Conversión ye la práutica relixosa pola qu'una persona adopta como propies les creencies de la comunidá de creyentes a la que s'incorpora. Cuando felicidá práutica realizar por daquién que tenía una creencia relixosa previa y distinta de la qu'asume, dende esi momentu pasa a ser consideráu pola comunidá creyente abandonada como un apóstata o un renegáu.
Tien De estremase del ritu de camín o iniciación, el conxuntu d'aiciones rituales con que'l neófito o catecúmenu ye reconocíu públicamente como miembru de la comunidá, y que na mayor parte de les cultures produzse acompañando al tránsitu biolóxicu que tien llugar tres la nacencia o tres la niñez, por tanto ensin tener otra creencia relixosa previa.
Nel Nuevu Testamentu, utilízase'l términu griegu ἐπιστρεφω (epistrepho), que quier dicir ‘volvese a’, y rellaciónase con Xesús o Dios.
La conversión de San Pablo, producida tres la so cayida del caballu nel camín de Damascu, ye la más famosa y espectacular de les descrites nel Nuevu Testamentu (Fechos de los Apóstoles).
Na Edá Media, la conversión de xudíos, producida en distintes circunstancies, delles sinceres y otres forzaes masivamente nel contestu de pogromos, como la revuelta antixudía de 1391 n'España, traxo de resultes la esistencia de comunidaes de conversos d'orixe xudíu, que n'España fueron denominaos cristianos nuevos. Los problemes sociales amenaos provocaron enfrentamientos como la revuelta anticonversa de Toledo de 1449, tres la que s'esixeron los estatutos de llimpieza de sangre, un réxime de discriminación llegal contra los conversos. La esistencia de criptojudíos o judaizantes (dióse-yos el nome de marranus a los de la corona de Castiella y el reinu de Portugal) y la rocea aplicada universalmente contra tolos conversos, judaizaran o non, caltener mientres tol Antiguu Réxime n'España, y xustificó la creación de la Inquisición española y el decretu d'espulsión de los xudíos d'España de 1492. En Mallorca conformóse una comunidá endogámica de cristianos nuevos con carauterístiques bien particulares (chuetes).
Nel casu de los musulmanes, tres la revuelta mudéxar de 1499-1502, producióse'l bautismu forzosu de tolos que quedaron n'España, pasando a ser denominaos moriscos, que tres nueves revueltes (Rebelión de les Alpujarras de 1568-1571) fueron esvalixaos pel interior de la Península y definitivamente oxetu de la espulsión de los moriscos de 1609.
Mientres el sieglu XX surdió nel mundu anglosaxón una renacencia espiritual qu'afectó a relevantes escritores conversus, ente los que s'atopen:
Un neo-musulmán o musulmán convertíu apocayá al islam ye denomináu Muallaf. El más importante de los cinco pilares del islam (la creencia nun solu Dios, y en que Mahoma ye'l so profeta), ye'l que marca la conversión, que se produz desque'l nuevu creyente fai bonalmente esa oficiu de fe, llamada shahada.[1]
Na España musulmana medieval los conversos al islam yeren llamaos muladíes.
== Conversión al xudaísmu Primeru'l Arrepentimientu.
La norma xudía que regula la manera aceptable de convertise al xudaísmu denominar giur. La decisión de convertise al xudaísmu tien de provenir del propiu convencimiento, demostráu polo que se diz y fai.
Los requerimientos, dictaos pola halakha son los siguientes:
De resultes de la conversión, el prosélitu pasa a ser parte del pueblu xudíu, con delles restricciones esistentes en delles de les denominaciones xudíes.
Pa convertise al sikhismu tien de demostrase conocencia y entendimientu de los conteníos de Gurú Granth Sahib y demostrar maduror pa siguir el códigu de conducta sij[2]
Esiste una ceremonia de iniciación na cual realícense una serie d'oraciones y actos rituales, numberaos de siguío:[3]