Bonifaciu III | |||||
---|---|---|---|---|---|
22 febreru 607 - 12 payares 607 (Gregorianu) ← Sabinianu - Bonifacio IV →
| |||||
Vida | |||||
Nacimientu | Roma, circa 540 | ||||
Nacionalidá | Imperiu Bizantín | ||||
Muerte | Roma, 12 de payares de 607 (66/67 años) | ||||
Sepultura | basílica de San Pedru | ||||
Oficiu | diplomáticu, sacerdote católicu | ||||
Llugares de trabayu | Roma | ||||
Creencies | |||||
Relixón | Ilesia Católica[1] | ||||
Bonifacio III (circa 540, Roma – 12 de payares de 607, Roma) foi'l papa nᵘ 66 de la Ilesia católica cuasi nueve meses, ente'l 19 de febreru del añu 607 y el día de la so muerte.
Fíu de Juan Cataadioce, yera romanu de nacencia, pero griegu d'orixe. A pesar de la relativa brevedá del so pontificáu, contribuyó de manera significativa a la organización de la Ilesia católica.
Siendo diáconu, Bonifacio yá llamó l'atención de Gregorio I, quien lo describió como "de probada fe y calter" y nomólu apocrisiario (legáu o nunciu papal) na corte bizantina nel 603. .[2] Esta foi una etapa bien importante na vida de Bonifacio qu'influyiría nel so posterior papáu. Como apocrisiario en Constantinopla, llogró ganase la estima del emperador Foques y demostró ser un diplomáticu escelente, lo que foi bien útil al encamentar a Gregorio Magno que intercediese ante l'emperador pol obispu Alcison de Casiopea, de la islla de Córcega.
Alcison alegaba que la so posición obispal fuéra-y arrampuñada pol obispu Juan de Euria en Épiso, que fuxera del so llar xunto al so cleru con cuenta d'escapar de los ataques de los eslavos y avarios. Juan, atopándose a salvo en Córcega, nun taba contentu de sirvir sol obispu Alcison, otra manera, conspiró pa usurpar la so autoridá episcopal. De normal, esti comportamientu nun sería toleráu, pero l'emperador Foques tenía simpatía col obispu Juan y prefirió nun intervenir. Alcison apeló a Gregorio Magno, quien dexó a Bonifacio resolver el problema. Nun golpe de xenialidá diplomática, Bonifacio se les ingenió pa reconciliar a toles partes, calteniendo l'enfotu del emperador.
A la muerte del papa Sabiniano en febreru de 606, Bonifacio foi escoyíu como socesor, pero'l so regresu dende Constantinopla a Roma retrasóse mientres cuasi un añu. Aldericóse enforma avera del por qué d'esti llargu interregno; dellos historiadores cunten que la intención yera dexar que Bonifacio concluyera'l so trabayu en Constantinopla, anque munchos más piensen qu'esto se debió a problemes na eleición. Créese que Bonifacio aportunó en que la eleición papal fuera llibre y xusta y que quiciabes se negó a asumir el cargu pontificiu hasta convencese de qu'asina fuera.
Sía que non, una vegada aportó al cargu, convocó un conceyu en Roma nel qu'efectuó dos cambeos importantes no tocante a la eleición papal:
Lo anterior indica que Bonifacio tenía una seria intención de caltener llibres d'interferencies esternes les eleiciones papales.
Otra aición notable del so pontificáu resultó de les sos estreches rellaciones col emperador Foques. Buscó y llogró un decretu de Foques que restauró "La opinión de que'l Benditu Pedro l'Apóstol tien de ser la cabeza de toles Iglesias". Lo cual aseguró que'l títulu de "Obispu Universal" perteneciera puramente al obispu de Roma y terminó col intentu del patriarca Ciríaco de Constantinopla d'establecese con dichu títulu. Anque delles fontes citen como evidencia que Bonifacio fundó la Ilesia católica, esti decretu a cencielles afirmó una visión plantegada faía enforma tiempu por Xustinianu I, quien diera reconocencia llegal a la primacía del pontificáu romanu.
Bonifacio III foi soterráu na Basílica de San Pedro el 12 de payares de 607.
Predecesor: Sabiniano |
Papa 607 |
Socesor: Bonifacio IV |