Cucumis melo | ||
---|---|---|
Clasificación científica | ||
Reinu: | Plantae | |
División: | Magnoliophyta | |
Clas: | Magnoliopsida | |
Subclas: | Dilleniidae | |
Orde: | Cucurbitales | |
Familia: | Cucurbitaceae | |
Subfamilia: | Cucurbitoideae | |
Tribu: | Benincaseae | |
Xéneru: | Cucumis | |
Especie: |
Cucumis melo L., 1753 | |
Sinonimia | ||
Consultes | ||
Royal Botanic Gardens, Kew | Royal Botanic Gardens, Kew | |
World Flora Online | World Flora online | |
[editar datos en Wikidata] |
Melón | ||
---|---|---|
Tamañu de porción | ||
Enerxía 7 kcal 30 kJ | ||
• Zucres | 7.86 g | |
• Fibra alimentaria | 0.90 g | |
Grases | 0.19 g | |
Proteínes | 0.84 g | |
Tiamina (vit. B1) | 0.041 mg (3%) | |
Riboflavina (vit. B2) | 0.019 mg (1%) | |
Niacina (vit. B3) | 0.734 mg (5%) | |
Ácidu pantoténicu (vit. B5) | 0.105 mg (2%) | |
Vitamina B6 | 0.072 mg (6%) | |
Vitamina C | 36.7 mg (61%) | |
Vitamina E | 0.05 mg (0%) | |
Vitamina K | 0.002 μg (0%) | |
Calciu | 9 mg (1%) | |
Fierro | 0.21 mg (2%) | |
Fósforu | 15 mg (2%) | |
Potasiu | 267 mg (6%) | |
Sodiu | 16 mg (1%) | |
% de la cantidá diaria encamentada p'adultos. | ||
Fonte: Melón na base de datos de nutrientes del USDA. | ||
[editar datos en Wikidata] |
La Cucumis melo ye una planta yerbácea monoica de tarmos rastreros. Cultívase pol so frutu, el melón[2], una baga pepónide de temporada veraniega con un gran conteníu d'agua y de sabor dulce.
La melonar yá se cultivaba nel Antiguu Exiptu mientres el III mileniu e.C., y el so cultivu estender pola mayoría de los continentes.
La planta tien tarmos blandos y pilosos que crecen a flor del suelu. Les sos fueyes tienen peciolu acanaláu y son palmetaes, esto ye, el so aspeutu ye asemeyáu al d'una mano.
La forma del frutu va dende esférica hasta elipsoidal. Nos llamaos melones plátanu esisten ondulaciones que los faen paecer una calabaza.
El so tamañu depende de la variedá y de les condiciones de cultivo. D'esta miente, hai melones pequeños que pesen alredor de 400 g y otros bien grandes que pueden pesar 20 kg o más. El tarmu ye cilíndricu, de 1 a 3 m d'altor, con una inflorescencia terminal en forma d'espiga compuesta por flores bisexuales. El granu ye una cariópside d'alredor de 4 mm de diámetru. Tien inflorescencies en panojas y granes de 3 mm, esfériques y oblongues, de color negru, acoloratáu y amarellentáu. Tien un sistema radicular que puede llegar en terrenes permeables a 2 m de fondura. Les flores tienen estames y pistilos. Nes variedaes más usaes davezu, los pesos de los frutos fluctúan ente más de mediu quilu y menos de cinco.
El color de la epidermis y de la magaya ye variable según el grupu. La epidermis puede ser blanca, gris, verdosa o mariella y de testura llisa, rugosa o reticulada. La magaya ye arumosa, con testura nidia y distintos colores: mariellu, verde, rosáu y tonos entemedios. Nel centru hai un cuévanu que contién munches granes recubiertes d'una sustancia pegañoso.
