Aglaope infausta

Aglaope infausta
Clasificación científica
Reinu: Animalia
Filu: Arthropoda
Clas: Insecta
Orde: Lepidoptera
Familia: Zygaenidae
Xéneru: Aglaope
Especie: A. infausta
(Linnaeus, 1767)
Sinonimia
  • Sphinx infausta Linnaeus, 1767
Consultes
[editar datos en Wikidata]

Aglaope infausta ye una canesba de la familia Zygaenidae.

Descripción

[editar | editar la fonte]
Bárabu

Les canesbes aliméntense sobre Prunus dulcis, Prunus spinosa, Crataegus sp., Cotoneaster sp., y otres especies de la familia Rosaceae.[1] La especie ye una plaga de la xamasca y el frutu nuevu.[2] La especie amuesa un bien so nivel d'heteroxeneidá xenética de les especies de lepidópteros, pero nun afecta a la viabilidá de la especie. Na Edá de xelu, estremáronse en dos llinies xenétiques.[3]

Les ales son de color gris escuru cuasi negru con una mancha colorada escontra la base. El tórax ye de color negru y crúciase con una banda colorada. Les antenes son bipectinadas. El valumbu ye d'unos 15 15 milimetres (0.6 in) (0,6 in).[4] La gata  puede retraer la so cabeza na so protórax. Una banda de color mariellu con manches negres cuerre a lo llargo del envés de la canesba. La pupación xeneralmente empieza a principios de xunu como un brotu allargada que ye de color ablancazáu o marrón claro.[5] La pupa ye de color arrosáu o amarellentáu y ye 10 10 mm (0.4 in) (0,4 10 mm (0.4 in)) de llargu.[6]

Daños de aglaope infausta en almendro (prunus dulcis)

La especie ye una plaga de la xamasca y frutos nuevos. la especie amuesa un bien so nivel d'heteroxeneidá xenética de los lepidópteros como especie, pero nun afecta a la viabilidá de la especie. Na Edá de Xelu producióse la diferenciación en dos llinaxes xenéticos.

A. infausta alcuéntrase  en Portugal, España, Francia y noroeste d'Italia y algama la so llende de distribución nor-oriental nel oeste d'Alemaña. L'hábitat tien que ser caliente y secu. La especie vive en rexones templaes y estepes arbustives y montes. Les especies dacuando comparte l'hábitat de Heterogynis penella.

Reproducción

[editar | editar la fonte]

Apareyamientu

[editar | editar la fonte]

Los órganos sexuales masculinos esternos tán suxetos a la seleición sexual per parte de la fema. El machu puede estregar l'abdome de la fema cola so cáscara mientres l'apareyamientu. La tresferencia d'esitosa d'espelma depende de si'l espermatóforo machu encaxa na abertura de los seminales de la fema.[7] Nun estudiu de feromones sexuales, Aglaope infausta foi una de les especies atraíes por feromones de tortrícidos y prindaes nes trampes.[8]

Son bien pequeños, de color mariellu, envolubraos nuna fina membrana. Cada fema pon una gran cantidá d'ellos.[9]

Na so primer edá asemeya a un merucu, de color abuxáu o mariellu puerco. Según desenvuélvese amuesa l'envés con faxes marielles, atayaes por pequeñes manches negres. A los llaos, y más anches, otra llista negra siguida d'otra mariella. Nel envés, y sobre les faxes negres, apaecen canesbes moraes con pelos salientes, que pueden agafar por contautu. La gata na so fase final puede midir 15mm. (0,6 in).

Pupes de Aglaope infausta

Ciclu Biolóxicu

[editar | editar la fonte]

Les canesbes invernantes apaecen al entamu de la brotación de les plantes güéspede, empezando a taramiar les yemes y fueyes tienres, y caltienen esta actividá hasta la mediaos de primavera (Aprox. 15 de mayu n'España) en qu'algamen el so desarrollu completu. De siguío formen les pupas, que tres 15 o 20 díes dempués remanecen les caparines que la so única función ye la de reproducise. Mientres el día permanecen paraes nes zones avisiegues del árbol güéspede y al enfrescar vuelen alredor de los mesmos formando nubes de caparines. Tres l'apareyamientu faen la puesta de huevecillos nes regayadures de la corteza, y al mes aviva la siguiente xeneración de gates. Éstes, tres una curtia etapa d'alimentación escuéndense protexéndose del calor del branu y del fríu del iviernu hasta la siguiente primavera.

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. Wolfgang Wagner. «Aglaope infausta (Zwerg-Widderchen)» (alemán). Schmetterlinge und ihre Ökologie. Archiváu dende l'orixinal, el 5 de xunetu 2010. Consultáu'l 23 de mayu de 2010.
  2. David James Carter (1984). Pest Lepidoptera of Europe: with special reference to the British Isles. Springer, páx. 355. ISBN 978-90-6193-504-9.
  3. Thomas Schmitt & Alfred Seitz (2003). «Low diversity but high differentiation: the population genetics of Aglaope infausta (Zygaenidae: Lepidoptera)». Journal of Biogeography 31 (1):  páxs. 137-144. doi:10.1046/j.0305-0270.2003.01003.x. Archivado del original el 2013-01-05. https://archive.today/20130105123638/http://www3.interscience.wiley.com/journal/118776725/abstract. Consultáu'l 23 de mayu de 2010. 
  4. Heiko Bellmann and Wijnand Heitmans. «Aglaope infausta» (neerlandés). Insekten van Europa (Insects of Europe). Universiteit van Amsterdam. Consultáu'l 18 de febreru de 2009.
  5. «Aglaope infausta (Linnaeus, 1767) Aglaope des haies, Zygène des épines, Zygène de l'amandier» (francés). Papillons de Poitou-Charentes. Consultáu'l 23 de mayu de 2010.
  6. «Almond tree leaf skeletonizer moth». HYPP Zoolog. Consultáu'l 23 de mayu de 2010.
  7. Kauri Mikkola (2008).
  8. C. Decamps, P. du Merle, C. Gourio & G. Luquet (1981).
  9. Cesar Arroniz (1926).