En llingüística, denominar imela o imala (del árabe imāla = inflexón) al fenómenu fonéticu qu'asocede en ciertos dialeutos árabes -antiguos y modernos- pol cual el soníu [a] cuando ye llargu -[a:] o [ā]- se pronuncia en determinaes circunstancies como ē o ī. La imela foi frecuente na Al-Ándalus, particularmente nel dialeutu árabe faláu na zona del Reinu de Granada, y esisten d'ella ensame d'exemplos nos arabismos incorporaos a la llingua española y na toponimia: