Charles de Villette

Charles de Villette
miembru de la Asamblea Nacional francesa

Vida
Nacimientu París, 4 d'avientu de 1736[1]
Nacionalidá Bandera de Francia Francia
Llingua materna francés
Muerte París, 7 de xunetu de 1793 (56 años)
Familia
Casáu con Reine Philiberte de Varicourt
Estudios
Llingües falaes francés[1]
Oficiu políticu, periodista, poeta
Llugares de trabayu París
Cambiar los datos en Wikidata

Charles, marqués de Villette (4 d'avientu de 1736, París – 7 de xunetu de 1793, París) foi un escritor y políticu francés.

Biografía

[editar | editar la fonte]

Nacíu nuna familia de financieros anoblecíos apocayá, el so padre, tesoreru de l'extraordinaire des guerres, dexólu 150.000 llibres de renta y gracies a una madre de gran espíritu y guapura, el marqués de Villette tuvo una vida fácil na so mocedá. Tres el so bachiller, consiguió en 1754 el diploma de llicenciáu in utroque jure, esto ye, en derechu civil y canónicu. El so padre mercó-y un cargu d'abogáu conseyeru del rei en Châtelet, pero reviende'l so cargu pa faese oficial. En 1757 adquirió'l cargu de mariscal de los aposentos xenerales de la caballería, depués, en 1758, el de maestru de campu de dragones y en 1759 el de primer edecán del príncipe de Condé. Recibió en 1763 la cruz de San Lluis poles sos firíes en combate.

De vuelta a París, nun tardó en consiguir una reputación de llibertín, polos sos gastos y los sos amoríos, tanto masculinos como femeninos, ente los que s'atopa la famosa Mademoiselle Raucourt. La so madre, amiga íntima de Voltaire (amistá que fizo suponer mientres enforma tiempu que Villette sería fíu natural de Voltaire), y conocida tantu pola so intelixencia como pola so guapura, presentó-y al filósofu. Villette acabó teniendo un amor filial por Voltaire. N'aprendiendo les sos idees filosófiques, ingresó na francmasonería.[2]

Un escándalu[3] en 1764 valió-y una lettre de cachet, que lo unvió mientres seis meses a la ciudadela de La Petite-Pierre en Alsacia. Lliberáu tres la intervención del so padre, ordenar que nun vuelva a la capital: por tanto, foi a atopase con Voltaire en Ferney, que lo acoyó solícitu:

J’ai actuellement chez moi pour me ragaillardir un jeune M. de Villette, qui sait tous les vers qu’on ait jamais faits, et qui en fait lui-même, qui chante, qui contrefait son prochain fort plaisamment, qui fait des contes, qui est pantomime, qui réjouirait jusqu’aux habitants de la triste Genève.
Tengo anguaño na mio casa p'allegrame un mozu M. de Villette, que conoz tolos versos que se fixeren enxamás, y que fai tamién él mesmu, que canta, qu'asonsaña al so próximu de forma bien risondera, que fai cuentos, que ye mimu, que prestaría hasta a los habitantes de la murnia Xinebra.
Voltaire

So los auspicios del filósofu, al que llamaba «el so padre» ensin mieu, Villete llanzar nel mundu lliterariu, escribió munchos versos, presentar a dellos premios de l'Academia francesa que nun llogró y, sobremanera, emponderó a Voltaire de toles formes posibles, que-y lo devolvió en demasía, llamándo-y el «Tibulo francés». a pesar d'ello, el so talentu lliterario yera menor. Marie Du Deffand llamar «un personaxe de comedia». Los intelectuales de la dómina nun aforraron crítiques; ríense sobremanera del usu que creía poder faer de la sonadía de Voltaire. Esti epigrama percorrió mientres llargu tiempu París:

Petit Villette, c'est en vain
 Que vous prétendez à la gloire ;
Vous ne serez jamais qu'un nain
Qui montre un géant à la foire.

Pequeñu Villette, ye en devanéu
Que pretendéis la gloria;
Nun vais ser enxamás más qu'un nanu Qu'amuesa a un
xigante na feria.

