Abrus precatorius

Abrus precatorius
Clasificación científica
Reinu: Plantae
Subreinu: Tracheobionta
División: Magnoliophyta
Clas: Magnoliopsida
Subclas: Rosidae
Orde: Fabales
Familia: Fabaceae
Subfamilia: Faboideae
Tribu: Abreae
Xéneru: Abrus
Adans.
Especie: Abrus precatorius
L., 1753
Distribución
Consultes
Royal Botanic Gardens, Kew Royal Botanic Gardens, Kew
World Flora Online World Flora online
[editar datos en Wikidata]
Detalle de la planta
Granes
Flores
Ilustración

Abrus precatorius o regaliza americana ye una especie de liana perteneciente a la familia Fabaceae. Los sos potenciales terapéuticos son bien amplios, por ser una fonte única de munchos fitoquímicos y tener una gran cantidá de propiedaes melecinales, tales como antidiabéticas, neuroprotectoras, antimicrobianas, analxésiques, etc.[1]

Carauterístiques

[editar | editar la fonte]

Ye una liana trepadora perenne qu'algama los 5 metros de llargor. Los tarmos son maderizos na base y yerbácees na parte cimera. Les fueyes son compuestes, pinnaes y alternes, con peciolu curtiu, con un par de foliolos opuestos (cuasi siempres 20-30) que van engrandándose dende la base al estremu. Les flores arrexuntar nun recímanu con pedúnculu de 3-8 cm de llargor coles coroles de color rosáu o acoloratáu púrpura. El frutu ye una vaina globosa con una mancha escura nun estremu.

Distribución

[editar | editar la fonte]

Ye nativa de los montes d'India y Indochina, anque tamién s'atopa n'África, América como nes Antilles.

Crez nel sable y cerca de les sableres, en barganales y terrenes desiertos.

Toxicidá

[editar | editar la fonte]

Nes granes y los estractos solubles n'agua de Abrus precatorius ta presente una lectina llamada abrina, similar a la ricina y tamién bien tóxica.[2][3]

La abrina ye un dímero compuestu por dos proteínes subunidaes, denominaes A y B. La cadena B abrin facilita la entrada nuna celda d'unión a ciertes proteínes de tresporte nes membranes celulares, que depués el tresporta la toxina na célula. Una vegada dientro de la célula, una cadena torga la síntesis de proteínes por inactivación de la subunidad 26S del ribosoma. Una molécula d'abrina ye capaz d'inactivar hasta 1.500 ribosomas per segundu. Los síntomes son idénticos a los de la ricina, sacante que la abrina ye más tóxica en dellos órdenes de magnitú, la dosis mortal de ricina ye aproximao 75 vegaes mayor que la dosis mortal d'abrina. La abrina puede matar con una cantidá en circulación de menos de 3 microgramos.[ensin referencies]

La abrina nun enfusa la piel intacto. Amás del consumu per vía oral, otra posible ruta d'esposición a la toxina ye l'espardimientu como aerosolo d'una solución d'abrina.[2]

A. precatorius utilizóse tradicionalmente pa prevenir la rabia y tratar el tétanu.[1]

Na medicina alternativa, emplegar pa curar llagues y rascuños, y les firíes causaes por gatos, perros y mures. Pal tratamientu de los leucodermes, utilizar en combinación con otros ingredientes. Les fueyes de la yerba usar pa curar la fiebre, el resfriáu y la tos. Los raigaños emplegar pa tratar la ictericia, mazcaes como un remediu pa la mordedura de culiebra y en pasta pa curar dolores abdominales. La fervinchu de raigañu frescu tien propiedaes anticonvulsivas y antimaláricas. La decocción de raigañu secu utilizar pa tratar la bronquitis y la hepatitis. Na medicina ayurvédica, les fueyes empléguense como expectorante, llaxante y afrodisiaco, y pa tratar l'eccema, la urticaria, la estomatitis, la alopecia areata, la conxuntivitis, la migraña, la dismenorrea y los linfomes/leucemia.[1]

Les granes de Abrus precatorius son bien guapes.[1] Tienen un llamativu color coloráu brillante, con un estremu negru, y recuerden a una maruxu.[4] Atraen enforma a los neños.[1] Son bien valoraes en xoyería[4] y empléguense pa faer adornos (collares, pulseres, etc.),[1] pero'l so usu ye peligrosa dada la so toxicidá.[3][4] Rexistráronse casos d'envelenamientu y muerte a raigañu de la pinchada nun deu coles granes de los abalorios.[4] Tienen actividá antimicrobiana ya insecticida. Delles tribus africanes utilicen granes en polvu como anticonceutivu oral. Les granes tamién s'empleguen pa tratar hinchadures dolioses y la tuberculosis. Dizse que'l venenu de les granes destruyir cola cocción y cómense en ciertes partes de la India. Pa tiñir el pelo encanecíu, aplícase una pasta fecho con fueyes y granes.[1]

Na medicina veterinaria, A. precatorius utilizar nel tratamientu de quebres.[1]

Taxonomía

[editar | editar la fonte]

Abrus precatorius describióse por Carlos Linneo y espublizóse en Systema Naturae, ed. 12 2: 472. 1767.[5]

Variedaes
Sinonimia

Ver tamién

[editar | editar la fonte]

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 1,7 Garaniya, N (2014 May). «Ethno botanical and Phytophrmacological potential of Abrus precatorius L.: A review». Asian Pac J Trop Biomed 4 ((Suppl 1)):  p. S27-34. doi:10.12980/APJTB.4.2014C1069. PMID 25183095. PMC 4025349. http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4025349/. 
  2. 2,0 2,1 «EMEA/CPMP Guidance Document on the Use of Medicinal Products for the Treatment of Patients Exposed to Terrorist Attacks with Chemical Agents». The European Agency for the Evaluation of Medicinal Products Preauthorisation Evaluation of Medicines for Human Use (EMEA). Archiváu dende l'orixinal, el 2015-10-21. Consultáu'l 12 d'ochobre de 2015.
  3. 3,0 3,1 European Food Safety Authority (EFSA) (2012). «Compendium of botanicals reported to contain naturally occuring substances of possible concern for human health when used in food and food supplements». EFSA Journal 10 (5):  p. 2663. doi:10.2903/j.efsa.2012.2663. http://www.efsa.europa.eu/sites/default/files/scientific_output/files/main_documents/2663.pdf. 
  4. 4,0 4,1 4,2 4,3 Gutiérrez, Myriam. «Plantes Venenoses. Efeutos tóxicos y abordaxe médicu». Universidá de Cartaxena. Facultá de Medicina. Archiváu dende l'orixinal, el 2015-08-26. Consultáu'l 10 d'ochobre de 2015.
  5. «Abrus precatorius». Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultáu'l 12 d'ochobre de 2012.
  6. Sinónimos en Catalogue of life
  7. Abrus precatorius en PlantList

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]