Green Day

Green Day
Orixe Estaos Xuníos
Xéneru(os) pop-punk (es) Traducir, rock alternativu, punk rock y rock
Sellu discográficu Epitaph Records, Reprise Records y Lookout! Records
Miembros
Billie Joe Armstrong, Mike Dirnt (mul) Traducir, Frank Edwin Wright III (es) Traducir y Jason White
Enllaces esternos
Sitiu web oficial https://www.greenday.com/
Discogs 251593
Facebook GreenDay
Twitter GreenDay
IMDb nm1554564
[editar datos en Wikidata]

Green Day ye una banda d'Estaos Xuníos de pop punk[1][2][3] y punk rock[2][4] integrada primeramente por trés miembros: Billie Joe Armstrong (guitarra y voz), Mike Dirnt (baxu y coros) y Tré Cool (batería y coros),

El grupu orixinariu de Berkeley,[5][6] California, xestóse prematuramente en 1986 sol nome de Sweet Children, col batería John Kiffmeyer (meyor conocíu como A la Demasía). En 1989 camudar al nome actual y poco dempués del llanzamientu del so primer álbum d'estudiu (39/Smooth), Tré Cool reemplazó a A la Demasía.[1]

Foi unu de los grupos que nacieron nel club 924 Gilman Street, sitiu que frecuentaben bandes de punk rock locales. Les sos primeres publicaciones realizar por mediu del sellu discográficu independiente Lookout!,[7] gracies a les esitoses ventes de los sos primeros trabayos discográficos, llogróse una importante cantidá d'almiradores. Dellos años dempués, en 1994 el conxuntu robló con Reprise Records, con esti sellu llanzaron l'aclamáu Dookie.[8]Con esti nuevu álbum el conxuntu llevó'l soníu de finales de la década de 1970 a la nueva xeneración, amás, l'álbum convertir nun ésitu internacional y lleva vendíes más de trenta millones de copies en tol mundu.[9][10]

Green Day xunto a otres bandes como The Offspring y Rancid, fueron los que producieron la renacencia y popularización de los intereses principales nel punk rock nos Estaos Xuníos, como de la cultura mesma,[11][12] les masives ventes producieron l'apertura d'una fola de grupos pop punk y punk rock. Diez años dempués munchos d'esos conxuntos atópense inactivos o disueltos, ente que Green Day sigue en plena vanguardia musical coles ópera rock American Idiot y 21st Century Breakdown de 2004 y 2009 respeutivamente, dambes con un Premiu Grammy al meyor álbum de rock. Editaron una triloxía d'álbumes titulaos ¡Unu!, ¡Dos! y ¡Tré!, editaos en setiembre, payares y avientu de 2012 respeutivamente.[1] El so últimu álbum Revolution Radio salió a la venta'l 7 d'ochobre de 2016.[13]

El conxuntu estauxunidense vendió alredor de 85 millones de copies en tol mundu.[14][15] y más de 30 millones solu nel so país.[16] [17] En 2010 estrenóse una adautación teatral del álbum American Idiot en Broadway, el musical foi nomáu para Tony Awards, incluyendo Meyor Musical y Meyor Diseñu Escénicu, y recibió comentarios positivos polo xeneral. A mediaos de 2011 la revista Kerrang! nomar como'l segundu grupu más influyente surdíu nos últimos trenta años, namái por detrás de Metallica.[18] Según una encuesta pública, na publicación quincenal de Rolling Stone, escoyer a Green Day como'l meyor conxuntu de punk de la historia.[19]

Historia

[editar | editar la fonte]

Entamos musicales y años formativos como Sweet Children (1982-1989)

[editar | editar la fonte]
Tolos logotipos de Green Day utilizaos nos sos álbumes.
De riba a embaxo: tipografía pa 39/Smooth, Kerplunk, Dookie, Insomniac, Nimrod, Warning, American Idiot, 21st Century Breakdown, «¡Unu!, ¡Dos!, ¡Tré!» y «Revolution Radio».

Los oríxenes de la banda remontar escontra 1982, cuando Billie Joe Armstrong y Mike Dirnt, nesi entós dos neños de diez años provenientes de Rodiu, California, ellos conociéronse y estrecharon amistá. Los dos teníen de mancomún grupos que se desenvolvíen en Berkely tales como Mr. T Experience, Operation Ivy y Crimpshrine, amás, d'otros grupos de punk rock de finales de los años 1980 como Social Distortion y Hüsker Dü. El dúu llamó al batería de Isocracy, John Kiffmeyer y al baxista Sean Hughes pa dar nacencia a un grupu sol nome de Sweet Children, nun principiu Armstrong y Dirnt yeren los guitarristes.[20][21] El so primer conciertu foi'l 17 d'ochobre de 1987, presentándose en Rod's Hickory Pit en Vallina (onde la madre de Armstrong atopábase trabayando), ante la presencia d'unos trenta amigos. Tiempu dempués el grupu asitióse permanentemente en Berkeley, unu de los epicentros de la corriente punk de California. Amás de batería, Kiffmeyer foi l'alministrador del grupu, siendo un esitosu xerente de la sociedá artística, gracies a contactos que tenía ayudó a entamar conciertos y promover al conxuntu.[21] Sean Hughes abandonó Sweet Children en 1988, nel so reemplazu foi Dirnt, achicándose'l conxuntu a un tríu.[20][22]

Contratu discográficu con Lookout! (1989-1993)

[editar | editar la fonte]
Billie Joe Armstrong tocando cola so guitarra llamada Blue en Glasgow, Escocia, 2009.

El dueñu del sellu Lookout! Records, Larry Livermore, convenció al grupu por que roblara cola so casa discográfica independiente, dempués de guardar una actuación en direuto de la banda so agua.[22] El primer material que'l conxuntu publicó con aquel sellu foi un EP tituláu 1,000 Hours, en 1989. Poco primero de publicar el EP, la banda decidió abandonar el nome Sweet Children pa camudar a Green Day, según Livermore foi pa evitar el tracamundiu con otru grupu llocal llamáu Sweet Baby.[23] Green Day yera'l nome d'un cantar escritu enantes. Esti trabayu discográficu foi perbién recibíu pola escena punk de California.[1] El cantar «Green Day» foi escrita por Billie Joe Armstrong, y fala alrodiu de fumar mariguana. De primeres del cantar, puede oyese el soníu d'una pipa d'agua (un dispositivu utilizáu pa fumar mariguana). El tríu fumaba distintos tipos de yerbes naquella dómina, pero cuando contraxeron familia, dexaron esos vezos. Un «Green Day» ye un día de descansu pa fumar mariguana.[24] Al añu siguiente editaron el EP Slappy y el so primer álbum d'estudiu llamáu 39/Smooth emitíu en vinilu y casete,[25] nel citáu añu publicaron el so tercer EP pero con Skene! Records, llamáu a cencielles Sweet Children. Este contenía tres canciones escrites pol mesmu grupu: «Sweet Children», «Best Thing In Town» y «Strangeland», siendo esta postrera, col so pegadizu coru, la que más s'avera al estilu que cultivaría'l grupu dempués, el cuartu cantar del EP yera un cover de la famosa «My Generation» de The Who.[22]

Green Day editó'l so primer álbum de compilación en 1991, llamóse 1,039/Smoothed Out Slappy Hours, el títulu ye una combinación de 39/Smooth, Slappy y 1,000 Hours. L'álbum inclúi los dos EP y el primer álbum d'estudiu,[25] poco dempués d'esta publicación, A la Demasía abandonó'l tríu pa retomar los sos estudios na Humboldt State University, n'Arcata, California.[22][21] Entós, convocaron a Tré Cool, un vecín de Larry Livermore y batería del grupu Lookouts. Billie Joe Armstrong y Mike Dirnt yá conocíen a Tré Cool de diversos conciertos na dómina que se faíen llamar Sweet Children. La idea orixinal yera que Tré Cool reemplazara a A la Demasía sola por un tiempu, pero cuando se fixo evidente que Sobrante nun volvería, Armstrong y Dirnt decidieron que Tré Cool quedárase como batería de forma permanente. Esta formación esta vixente na actualidá. Ente 1992 y 1993, con solo unos años de vida, el conxuntu embarcar nuna serie d'incesantes espectáculos en países del estranxeru, como tamién n'Europa.[26] El segundu álbum d'estudiu foi Kerplunk, llanzáu'l 17 de xineru de 1992 con Lookout!.[22] Sicasí, nesi momentu'l grupu refugó un contratu discográficu con I.R.S. Records.[4]

Nuevu contratu con Reprise (1994)

[editar | editar la fonte]
L'actual batería Tré Cool. Orixinalmente él reemplazó a A la Demasía por un tiempu, pero cuando se evidenció que Demasía nun volvería, Tré Cool quedóse como batería.

