English Electric Lightning | |||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
familia d'aeronaves | |||||||||
segunda generación de cazas a reacción (es) | |||||||||
Información | |||||||||
Fabricante |
English Electric British Aircraft Corporation (es) | ||||||||
Historia | |||||||||
Primer vuelu | 4 abril 1957 | ||||||||
Entrada en serviciu | avientu 1959 | ||||||||
Retirada de serviciu | 2009 | ||||||||
Operadores |
| ||||||||
Carauterístiques | |||||||||
Unidaes fabricades | 334 | ||||||||
Fuercia motora | Rolls-Royce Avon | ||||||||
Armamentu |
ADEN 30 mm canon de Havilland Firestreak (en) Red Top (es) Cohete aire-aire (es) | ||||||||
El English Electric Lightning (darréu BAC Lightning) foi un avión caza británicu supersónicu de la Guerra Fría, recordáu principalmente pola so velocidá alta y el so aspeutu metálicu. El Lightning entró en serviciu de la Royal Air Force y la Real Fuercia Aérea Saudita. L'avión utilizar n'exhibiciones de vuelu, superó delles marques mundiales de velocidá y foi'l primer avión supercrucero. En xunetu de 2006, el F-35 Joint Strike Fighter foi renombráu como "Lightning II" pa estremase del English Electric Lightning y el P-38 Lightning.
El prototipu, conocíu como P.1, fabricar pa satisfaer la especificación F23/49 del Ministeriu del Aire de 1947, y voló per primer vegada en Boscombe Down el 4 d'agostu de 1954. La especificación atayaba otra especificación del Ministeriu del Aire, la Y.24/43 de 1942 sobre la investigación d'un avión supersónicu que'l so resultancia foi'l Miles M.52. El Lightning compartía ciertes innovaciones col Miles M.52, incluyendo'l conu fronteru y la cola.
El diseñador del P.1 foi W. Y. W. Petter, antiguu diseñador xefe en Westland Aircraft. El diseñu yera revesosu y fabricóse el Short SB5 pa probar combinaciones d'ales en flecha y coles. La combinación orixinal demostró ser la correuta.
El Lightning foi diseñáu específicamente como interceptor, armáu con misiles y optimizáu para superioridá aérea en defender les Islles Britániques contra ataques de bombarderos. P'amenorgar l'aérea de seición cruciada del fuselaje y ameyorar el so rendimientu acutóse la capacidá de combustible. Taba armáu con dos cañones automáticos ADEN de 30 mm y dos misiles aire-aire, a principiu los de Havilland Firestreak y darréu los Hawker Siddeley Rede Top.
P'amenorgar la resistencia de la instalación de los dos motores, Petter diseñó un sistema únicu. Asitiábase los motores en vertical, unu sobre otru y evitando la cabina, la entrada d'aire taba nel morru. Esto consiguía doblar l'emburrie con namái amontar l'área frontera un 50%.
Les llimitaciones de la capacidá de combustible apoderaron el diseñu del avión, siendo'l fuselaje del mesmu básicamente motores y conductos, dexando pocu espaciu pa los depósitos. Poro, tou espaciu disponible foi afechu pa contener combustible, inclusive los flaps yeren utilizaos como tanques de combustible y el tren d'aterrizaxe tenía ruedes estreches pa ocupar menos al ser plegaes. Cuando'l principiu aerodinámicu de la regla del área foi una práutica habitual, añadióse-y un depósitu ventral al fuselaje, aumentando la so capacidá mientres siguía siendo aerodinámicu.
El primer avión operacional, un P.1B (XG336), llegó a RAF Coltishall en Norfolk n'avientu de 1959. A partir de 1960, el modelu de producción F1 sirvió nel Escuadrón Nᵘ74 de la RAF. La variante ameyorada F2 realizó'l so primer vuelu'l 11 de xunetu de 1961 y entró en serviciu nel Escuadrón Nᵘ19 a finales de 1962. El F.3 voló per primer vegada'l 16 de xunu de 1962 y el F.6 de llargu algame'l 16 de xunu de 1965. Les versiones vendíes a Arabia Saudita yeren esencialmente similares a los modelos T.5 y F.6 del serviciu británicu y esti llote final volvió al acabáu esternu clásicu de metal qu'aguantaba meyor nel secu clima saudita.
Mientres los años 1960, mientres s'amontaba l'alerta estratéxico y desenvolviéronse un ensame de caces per parte de los miembros de la OTAN y el Pactu de Varsovia, los defectos del Lightning en términos d'algame y poder de fueu aportaron a aparentes. La retirada del F-4 Phantom de la Royal Navy dexó qu'estos aviones más lentos pero con mayor algame fueren añadíos a la RAF en xeres de intercepción xuntos con aquellos que se retiraron d'Alemaña que taben siendo reemplazaos por SEPECAT Xaguar pa xeres d'ataque a tierra. Más tarde, el Tornado F3 llegaría pa defender l'espaciu aereu británicu. Anque menos axilosu y rápidu que'l Lightning, el Tornado lleva una capacidá d'armamentu mayor y aviónica más avanzada. Los Lightning fuéronse retirando amodo del serviciu ente 1974 y 1988, anque se precisaba munches pruebes y caltenimientu pa caltenelos con capacidá de vuelu debíu al altu númberu d'hores acumulaes.
Nos últimos años en serviciu na RAF, los Lightning taben na base Binbrook en Lincolnshire y munchos taben camuflaos pa faelos menos sospechosos en vuelos baxos. La so intención yera la defensa del Sector de Flamborough Head. Los últimos aviones fueron les monoplaces F.3 y F.6 y l'entrenador biplaza T.5, toos fabricaos por British Aircraft Corporation. Munchos aviones caltener en museos. El Short SB5 y el P1.A nel Muséu de la RAF de Cosford (Shropshire). La Civil Aviation Authority refugó una llicencia por que los exemplares sobrevivientes con capacidá de vuelu pudieren realizar exhibiciones nel Reinu Xuníu, anque hai 4 activos en Sudáfrica.
Fabricáronse un total de 277 aviones monoplaces y 52 aviones biplaza d'entrenamientu, incluyendo les esportaciones.
Plantía:Especificaciones d'aeronave