Godofredo de Monmouth | |||||
---|---|---|---|---|---|
21 febreru 1152 - 1155
1151 - ← Gilbert (en) - Richard (en) → Diócesis: diócesis católica de Saint Asaph (es) | |||||
Vida | |||||
Nacimientu | Trefynwy, circa 1100 | ||||
Nacionalidá |
Reinu d'Inglaterra Glywysing | ||||
Muerte | Catedral de Llandaff (es) , 1155[1] (54/55 años) | ||||
Estudios | |||||
Estudios | Universidá d'Oxford | ||||
Llingües falaes | llatín medieval | ||||
Oficiu | poeta, historiador, escritor, sacerdote católicu, obispu católicu | ||||
Trabayos destacaos |
Historia Regum Britanniae (es) Prophetiae Merlini (en) Vita Merlini (es) | ||||
Creencies | |||||
Relixón | Ilesia Católica[2] | ||||
Geoffrey de Monmouth (en galés: Gruffudd ap Arthur o Sieffre o Fynwy; llatinizáu como Galfridus Monemutensis, Galfridus Arturus o Galfridus Artur; c. 1100 - 1155) foi un clérigu escritor y unu de los principales personaxes nel desenvolvimientu de la materia de Bretaña y responsable na espansión y notoriedá de los rellatos sobre'l Rei Arturu.
Magar el so llugar de nacencia ye desconocíu, conxetúrase que podría nacer en Monmouth (Gales) y que la so ascendencia fuera bretona. Verdaderamente tenía importantes llazos d'unión con Monmouth, como'l so nome suxer, y certificar les exactes descripciones de Caerleon na so Historia Regum Britanniae, polo que taba bien familiarizáu con esta rexón. El so padre llamábase Arthur, lo cual resulta casi premonitoriu.
Ignórase ónde se formó, pero pudo ser nos Estudios Xenerales o na Escuela Catedralicia d'Oxford, onde conoció a la so archidiácono Walter, quien aportó a la so principal amistá. Dende aproximao 1129 hasta 1150 sirvió como canónigu agustino secular de la escuela de San Jorge del castiellu de Oxford y foi'l so profesor, inda nun se fundara la famosa universidá. Alcuéntrase'l so nome ente 1129 y 1152 en seis cédules distintos rellacionaes con fundaciones relixoses d'o cerca de Oxford, nes qu'actúa como testigu y en dos robla como magister, lo que revela la so condición de docente, ensin dulda nel Colexu de Saint George onde acasu él mesmu pudo ser educáu.
El 21 de febreru de 1152, l'arzobispu Theobald consagró a Geoffrey como obispu de Saint Asaph, en Gales del Norte, en Lambeth, tres ordenalos sacerdote diez díes enantes en Westminster. Les cróniques galeses certifiquen el so fallecimientu en 1155, probablemente en Oxford, magar en 1153 topar en Londres pa roblar como testigu na Carta de Westminster del rei Esteban que preparaba la venida al tronu d'Enrique II Plantagenet.
Mientres la so estancia en Oxford, Geoffrey escribió en llatín trés obres, o siquier son namái trés obres les que llegaron hasta nós: les Prophetiae Merlini ("Profecíes de Merlín") escribir enantes de 1135, a pidimientu del so superior eclesiásticu, Alejandro, Obispu de Lincoln. Escontra 1136, y seya que non non enantes d'avientu de 1135 nin dempués de 1138 o 1139, completa la más importante de les sos obres, qu'incorpora l'anterior, la Historia Regum Britanniae, dedicada a Roberto, duque de Gloucester, fíu natural d'Enrique I, y a Galeran IV conde de Meulan (1104-1165), fíu de Roberto de Beaumont. La Vita Merlini ("Vida de Merlín") ye la tercera y última obra de Geoffrey, un poema de 1526 hexámetros termináu en 1148 o pocu dempués. Va dedicáu a Roberto de Chesney, colega de Geoffrey nel colexu oxoniense de Saint George y socesor d'Alejandro nel obispáu de Lincoln (1148-1167).
Godofredo de Monmouth escribió dellos llibros. El primeru n'apaecer foi Prophetiae Merlini (Les profecíes de Merlín), escritu probablemente enantes de 1135, ye consideráu'l primer llibru sobre'l famosu magu, escritu n'otra llingua que nun fuera la galesa. Antes d'esti llibru, el magu Merlín yera conocíu como "Myrddin".[3] Les profecíes conteníes nesti llibru, fueron tomaes bien en serio y citaes inclusive tres siglos dempués.[4] Les profecíes, que nun principiu se publicar de forma independiente, fueron incorparadas darréu a la redaición de la Historia Regum Britanniæ.[5]
El siguiente llibru foi la Historia Regum Britanniæ (Historia de los reis de Bretaña), el so trabayu más conocíu polos llectores modernos. Nun se trata d'una traducción, como él mesmu declara, d'un llibru que-y suministró Walter, sinón que ye'l tópicu lliterariu del "manuscritu atopáu", y nun hubo orixinal galés nin bretón. Sí tien fontes, pero non una fonte única. Ye en realidá una refundición y ensamblaxe arteru de dellos materiales: sobremanera'l De excidio et conquestu Britanniae de Gildas, pero tamién la Historia ecclesiastica gentis Anglorum de Beda el Venerable y la Historia Britonum atribuyida a Nenio; utiliza coles mesmes les Cróniques de los sos contemporáneos Guillermo de Malmesbury y Enrique de Huntington, diverses comunicaciones orales de Walter y d'otros, el mundu clásicu llatín (Cicerón, Juvenal, Lucanu, Apuleyo, Floro, Orosio, Estaciu, Virxiliu), la tradición bíblica, les lleendes autóctones d'orixe romanu y el folclor célticu galés que, per otra parte, inspira'l De excidio Britanniae de Gildas.[6]
Rellata la historia británica dende'l primer asentamientu por Brutu de Troya, descendiente del héroe troyanu Eneas, hasta la muerte de Cadwallader nel sieglu VII, pasando poles invasiones de Xuliu César y les primeres versiones de la lleenda d'El rei Lear y de la historia del rei Arturo. Yá se dixo que, anque Godofredo de Monmouth alvierte que la so obra ta basada en parte nun antiguu llibru de Gales, pocos consideren cierta esta aseveración.
Más tarde, Godofredo de Monmouth escribió Vita Merlini (La vida de Merlín) en dalgún momentu ente 1149 y 1151. Ésta ye la nueva versión de les antigües tradiciones galeses sobre Myrddin.