El segundu álbum Kerplunk, algamó a vender 55 000 copies (numberosa cifra teniendo en cuenta que'l discu foi producíu de forma independiente), esi ésitu underground foi un gran curiosu que vieron les cases discográfiques.[27] El productor Rob Cavallo representante de Reprise llogró seducir al grupu. Asina, Green Day terminó amistosamente el so contratu con Lookout! Records pa roblar con Reprise (subsidiaria de Warner Bros) en 1994.[1]

L'acción de roblar con un sellu multinacional, foi (y siguió siendo) un fechu bien criticáu polos fanáticos de la dómina en que tocaben nel club 924 Gilman Street, llegando a catalogar a Green Day de «vendíos».[28][29] El club espulsó darréu a la banda depués de que se conociera la noticia del so fichaxe por Reprise.[ensin referencies] Apaecieron grafitis nes parés del Gilman Street con lleendes como «¡Muerte a Green Day!».[30] Nunes reflexones que fizo'l so cantante y líder Billie Joe Armstrong sobre aquel periodu a la revista Spin en 1999, aseguró que «nun podía volver a la escena punk, fuéramos el mayor ésitu de la historia o'l mayor fracasu [...] Lo únicu que podía faer yera siguir y dir alantre».[31]

Ésitu comercial Dookie, Insomniac, Nimrod (1994-1998)

[editar | editar la fonte]

El mesmu Rob Cavallo, quien atraxera a Green Day para Reprise Records, foi escoyíu como productor principal del nuevu álbum, ente que Jerry Finn foi l'encargáu de l'amiestu del discu. Green Day, nun principiu, apurrió una demo a Cavallo, y n'escuchando la cinta nel coche de camín a casa, sintió que zarapicara « con daqué grande».[27] La sesión de grabación de la banda duró solu trés selmanes, l'álbum foi remezclado dos veces.[ensin referencies] Pero al conxuntu nun lu prestara la primer amiestu. Por ello, Cavallo remezcló les pistes nos Fantasy Studios de Berkeley, California. Armstrong aseguró que la banda quería crear un soníu secu «similar al discu de los Sex Pistols o los primeros álbumes de Black Sabbath».[32] Armstrong, más tarde, dixo de la so esperiencia nel estudiu que «tou taba yá compuestu, tou lo que tuvimos que faer yera representalo».[32]

Asina s'editó en febreru de 1994 el primer álbum de Green Day con Reprise,[4] llamóse Dookie, significó l'álbum clásicu por excelencia del pop punk.[31] El nuevu álbum de Green Day convertir nun ésitu comercial en tol mundu, consiguiendo llegar al puestu númberu dos nel Billboard 200 estauxunidense y llegó a entrar a les llistes de seis países más, algamó a vender un total de quince millones de copies en tol mundu, hasta la fecha,[4][33] siendo l'únicu álbum de diamante que tien Green Day.[34] Foi l'álbum de rock alternativu más esitosu de la década, solo superáu por Nevermind de Nirvana, y Blood Sugar Sex Magik de Red Hot Chili Peppers.[22] L'ésitu de Green Day, abrió'l camín a bandes como Rancid y The Offspring, saliendo a la venta discos como Wolves y Smash, respeutivamente, y en poco tiempu, el resurdimientu del punk a mediaos de los años 1990 atópase en plenu apoxéu.[12]

«Dookie ye una pieza estelar de punk modernu que munchos trataron d'asonsañar, pero naide llogró superar».
- Stephen Thomas Erlewine en Allmusic.[35]

Primeramente l'ésitu foi gracies a la promoción que MTV dio al senciellu «Longview», depués el clásicu «Basket Case» que se caltuvo por cinco selmanes nel primer puestu de la llista Modern Rock Tracks. Green Day foi'l conxuntu más aclamáu nel Woodstock '94,[1] onde empezaron una guerra de folla. Cuando'l show taba por terminar, Armstrong incentivu a una engarradiella de folla, en mediu del abaruyamientu, un guardia de seguridá confundió al baxista Mike Dirnt con un fan invasor, el guardia llegó a cutir a Dirnt, millones de televidentes vieron esi episodiu en vivu.[36] El célebre cantar «Basket Case» fala d'ataques de llerza y de sensación d'ansiedá. Nesa dómina, Armstrong el líder del conxuntu sufría distintos tipos de trestornos. Un basket case (en castellanu: casu perdíu), ye'l términu utilizáu p'aquelles persones emocionalmente inestables. Orixinalmente'l términu unviaba a un amputáu, sobremanera soldaos que perdieren los sos cuatro miembros, el terminó surdió mientres la Primer Guerra Mundial.[37] Depués de la receición positiva de Dookie, la banda realizó la so primer xira internacional, empezando nos Estaos Xuníos, onde utilizaron un bibliobús del padre de Tré Cool pa movese ente los conciertos.[ensin referencies]

La banda tamién apaeció nel festival de Lollapalooza y nun eventu caritativu nel Madison Square Garden, naquella ocasión Armstrong tocó'l cantar «She» desnudu.[38] El 9 de setiembre de 1994 actuaron en Boston Esplanade, el caos españó mientres la puesta de la banda, a la fin de los disturbios, 100 persones resultaron mancaes y 45 fueron deteníes. Na xira pa promocionar Dookie llevaron a Pansy Division como teloneros. En 1995, Dookie ganó'l Premiu Grammy al meyor álbum de música alternativa y la banda foi nomada a nueve premios MTV Video Music Awards.[39] El cantante de Good Charlotte, Joel Madden dixo sobre Dookie:

[Dookie] camudóme la vida [...] Diéronme ganes d'empezar con Good Charlotte [...] Xusto dempués de que'l discu salió, diximos: «Tenemos que formar una banda nel nuesu garaxe agora mesmu y faer conciertos... como Green Day».
Good Charlotte.[12]
Tré Cool y Mike Dirnt, batería y baxista respeutivamente.

Darréu al ésitu de Dookie, Green Day editó'l senciellu «J.A.R. (Jason Andrew Relva)» pa la película Angus de 1995.[40] El senciellu algamó'l puestu númberu unu na llista Modern Rock Tracks. El cantar foi siguida pol cuartu trabayu d'estudiu de la banda, Insomniac,[41] emitíu na seronda de 1995. Nun principiu l'álbum foi bastante esitosu; consiguió'l puestu númberu dos y vendió al poco tiempo dos millones de copies, mientres la primavera de 1996. Pero sicasí, nengunu de los senciellos llograron la mesma repercusión que los de Dookie,[1] esti nuevu llanzamientu yera una respuesta muncho más escura y pesada, en comparanza a Dookie, que yera más melódicu.[4] Los senciellos fueron «Geek Stink Breath», «Stuck with Me», «Brain Stew/Jaded» y «Walking Contradiction».[42][43] Con dichu álbum la banda ganó'l premiu a artista favoritu, artista favoritu de hard rock y artista alternativu favoritu nos premios American Music Awards de 1996, ente que'l videu de «Walking Contradiction» llogró una nominación al Grammy por meyor videu, tamién tuvo una nominación por meyores efeutos especiales nos MTV Video Music Awards.[43]

Naquella primavera Green Day atayó la xira que diba brindar por Europa pa promocionar Insomniac por cansanciu[4] (colo cual provocaron rumores de la desintegración del grupu, los mesmos fueron estenaos por Tré Cool nuna afirmación que fizo). La banda dedicó la siguiente metá del añu pa compenetrarse a escribir nuevu material. Dende'l principiu, tantu la banda como Cavallo coincidieron en que l'álbum tenía que ser distintu de los sos trabayos anteriores.[44]

Publicaron Nimrod n'ochobre de 1997; este yera una esviación esperimental del so estilu pop punk, siendo amás más artísticu y conceptual que los anteriores. Esi nuevu llanzamientu ye heteroxéneu en xéneros musicales, dende'l mesmu pop punk, al surf rock y ska, o a balaes acústiques.[4] Nimrod entró na posición númberu diez n'Estaos Xuníos, y en dichu país foi certificáu con dos discos de platín en marzu del 2000. L'ésitu del cantar «Good Riddance (Time of Your Life)», produció que ganara un premiu MTV al meyor videu alternativu.[45][46] Esti cantar foi utilizada pola serie Y.R., como tamién nel episodiu final de Seinfeld. Editáronse dos CD como senciellos: el primeru incluyía como llau B «Desensitized» y «Rotting» (otru cantar bastante distinta a lo que siempres producía'l grupu). El segundu traía como llau B les temes «Suffocate» y «You Lied». Yá en 1999 editóse'l cuartu senciellu de Nimrod, «Nice Guys Finish Last» (el terceru foi «Redundant»), foi la tema principal de la banda sonora de Varsity Blues. El so videu tuvo dos selmanes en primer llugar en MTV y llogró una nominación al meyor cantar d'una película nos MTV Movie Awards.[22]

Años de receso y regresu con Warning (1999-2002)

[editar | editar la fonte]

Tres la fría receición de Nimrod, el conxuntu decidió retirase de volao mientres unos dos años pa folgar y tornar coles sos families. Ellos tomaron la decisión de que'l so nuevu trabayu tendría que tar más empuestu polos sos instintos», lo que significaba un nuevu álbum más esperimental, pero siguiendo usando una base punk rock con ritmos pegadizos. Finalmente en 2000, Green Day editó'l so sestu álbum, Warning, que foi llanzáu nel mes d'ochobre na ciudá de Nueva York. Artísticamente, el tríu llogró'l so cometíu: la crítica emponderó al álbum, argumentando qu'ellí'l conxuntu amuésase más evolucionáu, más seriu y maduru.[47] Un añu antes del llanzamientu del nuevu discu, el guitarrista Jason White xunir al conxuntu.

