Esti artículu o seición necesita referencies qu'apaezan nuna publicación acreitada, como revistes especializaes, monografíes, prensa diaria o páxines d'Internet fiables. |
La estorsión ye un delitu que consiste n'obligar a una persona, al traviés del usu de violencia o intimidación, a realizar o omitir un actu xurídicu o negociu xurídicu con ánimu d'arriquecimientu y col enfotu de producir un perxuiciu de calter patrimonial o bien del suxetu pasivu.[1]
Ye una figura que s'atopa ente los delitos d'apoderamientu, yá que hai ánimu d'arriquecimientu; los delitos d'estafa, porque rique una actuación per parte del suxetu pasivu consistente na realización o omisión d'un actu o negociu xurídicu; y el delitu d'amenaces condicionales, porque'l suxetu activu coacciona al pasivu pa la realización del negociu xurídicu.
Esti delitu tien un allugamientu independiente, polo cual, anque guarde rellación, ye una figura distinta coles sos propies carauterístiques. Amás, ye un delitu pluriofensivo, yá que nun s'ataca namái a un bien xurídicu, sinón a más d'unu: propiedá, integridá física y llibertá. En cuanto al momentu de la consumación, nun puede esperase a que tenga efeutos, porque nel ámbitu civil esi actu nunca los tendría. Puede dase tentativa cuando esi actu de violencia nun algamar el so oxetivu, siendo una tentativa inacabada...
Los elementos de la parte oxetiva del tipu son los siguientes:
Nel aspeutu suxetivu, la estorsión rique de la esistencia d'ánimu d'arriquecimientu per parte del suxetu. Este ye más estensu que nel delitu de furtu o robu, porque non yá va ser la ventaya patrimonial sinón que, amás, debe esta derivase de la mancadura a la llibertá del suxetu pasivu. La ventaya patrimonial puede esixise pa una tercer persona, anque esta nun tenga nenguna conocencia. Amás puede afectar bien al patrimoniu del suxetu pasivu, bien al d'un terceru.
El Códigu Orgánicu Integral Penal (COIP) nel so artículu 185, diz:
“Art. 185.- Estorsión.- La persona que, col propósitu de llograr provechu personal o pa un terceru, obligue a otru, con violencia o intimidación, a realizar o omitir un actu o negociu xurídicu en perxuiciu del so patrimoniu o'l d'un terceru, va ser sancionada con pena privativa de llibertá de trés a cinco años.
La sanción va ser de cinco a siete años si verifíquense dalguna de les siguientes circunstancies:
1. Si la víctima ye una persona menor a dieciocho años, mayor a sesenta y cinco años, muyer embarazada o persona con discapacidá, o una persona que careza enfermedaes que comprometan la so vida. 2. Si executar cola intervención d'una persona con quien la víctima caltenga rellación llaboral, comerciu o otra similar o con una persona d'enfotu o pariente dientro del cuartu grau de consanguinidá y segundu d'afinidá. 3. Si'l constreñimiento executar con amenaza de muerte, mancadura, secuestru o actu del cual pueda derivase calamidá, infortuniu o peligru común. 4. Si cométese total o parcialmente dende un llugar de privación de llibertá. 5. Si cométese total o parcialmente dende l'estranxeru.”
El Art. 243 del Códigu Penal español diz que “El que, con ánimu d'arriquecimientu, obligara a otru, con violencia o intimidación, a realizar o omitir un actu o negociu xurídicu en perxuiciu del so patrimoniu o del d'un terceru, va ser castigáu cola pena de prisión d'unu a cinco años, ensin perxuiciu de les que pudieren imponese polos actos de violencia física realizaos”.
El Códigu Penal guatemalianu define la estorsión como:
Quien, pa procurar un arriquecimientu inxustu o pa defraudalo obligara a otru, con violencia, a roblar, suscribir, otorgar, destruyir o apurrir dalgún documentu, a contraer una obligación o a condonarla o a arrenunciar a dalgún derechu, va ser sancionáu con prisión d'unu a seis añosCódigu Penal Guatemalianu, Capítulu VI, Artículu 261[2]
El Códigu Penal Peruanu regula la estorsión; diz lo siguiente:
El que por aciu violencia, amenaza o calteniendo en rehén a una persona, obliga a ésta o a otra a otorgar al axente o a un terceru una ventaya económica indebida o de cualesquier otra índole, va ser reprimíu con pena privativa de llibertá non menor de seis nin mayor de doce años.Códigu Penal Peruanu, Capítulu VII, Artículu 200[3]
Amás, menta los siguientes cinco agravantes, en que los sos casos la pena va ser non menor de venti años:
Y va ser de non menos de venticinco años si'l rehén muerre, y non menor de dolce y mayor de quince si sufre dañu físicu o mental.[3]