Esti artículu o seición necesita referencies qu'apaezan nuna publicación acreitada, como revistes especializaes, monografíes, prensa diaria o páxines d'Internet fiables. |
Duque | |
---|---|
títulu real o nobiliariu | |
monarca | |
Institución | Ducáu |
Duque ye unu de los títulos nobiliarios europeos con que los monarques amuesen el so gratitud a ciertes persones. La so forma femenina ye duquesa y el so señoríu denominar ducáu. Ye'l títulu nobiliariu más altu.[2] Suelse conceder a fíos de la realeza que nun son herederos. N'España esti títulu lleva apareyáu'l tratamientu d'Excelentísimo Señor.
Tien el so orixe nos cargos tardorromanos y bizantinos del llatín dux, plural duces. En llatín, dux denotaba el rangu militar de xeneral (pallabra que, de la mesma, deriva la so semántica probablemente del verbu duco "emponer dende'l frente", n'oposición a ago "emponer dende tras"). D'esta manera, "el qu'empón dende'l frente" denotaría orixinalmente a un guía militar o caudiellu. Arriendes de la práutica de conceder tierres a los xenerales victoriosos, dichu títulu utilizóse finalmente como una referencia nobiliaria que designa a un miembru de la clase alta. Mientres sieglos usaría esa mesma forma llatina en Venecia, pa designar al xefe de la república adriática.
Conforme fuéronse desenvolviendo los reinos xermánicos tres la cayida del Imperiu romanu, el títulu foi usáu por altos cargos, gobernadores, caudiellos, etc. Nel sistema social y políticu llamáu feudalismu, que Carlomagno fundó al estremar los sos dominios en condaos, los duques ocupaben el nivel más altu na escala nobiliaria, d'igual forma asocedió nos reinos d'España y Francia.[3]
Darréu, cola Capitular de Quierzy convertir n'hereditariu, tresmitiéndose de padres a fíos. Pero, cola abolición de los derechos señoriales nel sieglu XIX, perdieron la so autoridá y poder, anque en munchos países caltuvo'l títulu por heriedu de forma honorífica.[3]
Anguaño, como cualesquier otru títulu nobiliariu nun tien más valor que l'honoríficu y simbólicu.
L'apellativu "il Duce" utilizáu pol dictador Benito Mussolini ye una derivación de la voz dux. L'equivalente xermanu «Führer» (guía o líder) ye una traducción del mesmu términu, según el de "Conducator" usáu por dellos gobernantes rumanos. El "caudiellu", títulu que se concedió'l xeneral Franco (magar proveniente del llatín capitellum), ye una equivalencia d'estos términos, toos ellos aniciaos nel conceutu dux (duque), «el qu'empón dende'l frente».
Esisten tamién les formes de:
Na Arxentina y en Costa Rica, les espresiones "ser un duque" y "quedar como un duque" utilizar pa designar a una persona formal y correcto.
La vida de distintos duques o duqueses foi tema de películes, llibros y otres obres como:
Predecesor: ' |
Duque |
Socesor: |