Heptarquía anglosaxona

Heptarquía anglosaxona (del griegu ἑπτά hepta «siete», y αρχία arkhía «poder, autoridá»; y de anglosaxón) ye'l nome conxuntu dadu mientres l'Antigüedá tardida y l'Alta Edá Media a los reinos anglosaxones del centru, sur y este de la islla de Gran Bretaña que davezu s'identifiquen con Essex, Estanglia, Kent, Mercia, Northumbria, Sussex y Wessex y que finalmente se xunieron nel reinu d'Inglaterra.

La idea orixinal de qu'hubo siete reinos anglosaxones atribuyir al historiador inglés Enrique de Huntingdon (c. 1080-1160) que la emplegó per primer vegada na so Historia Anglorum (Historia de los Ingleses), pero nun s'estendió l'usu hasta'l sieglu XVI.

Definición y historicidad de la heptarquía

[editar | editar la fonte]
Mapa de la isla de Gran Bretaña onde s'amuesen los reinos anglosaxón y celta a empiezos del sieglu VII

El conceutu heptarquía anglosaxona usar por convención pa cubrir el periodu de la historia d'Inglaterra que va del añu 500, tres la invasión de la islla per bandes de xutos, anglos y saxones, al 850 aproximao, cuando Egberto de Wessex quedó como únicu señor. De cutiu llámase a esti periodu edá escura.

Anque'l términu heptarquía suxer la esistencia de siete reinos, la cantidá varió col tiempu al empar que camudaba'l númberu de reis que pertenecíen pola supremacía nel mesmu periodu. A finales del sieglu VI, el rei de Kent yera una figura prominente nel sur; nel sieglu VII, los reis de Northumbria y Wessex yeren poderosos; nel sieglu VIII, el reinu de Mercia algama la hexemonía sobre'l restu de reinossobremanera mientres el reináu d'Offa. Sicasí, inda nos reinaos d'Edwin y Edgar el Pacíficu, na segunda metá del sieglu VIII, pueden atopase estaos independientes dientro del territoriu xutu-anglosaxón.

El final de la heptarquía foi un procesu gradual. Los saqueos viquingos del sieglu IX que llevaron al establecimientu d'un enclave danés en York, y n'última instancia a l'apaición de Danelaw, cobraron ventaya gracies a la rivalidá esistente ente los reinos anglosaxones. Alfredo'l Grande, primer rei de Wessex que se autoproclamó rei de los anglosaxones, aguantó a la invasión danesa con quien robló un tratáu qu'afitaba les llendes de les sos respeutives posesiones. Los socesivos reis de Wessex, cuantimás Athelstan, reforzaron la unidá anglosaxona hasta que, tres la disolución de Mercia y la sumisión de Northumbria mientres el gobiernu de Edgar el Pacíficu, los antiguos reinos quedaron finalmente unificaos n'unu.

Recién estudios revelaron que dellos reinos de la heptarquía (en particular Essex y Sussex) nun algamar la mesma categoría que'l restu. Al empar, tamién esistieron otres divisiones polítiques xunto a estos siete reinos que representaron un papel más destacáu de lo que se pensaba. Dalgunos d'estos estaos y tribus fueron: Bernicia y Deira en Northumbria; Lindsey na actual Lincolnshire; Hwicce nel suroeste de les Midlands; Magonsaete no que güei ye Herefordshire; Wihtwara, un reinu xutu, na islla de Wight; los anglos del centru, un grupu de tribus en redol a la moderna Leicestershire; los haestingas, alredor de la ciudá de Hastings en Sussex; y los gewisse, una tribu saxona no que güei ye'l sur de Hampshire.

Dende empiezos del sieglu XX, munchos historiadores consideraron el términu heptarquía insatisfactoriu porque nun describe con precisión el periodu al que se refier y optaron por non usalo. Sicasí, inda s'usa como una etiqueta conveniente pa esta fase del desenvolvimientu d'Inglaterra.

Reinos mientres la heptarquía anglosaxona

[editar | editar la fonte]
La Heptarquía, según A literary & historical atlas of Europe (1914) de Bartholomew.

De siguío numbérense los reinos conocíos d'esti periodu.

Reinos anglos

[editar | editar la fonte]

Reinos xutos

[editar | editar la fonte]
  • Reinu de Kent[1] (450-871). El primer reinu establecíu en Britania, con capital en Canterbury,[2] estender pol actual condáu de Kent .
  • Meonwara[3] (c.500-661). Tribu juta nel valle del ríu Meon (Hampshire). La so capital podría ser Titchfield[4] o Meonstoke.[5] Primeramente formaba parte del reinu xutu de Wight, pero más tarde foi conquistada por Mercia.
  • Reinu de Wight[6] (c.530-686). Tamién nomáu como Reinu de Ynys Weith. Asitiáu na islla de Wight y les zones costeres colindantes, foi conquistáu y abrasaos los sos habitantes por Caedwalla de Wessex. Tenía la so capital en Carisbrooke.[7]
  • Monte de los Xutos (principios del s. VI). Asitiáu nel actual New Forest (Hampshire), desconocemos el so nome orixinal. Los saxones llamar Ytene[8] porque foi colonizáu polos xutos. Formaba parte de los dominios de los reis de Wight, pero dempués foi conquistáu por Mercia.

Reinos saxones

[editar | editar la fonte]

Escudos d'armes

[editar | editar la fonte]

En tiempos modernos, asignar a los tradicionales reinos de la heptarquía escudos d'armes que nunca tuvieron en realidá porque la heráldica nació cuando estos reinos yá nun esistíen.

Reinu d'Essex
Reinu d'Estanglia
Reinu de Kent
Reinu de Mercia
Reinu de Northumbria
Reinu de Sussex
Reinu de Wessex

Ver tamién

[editar | editar la fonte]
  1. El nome n'inglés antiguu ye Cantaware rīce.
  2. El nome n'inglés antiguu ye Cantawaraburh.
  3. Tamién llamada Meonsaete.
  4. El nome n'inglés antiguu ye Ticefelle.
  5. El nome n'inglés antiguu ye Menestoche.
  6. El nome n'inglés antiguu ye Wihtware rīce.
  7. El nome n'inglés antiguu ye Wihtwarasburgh.
  8. prouincia Iutarum in Noua Foresta quae lingua Anglorum Ytene nuncupatur. Ytene significa de los xutos.

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]