Pero comercialmente l'álbum foi un fracasu, convirtiéndose unu de los menos vendíos de tola so carrera. A pesar de que traxo l'ésitu «Minority» y un ésitu menor con «Warning», dellos observadores y críticos taben llegando a la conclusión de que la banda diba perdiendo relevancia.[4][48] En 2001, nel California Music Awards, Green Day ganó los ocho premios pa los que foi nomáu. El grupu ganó los premios de: meyor álbum (por Warning), álbum destacáu de punk rock/ska (por Warning), grupu sobrasaliente, meyor vocalista masculín, meyor baxista, meyor batería, compositor sobresaliente, y artista sobresaliente.[45]

Collechando dellos ésitos, tres munchos años de trayeutoria, Green Day decidió llanzar en 2001 otru álbum compilatorio colos sos senciellos, International Superhits!, que contién tolos ésitos dende Dookie hasta Warning. Naquel añu varios conxuntos emitieron álbumes de compilación d'ésitos.[22] El tríu tomó un receso ente International Superhits! y el so próximu álbum d'estudiu, publicando otru compilatorio, Shenanigans, con catorce pistes que son rareces de la banda como tamién llaos B de senciellos, ente que frecuentemente publicaben delles semeyes d'ellos realizando estrañes xeres. A principios de la década de 2000, Green Day atopar nel so momentu más entrevesgáu: los trés miembros del conxuntu atopábense estresaos polos sos recién divorcios, el grupu perdiera fama y relevancia nel mediu musical, pero por sobremanera, tenía la presión que representa nun poder emitir un discu con abonda popularidá y repercusión, como pa volver asitiar al conxuntu nel centru de la escena del punk rock.[49]

Anque'l periodu d'estos trés álbumes quiciabes ye consideráu como'l más escuru del grupu, desque imprimieron el so estilu colos álbumes Kerplunk y Dookie, Green Day siempres caltuvo una reputación, con ventes considerablemente altes (anque dalgunes bien baxes), y crítiques xeneralmente positives nos sos trabayos discográficos.[50]

Procesu de grabación del nuevu álbum (2003)

[editar | editar la fonte]

Para mediaos de 2003 el tríu yá grabara venti canciones pa un álbum que se diba a llamar Cigarettes And Valentines.[51] Sicasí, daquién furtiara l'ordenador nel que taben guardaes les copies maestres.[52] Los trés integrantes del grupu preguntaron si debíen regrabar les pistes perdíes, polo que consultaron con Rob Cavallo que midida tomar, él pregúnto-yos si esos cantares representaben el meyor trabayu qu'ellos podíen producir, Armstrong comentó al respeutu: «Honestamente, non podíamos mirar ente nós y dicir 'eso foi lo meyor que podemos faer'. Asina que decidimos siguir alantre y faer daqué dafechu nuevu». Los miembros de la banda aportaron a pasar los próximos trés meses a componer nuevu material.[51][53] Entós Green Day decidió primero, proponese volver al estudiu y grabar más relajadamente un bon álbum pa recuperar la so reputación, pero'l grupu púnxose d'alcuerdu en que nun se debía regrabar esautamente los mesmos cantares, sicasí, teníense que perfeccionar, pero dende cero.[49]

Empezaron a grabar buscando influencies d'otros estilos, interpretando dende salsa, hasta cantando versiones de villancicos. Armstrong dixo que decidieron escribir los sos cantares d'esta manera al llograr el respetu del mundu musical, y que los comentarios sociales ye parte natural de la crecedera d'una banda.

La primera nueva composición foi un cantar llamáu «American Idiot». La banda tuvo dificultaes pa siguir alantre. Un día, el baxista Mike Dirnt dirixir al estudiu de grabación, con una composición de trenta segundos, fecha por sigo mesmu. Armstrong decidió que quería faer daqué asemeyáu, él y Tré Cool siguieron el camín que trazó'l baxista. Armstrong recordó: «Tou empezó a volvese más seriu, tábamos tratando de superanos unu al otru. Siguimos coneutando estos pequeños fragmentos hasta que teníamos daqué». Esti conxuntu musical convertir nel cantar «Homecoming». La siguiente composición foi la suite «Jesus of Suburbia». Armstrong se envalentonó tantu pola creación de los dos suites, polo que decidió faer del álbum una obra conceptual.[53]

Nuevu ésitu con American Idiot (2004-2006)

[editar | editar la fonte]
Billie Joe Armstrong nel tour pa promocionar American Idiot. El grupu tardó diez años en tener un álbum cola mesma repercusión y ventes que Dookie.

D'ende surdió'l nuevu trabayu American Idiot en 2004. Catalogáu como una ópera punk, rellata les hestories de «Jesus of Suburbia» (Jesús de los suburbios), «St. Jimmy» y la historia d'una moza ensin nome, «Whatsername»; tolos cantares tienen dalguna rellación ente sigo. Dos de les pistes, «Jesus of Suburbia» y «Homecoming» consten de cinco partes con una gran variedá d'estilos nos más de nueve minutos de caúna.[54]

L'álbum foi publicáu cuatro años dempués del so últimu discu, munchos pensaben que Green Day taba en cantu de la disolución, pero al poco tiempu de la emisión de American Idiot, l'álbum collechó prácticamente'l mesmu ésitu que Dookie. El discu foi nomáu como unu de los más importantes del añu, cantares como «American Idiot», «Holiday» y «Boulevard of Broken Dreams» fueron irradiaes por toles emisores del planeta. El conxuntu resurdió totalmente dempués de diez años, apaecieron en numberoses portaes de publicaciones musicales, particularmente la revista Guitar Legends tuvo a Billie Joe Armstrong na so portada, naquella publicación Green Day taba presente nunos venti páxines, Entertainment Weekly dixo que l'álbum yera «una obra maestra del punk rock», y el títulu de la portada de la Rolling Stone dicía:[49]

Green Day: ¿Cómo los mocosos crecieron, cutieron a Bush, y conquistaron al mundu?.
Revista Rolling Stone.[49]
Vista panorámica del Milton Keynes National Bowl, llugar onde la banda tocó nel American Idiot World Tour, y onde se grabó'l Bullet in a Bible.[55]

Tou empezara col cantar «American Idiot», la recién Guerra d'Iraq, el manexu de la república per parte de los medios de prensa y la manera de vida de los estauxunidenses polo xeneral, fueron factores que lu sirvieron d'inspiración a Armstrong pa escribir rellatando'l so puntu de vista. L'álbum ta cargáu de lletres esplícites, con pensamientos que'l grupu tien sobre la Nación en sí, amás de tener crítiques al presidente George Bush.[49][56] El cantar «Boulevard of Broken Dreams» cuestiona la manera de vida americanu». Esi títulu ye un celebre cuadru de Gottfried Helnwein, que representa Marilyn Monroe, Humphrey Bogart, James Dean y Elvis Presley pasando'l ratu nun chigre.[57] American Idiot sorprendió a munchos críticos y espectadores pol so altu conteníu ideolóxicu y protestante, nuna dómina en que'l rock escarez de felicidá carauterística.[58] Rolling Stone asitiar nel puestu númberu unu na so llista de los cien meyores discos de la década,[59] y lo mesmo fixo la revista Kerrang! na so llista de los cincuenta meyores álbumes de la década de 2000.[60]

Vista fronteru de la banda tocando nel National Bowl 2005.

Al añu siguiente, l'álbum ganó'l premiu Grammy por meyor álbum de rock, foi nomáu en cuatro categoríes incluyendo álbum del añu. Green Day ganó siete de los ocho premios MTV Video Music Awards, el cantar «Boulevard of Broken Dreams» llevóse seis de los premios, l'únicu galandron que Green Day nun se llevó foi por meyor direición artística, na que Gwen Stefani foi gallardoniada por «What You Waiting For?».[61] La famosa publicación The New York Times emponderó a Green Day diciendo que superara «cualquier pretensión cola melodía y l'enorme fervor».[62] Con American Idiot, Green Day recupero y ganó'l respetu de la crítica y del públicu polo xeneral, amás de ganase almiradores de la nueva xeneración y espertar l'interés de los sos vieyos siguidores de los mediaos de los años 1990.[58]

Green Day salió de xira pa promocionar l'álbum, y foi nel Milton Keynes National Bowl de Londres en 2005 onde brindo unu de los recitales más multitudinarios de la historia, tocando ante 65.000 persones dos díes siguíos. El conciertu foi rexistráu y publicáu nel álbum en direuto Bullet in a Bible, tamién contién entevistes col grupu.[22]

En 2011 la banda entró en negociaciones con Universal Pictures pa producir una versión cinematográfica de American Idiot.[63] Dustin Lance Black foi escoyíu p'afaer el guión del musical a la película. Michael Mayer, quien tamién dirixó la versión de Broadway va ser el direutor.

El 8 de xunu de 2014 la revista Kerrang! publicó un artículu sobro'l llanzamientu d'un álbum tributo de American Idiot tituláu Kerrang! Does Green Day's American Idiot, cada cantar foi tocada per una banda distinta. L'álbum foi llanzáu'l 11 de xunu.[64]

El 21 de setiembre de 2014 l'álbum cumplió diez años de llanzamientu y la revista Kerrang! llanzó una revista falando d'esti aniversariu númberu décimu y publicaciones de los integrantes na so cuenta d'Instagram.[65]

Producción del siguiente álbum (2007-2008)

[editar | editar la fonte]

Antes de tornar al estudiu a rexistrar el siguiente álbum, Green Day entamó dellos pequeños proyeutos. Contribuyeron en 2007 grabando'l cantar «Working Class Hero» de John Lennon pa les víctimes de la guerra civil de Darfur, esta grabación apaeció nun álbum tituláu Instant Karma: The Amnesty International Campaign to Save Darfur. Fixeron una apaición en The Simpsons Movie na cual, más tarde, finen en mediu del conciertu. Na escena siguiente, n'homenaxe a Green Day, toquen na ilesia la versión aciaga de «American Idiot».[1] Realizaron un discretu debú n'avientu de 2007 sol nome Foxboro Hot Tubs, usando mázcares por que nun sían reconocíos. Publicárense nel so sitiu web tres cantares. Anque los miembros de Green Day intentaron caltener esti proyeutu de callao, dellos bloggs y medios de prensa confirmaron que se trataba del mesmu tríu realizando una banda en paralelu. Grabaron un álbum al estilu rock and roll de los años 1960 llamáu Stop Drop and Roll!!.[66]

Green Day empezó a componer nuevos cantares pal so siguiente álbum en xineru de 2006, tres una estensa xira pa promocionar American Idiot.[67] Naquel momentu, Billie Joe Armstrong afirmó: «Vamos Empezar [buscando el] silenciu y va ser según vamos topar la inspiración pa crear otru álbum».[68]

El conxuntu prefirió acutar a dar comentarios sobre la producción del nuevu proyeutu, non hasta ochobre de 2007, cuando Armstrong dixo nuna entrevista con Rolling Stone qu'escribiera «daqué según 45 cantares».[69][70] Los miembros de la banda trabayaron nes etapes más primaries del conceutu nos sos ensayos nun estudiu d'Oakland, California. Armstrong comentó: «Quiero afondar no que soi y lo que siento nesti momentu, la mediana edá». Tamién dixo que delles de les 45 cantares componer en pianu, en cuenta de en guitarra.[69]

=Sigue l'ésitu con 21st Century Breakdown (2009-2010)

Green Day mientres la fiesta de llanzamientu de 21st Century Breakdown en Kesselhaus Berlín.

