Carlos VIII de Francia | |||
---|---|---|---|
8 setiembre 1483 - 16 abril 1498 ← Lluis XI de Francia - Luis XII (es) → | |||
Vida | |||
Nacimientu | Amboise, 30 de xunu de 1470 | ||
Nacionalidá | Francia | ||
Muerte | Amboise, 7 d'abril de 1498 (27 años) | ||
Sepultura | basílica de Saint-Denis (es) | ||
Causa de la muerte | accidente vascular cerebral | ||
Familia | |||
Padre | Lluis XI de Francia | ||
Madre | Carlota de Saboya | ||
Casáu con | Ana de Bretaña (1491, 1491 (Gregorianu) – 1498)[1] | ||
Fíos/es | |||
Hermanos/es | |||
Pueblu | Dinastía Valois (es) | ||
Estudios | |||
Llingües falaes | francés medio (es) [3] | ||
Oficiu | políticu | ||
Premios | |||
Creencies | |||
Relixón |
Ilesia Católica cristianismu occidental | ||
Carlos VIII de Francia llamáu el Bonable o el Cabezudo[4] (Amboise, 30 de xunu de 1470 - íd., 7 d'abril de 1498), rei de Francia dende l'añu 1483 hasta la so muerte. Fíu de Lluis XI y de Carlota de Saboya.
Yera de constitución fráxil, y Lluis XI deseyaba garantizar una socesión estable, por ello esmolecióse pola so salú, lo mesmo que de la so educación dándo-y por maestru al humanista Guilleume Tardif. Heredó'l tronu a la muerte del so padre, a la edá de trece años, pero hasta la so mayoría d'edá'l reinu tuvo so la rexencia de la so hermana Ana de Beaujeu y del so cuñáu Pedru II de Borbón.
N'invadiendo'l rei Carlos VIII de Francia'l ducáu, foi forzada a casase con él roblando un pactu pol que, en casu de nun tener nengún fíu, tenía de casase col siguiente herederu al tronu francés. Carlos taba prometíu con Margarita d'Austria; sicasí los rexentes rompieron el compromisu y prometer a Ana, heredera del ducáu. Si con ello la corona francesa arrenunciaba al Francu Condáu y al Artois, ganaba a Bretaña y quedaba asina convertida en "un formosu reinu, onde yá nun tenía que tarrecer a naide".[5]
Comprometer na bóveda de los xacobinos en Rennes. Dempués, escoltaos pol so exércitu (supuestamente pa demostrar qu'ella aceptara d'acordies el matrimoniu), fueron a Langeais a casase. Anque Austria fixo protestes diplomátiques, alegando que'l matrimoniu yera illegal porque la novia nun taba disponible, yá que taba llegalmente casada con Maximiliano, y que Carlos taba comprometíu llegalmente a Margarita d'Austria, fía de Maximiliano, celebróse la boda nel castiellu de Langeais el 6 d'avientu de 1491.
El matrimoniu, nun goció de bonos auspicios primeramente, pero dexó a Carlos lliberar de tutelar familiar y asumir les riendes del reinu. El 8 de febreru de 1492, Ana foi coronada reina de Francia y consagrada en Saint-Denis. El so maríu prohibió-y utilizar el títulu de duquesa de Bretaña. La reina moraría nel Clos Lucé, que Carlos adquirió pa ella.
El segundu matrimoniu d'Ana empezó mal: ella traxo dos cames cuando vieno casase, y el rei y la reina de cutiu vivíen separaos. La prohibición de Carlos del usu del títulu de duquesa de Bretaña, convertir na mazana de la discordia ente dambos. Cuando'l so maríu lluchó nes guerres d'Italia, la Rexencia exercer la so hermana, Ana de Beaujeu. Embarazada la mayor parte de la so vida de casada, Ana vivió principalmente nos castiellos d'Amboise, Loches y Plessis o nes ciudaes de Lyon, Grenoble o Moulins (cuando'l rei taba n'Italia). Darréu convirtióse en reina de Sicilia y reina titular de Xerusalén, cola conquista de Nápoles por Carlos VIII.
Tuvieron cuatro fíos.
Cuando Carlos morrió en Amboise, en 1498, y finando antes tolos fíos teníos con Ana, el reinu y la so esposa pasó al so primu Luis d'Orleans.
Ana y Carlos tuvieron a cuatro neños, pero toos ellos finaron a temprana edá:
Desterraos italianos de los grandes principaos de Roma, Venecia, Nápoles, Milán y Florencia habíen atopáu acomodu na corte francesa y animaron a Carlos VIII a intervenir nes lluches intestinas italianes, reivindicando los sos derechos a Nápoles, adquiríos de la so güela María d'Anjou contra les pretensiones del rei Fernandu II d'Aragón. Faciendo concesiones territoriales y financieres al imperiu d'Austria y a Inglaterra pa tener les manes llibres, con trenta mil homes entró n'Italia n'agostu de 1494. Bien recibíu nun principiu, les sos tropes pocu disciplinaes fixéron-y impopular. En 1495 conquistó Nápoles pero les tropes españoles al mandu del Gonzalo Fernández de Córdoba Gran Capitán espulsaríen darréu a los exércitos franceses.
Morrió[1] en Amboise, en 1498, cuando solo tenía ventisiete años d'edá, por causa de un ataque cerebrovascular sufiertu mientres un partíu de pelota por un golpe na cabeza contra'l dintel d'una puerta.[2] Habiendo muertu antes tolos fíos teníos con Ana, el reinu pasó al so primu Lluis d'Orleans.
Sobre'l so reináu comenta Maurois:
Mientres el so reináu nun cesaron les disputes que veníen de lloñe ente los nobles, por ello'l pueblu amuesa cada vez más el so cansanciu coles residuos del feudalismu entá esistentes. Quiciabes seya nesti reináu onde s'atopa l'embrión de la futura Francia, una y bones un Philippe Pot, diputáu de los Estaos Xenerales, llega a dicir: "L'Estáu pertenez al pueblu... El pueblu soberanu crea los reis por aciu el so sufraxu... Los reis ser, non pa sacar provechu del pueblu y arriquecese a les sos espenses, sinón p'arriquece-y y face-y feliz, escaeciendo ellos los sos propios intereses. Si dacuando faen lo contrario, son unos tiranos...."
Predecesor: Lluis XI |
Rei de Francia 1483–1498 |
Socesor: Lluis XII |
Predecesor: Alfonsu II |
Rei de Nápoles (invasor) 1495-1496 |
Socesor: Fernandu II |