Ardea alba

Ardea alba
Estáu de caltenimientu
Preocupación menor (LC)
Esmolición menor (IUCN)
Clasificación científica
Reinu: Animalia
Filu: Chordata
Clas: Aves
Orde: Pelecaniformes
Familia: Ardeidae
Xéneru: Ardea
Especie: Ardea alba
Linnaeus, 1758
Distribución
Distribución de Ardea alba
Distribución de Ardea alba
Subespecies
Ver testu
Sinonimia
  • Casmerodius albus
  • Egretta alba
Consultes
[editar datos en Wikidata]

Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu. La Ardea alba ye una especie d'ave pelecaniforme de la familia Ardeidae.[1][2] Ye una de les garces más llargamente distribuyíes pel mundu.

Descripción

[editar | editar la fonte]
Comparanza del tamañu de la garza blanca (Ardea alba) y la garceta nívea muncho más pequeña (Egretta thula).

La garza blanca ye una ave grande de plumaxe blancu que puede algamar el metru d'altor y pesar hasta 950 gramos. Ye llixeramente menor que la garza ceniza (A. herodias). Amás del tamañu, la garza blanca puede estremase d'otres garces del mesmu color pel so picu mariellu y pates negres, anque'l picu puede tornase más escuru y les pates más clares na estación de cría. Nel plumaxe de cría, delicaes plumes ornamentales salen del llombu. Machos y femes son idénticos n'apariencia.

Tien un vuelu lentu, col pescuezu retraído. Esto ye característicu de garces y avetoros, y ye lo que los estrema de cigüeñes, grullas, ibis y espátules, que caltienen el pescuezu estendíu al volar.

Comportamientu

[editar | editar la fonte]

La garza blanca ye parcialmente migratoria; les aves del hemisferiu norte provenientes d'árees d'iviernos fríos mover escontra'l sur. Alimentar n'agües pocu fondes o hábitats más secos, alimentándose principalmente de pexes, xaronques, pequeños mamíferos, y dacuando aves pequeñes y reptiles, atrapándolos col so picu llargo y afilao, la mayor parte del tiempu quedándose quieta y dexando que la presa averar hasta poder algamar col picu, qu'utiliza como arpón. De cutiu va esperar inmóvil a la presa, o va caminar amodo escontra ella. Ye una especie común, de normal bono d'atopar.

Reproducción

[editar | editar la fonte]

Reproducir en colonies n'árboles cercanos a llagos de xuncos o güelgues. Forma'l nial con pequeñes cañes seques enxareyaes con xuncos y totoras, y asitiando xeneralmente ente 3 y 5 güevos de color celeste claru.

Amenaces

[editar | editar la fonte]

N'América del Norte matóse un gran númberu de garces, alredor de finales del sieglu XIX, col fin d'utilizar les sos plumes pa decorar sombreros. Como resultáu de les midíes de caltenimientu la so población recuperóse dende entós. El so rangu estendióse escontra'l norte hasta'l sur de Canadá. Sicasí, en delles partes del sur d'Estaos Xuníos, el so númberu menguó por cuenta de la perda del so hábitat. Aun así afaise bien al hábitat humanu y puede ser fácilmente vista cerca de les güelgues y cuerpos d'agua en zones urbanes y suburbanes.

Taxonomía

[editar | editar la fonte]

Esisten cuatro subespecies:[1]

Galería de semeyes

[editar | editar la fonte]
  • Una Garza Blanca (Ardea Alba) esplegando les sos ales
    Una Garza Blanca (Ardea Alba) esplegando les sos ales
  • Garza cazando'l so alimentu
    Garza cazando'l so alimentu
  • Pichones de Garza (Ardea alba)
    Pichones de Garza (Ardea alba)
  • Ardea Alba llavando'l so picu
    Ardea Alba llavando'l so picu
  • Dos garcetes grande oriental (Ardea alba modesta) volando en Tasmania (Australia).
    Dos garcetes grande oriental (Ardea alba modesta) volando en Tasmania (Australia).
  • Museum specimen
    Museum specimen

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. ↑ 1,0 1,1 Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, B.L. Sullivan, and C. L. Wood. 2010. The Clements checklist of birds of the world: Version 6.5. Cornell University Press. Downloadable from Cornell Lab of Ornithology
  2. ↑ Peterson, A. P. 2010. Birds of the World -- current valid scientific avian names. Consultáu en Xineru de 2011.

Bibliografía

[editar | editar la fonte]
  • Peterson, Roger T. Peterson Field Guides: Eastern Birds. 4th ed. New York: Houghton Mifflin. 102.
  • Snow, David W.; Perrins, Christopher M.; Doherty, Paul & Cramp, Stanley (1998): The complete birds of the western Palaearctic on CD-ROM. Oxford University Press. ISBN 0-19-268579-1

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]