Cuando Green Day recibió un Grammy en 2009, Billie Joe Armstrong anunció que'l conxuntu llanzaría llueu un nuevu álbum, 21st Century Breakdown, fuera grabáu mientres el branu pasáu. Finalmente, l'álbum emitióse'l 15 de mayu de 2009 al traviés de Reprise Records. Armstrong describir como: «una fotografía instantánea” de la dómina na que vivimos, cuestionando y tratando de busca-y sentíu a la manipulación egoísta al nuesu alredor, [proveniente del] gobiernu, la relixón, los medios o francamente cualquier forma d'autoridá».[71] Un exemplu d'ello son los senciellos «Know Your Enemy» y «21 Guns», que connotan un despreciu escontra los políticos. Particularmente, «21 Guns» fala del patriotismu.[72]

A finales del añu 2009 y terminando la década, la revista Rolling Stone nomó al cantar «Boulevard of Broken Dreams» como'l meyor senciellu de la década de 2000 al igual que l'álbum American Idiot como'l meyor de la década. Coles mesmes, la revista tamién declaró a Green Day como la meyor agrupación musical del deceniu.[73]

Billie Joe Armstrong (primer planu) y Mike Dirnt (no fondero), mientres la xira de 21st Century Breakdown.

El nuevu discu foi un inmediatu ésitu comercial vendiendo 215 000 copies pocos díes dempués del so llanzamientu.[1] Al igual que'l so antecesor American Idiot, ye una opéra punk, anque non tan ordenáu como l'anterior pero los cantares tienen un filo de mancomún ente una y otra. L'álbum rellata la historia sobre Christian y Gloria una pareya estauxunidense qu'intenta sobrevivir al mundu estáticu, llenu d'histeria y bien modernu.[74] Les crítiques al nuevu trabayu discográficu fueron xeneralmente positives. Los críticos qu'allabaron l'álbum consideraron les composiciones y les lletres de Armstrong un ésitu, ente que los escépticos refugaron el conceutu del mesmu.[75]

El llanzamientu del primer senciellu foi n'abril, col nuevu cantar oficial de Smackdown «Know Your Enemy». Dempués salieron los siguientes senciellos que fueron «East Jesus Nowhere» y «21 Guns» pa Estaos Xuníos y Reinu Xuníu, amás de 21st Century Breakdown pal restu del mundu. El siguiente senciellu de la banda foi «Last Of The American Girls», siendo editáu'l 1 d'abril del 2010.[76][77] En mayu estrenaron la so adautación en Broadway del discu American Idiot.

Mientres la última xira, en dellos países suramericanos como Chile Colombia y Arxentina, Billie Joe Armstrong y Tré Cool intercambiaron los sos roles instrumentales en dellos cantares.

El día 31 de xineru de 2010, la banda ganó'l Grammy a Meyor Álbum de Rock.[78] En marzu de 2010, Billie Joe declaró que la banda yá grabó bona parte del so próximu trabayu, que podría ver la lluz a finales d'aquel añu. Apocayá nun conciertu en Arizona anunciaron la grabación del mesmu pa un DVD en vivu, llamáu Awesome as F**k y llanzáu el 22 de marzu de 2011. Tiempu dempués la banda realizó un tour pa promocionar el so álbum 21st Century Breakdown,[79] el cual terminó en Costa Rica el 29 d'ochobre del 2010. Nel 2010 la WWE utilizó'l cantar «Know Your Enemy» pa la marca WWE Friday Night Smackdown.

P'avientu de 2010 21st Century Breakdown llegara a vender 1 014 000 copies n'Estaos Xuníos, amás de 3 500 000 a nivel mundial.[80]

Musical de American Idiot y nicios d'un nuevu álbum d'estudiu (2010-2011)

[editar | editar la fonte]

El 20 d'abril del 2010, American Idiot: The Original Broadway Cast Recording estrenar en Broadway, y Green Day llanzó'l soundtrack del musical, un nuevu cantar de titulada «When It's Time». En xunu del 2010, la tienda iTunes del Reinu Xuníu recibió'l senciellu «When It's Time».[81]

Mientres los Spike TV Video Game Awards de 2009, anuncióse'l llanzamientu del videu xuegu de la saga Rock Band, como siguimientu al xuegu The Beatles Rock Band. El xuegu foi llanzáu'l 8 de xunu de 2010. Cuenta colos álbumes completos Dookie, American Idiot y 21st Century Breakdown, tamién puede escoyese los cantares del restu de la discografía de Green Day.[82][83]

Tré Cool cantando con un sombreru de muyer. El so llugar na batería ocupar Billie Joe Armstrong.

El baxista del grupu, Mike Dirnt, tuvo una entrevista cola W Radio n'ochobre de 2010, onde mentó que'l conxuntu yá completó'l procesu d'escritura del novenu álbum d'estudiu, afirmando que: «Siempres tamos trabayando nos cantares, cuando'l so tiempu y cuando la música ta bien entós terminamos... Gústame pensar que tenemos material abondo nesti momentu pa sacar un gran discu, pero queremos volver a casa y aseguranos de que ye perfectu antes d'acabalo». Na entrevista, Dirnt tamién menta que'l nuevu álbum en direuto «bien probablemente incluyiríase como una película en vivu. Poco dempués d'esa entrevista, hubo una emisión Ustream vivu cola banda, nel qu'anuncien qu'escribieron cerca de trenta canciones pal álbum de sesiones, y que rexistraron tolos espectáculos (d'audiu y videu) pal álbum en vivu.[84] El 17 d'avientu de 2010, Green Day anunció na so páxina web el llanzamientu d'un CD/DVD en vivu, llamáu Awesome as Fuck, que foi llanzáu finalmente'l 22 de marzu de 2011.[85] El 13 d'abril confirmóse qu'Universal va producir una versión cinematográfica de American Idiot, col direutor Michael Mayer.[86]

En publicaciones per mediu de Twitter, el líder del conxuntu, Billie Joe Armstrong declaró: «Bonu equí ta la primicia: Green Day, ta apexáu con un montón de nuevos cantares tolos díes. La direición de les temes tien alta enerxía y fresca, siéntense perbién». Amás, Armstrong amestó, que Mike Dirnt y Tre Cool, atopar nel so meyor momentu», refiriéndose a les composiciones que dambos tán apurriendo al nuevu álbum, y acutó: «Yo nun quiero revelar demasiáu, pero solo sé que Mike, Tre, Jason y yo tamos collaborando pa pasar el meyor momentu en reproducir la nuesa música».[87]

Billie Joe Armstrong produció a principios del 2011 el primer álbum d'estudiu de la banda de punk Emily's Army, que integra'l so fíu Joey. El fíu de Armstrong de 16 años toca la batería. L'álbum publicar por mediu del sellu Adeline Records. Armstrong dixo al respeutu: «Emily's Army tien muncha actitú punk xuvenil. Son novatos. Ta bien xugáu, tien un gran gabitu y ye pegadizu como l'infiernu».[88]

El 11 d'agostu de 2011 Green Day dio un conciertu sorpresa en Costa Mesa, California. Nél tocaron quince cantares nuevos, qu'hasta'l momentu nun se publicaren niundes. Una d'elles llámase «Amy», ye un tributu a la cantante finada Amy Winehouse. Lo más probable ye que los cantares sían destinaes al próximu álbum d'estudiu. Los cantares titular de la siguiente manera: «Nuclear Family», «Too Young to Die», «Oh Love», «Carpe Diem», «Loss of Control», «Little Boy Named Train», «Troublemaker», «Sweet 16», «Wow! That's Loud», «8th Avenue Serenade», «Ashley», «Amanda», «Wild One», «Stray Heart», «Rusty James» y la yá mentada «Amy».[89]

¡Unu!, ¡Dos!, ¡Tré! (2012-2014)

[editar | editar la fonte]
Jason White figuro como miembru oficial de la banda dende'l 2012 hasta 2016.[90]

Mientres la segunda etapa de 21st Century Breakdown World Tour, la banda declarara que se taba escribiendo nuevu material.[91]

El 28 d'agostu, la banda mentó que'l nuevu álbum en direuto taba grabándose nun show en Denver (Colorado). Billie Joe Armstrong dixo a l'audiencia, «Hey, namái quiero dicite daqué agora mesmu. Tamos grabando un álbum en direuto nesti mesmu momentu», antes de tocar un «nuevu» cantar que se llama «Cigarettes and Valentines», que foi'l títulu d'un álbum inéditu dende 2003.[92]

N'ochobre de 2010, Mike Dirnt nuna entrevista per Radiu W, mentó que completaren el procesu de redaición del novenu álbum d'estudiu, ya indicando que: «Siempres tamos trabayando nos cantares, cuando llega'l momentu y cuando la música ta bien lo llevamos a cabu. Gústame pensar que tenemos abondu material nuevo nesti momentu como pa sacar un gran discu, sicasí queremos volver a casa y aseguranos que seya perfectu pa tol mundu primero qu'apague el pitu».[93]

El 3 d'abril Green Day apaeció nel Salón de la Fama del Rock tocando'l cantar Letterbomb, dempués el vocalista Billie Joe dio un discursu pa inducir a la banda Guns N' Roses.[94][95]

El 11 d'abril de 2012, Armstrong anunció que'l nuevu discu publicaríase como una triloxía d'álbumes titulaos ¡Unu!, ¡Dos! y ¡Tré! y afirmó que seríen llanzaos el 25 de setiembre, 13 de payares, y 11 d'avientu de 2012, respeutivamente.[96][97][98]

Green Day en Roma, 2013.