Por cuenta de los sos enclinos polos homes, oxetu de múltiples chistes, Voltaire casar en 1777 na capiya de Ferney con Reine Philiberte Rouph de Varicourt, nueva muyer noble y probe, tan decorada poles sos virtúes como poles sos calidá atenta, que Voltaire sacara del conventu ya instaláu na so casa, a la que llamaba Belle et Bonne. El matrimoniu nun torgar que'l marqués de Villette, convertíu asina, según una chancia de Voltaire, en doctor in utroque,[4] volviera a los sos antiguos amores, nin qu'urdiera intrigues escandaloses coles muyeres de moda, ente les que puede nomase a Sophie Arnould, en que la so residencia tuvo una disputa col conde de Lauraguais que lu llevó a la prisión de l'Abbaye, onde permaneció zarráu seis selmanes.[5] Esti matrimoniu desgraciáu nun torgar la nacencia d'un fíu, que foi bautizáu en 1792 col nome de Voltaire-Villette y Philiberte, que foi adoptáu más tarde por Marie Louise Mignot, la sobrina de Voltaire. Tanto Charles como Philiberte caltuviéronse fieles a Voltaire, que morrió nel so palaciu de París en 1778.[6]

Portada de Enfans de Sodome (1790), onde Villette ta nomáu.

Mientres la dómina de la Revolución francesa, Villette redactó los cuadiernos del baliato de Senlis, nos que s'espresaba calurosamente a favor de los nuevos principios, y escribió artículos revolucionarios en la Chronique de Paris. Quemó públicamente los sos títulos de nobleza pa tomar el nome de Charles Villette y propunxo que Lluis XVI de Francia fuera quitáu de los sos poderes, pero calteníu como cabeza d'Estáu.

Dientro de la marea de panfletos que siguió, realizáronse numberoses alusiones a la so homosexualidá, como en Les Enfants de Sodome à l'Assemblée Nationale[7] o en Vie du ci-derrière marquis de Villette.[8] Villette respondió a estos ataques al traviés del so amigu Anacharsis Cloots, llamáu «l'orador del xéneru humanu».[9]

Villette foi escoyíu diputáu pol departamentu de Oise[10] na Convención Nacional en 1792, onde tuvo la valentía de protestar vivamente nuna carta contra les Masacres de setiembre. Enfermu nel momentu del procesu de Lluis XVI, pudo tomar parte na votación, tomando partíu contra la voz del pueblu, a favor de la detención y el destierru, según pol sobreseimientu. Morrió dellos meses más tarde, tres una llarga enfermedá en París. Antoine-Augustin Auger asocedió-y na Convención. Fiel a los sos amigos, amosó mientres la Revolución una auténtica valentía, sosteniendo les sos opiniones al empar en contra de los prexuicios de la nobleza y contra los escesos revolucionarios.

Villette tamién aprovechara la Revolución pa borrar na paré del palaciu que tenía y nel que viviera Voltaire, la inscripción «quai des Théatins» pa sustituyila por «quai de Voltaire». Foi un actu individual, por iniciativa propia, que xustificó diciendo: «Foi na mio casa que morrió esti gran home, la so alcordanza ye inmortal como les sos obres. Vamos Tener siempres un Voltaire y nun vamos tener enxamás teatinos.» La cai foi renombrada oficialmente como Voltaire.

Villette caltenía los corazón de Voltaire nuna urna cola inscripción «el so espíritu ta perdayuri y el so corazón equí». Tresportar al castiellu de Ferney qu'adquiriera en 1779, antes de revendelo en 1785. La reliquia, caltenida pol so fíu, foi donada en 1864 al gobiernu, que la asitió na Biblioteca Imperial.[11]

