Alcide De Gasperi

Alcide De Gasperi
presidente del Parllamentu Européu 1r xineru 1954 - 19 agostu 1954 ← Paul-Henri Spaak - Giuseppe Pella → Presidente del Conseyu de Ministros d'Italia 16 xunetu 1953 - 17 agostu 1953 ← Alcide De Gasperi - Giuseppe Pella → Ministru d'Asuntos Esteriores d'Italia 16 xunetu 1953 - 17 agostu 1953 ← Alcide De Gasperi - Giuseppe Pella → diputáu de la República Italiana 25 xunu 1953 - 19 agostu 1954 Eleiciones: 2.ª legislatura de Italia ^(es) minister of Italian Africa ^(en) 26 xunetu 1951 - 29 abril 1953 Presidente del Conseyu de Ministros d'Italia 26 xunetu 1951 - 16 xunetu 1953 ← Alcide De Gasperi - Alcide De Gasperi → Ministru d'Asuntos Esteriores d'Italia 26 xunetu 1951 - 16 xunetu 1953 ← Carlo Sforza - Alcide De Gasperi → minister of Italian Africa ^(en) 27 xineru 1950 - 25 xunetu 1951 Presidente del Conseyu de Ministros d'Italia 27 xineru 1950 - 26 xunetu 1951 ← Alcide De Gasperi - Alcide De Gasperi → Presidente del Conseyu de Ministros d'Italia 24 mayu 1948 - 27 xineru 1950 ← Alcide De Gasperi - Alcide De Gasperi → minister of Italian Africa ^(en) 23 mayu 1948 - 26 xineru 1950 diputáu de la República Italiana 8 mayu 1948 - 24 xunu 1953 Eleiciones: 1.ª legislatura de Italia ^(es) Presidente del Conseyu de Ministros d'Italia 1r xunu 1947 - 24 mayu 1948 ← Alcide De Gasperi - Alcide De Gasperi → minister of Italian Africa ^(en) 31 mayu 1947 - 22 mayu 1948 Presidente del Conseyu de Ministros d'Italia 2 febreru 1947 - 1r xunu 1947 ← Alcide De Gasperi - Alcide De Gasperi → minister of Italian Africa ^(en) 2 febreru 1947 - 30 mayu 1947 Ministru d'Asuntos Esteriores d'Italia 14 xunetu 1946 - 18 ochobre 1946 - Pietro Nenni → Presidente del Conseyu de Ministros d'Italia 14 xunetu 1946 - 2 febreru 1947 - Alcide De Gasperi → Ministru del Interior d'Italia 14 xunetu 1946 - 2 febreru 1947 ← Giuseppe Romita - Mario Scelba → miembru de l'Asamblea Constituyente d'Italia 25 xunu 1946 - 31 xineru 1948 jefe de Estado provisional de Italia ^(es) 13 xunu 1946 - 1r xunetu 1946 ← ensin valor - Enrico De Nicola → minister of Italian Africa ^(en) 13 xunu 1946 - 28 xineru 1947 ← ensin valor - ensin valor → primer ministru del Reinu d'Italia 10 avientu 1945 - 13 xunu 1946 ← Ferruccio Parri - ensin valor → minister of Italian Africa of the Kingdom of Italy ^(en) 10 avientu 1945 - 13 xunu 1946 ← Ferruccio Parri - ensin valor → ministru d'Asuntos Esteriores del Reinu d'Italia 10 agostu 1945 - 13 xunu 1946 ← Eugenio Reale - ensin valor → ministru d'Asuntos Esteriores del Reinu d'Italia 11 avientu 1944 - 21 xunu 1945 ← Ivanoe Bonomi - Eugenio Reale → ministru ensin cartera del Reinu d'Italia 18 xunu 1944 - 12 avientu 1944 diputáu del Reinu d'Italia 24 mayu 1924 - 21 xineru 1929 Eleiciones: 27th Legislature of the Kingdom of Italy ^(en) diputáu del Reinu d'Italia 11 xunu 1921 - 25 xineru 1924 Eleiciones: 26th Legislature of the Kingdom of Italy ^(en) miembru de la Cámara de Diputaos
Vida
Nacimientu	Pieve Tesino ^(es) , 3 d'abril de 1881[1]
Nacionalidá	Imperiu austrohúngaru  1919) Reinu d'Italia  (1919 -  18 xunu 1946) Italia  (18 xunu 1946 -  19 agostu 1954)
Llingua materna	italianu
Muerte	Borgo Valsugana ^(es) , 19 d'agostu de 1954[1] (73 años)
Sepultura	basílica de San Lorenzo Extramuros ^(es) [2]
Familia
Casáu con	Francesca Romani
Fíos/es	Paola De Gasperi Maria Romana Catti de Gasperi ^(es)
Estudios
Estudios	Giovanni Prati - Trento ^(en) Universidá de Viena
Nivel d'estudios	laurea ^(en)
Llingües falaes	italianu[3] alemán
Oficiu	políticu, llingüista, periodista, diplomáticu
Llugares de trabayu	Estrasburgu, Bruxeles y Roma
Premios	ver Cruz federal de la República d'Alemaña al méritu doctor honoris causa pola Universidá d'Ottawa Orde de San Marín  (30 marzu 1948) Premiu Carlomagno  (24 setiembre 1952) [4]
Santoral
19 d'agostu
Creencies
Relixón	Ilesia Católica
Partíu políticu	Democracia Cristiana

