Carl Bosch (27 d'agostu de 1874, Colonia – 26 d'abril de 1940, Heidelberg) foi un químicu ya inxenieru alemán gallardoniáu col Premiu Nobel de Química del añu 1931 pol so trabayu sobre la síntesis del amoniacu.
Estudió nel Institutu Politéunicu de Charlottenburgo (güei Universidá Téunica de Berlín) y, a partir de 1892, na Universidá de Leipzig onde se llicenció en 1898.
En 1919 ocupó la direición xeneral de BASF. En 1925 foi unu de los fundadores de la empresa IG Farbenindustrie, importante grupu d'empreses químiques alemanes resultáu de la fusión de BASF, Agfa y Hoechst, del que depués sería direutor xeneral ente 1935 y 1940.
Bosch morrió'l 26 d'abril de 1940 na ciudá de Heidelberg, asitiada nel estáu de Baden-Wurtemberg.
En 1899 empezó a trabayar na empresa BASF (Badische Anilin und Soda Fabrik). Dende 1908 hasta 1913 desenvolvió'l llamáu procesu Haber-Bosch de síntesis del amoniacu a partir d'hidróxenu y nitróxenu sometíos a altes presiones. Esti métodu dexó emplegar gas amoniacu na fabricación de los abonos artificiales, que tanta influencia habríen de tener nel desenvolvimientu de l'agricultura en tol mundu. D'esta miente, el salitre foi sustituyíu por esti abonu sintéticu en perxuiciu del so principal provisor d'esi entós, Chile.
Dempués de la primer guerra mundial trabayó en Procesu d'Haber y la síntesis del petroleu y del metanol, con procedimientos de química d'alta presión.
En 1931 foi-y otorgáu'l premiu Nobel de Química, compartíu con Friedrich Bergius, pol descubrimientu y desenvolvimientu del métodu de síntesis química a alta presión.
Recibió la medaya Liebig en 1919, otrogada pola Verein Deutscher Chemiker.