Belisario Sosa

Belisario Sosa
senador de Perú (es) Traducir

Vida
Nacimientu 1846
Nacionalidá Bandera del Perú Perú
Muerte 13 de febreru de 1933 (86/87 años)
Estudios
Estudios Universidá Nacional Mayor de San Marcos
Oficiu Médicu
Creencies
Partíu políticu Partido Constitucional (es) Traducir
Cambiar los datos en Wikidata

Belisario Sosa (1846 – 13 de febreru de 1933) foi un médicu y políticu peruanu. Segundu Vicepresidente de la República del primer gobiernu d'Augusto B. Leguía (1908-1912). Ministru de Fomentu y Obres Públiques nel segundu gobiernu de José Pardo (1915-1917).

Biografía

[editar | editar la fonte]

Cursó estudios nel Seminario de Santu Toribio y nel Convictorio de San Carlos. Depués ingresó a la Facultá de Medicina de la Universidá de San Marcos, onde se graduó de bachiller (1868), llicenciáu (1869) y doctor en Medicina (1872), recibiéndose amás de médicu ciruxanu (1870). Dedicóse tamién a la docencia universitaria.

Al españar la Guerra del Pacíficu, ufiertó los sos servicios a la sanidá del Exércitu, siendo almitíu col grau de teniente. Xunto col so colega Juan Cancio Cancino, entamó l'Hospital de la Cruz Blanca, fundáu a iniciativa de la señora Jesús Yturbide de Piérola (esposa del dictador Nicolás de Piérola) y otres dames de l'alta sociedá limeña. Por esti serviciu mereció una medaya especial.

Rematada la guerra, en 1885 foi nomáu ciruxanu mayor del exércitu. En 1889 pasó a ser profesor d'Hixene Militar na reorganizada Escuela Militar.

Contribuyó a la fundación de l'Academia de Medicina, siendo escoyíu sub-decanu (1899) y decanu (1903).

Foi nomáu direutor de la clínica esterna de muyeres nel Hospital de Santa Ana (1903).[ensin referencies] Asistió al Congresu Médicu Llatinoamericanu aconceyáu en Buenos Aires (1904). De vuelta al Perú, entamó y presidió la comisión encargada d'estudiar el problema social de la tuberculosis, qu'inauguró la campaña contra esa enfermedá.

Nel planu políticu, foi miembru destacáu del Partíu Constitucional o cacerista, siendo escoyíu senador por Amazones (1894) y Baltes (1905-1910). Foi tamién delegáu de les cortes de justicia ante la Xunta Eleutoral Nacional (1905-1911), ente que foi eslleíu pol presidente Augusto B. Leguía pa evitar les meyores de los sos opositores.

Foi escoyíu segundu vicepresidente de la República pal periodu 1908-1912, acompañando al primer vicepresidente, Eugenio Larrabure y Unanue, nel primer gobiernu de Leguía.

Foi presidente de la Sociedá de Beneficencia Pública (1913-1914)..

Mientres el segundu gobiernu de José Pardo foi nomáu Ministru de Fomentu, cargu qu'exerció de 23 d'agostu de 1915 a 27 de xunetu de 1917.

Referencies

[editar | editar la fonte]
Bibliografía *

Basadre Grohmann, Jorge: Historia de la República de Perú (1822 - 1933), Tomu 12. Editada pola Empresa Editora El Comercio S. A. Lima, 2005. ISBN 9972-205-74-6 (V.12)


Predecesor:
Serapio Calderón Chirinos 		Segundu Vicepresidente de Perú

24 de setiembre de 1908-24 de setiembre de 1912 		Socesor:
Miguel Echenique
Predecesor:
Francisco Alayza y Paz Soldán 		Ministru de Fomentu y Obres Públiques de Perú

23 d'agostu de 1915-27 de xunetu de 1917 		Socesor:
Héctor Escardó Salazar