Alcide De Gasperi (3 d'abril de 1881, Pieve Tesino ^(es)  – 19 d'agostu de 1954, Borgo Valsugana ^(es) ) foi un políticu italianu, a quien xunto con Konrad Adenauer, Robert Schuman y Jean Monnet, considérase-y como "padre d'Europa" pos contribuyó decisivamente na creación de les Comunidaes Europees. Foi ministru d'Asuntos Esteriores y presidente del Conseyu de Ministros d'Italia, según fundador de Democracia Cristiana y últimu secretariu del Partíu Popular Italianu.

Biografía

Carrera política

Nació'l 3 d'abril de 1881 en Pieve Tesino,^[5] nuna familia burguesa italiana, nuna rexón qu'entós formaba parte del Imperiu Austrohúngaru.

Alcide De Gasperi empecipiar na vida política de la so rexón y na d'Austria mientres los sos años universitarios en Viena. Empieza la so verdadera carrera política como diputáu nel parllamentu austriacu en 1911. Exerció'l cargu ente 1911 y 1918 como miembru del Partíu Popular Trentín.^[6] Tres la victoria italiana sobre Austria y la incorporación del Trentín en 1918 adquirió la ciudadanía italiana.^[7] Nesta dómina, Gasperi representa una pequeña comunidá italiana nel senu d'un gran imperiu multinacional. Esta esperiencia apúrre-y una visión más global de la vida política, arriqueciéndo-y con una cultura más amplia, más diversa y sirviólu pa encontar el so Ideariu europeísta.

Al españar la Primer Guerra Mundial, De Gasperi ye'l responsable del Comité de los Refuxaos. Ayuda a miles de exiliaos de Trento, deteníos pol gobiernu austriacu por razones militares, a emigrar escontra l'interior del país. Dempués de l'anexón de Trento a Italia, a la fin de la guerra, arréyase, xunto al Padre Luigi Sturzo, Alberto Marvelli y dellos llaicos y políticos, na creación del Partíu Popular Italianu (P.P.I.) (más tarde rebautizado como Democracia Cristiana, n'Italia. Escoyíu diputáu de Trento en 1921, preside'l grupu parllamentariu del PPI. Desempeña un papel importante na vida política italiana hasta la llegada de Benito Mussolini al poder en 1922.

Na so calidá d'opositor ye acusáu d'actividaes antifascistes, ye deteníu y condergáu a cuatro años de prisión. A pesar de la so lliberación, queda so vixilancia hasta la cayida del Mussolini, ocupando un puestu d'emplegáu na Biblioteca del Vaticanu.