El 26 de xunu dar a conocer la llista de cantares de dichu álbum completu pola páxina oficial del grupu.[99] Asina Green Day entamó'l so 99 Revolutions Tour tituláu asina por un cantar del álbum ¡Tré!.

Depués de grabar un álbum con Norah Jones,[100] a finales de 2013 Armstrong declaró que'l grupu tomaría un descansu en realizando una xira per Australia.[101]

El 20 de payares Green Day declaró que se diba a llanzar un DVD tituláu ¡Cuatro! la vista de grabación, referencies ya inspiraciones sobre l'interés de faer una triloxía.[102] A fines de febreru de 2014 anunciaron que s'editara un álbum con dieciocho pistes peculiares de la triloxía, incluyendo la versión acústica de «Stay the Night» y un cantar inéditu, «State of Shock». La obra va ser editada'l 19 d'abril de 2014 con motivu del Record Store Day y va llamase Demolicious. Esti álbum editar en CD, casete y vinilu.[103][104]

Revolution Radio (2016-presente)

[editar | editar la fonte]
Green Day nel House of Blues, tocando como Sweet Children díes antes de la so introducción al Salón de la Fama del Rock & Roll (d'esquierda a derecha) Billie Joe Armstrong, Mike Dirnt (al fondu) y John Kiffmeyer.

El 15 d'avientu de 2014, el Salón de la Fama del Rock & Roll reveló a los escoyíos pa entrar na edición númberu 48, estos fueron: Green Day, Joan Jett & The Blackhearts, Lou Reed, Stevie Ray Vaughan, Bill Withers y The Paul Butterfield Blues Band.[105][106] El 18 d'abril del 2015, la banda ingresó al Salón de la Fama del Rock and Roll xunto con Ringo Starr, Lou Reed, Joan Jett, el cantante Bill Withers, el guitarrista Stevie Ray Vaughan & Double Trouble, The Paul Butterfield Blues Band, la banda The 5 Royales y The Blackhearts.[107]

El 24 d'avientu de 2015, la banda editó'l cantar "Xmas Time Of The Year".[108]

El 19 de xineru de 2016, la revista Kerrang!, llanzó un númberu dedicando un artículu especial sobre los trenta años de Green Day.[109]

Billie anunciu na so cuenta d'Instagram qu'editaríen un senciellu tituláu "Bang Bang" el 11 d'agostu.[110] El 11 d'agostu la banda editó'l senciellu "Bang Bang", xunto al nuevu álbum Revolution Radio que ta disponible dende'l 7 d'ochobre, amás Jason White dexó de ser miembru oficial y pasu a ser miembru de sofitu en vivu.[13][111]

N'ochobre de 2017, Green Day anunció'l llanzamientu del so nuevu discu, Greatest Hits: God's Favorite Band, que va arrexuntar los meyores cantares de la banda y va incluyir una tema nueva.[112]

Estilu musical y discutinios

[editar | editar la fonte]

Citando l'estilu musical que prevalez en Dookie, Stephen Erlewine de Allmusic describió a Green Day como ¨renovadores del punk que recargaron la enerxía de les rápides y pegañosos cantares punk-pop de tres acordes».[113] Anque Armstrong ye'l principal compositor, los otros miembros ayudar na organización.[114]

Xeneróse gran polémica sobre si l'estilu musical del conxuntu y el fechu a qu'esti perteneza a un sellu importante considérese como «punk verdaderu».[115] En declaraciones, l'ex integrante de Sex Pistols, John Lydon, dixo que refugaba al conxuntu, y que ellos nun faíen nada asemeyao al punk. El mesmu Armstrong faló sobre'l estatus de banda punk nun sellu grande, diciendo: «Dacuando pienso que volvimos totalmente redundantes porque agora somos una banda grande, fiximos un montón de dineru, yá nun somos punk rock. Pero dempués pensar y digo: “puedes sacanos del ambiente punk, pero nun puedes sacar el punk de nós”».[116][117][118]

Influencies

[editar | editar la fonte]

El soníu de Green Day ye de cutiu comparáu col de bandes punk de la primer fola como los Ramones, The Clash, Sex Pistols y Buzzcocks. Tamién tuvieron gran influencia per parte de la banda de punk rock californianu Bad Religion.[43][119] El mesmu Billie Joe Armstrong mentó que dalguna de les sos mayores influencies son bandes de rock alternativu como Hüsker Dü y The Replacements, y que la so influencia nótase particularmente nos cambeos d'acordes nos cantares de Green Day.[43] Green Day fixo un cover de «Don't Want to Know If You Are Lonely» de Hüsker Dü, incluyíu nel senciellu de Warning, y el personaxe «Mr. Whirly» del cantar «Misery» ye una referencia al cantar de The Replacements del mesmu nome.[120] Otres de les influencies citaes por Green Day son Queen,[121] The Who y los pioneros del power pop, Cheap Trick.[122]

Influencia

[editar | editar la fonte]

Gran cantidá de bandes citaron a Green Day como una de les sos mayores influencies, ente elles; Avril Lavigne,[123] 5 Seconds of Summer,[124] Blink-182,[125] Tokiu Hotel,[126] My Chemical Romance,[127] AFI,[128] The Subways,[129] Simple Plan,[130] Sum 41,[131] Paramore,[132] Yellowcard,[133] MxPx,[134] Biffy Clyro,[135] All Time Low,[136] Fall Out Boy,[137] A Day to Remember,[138] New Years Day,[139] Amber Pacific,[140] The All-American Rejects,[141] Good Charlotte,[142] Weezer,[143] Zebrahead,[144] The Living End,[145] Brand New,[146] Hey Monday,[147] Jimmy Eat World,[148] The Get Up Kids,[149] New Found Glory,[150] Saves the Day,[151] Pignoise,[152] Panda,[153] Lustra,[154] Alkaline Trio,[155] Against Me!,[156] Panic! at the Disco,[157] Neck Deep,[158] Eve 6,[159] Taking Back Sunday,[160] ente otres. Amás la cantante Lady Gaga reveló la so almiración a la banda, diciendo que nos 90 taba encegolada col grupu; el primer discu que mercó na so vida foi Dookie.[161]

Xusticia social y política

[editar | editar la fonte]

Nuna entrevista, cuando se-y preguntar la so opinión alrodiu de que si tolos músicos tendríen d'amestar un mensaxe social o políticu al so trabayu, Armstrong respondió que «les úniques persones que tienen de cantar sobre tarrezas sociales o políticos, son aquelles los que nun tean llenos de babayada».[162] American Idiot foi la voz de los «desilusionaos pola América del mileniu», el fechu de que fuera llanzáu dos meses primero que'l presidente Bush fuera reelecto, fizo que l'álbum convertir en «arte de protesta».[163]

Creáu como un álbum antiguerra, American Idiot contién munchos cantares de protesta, incluyendo, non yá el cantar titular, sinón tamién «Holiday», que satíricamente acomete contra la decisión de George W. Bush d'invadir Iraq.[164] Armstrong describió'l cantar como «una batalla pa salir de la so propia inorancia»,[165] según el líder del conxuntu, ye «non antiestauxunidense, sinón antiguerra».

N'avientu de 2006, Green Day y NRDC abrió un sitiu web en collaboración pa concientizar al públicu sobre la dependencia del petroleu.[166][167]

Enl 20 de payares de 2016 la banda se prento nos American Music Awards interpretando Bang Bang, metanes el cantar Armstrong protesto'l so refugu al presidente d'Estaos Xuníos Donald Trump faciendo coru a "Non Trump, non KKK, non fascist USA," (Non a Trump, Non a Ku Kux Klan, Non a un Estaos Xuníos Fascista).[168]

Miembros de la banda

[editar | editar la fonte]
Miembros actuales
Ex miembros
  • A la Demasía: batería, percusión, coros (1987-1990)
  • Sean Hughes: baxu, coros (1987-1988)
  • Dave Hewood: Batería, percusión, coros (1990)
  • Raj Punjabi: Batería, percusión, coros (1986-1987)
Miembros de sofitu en direuto actuales
Ex miembros de sofitu en direuto *

Timmy Chunks: guitarra, coros (1997-1999)

  • Garth Schultz: trombón, trompeta (1997-1999)
  • Gabrial McNair: trombón, saxofón (1999-2001)
  • Kurt Lohmiller: trompeta, percusión (1999-2004)
  • Mike Pelino: guitarra, coros (2004-2005)
  • Ronnie Blake: trompeta, percusión (2004-2005)

Llinia de tiempu

[editar | editar la fonte]
Miembro actuales de Green Day
Billie Joe Armstrong
Mike Dirnt
Tré Cool
Miembros oficiales
Miembros de sofitu en direutu

Premios y nominaciones de Green Day

[editar | editar la fonte]
Artículu principal: Premios y nominaciones de Green Day

Discografía

[editar | editar la fonte]
Mientres los conciertos de la banda suélense dar regalos o xubir al públicu a cantar al escenariu y convivir enforma col so audencia.
Artículu principal: Discografía de Green Day
Álbumes d'estudiu *1990

39/Smooth [170]

Xires musicales

[editar | editar la fonte]

*(Nota: Nun hai información concreta sobre les xires, nin nome, pero cada álbum tuvo la so propia xira).[182]

