Carlos Durán Cartín | |||
---|---|---|---|
| |||
Vida | |||
Nacimientu | San Xosé, 12 de payares de 1852[1] | ||
Nacionalidá | Costa Rica | ||
Muerte | San Xosé, 23 de payares de 1924[1] (72 años) | ||
Oficiu | médicu | ||
Carlos Durán Cartín (12 de payares de 1852, San Xosé – 23 de payares de 1924, San Xosé) foi un médicu y políticu costarricanu. Foi tercer designáu n'exerciciu interín de la Presidencia de la República de 1889 a 1890, y Beneméritu de la Patria.[2]
Carlos Eugenio Durán Cartín foi fíu de José Durán Santillana, comerciante salvadoreñu residente en Costa Rica, y Ramona Cartín Mora, costarricense. Fíu estramatrimonial, moró col so padre dende alredor de los siete años d'edá y foi reconocíu por él el 27 de xunu de 1867 ante'l xuez segundu civil de San Xosé Vicente Sáenz Llorente.
Casó, el 29 d'abril de 1876 nel Carmen, San Xosé, Costa Rica, con Dolores Quirós Morales (bautizada'l 28 de marzu de 1852, en San Xosé, Costa Rica), fía de José Antonio Quirós Rojas (1815-1864) y Juana Morales y Valverde, (éstos son los tatarabuelos de Rafael Ángel Calderón Fournier presidente de Costa Rica); bisnieta de Juan Manuel Quirós Castro y de Teresa Castro Cascante, güelos estos de los xenerales Pedro Quirós Jiménez y de Pablo Quirós Jiménez. Fueron padres de:[3]
Empezó los sos estudios de medicina en París, Francia.[4] Pa especializase en ciruxía pasó a Inglaterra y nel Guy's Hospital de Londres realizó los sos estudios de perfeccionamiento, graduándose de Médicu y ciruxanu el 30 d'abril de 1874.[5]
Al so regresu a Costa Rica, incorporar al Protomedicato y confióse-y la direición del Hospital San Juan de Dios (San Xosé). Foi Presidente de la Xunta de Caridá. Emprestó eminentes servicios al Hospital San Juan de Dios y foi unu de los fundadores en 1890 del Hospiciu de Llocos (güei Hospital Neurosiquiátricu Chapuí) y de la Escuela d'Enfermería.
Ente'l so llogros atopen la fundación del Sanatoriu Dr. Carlos Durán o conocíu de la mesma como'l Sanatoriu de Prusia.[6] Tal como lo espresara'l Dr. Manuel Zeledón Pérez:[4]
En 1886 foi escoyíu pol Congresu Constitucional como Tercer Designáu a la Presidencia de la República, y nesa calidá foi llamáu pol Presidente Bernardo Soto Alfaro a faese cargu interinamente del poder el 7 de payares de 1889. El so desempeñu como tal enllargar hasta la conclusión del periodu presidencial, el 8 de mayu de 1890, anque Soto nunca arrenunció a la presidencia, qu'en tal casu recayera nel Primer Designáu Apolinar de Jesús Soto Quesada. Mientres el so exerciciu como designáu aprobóse la llei pa construyir el Teatru Nacional de Costa Rica. El so principal collaborador foi'l Llicenciáu Ricardo Jiménez Oreamuno.
En 1892 el Partíu Nacional escoyer como diputáu propietariu per San Xosé pal periodu 1892-1896. El 1 de mayu de 1892 foi escoyíu presidente del Congresu Constitucional, pero dalgunos meses dempués el presidente de la República José Rodríguez Zeledón eslleió l'órganu llexislativu. Foi diputáu propietariu por San Xosé de 1912 a 1916 y candidatu a la presidencia pol Partíu Unión Nacional nes eleiciones costarricenses d'avientu de 1913. Participó na comisión que redactó'l proyeutu de Constitución de 1917.
Predecesor: Bernardo Soto Alfaro 1885-1890 Nun arrenunció al cargu, pero caltúvose estremáu del so exerciciu efectivu mientres los meses finales del periodu |
16ᵘ Presidente de Costa Rica Interín 1889-1890 |
Socesor: José Rodríguez Zeledón 1890-1894 |