Dioscórides de Viena

Dioscórides de Viena
	obra lliteraria y manuscritu allumáu
Datos
Autor	Dioscórides
Llingua de la obra	griegu antiguu
Númberu de páxines	491

Dioscórides de Viena ye un manuscritu ilustráu de principios del sieglu VI que ta redactáu en griegu y forma parte de la obra De materia medica de Dioscórides. Ye un exemplu importante y raro d'un testu científicu de l'Antigüedá tardida. Los 491 folios de papel vitela miden 37 por 30 cm y contienen más de 400 imáxenes d'animales y plantes, la mayoría nun estilu naturalista. Amás del testu escritu por Dioscórides, contién l'anexu Carmen de herbis atribuyíu a Ablondu d'Éfesu, una paráfrasis d'un tratáu ornitolóxicu atribuyíu a un ciertu Dionisio, xeneralmente identificáu con Dionisio de Filadelfia y una paráfrasis d'un tratáu de Nicandro sobre'l tratamientu de les mordedures de culiebres.

El manuscritu realizar en 515 pa la princesa bizantina Anicia Xuliana, fía del emperador Olibrio. Anque orixinalmente foi creada como una copia de luxu, hai dellos nicios de qu'en sieglos posteriores foi utilizáu diariamente como llibru de testu d'hospital. Inclúi delles anotaciones n'árabe.^[1] Foi afayáu n'Istambul na década de 1560, pol diplomáticu flamencu Ogier Ghiselin de Busbecq que taba so les órdenes del emperador Fernandu I. L'emperador mercó'l manuscritu y alcuéntrase agora na Biblioteca Nacional d'Austria en Viena. Foi inscritu nel rexistru del Programa Memoria del Mundu de la Unesco en 1997, en reconocencia a la so importancia histórica.^[2]

Ilustraciones

El manuscritu caltién 383 ilustraciones de plantes a páxina completa de les 435 orixinales. Les ilustraciones estremar en dos grupos:unes siguen fielmente siguen los modelos clásicos tempranos y presenten una ilustración bastante naturalista de cada planta, otres son más astractes. La mayoría fueron pintaes nun estilu naturalista p'ayudar al farmacólogu na reconocencia de cada planta. Sicasí, créese qu'estes ilustraciones son copies d'un herbariu previu y que nun fueron tomaes de la naturaleza.

Amás de les ilustraciones del testu, el manuscritu contién dellos frontispicios qu'amuesen una galería de miniatures nuna páxina completa. Merez una mención especial la semeya en miniatura dedicáu a Anicia Xuliana nel aviesu del foliu 6. Anicia recibió'l manuscritu como muestra de gratitud por financiar la construcción d'una ilesia nos suburbios de Constantinopla. Esta semeya ye la semeya dedicada más antiguu qu'esiste. Amuesa a la benefactora sentada nuna pose ceremonial y distribuyendo llimosna, flanqueada por personificaciones de la Magnanimidad y la Prudencia. A los sos pies y arrodillada alcuéntrase otra personificación denomada «Gratitud de les artes». Un putto sostién una copia dedicada a Anicia. Les figures tán zarraes dientro d'una estrella d'ocho puntes dientro d'un círculu, tou formáu con cuerda enxareyada. Ente los picos de la estrella reparen dellos putti, realizaos en grisalla, trabayando como arbañiles y carpinteros. Esta miniatura ye una creación totalmente orixinal y la inclusión de les personificaciones y los putti, amuesa la persistencia de la tradición clásica en Constantinopla, a pesar del fechu de que Anicia mesma yera una piadosa cristiana.

La serie de frontispicios empieza con dos miniatures a páxina completa, caúna con un grupu de siete farmacólogos notables. Na segunda semeya (foliu 3 versu), el más prominente y l'únicu sentáu nuna siella ye Galeno, que ta flanqueáu por trés pares de médicos, sentaos sobre piedres o na tierra. Los más cercanos a Galeno son Cratero y Dióscorides. El segundu par ye Apolonio Mys y Nicandro. Los más alloñaos de Galeno son Andreas y Ablondu d'Éfesu. Caúna de les figures ye una semeya individual y probablemente fueron tomaos de les semeyes de los autores en diversos trataos. Los siete figures tán conteníes dientro d'un marcu con ellaborada decoración. El fondu ye dafechu n'oru y asitia a les figures nun espaciu astractu. Este ye'l manuscritu más antiguu conocíu qu'utiliza un fondu dafechu n'oru.

Amás de los dos miniatures de siete farmacólogos, hai dos semeyes del autor. Na segunda semeya, Dióscorides alcuéntrase escribiendo un códiz nel so cuellu, ye amosáu de perfil, lo que se correspuende cola semeya en miniatura previu. Ye posible qu'esto fora una tradición basada nes semeyes descubiertes de la so vida. Delantre so alcuéntrase un artista, sentáu nun nivel inferior, pintando una ilustración del raigañu de mandrágora, basándose na naturaleza. El raigañu de mandrágora que ta mirando ye sostenida pola personificación de la Epinoia (el poder del pensamientu). Hai un fondu arquiteutónicu formáu por una columnata con un nichu central.

La paráfrasis del tratáu sobre aves de Dionisio presentar en tres llibros. Los dos primeros tienen ilustraciones d'aves inxertaes nes columnes de testu ensin marcu o fondu. El tercer llibru tien 24 aves en minatura entamaes nuna cuadrícula a páxina completa. Les aves retrataes nel tratáu son d'altu valor artísticu y fieles a la naturaleza en forma y color. La mayoría son fácilmente identificables. Curiosamente, dalgunes de les aves que figuren na miniatura a páxina completa nel tercer llibru, nun se describen nel testu de la paráfrasis. Ye probable qu'estes ilustraciones basar n'otres d'un tratáu anterior, posiblemente del naturalista Alejandro de Mindos. Sicasí, esti manuscritu ye'l más antiguu tratáu ilustráu d'aves qu'entá esiste.

Galería

Paon de la page de garde
Foliu 6v, portrait du donateur.
Foliu 3v, sept médecins.
Portrait de l'auteur.
Foliu 5v, portrait de l'auteur
Corail
Foliu 148v, violette
Mouron
Ronce
Oiseaux
Foliu 483v, oiseaux.

Ver tamién

Referencies

↑ Tiltman, John H. (Summer 1967). The Voynich Manuscript: «The Most Mysterious Manuscript in the World». XII. NSA Technical Journal.
↑ «Vienna Dioscurides» (inglés). UNESCO Memory of the World Programme (2 d'avientu de 2009). Consultáu'l 28 de mayu de 2012.

Bibliografía

Walther, Ingo F.; Norbert, Wolf: Codices Illustres: The world's most famous illuminated manuscripts, 400 to 1600. Colonia, TASCHEN, 2005.
Weitzmann, Kurt. Late Antique and Early Christian Book Illumination. Nueva York: George Braziller, 1977.

[nsa-1] Tiltman, John H. (Summer 1967). The Voynich Manuscript: «The Most Mysterious Manuscript in the World». XII. NSA Technical Journal.

[mow-2] «Vienna Dioscurides» (inglés). UNESCO Memory of the World Programme (2 d'avientu de 2009). Consultáu'l 28 de mayu de 2012.

[1]

[2]