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 1,7 1,8 Stephen Thomas Erlewine. «Green Day» (n'inglés). Allmusic. Consultáu'l 24 de xunetu de 2011.
  2. ↑ 2,0 2,1 Error de cita: La etiqueta <ref> nun ye válida; nun se conseñó testu pa les referencies nomaes rateyour
  3. ↑ Stephen Thomas Erlewine. «[1]» (n'inglés). Allmusic. Consultáu'l 26 de setiembre de 2012
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 4,6 4,7 «Green Day» (n'inglés). Biography Channel. Consultáu'l 24 de xunetu de 2011.
  5. ↑ «Green Day Biography» (inglés). Green Day Autorithy. Archiváu dende l'orixinal, el 2017-10-19.
  6. ↑ «Green Day». Biografias y Vides. Consultáu'l 23 de xineru de 2011.
  7. ↑ «Green Day's Beginning: Lookout! Records» (inglés). Consultáu'l 20 d'abril de 2015.
  8. ↑ «Green Day» (n'inglés). Rock On The Net. Consultáu'l 30 de xunetu de 2011.
  9. ↑ DeRogatis, Jim. Milk It!: Collected Musings on the Alternative Music Explosion of the 90's. Cambridge: Da Capo, 2003. Pg. 357, ISBN 0-306-81271-1
  10. ↑ «Gold & Platinum News» RIAA. Consultáu'l 25 de setiembre de 2012.
  11. ↑ DeRogatis, Jim. Milk It!: Collected Musings on the Alternative Music Explosion of the 90's. Cambridge: Da Capo, 2003. Páxina 357, ISBN 0-306-81271-1.
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 D'Angelo, Joe. «How Green Day's Dookie Fertilized A Punk-Rock Revival». MTV.com. Archiváu dende l'orixinal, el 2013-05-25. Consultáu'l 26 de xunetu de 2006.
  13. ↑ 13,0 13,1 «Billie Joe Armstrong on Green Day's Provocative New LP». Consultáu'l 12 d'agostu de 2016.
  14. ↑ «What Are thr total record sales figures for Green Day?». Answers.
  15. ↑ Ryan, Patrick (9 d'ochobre de 2014). Green Day, Nine Inch Nails among Rock Hall nominees. USA Today. http://www.usatoday.com/story/life/music/2014/10/09/rock-and-roll-hall-of-fame-nominees-green-day-nine-inch-nails-lou-reed/16852249/. Consultáu'l 15 d'ochobre de 2014. 
  16. ↑ «Green Day surpasses 25 million album sales in the United States». Green Day Authority. Consultáu'l 23 de xineru de 2012.
  17. ↑ «Green Day to start tour with a bang in Seattle» (n'inglés). The Seattles Times.
  18. ↑ (1 de xunu de 2011) «Amos de les marionetes» (n'español). Montevideo. Consultáu'l 6 d'agostu de 2011.
  19. ↑ «Readers Poll: The Best Punk Rock Bands of All Time Archiváu 2012-04-13 en Wayback Machine» (n'inglés). Rolling Stone. Consultáu'l 14 de xineru de 2012.
  20. ↑ 20,0 20,1 «Biografía de Armstrong Archiváu 2011-10-29 en Wayback Machine» (n'inglés). Green Day biography. Consultáu'l 28 de payares de 2011.
  21. ↑ 21,0 21,1 21,2 «John Kiffmeyer Archiváu 2015-04-27 en Wayback Machine» (n'inglés). All Whats Rock. Consultáu'l 26 de payares de 2011.
  22. ↑ 22,0 22,1 22,2 22,3 22,4 22,5 22,6 22,7 22,8 «Historia de Green Day Por aciu web.archive.». Green Day F.O.D.. Archiváu dende l'orixinal, el 14 d'abril de 2009. Consultáu'l 29 d'agostu de 2009.
  23. ↑ «[www.greenday.net/livermore.htm Entrevista a Lawrence Livermore]» (n'inglés). Green Day Net. Consultáu'l 24 de xunetu de 2011.
  24. ↑ «Green Day (info sobre'l cantar)» (n'inglés). Song Facts. Consultáu'l 6 d'agostu de 2011.
  25. ↑ 25,0 25,1 «39/Smooth» (n'inglés). Green Day Discography. Consultáu'l 6 d'agostu de 2011.
  26. ↑ Thompson, Dave. "Green Day". Alternative Rock. San Francisco: Miller Freeman Books, 2000.
  27. ↑ 27,0 27,1 (1994). VH1 - Ultimate Albums: Green Day's Dookie.
  28. ↑ Billboard (ed.): «Artist Biography - Green Day» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 23 de mayu de 2012. Consultáu'l 19 de marzu de 2009.
  29. ↑ Guitar Legends (ed.): «What Happened Next... Por aciu web.archive.» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 27 de marzu de 2009. Consultáu'l 19 de marzu de 2009.
  30. ↑ MTV (ed.): «Green Day: Inflúis». Archiváu dende l'orixinal, el 16 de marzu de 2009. Consultáu'l 20 d'abril de 2009.
  31. ↑ 31,0 31,1 Smith, RJ. "Top 90 Albums of the 90's." SPIN. Agostu de 1999.
  32. ↑ 32,0 32,1 «Billie Joe Armstrong Interview on VH1 Por aciu web.archive.» (inglés). VH1. Archiváu dende l'orixinal, el 10 de febreru de 2009. Consultáu'l 16 de xunetu de 2007.
  33. ↑ "Green Day". Behind the Music. VH1, 2000.
  34. ↑ RIAA (ed.): «Diamond Awards (rique busca manual)» (inglés). Consultáu'l 19 de marzu de 2009.
  35. ↑ Stephen Thomas Erlewine. «[http://www.allmusic.com/album/dookie-r19340 7/review Dookie]» (n'inglés). Allmusic. Consultáu'l 24 de xunetu de 2011.
  36. ↑ «Woodstock 1994» Ram.org. Consultáu'l 22 de xunetu de 2011.
  37. ↑ «Basket Case» (n'inglés). Song Facts. Consultáu'l 6 d'agostu de 2011.
  38. ↑ «Green Day Tour Notes». Geek Stink Breath. Consultáu'l 16 de xunetu de 2007.
  39. ↑ Fricke, David. (16 d'avientu de 1999). "Our Back Pages". Rolling Stone (828/829):85
  40. ↑ «J.A.R. (Jason Andrew Relva)» (n'inglés). Song Facts. Consultáu'l 6 d'agostu de 2011.
  41. ↑ Coleman, Mark. "Insomniac." Rolling Stone. Payares de 1995.
  42. ↑ «Green Day: Album Guide» (n'inglés). Rolling Stone. Consultáu'l 6 d'agostu de 2011.
  43. ↑ 43,0 43,1 43,2 43,3 Di Perna, Alan (Agostu de 1996). «Young, Loud, and Snotty» (n'inglés). Guitar World. Geocities. Consultáu'l 30 de xunetu de 2011.
  44. ↑ Spitz, Marc. Nobody Likes You. New York: Hyperion, 2006. Pg. 128.
  45. ↑ 45,0 45,1 «Green Day's Awards» (n'inglés). Green Day Autority. Consultáu'l 24 de xunetu de 2011.
  46. ↑ Spitz, Marc. Nobody Likes You. New York: Hyperion, 2006. Pg. 128.
  47. ↑ Stephen Thomas Erlewine. «Nimrod» (n'inglés). Allmusic. Consultáu'l 24 de xunetu de 2011.
  48. ↑ «Green Day: Warning Archiváu 2010-03-23 en Wayback Machine» (n'inglés). Metacritic. Consultáu 24 de xunetu de 2011.
  49. ↑ 49,0 49,1 49,2 49,3 49,4 «Warping into the Ultimate Idiots» (n'inglés). Geekstinkbreath. Consultáu'l 26 de xunetu de 2011.
  50. ↑ Stephen Thomas Erlewine. «Shenanigans» (n'inglés). Allmusic. Consultáu'l 24 de xunetu de 2011.
  51. ↑ 51,0 51,1 Spitz, Marc. Nobody Likes You: Inside the Turbulent Life, Times, and Music of Green Day. New York: Hyperion, 2006. ISBN 1-4013-0274-2.
  52. ↑ Pappademas, Alex. «Power to the People (With Funny Haircuts)». Spin (November 2004). 
  53. ↑ 53,0 53,1 di Perna, Alan. «Combat Rock». Guitar World (Holiday 2004). 
  54. ↑ «American Idiot» (n'español). La Figal.net Consultáu'l 28 de payares de 2011.
  55. ↑ «Green Day - Milton Keynes Bowl 2005» (inglés). Virtual Festivals. Consultáu'l 11 de xunetu de 2012.
  56. ↑ «American Idiot» (n'inglés). Song Facts. Consultáu'l 14 d'ochobre de 2011.
  57. ↑ «Boulevard of Broken Dreams» (n'inglés). Song Facts. Consultáu'l 14 d'ochobre de 2011.
  58. ↑ 58,0 58,1 Stephen Thomas Erlewine. «21st Century Breakdown» (n'inglés). Allmusic. Consultáu'l 27 de xunetu de 2011.
  59. ↑ «The Decade End: Readers Poll Your Favorite Album, Song and Artist of the 2000»
  60. ↑ «50 BEST ROCK ALBUMS OF THE 2000′S» (inglés). Kerrang!. Consultáu'l 2 de payares de 2014.
  61. ↑ "Kerrang! Top 50 albums of the 21st Century". Kerrang! (Bauer Media Group). 5 d'agostu de 2009.
  62. ↑ «Putting Her Money Where Her Music Video Is» (n'inglés). The New York Times. Consultáu'l 27 de xunetu de 2011.
  63. ↑ (13 d'abril de 2011). «American Idiot movie confirmed» (n'inglés). Green Day Authority. Consultáu'l 24 de xunetu de 2011.
  64. ↑ «Kerrang! Does Green Day's American Idiot Tribute Album Archiváu 2017-07-26 en Wayback Machine» (n'inglés). Kerrang! Consultáu'l 8 de xunu de 2014.