Notes y referencies

[editar | editar la fonte]
  1. ↑ 1,0 1,1 Afirmao en: autoridaes BNF. Identificador BnF: 11928401n. Data de consulta: 10 ochobre 2015. Autor: Biblioteca Nacional de Francia. Llingua de la obra o nome: francés.
  2. ↑ Na so residencia de Neuf Sœurs, de la que Voltaire convertir en miembru honorariu en 1778.
  3. ↑ Grimm, nel so Correspondance littéraire (agostu de 1765), afirma
    qu'il remplit tout Paris d’un duel où il devait avoir tué un ancien lieutenant-colonel, après l’avoir outragé dans une promenade publique, de la manière la plus indécente et la plus punissable. C’était pour mettre sa bravoure hors de doute qu’il avait imaginé de faire courir ce bruit. Les campagnes en Hesse lui avaient offert des occasions plus simples de se laver de tout soupçon de poltronnerie. Quoi qu’il en soit, ce prétendu duel fit tant de scandale, l’offense qui devait l’avoir occasionné était si contraire aux mœurs, que le ministère public informa contre le fait; et lorsqu’on en vint aux éclaircissements, il se trouva qu’il n’y avait nul fondement ni à l’offense ni au combat. Cette platitude fit enfermer M. de Villette pendant six mois dans la citadelle de Strasbourg.
    Too París falaba d'un duelu nel que paecía matar a un ex teniente coronel, dempués d'ofendelo nun llugar públicu, de la forma más indecente y más punible. Punxera en circulación esi rumor pa poner la so valentía fora de toa dulda. Les campañes en Hesse ufiertaríen-y oportunidaes más simples pa esaniciar tou barruntu de cobardía. Fuera lo que fora, esti pretendíu duelu provocó tal escándalu, la ofiensa que tenía de causar yera tan contraria a los costumes, que'l ministeriu públicu investigó'l fechu; y cuando se llegó a esclariar l'asuntu, viose que nun había nengún fundamentu nin pa la ofiensa, nin pal combate. Esta lloria provocó l'encierre de M. de Villette mientres seis meses na ciudadela d'Estrasburgu.
  4. ↑ Alusión graciosa al diploma llográu por Villette como llicenciáu in utroque jure, esto ye, en «unu y otru derechu», fórmula que designa'l derechu civil y el derechu canónicu. Voltaire aplicó equí la espresión a los costumes de Villette, vueltes a unu y otru sexu.
  5. ↑ Louis Petit de Bachaumont cunta l'anécdota nes sos Mémoires secrets el 17 d'agostu de 1766 :
    Une rixe élevée entre deux hommes qui se piquent de bel esprit et qui tiennent un rang dans la littérature, et comme auteurs et comme Mécènes, fait beaucoup de bruit : elle intéresse MM. de Lauraguais et de Villette. Elle a donné lieu à des épîtres de part et d'autre peu dignes d'être rapportées. Elle est née à l'occasion d'un pari prétendu fait entre deux adversaires, et que M. de Villette avait perdu. Il était question d'une course à exécuter par les chevaux et coureurs de M. de Lauragais. Le premier n'a pas voulu donner le tableau en jeu, de la part du marquis de Villette, soutenant qu'il n'avait point parié. Ces deux champions étant sur le point d'entrer en lice, se sont trouvés arrêtés par les gardes des maréchaux de France, et l'affaire est au tribunal. Elle occupe beaucoup les gens de lettres, qui prennent parti pour ou contre.
    Una reña ente dos homes que se vanaglorian d'intelixencia y que tienen un rangu na lliteratura, como autores y como mecenes, fai enforma ruiu: fai referencia a los señores de Lauraguais y de Villette. Dio llugar a epítetos d'una parte y de la otra pocu dignos de ser repitíos. Empezó con ocasión d'un pretendíu apueste ente dos adversarios, qu'había perdíu M. de Villette. Yera cuestión d'una carrera realizada polos caballos y corredores de M. de Lauragais. El primeru nun quixo dar el tableru de xuegos, del llau del marqués de Vilette, afirmando que nun apostara nada. Estos dos campeones a puntu d'entrar en tema, viéronse deteníos polos guardias del mariscal de Francia y l'asuntu ta nel tribunal. Ocupa a munches xentes de lletres, que tomen partíu a favor o en contra.

    Unu y otru fueron condergaos finalmente a seis selmanes de prisión, Lauraguais en la Bastilla y Vilette en l'Abbaye.

