproximao igual.[11]

Los analises fechos darréu nun punxeron confirmar la esistencia del segundu planeta, y suxirióse que'l conxuntu de datos utilizaos nel so descubrimientu fallaben.[12] Ello ye que tales analises establecieron que ye altamente improbable la esistencia d'un planeta con un periodu similar a 2.500 díes, pero sí ye posible que tal planeta tuviera un periodu de 6.500 díes o cimeru. El modelu que meyor afacer a los datos empíricos indica que ye posible que'l planeta tenga un periodu de 7.856 díes y qu'esti asitiáu a 7,73 UA. Sía comoquier, los parámetros del segundu planeta siguen siendo desconocíos.[13]

47 Ursae Majoris d

[editar | editar la fonte]

En 2010, el descubrimientu d'un tercer planeta, designáu 47 Ursae Majoris d facer per aciu l'usu del Periodograma Kepler Bayesiano. L'usu d'esti modelu nesti sistema planetariu dexó afayar que ye 100.000 vegaes más probable tener tres planetes que dos planetes. Esti descubrimientu foi anunciáu por Debra Fischer y PC Gregory. Esti 1,64 MJ planeta tien un periodu orbital de 14.002 díes o 38,33 años y un semiexe mayor de 11,6 UA con una moderada escentricidá de 0,16.[14] Sería'l planeta de más llargu periodu descubiertu pol métodu de velocidá radial, anque planetes de más llargu plazu namái fueron afayaos por imáxenes direutes y midíes de tiempu d'un púlsar.

Posibles planetes

[editar | editar la fonte]

Les simulaciones suxeren que la parte central del sistema de 47 Ursae Majoris podría ser una zona de habitabilidad, y polo tanto contener un planeta terrestre con una órbita estable, anque otres rexones de dicha zona sufriríen trestornos pola influyencia gravitacional de 47 Ursae Majoris b.[15] Sicasí, la presencia d'un planeta xigante a 2,5 UA de la estrella, podría interferir na formación d'un planeta na zona central, y amenorgáu la cantidá d'agua presente nestos planetes centrales mientres el so acrecimientu.[16] Esto probablemente signifique que cualquier planeta terrestre orbital na zona habitable de 47 Ursae Majoris, seya pequeñu y secu.

Acompañante
(N'orde dende la estrella) 		Masa
(MJ) 		Periodu orbital
(díes) 		Semiexe mayor
(UA) 		Escentricidá
b >2,60 ± 0,13 1083,2 ± 1,8 2,11 ± 0,04 0,049 ± 0,014
c >1,34 ± 0,22? 7586 ± 727? 7,73 ± 0,58? 0,005?}
d 1,64 ± 0,48 14002 ± 5095 11,6 ± 2,9 0,16 ± 0,16

Mensaxes unviaos a 47 Ursae Majoris

[editar | editar la fonte]

A fecha de 2008, unviáronse dos mensaxes METI a 47 Ursae Majoris. Dambos fueron tresmitíos dende'l radar más grande d'Eurasia (el Radar Planetariu de 70 metros d'Eupatoria, n'Ucraína). El primer mensaxe, el Teen Age Message, foi unviáu'l 3 de setiembre de 2001 y va llegar a 47 Ursae Majoris en xunetu de 2047. El segundu mensaxe, Cosmic Call 2, foi unviáu'l 6 de xunetu de 2003 y va llegar a 47 Ursae Majoris en mayu de 2049.[17]

Ver tamién

[editar | editar la fonte]

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. ↑ 47 Ursae Majoris, Solstation
  2. ↑ «#72 HIP 53721». TPF-C Top 100.
  3. ↑ «HIP 53721». The Hipparcos and Tycho Catalogues. ESI añu=1997.
  4. ↑ 47 Ursae Majoris (SIMBAD)
  5. ↑ 5,0 5,1 Butler, R. et ál. (2006). «Catalog of Nearby Exoplanets». The Astrophysical Journal 646:  páxs. 505–522. http://www.journals.uchicago.edu/doi/abs/10.1086/504701.  (web version)
  6. ↑ 47 Ursae Majoris (Stars, Jim Kaler)
  7. ↑ Saffe, C. et ál. (2005). «On the Ages of Exoplanet Host Stars». Astronomy and Astrophysics 443 (2):  páxs. 609–626. http://cdsads.u-strasbg.fr/cgi-bin/nph-bib_query?2005A%26A...443..609S&db_key=AST&nosetcookie=1. 
  8. ↑ Butler, R. et ál. (1996). «A Planet Orbiting 47 Ursae Majoris». The Astrophysical Journal 464 (2):  páxs. L153–L156. http://www.journals.uchicago.edu/doi/full/10.1086/310102. 
  9. ↑ Han, I. et ál. (2001). «Preliminary Astrometric Masses for Proposed Estrasolar Planetary Companions». The Astrophysical Journal 548 (1):  páxs. L57–L60. Archivado del original el 2019-12-13. https://web.archive.org/web/20191213005358/http://www.journals.uchicago.edu/doi/full/10.1086/318927. Consultáu'l 2015-06-24. 
  10. ↑ Pourbaix, D. and Arenou, F. (2001). «Screening the Hipparcos-based astrometric orbits of sub-stellar objects». Astronomy and Astrophysics 372:  páxs. 935–944. http://adsabs.harvard.edu/abs/2001A%26A...372..935P. 
  11. ↑ Fischer, D. et ál. (2002). «A Second Planet Orbiting 47 Ursae Majoris». The Astrophysical Journal 564 (2):  páxs. 1028–1034. http://www.journals.uchicago.edu/doi/full/10.1086/324336. 
  12. ↑ Naef, D. et ál. (2004). «The ELODIE survey for northern extra-solar planets. III. Three planetary candidates detected with ELODIE». Astronomy and Astrophysics 414:  páxs. 351–359. http://cdsads.u-strasbg.fr/cgi-bin/nph-bib_query?2004A%26A...414..351N&db_key=AST&nosetcookie=1. 
  13. ↑ Wittenmyer, R. A., Endl, M., Cochran, W. D. (2007). «Long-Period Objects in the Estrasolar Planetary Systems 47 Ursae Majoris and 14 Herculis». The Astrophysical Journal 654 (1):  páxs. 625–632. http://cdsads.u-strasbg.fr/cgi-bin/nph-bib_query?2007ApJ...654..625W&db_key=AST&nosetcookie=1. 
  14. ↑ «A Bayesian periodogram finds evidence for three planets in 47 Ursae Majoris». Monthly Notices of the Royal Astronomical Society. Archiváu dende l'orixinal, el 2010-04-08. Consultáu'l 6 de marzu de 2010.
  15. ↑ Jones, B. et ál. (2005). «Prospects for Habitable "Earths" in Known Exoplanetary Systems». The Astrophysical Journal 622 (2):  páxs. 1091–1101. http://cdsads.u-strasbg.fr/cgi-bin/nph-bib_query?2005ApJ...622.1091J&db_key=AST&nosetcookie=1. 
  16. ↑ Raymond, S. (2006). «The Search for other Earths: limits on the giant planet orbits that allow habitable terrestrial planets to form». The Astrophysical Journal Letters (accepted). http://arxiv.org/abs/astru-ph/0605136. 
  17. ↑ En rusu: http://www.cplire.ru/rus/ra&sr/VAK-2004.html Archiváu 2019-05-30 en Wayback Machine

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]

Coordenaes: Sky map 10h 59m 27.973s, 40° 25′ 48.921″