  65. ↑ «GREEN DAY'S AMERICAN IDIOT 10 YEARS ON» (inglés). Kerrang!. Consultáu'l 16 de setiembre de 2014.
  66. ↑ Andrew Leahey. «Foxboro Hot Tubs» (n'inglés). Allmusic. Consultáu'l 28 de xunetu de 2011.
  67. ↑ «Behind The Scenes: Green Day On Saturday Night Live» (inglés). Access Hollywood (19 de febreru de 2006). Consultáu'l 26 de febreru de 2011.
  68. ↑ «Green Day Talks About New Album And Silence» (inglés). SpotlightingNews (3 de xineru de 2006). Archiváu dende l'orixinal, el 7 de xineru de 2011. Consultáu'l 26 de febreru de 2011.
  69. ↑ 69,0 69,1 «Green Day break studio silence on new album» (inglés). NME (8 d'ochobre de 2007). Consultáu'l 26 de febreru de 2011.
  70. ↑ Fricke, p. 48
  71. ↑ Riley, Jack (15 de mayu de 2009). «"Caught in the Net: Gremlins Beset Russian Fairy"» (inglés). The Independent. Consultáu'l 26 de febreru de 2011.
  72. ↑ «21 Guns» (n'inglés). Song Facts. Consultáu'l 14 d'ochobre de 2011.
  73. ↑ Gil Kaufman. (9 d'avientu de 2009). «Green Day Named Top Artists Of The Decade By Rolling Stone Readers Archiváu 2013-09-28 en Wayback Machine» (n'inglés). MTV. Consultáu'l 14 d'ochobre de 2011.
  74. ↑ (8 d'ochobre de 2007). «Green Day break studio silence on new album» (n'inglés). NME Consultáu'l 29 de xunetu de 2011.
  75. ↑ «21st Century Breakdown» (n'inglés). Metacritic. Consultáu'l 26 de febreru de 2011.
  76. ↑ «Kerrang! Top 50 albums of the 21st Century». Kerrang! (Bauer Media Group). 5 d'agostu de 2009. 
  77. ↑ «THE TOP 100 GREATEST ALBUMS OF THE DECADE». NME. Consultáu'l 10 d'avientu de 2009.
  78. ↑ «100 Best Albums of the Decade: #22-#21». Rolling Stone (9 d'avientu de 2009). Consultáu'l 10 d'avientu de 2009.
  79. ↑ James Montgomery (14 d'ochobre de 2008). Green Day Are In The Studio With Butch Vig For New Album, Online Videu Confirms. MTV News. Archivado del original el 2008-10-17. https://web.archive.org/web/20081017113054/http://www.mtv.com/news/articles/1596973/20081014/green_day.jhtml. Consultáu'l 2017-10-22. 
  80. ↑ Grein, Paul (22 d'avientu de 2010). «"Week Ending Dec. 19, 2010: Michael Wouldn't Have Liked This"» (inglés). Chart Watch - Yahoo Music. Consultáu'l 26 de febreru de 2011.
  81. ↑ (14 de xunu de 2010). «When It's Time' single» (n'inglés). Green Day Authority. Consultáu'l 29 de xunetu de 2011.
  82. ↑ «Green Day: Rock Band coming next year» (n'inglés). Gamespot. Consultáu'l 12 d'avientu de 2009.
  83. ↑ «Green Day Rock Band Preview» (n'inglés). G4TV. Consultáu'l 29 de xunetu de 2011.
  84. ↑ «Mike Dirnt, baxista de l'agrupación Green Day, fala n'esclusiva con W Radio Archiváu 2024-07-27 en Wayback Machine» (n'español). NEM Catacoa. Consultáu'l 29 de xunetu de 2011.
  85. ↑ (17 de xineru de 2011). «Nuevu CD/DVD de Green Day promete esperiencia allucinante» (n'español). Entretenimientu Terra. Consultáu'l 29 de xunetu de 2011.
  86. ↑ Borys Kit. (13 d'abril de 2011). «"American Idiot", the Broadway musical based on Green Day's acclaimed album of the same name, is getting another life on the big screen» (n'inglés). Reuters. Consultáu'l 12 d'ochobre de 2011.
  87. ↑ (31 de mayu de 2011). «temes nueves-pa-un discu,d61d050f38640310VgnVCM3000009af154d0RCRD.html Green Day tien un montón de temes nueves pa un discu» (n'español). Entretenimientu. Consultáu'l 29 de xunetu de 2011.
  88. ↑ (29 de mayu de 2011). «debú-discografico-de-su-fíu-joey/ Billie Joe Armstrong produz el debú discográficu del so fíu Joey» (n'inglés). Efe eme. Consultáu'l 29 de xunetu de 2011.
  89. ↑ Tyler Common (15 d'agostu de 2011). «Green Day release new song lyrics to 'Amy'» (inglés). Consultáu'l 16 d'agostu de 2011.
  90. ↑ «Jason White» (inglés). Green Day Authority. Consultáu'l 29 de payares de 2012.
  91. ↑ «Green Day : Green Day Say Grammy Win Came At The 'Sweetest Time' – Rhapsody Music Downloads». VH1. Archiváu dende l'orixinal, el 12 de marzu de 2010. Consultáu'l 22 d'agostu de 2010.
  92. ↑ «Green Day News | Video of Cigarettes and Valentines». Greendayauthority.com (29 d'agostu de 2010). Consultáu'l 6 de setiembre de 2010.
  93. ↑ «Mike Dirnt talks to Radio W about Green Day's upcoming South American tour (audiu interview)». Nem Catacoa – Soníos de la Tierra. Radio W. Archiváu dende l'orixinal, el 13 d'avientu de 2010.
  94. ↑ «Green Day induct Guns N' Roses into Rock and Roll Hall of Fame» (inglés). Rolling Stone. Consultáu'l 3 d'abril de 2012.
  95. ↑ «Green Day To Induct Guns N' Roses Into Rock Hall» (inglés). Billboard. Consultáu'l 3 d'abril de 2012.
  96. ↑ «GREEN DAY IN THE STUDIO RECORDING THREE ALBUMS – A TRILOGY ENTITLED ¡UNU!, ¡DOS!, AND ¡TRE! ALBUMS TO BE RELEASED FROM SEPTEMBER TO December 2012» (11 d'abril de 2012). Archiváu dende l'orixinal, el 13 d'abril de 2012. Consultáu'l 11 d'abril de 2012.
  97. ↑ «Two Green Day Rock Docs Will Accompany New Albums» (inglés). Rolling Stone. Consultáu'l 10 dejulio de 2012.
  98. ↑ «Green Day Talk Album Triology» (inglés). Rolling Stone. Consultáu'l 12 d'abril de 2012.
  99. ↑ «Sitiu oficial» (n'inglés). Green Day.
  100. ↑ (19 d'avientu de 2013). «“Foreverly”, Billie Joe Armstrong & Norah Jones» Efe eme. Consultáu'l 7 de xineru de 2014.
  101. ↑ (2 d'avientu de 2013). «descansu-pa-recargar-les piles/ Green Day tómense un descansu pa “recargar les piles”» Efe eme. Consultáu'l 7 de xineru de 2014.
  102. ↑ «Green Day '¡Quatro!' Documentary in the Works for 2013» (inglés). Rolling Stone. Archiváu dende l'orixinal, el 2016-04-16. Consultáu'l 21 de payares de 2012.
  103. ↑ «Green Day va llanzar un discu de maquetes» Cultura ocio. Consultáu'l 2 de marzu de 2014.
  104. ↑ «Green Day to Issue Demo-Filled LP 'Demolicious' for Record Store Day» (inglés). Rolling Stone. Consultáu'l 24 de febreru de 2014.
  105. ↑ «GREEN DAY TO JOIN ROCK AND ROLL HALL OF FAME». Kerrang!. Consultáu'l 6 d'avientu de 2014.
  106. ↑ «GREEN DAY, NINE INCH NAILS AND MORE NOMINATED FOR HALL OF FAME». Kerrang!. Consultáu'l 10 d'ochobre de 2014.
  107. ↑ «Green Day ¡Bienveníos al Salón de la Fama del Rock!». Consultáu'l 20 d'abril de 2015.
  108. ↑ «Green Day Release New Song, Xmas Time of the Year». Kerrang (24 d'avientu de 2015). Consultáu'l 24 d'avientu de 2015.
  109. ↑ «GREEN DAY: 30TH ANNIVERSARY SPECIAL!» (inglés). Kerrang!.
  110. ↑ «Green Day anuncia'l so esperáu regresu cola tema 'BANG BANG'». Consultáu'l 4 d'agostu de 2016.
  111. ↑ «Green Day | Revolution Radio | New Album 10/7». Archiváu dende l'orixinal, el 2016-08-11. Consultáu'l 11 d'agostu de 2016.
  112. ↑ «fe nuevu-discu-34089.html Green Day abracen la fe nel so nuevu discu». Consultáu'l 13 d'ochobre de 2017.
  113. ↑ Erlewine, Stephen. «Green Day - Biography». Allmusic. Consultáu'l 20 de xunetu de 2011.
  114. ↑ Darryl Sterdan (3 de xunetu de 2009). «You think I'm funny?». Toronto Sun. Archiváu dende l'orixinal, el 2009-07-06. Consultáu'l 3 de xunetu de 2009.
  115. ↑ Mihaela Stroia. (13 d'ochobre de 2005). «Green Day Still A Punk Band» (n'inglés). Soft Pedia. Consultáu'l 30 de xunetu de 2011.
  116. ↑ Mihaela Stroia (5 d'ochobre de 2005). «Green Day Still A Punk Band». Softpedia. Archiváu dende l'orixinal, el 13 de xunu de 2011. Consultáu'l 4 d'avientu de 2010.
  117. ↑ Daniel Melia. (9 de febreru de 2006). «John Lydon Calls Green Day "Plonk" Not "Punk"» (n'inglés). Gigwise. Consultáu'l 30 de xunetu de 2011.