  6. ↑ Asitiáu na esquina de la rue de Beaune y del quai des Théatins (anguaño quai Voltaire). Habiendo decidíu dir a París pa defender la so obra Irène, Voltaire instalóse ellí'l 10 de febreru de 1778, con Madame Denis, pa nun dixebrase de Belle et Bonne, qu'apreciaba con estremu ciñu. Instalar nuna habitación que s'atopaba debaxo del apartamentu del marqués de Thibouville, «más apegáu entá que M. de Villette al cultu qu'esi amor que los nuesos sabios han proscritu tan rudamente, pero qu'aquellos na Antigua Grecia» escusaben con tanta indulxencia.(Grimm)
  7. ↑ Les Enfants de Sodome à l'Assemblée nationale, ou Députation de l'ordre de la Manchette aux représentants de tous les ordres pris dans les soixante districts de Paris et Versailles y réunis. Avec Figures. A Paris, et se trouve chez le marquis de Vilette, grand commandeur de l'ordre, 1790. Esti panfletu ye una sátira contra'l Club de los xacobinos, pero tamién un auténticu cuadiernu de quexes sobre los sodomites y los berdaches.
  8. ↑ Vie privée et publique du ci-derrière marquis de Villette, citoyen rétroactif. s.l. (Paris), s.n., 1791 ca. (añu III de la llibertá).
  9. ↑ Louis Crompton, Homosexuality and Civilization, Cambridge, Massachusetts, and London, England, Belknap Press of Harvard University Press, 2003.
  10. ↑ En marquesáu de Villette ye atopa efeutivamente nesti departamentu. El castiellu de Villette (qu'inda esiste pero que foi reconstruyíu en 1903) ta asitiáu en Plessis-Villette, villa que foi absorbida a la comuña de Sarron en 1826, de la mesma absorbida por Pont-Sainte-Maxence en 1951.
  11. ↑ Por ironía del destín, Charles-Voltaire de Villette, renegando del so nome de nacencia «Voltaire-Villette», convertir mientres la Restauración Francesa nun ultrarealista y caltúvose como legitimista hasta la so muerte en 1859. el so testamentu prevía inclusive mandar tolos sos bienes, incluyíu'l corazón de Voltaire, al conde de Chambord. Una llei de 1832, que declaraba incapaz al príncipe, dexó a la familia Villette contestar la voluntá de Charles-Voltaire, perdió'l procesu, apeló y consiguió finalmente ganar el procesu de casación en 1862. Un decretu del 30 de marzu de 1791, declarando propiedá del estáu los réfugos del filósofu, foi a propósito desenterráu pa reglar la suerte de la reliquia: los herederos ufiertaron en 1864 el corazón de Voltaire a Napoleón III. El corazón foi depositáu na Biblioteca Imperial, na actualidá Biblioteca Nacional de Francia, onde s'atopa inda, sellada na base del modelu d'escayola de la estatua de Houdon Voltaire sentáu.

Obra

[editar | editar la fonte]
  • Éloge Historique de Charles V, Roi de France, en París, Ed. Grangé, 1767.
  • Publicó, con ayuda del poeta del Xura Claude-Marie Guyétand (1748-1811), que foi'l so secretariu particular (y el so «negru») de 1781 a 1793, los sos Œuvres complètes en 1784.
  • Réflexions d'un maître-perruquier sur les affaires de l'État (1787). Nesti folletu, Villette reprocha amargamente al Parlamentu'l so desobediencia contra'l rei.
  • Los sos artículos na Chronique de Paris fueron aconceyaos y publicaos en 1792, sol títulu Lettres choisies sur les principaux événements de la Révolution.

Bibliografía

[editar | editar la fonte]
  • Jean Chrétien Ferdinand Hoefer, Nouvelle Biographie générale, t. XV, Paris, Firmin-Didot, 1855, p. 218-9.
  • Jeffrey Merrick, The Marquis de Villette and Mademoiselle de Raucourt: Representations of Male and Female Homosexuality in Late Eighteenth-Century France, en Homosexuality in Modern France, ed. Jeffrey Merrick and Bryant Ragan (New York, 1996), p. 30-53.
  • Patrick Cardon, Les Enfans de Sodome à l'Assemblée Nationale [1790], Lille, QuestionDeGenre/GKC, 2005. Inclúi Vie privée et publique du ci-derrière Marquis de Villette, citoyen rétroactif según en misceláneas sobre esa tema (p. 129 ss.)
  • Simone et Jean-Charles Pigoni, Le Domaine de Villette - Pont-Sainte-Maxence, folletu, Creil, mayu de 2008.

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]