L'usu melecinal del "melón", demostrar la so presencia na Capitulare de villis vel curtis imperii, una orde emitida por Carlomagno que reclama a los sos campos por que cultiven una serie de yerbes y condimentos incluyendo los "pepones" identificada anguaño como Cucumis melo.[3]
Precisa a lo menos 15°C pa granar; la llantadera facer mientres el periodu llibre de xelaes y al campu, a mediaos de primavera. La crecedera de la planta nun ye verdaderamente activu hasta que se devasen los 15 °C, asitiándose'l óptimo escontra los 32 °C. Aguanta la seca meyor que'l maíz. Ye capaz de sufrir seca mientres un periodu bastante llargu, y reemprender la so crecedera más palantre cuando cesa la seca. Per otra parte, precisa menos cantidá d'agua que'l maíz pa formar un kilogramu de materia seco.
Desenvuélvese bien en terrenes alcalinos, sobremanera les variedaes azucaraes qu'esixen la presencia nel suelu de carbonatu cálcicu, lo qu'aumenta'l conteníu en sacarosa de tarmos y fueyes. Prefier suelos sanos, fondos, non demasiáu pesaos. Soporta daqué'l sal.
Ye un mal precedente d'otros cultivos, particularmente pa los ceberes de seronda.
Al regar tien d'evitase que l'agua toque les fueyes, pos ye fácil que se podreza la planta; por eso nun se sema en bancales y prefier faese riego por riegos. Tamién puede cultivase en terrenes de secanu ya inclusive los frutos pueden resultar más sabrosos, pero los rendimientos potenciales son menores. Ye necesariu faer despulgue (raleo de fueyes) pa evitar que creza bien brengosa y produza demasiaes flores masculines y poques femenines, que van aniciar los frutos. En ivernaderu cultívense melones que producen abondo ceo. Estes plantes crecen verticalmente y sostiénense cola ayuda de cuerdes.
El frutu nun tien de collechar se hasta que'l maduror tea asegurada, y el conteníu d'azucre seya lo suficientemente eleváu. Al tactu ésta percíbese cuando la corteza alredor del pedúnculu vence llixeramente a la presión de los deos; el pesu específicu del melón tamién ye un índiz carauterísticu, aumentando a midida que el maduror amonta la densidá de la magaya.
Sufre l'ataque de dellos fungos del suelu y tamién del oídio o mal blancu (Sphaerotheca pannosa), que puede controlase con funguicides que nun contengan azufre, pos ye bien sensible a esti elementu.
Estrémense dellos tipos, con múltiples variedaes dientro de cada tipu, que difieren nel so aspeutu, les sos propiedaes y la so manera de cultivu. Los tipos más cultivaos son mariellu, ananas, cantalupo, cantalupo italianu, calameño (o cantalupo chilenu), charentais, crenshaw, earl xaponés, eartern shipper, galia, melón d'oru, melón verde o melón tuna (conocíu n'inglés como honeydew), piel de sapu, tendral, western shipper.
Indicaciones: El frutu ye diuréticu, respirativo, eupépticu, demulcente, nutritivu. La piel y raigaños tienen efeutu emético.[4]Una ración de 100 g apurre más de la metá de la dosis diaria encamentada de vitamina C. El so conteníu en beta carotenos, que se converten en vitamina A, dambos antioxidantes, fai que seya un eficaz aliáu contra'l cáncer y carecimientos cardiacos.[ensin referencies] Ye escelente depurativu y rehidratante. Tien un altu conteníu d'agua. Apurre munchos carbohidratos, como sacarosa, pero pol so baxu conteníu en enerxía resulta ideal pa perder pesu. Calciu, magnesiu, potasiu y fósforu son otres de les sos virtúes pal organismu.[5]
Hasta va una década aproximao, España yera'l país que mayor cantidá de tonelaes de melones esportaba mundialmente, siguida d'Estaos Xuníos, pero la esportación a nivel mundial d'esti frutu creció y países como Estaos Xuníos, Francia, Ecuador, Colombia y otros, son los territorios que suelen incluyise ente los mayores esportadores del productu.
Cucumis melo describióse por Carlos Linneo y espublizóse en Species Plantarum 2: 1011. 1753.[6]
Wikispecies tien un artículu sobre Cucumis melo. |