  118. ↑ Matthew Houghton. (21 d'avientu de 2006). «Noel Gallagher hits out at Green Day» (n'inglés). Digital Spy. Consultáu'l 27 de payares de 2011.
  119. ↑ Azerrad, Michael. Our Band Could Be Your Life. Little Brown and Company, 2001. Pg. 496. ISBN 0-316-78753-1.
  120. ↑ Di Perna, Alan. "Far From The Maddening Crowd". Guitar World. Avientu 2000.
  121. ↑ Erlewine, Stephen Thomas. Green Day. Rolling Stones. Archivado del original el 2009-04-21. https://web.archive.org/web/20090421143155/http://www.rollingstone.com/news/coverstory/how_green_day_conquered_the_world. Consultáu'l 2017-10-22. 
  122. ↑ "Goodman, William. «Green Day: "We Love the Who and Cheap Trick"». Spin Magacín Online. Consultáu'l 14 de mayu de 2008.
  123. ↑ «Avril Lavigne Influences». MTV. Archiváu dende l'orixinal, el 2015-12-09.
  124. ↑ «5 Seconds Of Summer Influences». MTV. Archiváu dende l'orixinal, el 2017-01-10.
  125. ↑ «Blink-182 Influences». MTV. Archiváu dende l'orixinal, el 2016-03-10.
  126. ↑ «Tokiu Hotel influences». MTV. Archiváu dende l'orixinal, el 2017-10-22.
  127. ↑ «My Chemical Romance Influences». MTV. Archiváu dende l'orixinal, el 2015-12-09.
  128. ↑ «AFI influences». MTV. Archiváu dende l'orixinal, el 2015-12-09.
  129. ↑ «The Subways Influences». MTV. Archiváu dende l'orixinal, el 2015-12-09.
  130. ↑ «Simple Plan Influences». MTV. Archiváu dende l'orixinal, el 2016-03-01.
  131. ↑ «Sum 41 Influences». MTV. Archiváu dende l'orixinal, el 2016-01-17.
  132. ↑ «Paramore Influences». MTV. Archiváu dende l'orixinal, el 2015-12-09.
  133. ↑ «Yellowcard Influences». MTV. Archiváu dende l'orixinal, el 2015-12-09.
  134. ↑ «MxPx Influences». MTV. Archiváu dende l'orixinal, el 2015-12-09.
  135. ↑ «Biffy Clyro Influences obra=MTV». Archiváu dende l'orixinal, el 2016-05-01.
  136. ↑ «All Time Low Influences». MTV. Archiváu dende l'orixinal, el 2015-12-09.
  137. ↑ «Fall Out Boy Influences». MTV. Archiváu dende l'orixinal, el 2016-03-03.
  138. ↑ «A Day to Remember Influences». MTV. Archiváu dende l'orixinal, el 2016-08-12.
  139. ↑ «New Years Day Influences». MTV. Archiváu dende l'orixinal, el 2015-12-09.
  140. ↑ «Amber Pacific Influences». MTV. Archiváu dende l'orixinal, el 2015-12-09.
  141. ↑ «The All-American Rejets Influences». MTV. Archiváu dende l'orixinal, el 2015-12-09.
  142. ↑ «Godd Charlotte Influences». MTV. Archiváu dende l'orixinal, el 2015-12-09.
  143. ↑ «Weezer Influences». MTV. Archiváu dende l'orixinal, el 2015-12-09.
  144. ↑ «Zebrahead Influences». MTV. Archiváu dende l'orixinal, el 2015-12-10.
  145. ↑ «The Living End Influences». MTV. Archiváu dende l'orixinal, el 2015-12-09.
  146. ↑ «Brand New Influences». MTV. Archiváu dende l'orixinal, el 2016-05-08.
  147. ↑ «Hey Monday Influences». MTV. Archiváu dende l'orixinal, el 2015-12-09.
  148. ↑ «Jimmy Eat World Influences». MTV. Archiváu dende l'orixinal, el 2016-07-28.
  149. ↑ «The Get Up Kids Influences». MTV. Archiváu dende l'orixinal, el 2015-12-09.
  150. ↑ «New Found Glory». MTV. Archiváu dende l'orixinal, el 2015-12-09.
  151. ↑ «Saves the Day». MTV. Archiváu dende l'orixinal, el 2015-12-09.
  152. ↑ «Pignoise Influences». MTV. Archiváu dende l'orixinal, el 2015-12-09.
  153. ↑ «Panda Influences». MTV. Archiváu dende l'orixinal, el 2015-12-08.
  154. ↑ «Lustra Influences». MTV. Archiváu dende l'orixinal, el 2015-12-08.
  155. ↑ «Alkaline Trio Influences». MTV. Archiváu dende l'orixinal, el 2015-12-08.
  156. ↑ «Against Me! Influences». MTV. Archiváu dende l'orixinal, el 2015-12-09.
  157. ↑ «Panic! at the Disco». MTV.
  158. ↑ «Neck Deep Influences». MTV. Archiváu dende l'orixinal, el 2015-12-10.
  159. ↑ «Eve 6 Influences». MTV. Archiváu dende l'orixinal, el 2016-03-10.
  160. ↑ «Taking Back Sunday Influences». MTV. Archiváu dende l'orixinal, el 2015-12-09.
  161. ↑ «Green Day: afalagos de Lady Gaga». MTV.
  162. ↑ Billie Joe Armstrong (28 de xunu de 2010). «10 Questions for Billie Joe Armstrong». Time Magazine. Consultáu'l 13 d'ochobre de 2011.
  163. ↑ Lorraine Ali (22 d'avientu de 2008). «Green Day's 'American Idiot'». Newsweek. Consultáu'l 12 d'ochobre de 2011.
  164. ↑ Lynskey, Dorian. "33 Revolutions Per Minute." New York: HarperCollins Publishers, 2011.
  165. ↑ Day, Green. «Fresh Air Interviews: Green Day front man Billie Joe Armstrong - 'Having The Time Of His Life'». NPR. Consultáu'l 17 d'ochobre de 2011.
  166. ↑ Daniel Hinerfeld. (17 de payares de 2006). «Green Day teams up with green group in campaign to 'move America beyond oil'» (n'inglés). Natural Resources Defense Council. Consultáu'l 19 d'avientu de 2010.
  167. ↑ «Green Day + NRDC; the "Move America Beyond Oil" campaign and other environmental concerns» (n'inglés). Sitiu oficial.
  168. ↑ Kory Grow. «'Non Trump! Non KKK! Non Fascist USA!': The Punk History» (inglés). Rolling Stone. Consultáu'l 21 de payares de 2016.
  169. ↑ «Jason White Biography» (inglés). The Green Day Authority. Consultáu'l 13 de payares de 2014.
  170. ↑ «Lookout! downsizes, scales back plans for the future». Punknews.org. Consultáu'l 29 d'abril de 2011.
  171. ↑ «Kerplunk! - Green Day» (inglés). All Music.
  172. ↑ «'Dookie' at 20: Billie Joe Armstrong on Green Day's Punk Blockbuster» (inglés). Rolling Stone. Consultáu'l 3 de febreru de 2014.
  173. ↑ «Green Day Insomniac Album Review» (inglés). Rolling Stone. Consultáu'l 2 de payares de 1995.
  174. ↑ «Green Day Nimrod.Album Review» (inglés). Rolling Stone. Consultáu'l 20 d'ochobre de 2014.
  175. ↑ «Green Day Warning Album Review» (inglés). Rolling Stone. Consultáu'l 12 d'ochobre de 2000.
  176. ↑ «Green Day "American Idiot"» (inglés). Rolling Stone. Consultáu'l 30 de setiembre de 2004.
  177. ↑ «Green Day 21st Century Breakdown Album Review» (inglés). Rolling Stone. Consultáu'l 27 d'abril de 2009.
  178. ↑ «Green Day ¡Unu! Album Review» (inglés). Rolling Stone. Consultáu'l 12 de semtiembre de 2012.
  179. ↑ «Green Day ¡Dos! Album Review» (inglés). Rolling Stone. Consultáu'l 12 de payares de 2012.
  180. ↑ «Green Day ¡Tré! Album Review» (inglés). Rolling Stone. Consultáu'l 6 d'avientu de 2012.
  181. ↑ Green Day (11 d'agostu de 2016). «Green Day "Revolution Radio"» (inglés). Green Day. Archiváu dende l'orixinal, el 2016-08-11. Consultáu'l 11 d'agostu de 2016.
  182. ↑ «Green Day Tour». geekstinkbreath.
  183. ↑ «1994 The year of Green Day» (inglés). Geek Stink Breath. Consultáu'l 29 de mayu de 2014.
  184. ↑ «Hard Rock Smackdowns: Green Day Frontman Dropkicks a Fan Read More: Hard Rock Smackdowns: Green Day Frontman Dropkicks a Fan» (inglés). Loudwire.
  185. ↑ «FAQ» (inglés). Green Day. Consultáu'l 24 d'ochobre de 2001.
  186. ↑ «Green Day, Blink Plan 'Pop Disaster'» (inglés). Billboard. Consultáu'l 14 de febreru de 2002.
  187. ↑ «Tour Report: Green Day and Blink-182» (inglés). Rolling Stone. Consultáu'l 25 d'abril de 2002.
  188. ↑ «Green Day announce venues for North American summer tour».
  189. ↑ «so-xira.html Green Day camuda'l nome de la so xira a "99 Revolutions Tour"». Green Day Fan Venezuela (19 de febreru de 13). Consultáu'l 25 d'agostu de 2013.
  190. ↑ «Here Yee Here Yee! The 99 Revolutions tour has officially begun! #greenday» (inglés). Green Day. Archiváu dende l'orixinal, el 2013-06-29. Consultáu'l 25 d'agostu de 2013.
  191. ↑ «Green Day Announce North American, European Tour Dates» (inglés). Rolling Stones.

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]