Backhousia citriodora | ||
---|---|---|
Clasificación científica | ||
Reinu: | Plantae | |
División: | Magnoliophyta | |
Clas: | Magnoliopsida | |
Orde: | Myrtales | |
Familia: | Myrtaceae | |
Subfamilia: | Myrtoideae | |
Tribu: | Backhousieae | |
Xéneru: | Backhousia | |
Especie: |
Backhousia citriodora F.Muell. | |
Consultes | ||
Royal Botanic Gardens, Kew | Royal Botanic Gardens, Kew | |
World Flora Online | World Flora online | |
[editar datos en Wikidata] |
Backhousia citriodora F.Muell., conocida como mirto llimón (lemon myrtle), ye una planta con flor de la familia Myrtaceae, xéneru Backhousia. Ye endémica de los montes lluviosos subtropicales del este y sureste de Queensland, Australia, con una distribución natural dende Mackay a Brisbane.[1] Otros nomes comunes son lemon scented myrtle (mirto arume de llimón), lemon scented ironwood (corteza de fierro arume de llimón).
Puede algamar 20 m d'altor, pero ye con frecuencia más pequeñu. Les fueyes son perennifolias, opuestes, llanceolaes, de 5-12 cm de llargu y 15-25 mm d'anchu, verdes brillosas, con un marxe enteru. Les flores son blanques cremoses, de 5–7 mm de diámetru, producir en recímanos nos estremos de les cañes dende'l branu hasta la seronda, dempués de la cayida del pétalu la mota ye persistente.
El mirto de llimón dacuando confundir cola "corteza de fierro de llimón", que ye Eucalyptus staigeriana.
B.citriodora tien dos quemotipos d'aceites esenciales:
Los aborigines australianos usaron el mirto llimón por enforma tiempu, tantu en culinaria y como planta melecinal. L'aceite tien la más alta pureza de citral; típicamente más alta que la hierba limón. Tamién se considera que tien un arume "más llimpiu y duce" que les fontes comparables de citral–hierba limón y Litsea cubeba.[3]
El mirto llimón ye una de los más conocíos saborizantes de la bushfood y dacuando ye mentáu como "reina de les yerbes de llimón" (Queen of the lemon herbs).[4] La fueya con frecuencia úsase como cachos deshidrataos, o na forma d'esencia de sabor encapsulada. Tien un rangu d'usos, tales como plizques de mirto llimón en panqués; sazón en pastes; la fueya entera con pexe enfornáu; en fervinchos en macadamia o n'aceites vexetales; ellaboráu en thé, incluyendo amiestos de thés. Puede tamién ser usáu como reemplazu de saborizante de llimón n'alimentos a base de lleche, tales como pastel de quesu, xelaos de sabor a llimón y sorbetes ensin el problema de cuayamientu acomuñáu cola acidez de la fruta de llimón.
La fueya seca tien l'habilidá pa buscar ente los radicales llibres.[5]
L'aceite esencial de mirto llimón tien propiedaes antimicrobianas ; sicasí l'aceite esencial ye tóxicu pa les célules humanes in vitro.[6] Cuando s'eslee a aproximao 1%, l'absorción al traviés de la piel y el so dañu subsecuente piénsase que ye mínimu.[7] L'aceite de mirto llimón tien un altu coeficiente del Coeficiente Rideal-Walker, una midida de potency antimicrobiana.[8] L'usu del mirto llimón como un tratamientu pa mancadures de la piel casaes pol Molluscipoxvirus, una enfermedá qu'afecta a los neños y en pacientes con inmunodeficiencia, investigóse. Nueve de dieciséis pacientes que fueron trataos cola graduación de 10% d'aceite de mirto llimón amosaron una meyora significativa, comparáu a nengún nel grupu de control.[9] L'aceite ye un ingrediente popular nel cuidu de la salú y productos de llimpieza, especialmente en xabón, lociones y shampoo.
El mirto llimón ye cultiváu como planta ornamental. Puede ser cultiváu dende'l clima tropical al templáu con iviernos nidios y poder iguar en rexones más fríes cuando se-y protexe de les xelaes cuando moza.[1] En cultivu raramente entepasa los 5 m y usualmente tien una copa trupa. La principal atraición pa los xardineros ye'l golor a llimón qu'emiten les fueyes y flores del árbol. El mirto llimón ye una planta resistente que tolera tolos suelos menos los ruinamente drenaos.[1] Puede ser de crecedera lenta pero respuende bien a la lliberación pausada d'abonos.
La planta de mirto llimón pasa por una etapa xuvenil arbustiva, enantes de desenvolver un tueru dominante. El mirto llimón puede ser arrobináu dende grana, pero pega amodo.[1] Les fraes en crecedera de los árboles maduros eviten la etapa xuvenil arbustiva. L'espardimientu por frada tamién ye usada p'aprovir una consistencia na producción.
En cultivu de plantíos l'árbol caltiénse como un arbustu pola collecha regular de la parte cimera y los llaos. La collecha mecánica ye usada en plantíos comerciales. Ye importante retener delles cañes inferiores cuando se-y fradadura pa la salú de la planta. Les fueyes collechaes son deshidrataes para especie de fueya, o destilada pol so aceite esencial.
La mayoría del mirto llimón comercial cultivar en Queensland y la mariña norte Nueva Gales del Sur, Australia.
Backhousia citriodora describióse por Ferdinand von Mueller y espublizóse en Estaza Phytographiæ Australiæ 1: 78. 1859.[14]
Al mirto llimón dióse-y el nome botánicu Backhousia citriodora en 1853 n'honor del botánicu inglés, James Backhouse.
El nome común reflexa'l fuerte golor a llimón de les fueyes estrapaes. "Mirto arume de llimón" (Lemon scented myrtle) foi'l nome común primariu hasta que'l nome comercial embrivíu comercial, "mirto llimón", foi creáu pola industria alimenticia australiana pa comercializar la fueya pa usu culinariu. Mirto llimón ye agora'l nome más común pa la planta y los sos productos.
Wikispecies tien un artículu sobre Backhousia citriodora. |