Entamos de la XE

Fotografiáu en 1951 xunto a la so familia

A la fin de la Segunda Guerra Mundial, De Gasperi convertir en líder incontestable de la democracia cristiana. De 1945 a 1953, dirixe ocho gobiernos socesivos. Ye ministru igualmente d'Asuntos Esteriores. Fai qu'Italia se xunte a la OTAN ya integrar na CECA y sofita viviegamente'l proyeutu de la CED (Comunidá Europea de Defensa).

De primeres de la reconstrucción europea, Alcide de Gasperi, Robert Schuman y Konrad Adenauer atópense regularmente y viven xuntos les primeres grandes etapes de la construcción d'Europa. Ente ésitos y fracasos, naz ente ellos una unión, una solidaridá y una estima fondes. Alcide De Gasperi va consagrar los últimos años de la so carrera a la edificación de la construcción europea. Dimitíu pol so propiu partíu en 1953, poco primero de la so muerte, convertir nel primer presidente l'Asamblea parllamentaria de la CECA.

Morrió en 1954. Anguaño la Ilesia católica considera'l procesu del so beatificación.

Obres

• Alcide De Gasperi, Lettere dalla prigione, Roma, Edizioni Cinque Lune, 1974
• Alcide De Gasperi, Cara Francesca. Lettere, Brescia, Morcelliana, 2004
• Alcide De Gasperi, Scritti y discorsi politici. Alcide De Gasperi nel Trentín asburgico, vol. I°, tomu I°; tomu II°, Bologna, Il Mulino, 2006

Vease amás

• Presidentes de les instituciones de la Xunión Europea
• Partíu Popular Italianu
• Democracia cristiana (Italia)
• Giorgio La Pira
• Luigi Sturzo
• Alberto Marvelli
• Amintore Fanfani
• Aldo Moro

Referencies

1. Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Data de consulta: 26 abril 2014. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
2. «Da Berlinguer ad Almirante fino a Pannella:quei funerali capaci di riempire le piazze» (21 mayu 2016).
3. Afirmao en: autoridaes BNF. Identificador BnF: 120304841. Data de consulta: 10 ochobre 2015. Autor: Biblioteca Nacional de Francia. Llingua de la obra o nome: francés.
4. Tienes d'especificar urlarchivu = y fechaarchivu = al usar {{cita web}}.«Der Karlspreisträger 1952 Alcide de Gasperi» (alemán). Consultáu'l 14 avientu 2014.
5. Canavero, 2003, p. 3.
6. Weibel, 1971, p. 251.
7. Laursen, 2016, p. 91.

Bibliografía

Citada

• Canavero, Alfredo (2003). Alcide De Gasperi: cristianu, democratico, européu. Soveria Mannelli: Rubbettino Editore. ISBN 8849807074.
• Laursen, Finn (2016). Historical Dictionary of the European Union. Rowman & Littlefield. ISBN 978-1-4422-5514-2.
• Weibel, Ernest (1971). La création des régions autonomes à statut spécial en Italie. Xinebra: Librairie DROZ. ISBN 978-2-600-04062-4.

Adicional

• Maria Romana De Gasperi, Mio caru padre, Genova Milano, Marietti, 2003
• Maria Romana De Gasperi, De Gasperi. Ritratto di unu statista, Milano, Mondadori, 2004
• Pietro Scoppola, La proposta politica di De Gasperi, Bologna, Il Mulinov, 1977.
• Giulio Andreotti, De Gasperi vistu da vicino, Milano, Rizzoli, 1986.
• Nico Perrone, De Gasperi y l'America, Palermo, Sellerio, 1995.

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Alcide De Gasperi.
  

• Wikiquote tien frases célebres suyes o que faen referencia a Alcide De Gasperi.
• Páxina de la Fundación Alcide De Gasperi
• Benedicto XVI: De Gasperi, modelu de coherencia ente fe y política (enllaz rotu disponible n'Internet Archive; ver l'historial y la última versión).
• El Archivu Históricu de la Xunión Europea en Florencia alluga los documentos privaos de Alcide De Gasperi.

Predecesor: -

Presidente Provisional d'Italia 12 de xunu de 1946-29 de xunu de 1946

Socesor: Enrico De Nicola

Predecesor: Ferruccio Parri

{{{cargu}}} 1945–1953

Socesor: Giuseppe Pella